Ik zal proberen op alles te reageren. Weet niet of het lukt, er is veel geschreven. Mijn vriend heeft wel vrienden. Voornamelijk mannen en vrijgezel. Ze wonen niet in de buurt. Daarom zien we die niet vaak. De meesten hebben geen kinderen. 1 iemand heeft wel een kindje van ongeveer dezelfde leeftijd,, maar woont op 2 uur rijden. We zien ze niet vaak, een paar keer per jaar. Echt veel contact is er niet. Iemand zegt, wat is nu 45 minuten. Dat vind ik ook. Maar dat geldt andersom ook. Waarom is 45 minuten om naar ons te komen te veel moeite? Dat vind ik erg. We zijn bij mijn familie langs geweest. De situatie uitgelegd, wat ik mis omdat ik geen ouders heb om op terug te vallen. Daar werden ze stil van. Ze stonden er niet bij stil zeiden ze. Later hoor ik via via dat ze geen contact wilden. Ik vind dat heel erg. Ik ken het dat mensen 3 weken na overlijden niet snappen dat je er nog mee zit. Wederom was dit iemand die zelf nog alles heeft en niet weet hoe het is als je dit niet hebt. Ik reageer inderdaad nogal defensief. Dat komt omdat ik alles al geprobeerd heb. Ik ben bv ook een paar keer op sport gegaan. Ik had daar ook geen aanspraak. Verder helpt ook niet mee dat ik door een kleine handicapt niet goed kan sporten. Ik heb het gewoon opgegeven. Ik heb al zoveel geprobeerd. Ik heb meer dan genoeg initiatieven genomen maar het helpt niet. Telkens weer afwijzing. Ik zie dat gewoon niet meer zitten. Iemand had hier als voorbeeld van een nichtje die eenzaam is. Het nichtje geeft dat aan en er word heel goed en aardig op gereageerd. Nu gaan jullie af en toe samen iets ondernemen. Dat is toch heel mooi en fijn. Als ik het aangeef wordt er niks mee gedaan. Dat is wel een groot verschil.
Maar dan heb je het toch helder: je ziet het niet meer zitten om hulp te zoeken, je vindt dat je genoeg pogingen gedaan hebt en initiatief getoond hebt in het zoeken van contact met anderen en je hebt dat verder opgegeven. Wat rest je dan nog? Alleen leren accepteren dat het (nu) zo is denk ik? Want dan verandert het dus niet meer. Dat vind ik heel spijtig en verdrietig voor jou, want je bent niet gelukkig zo. Maar als je niet wilt, dan houdt het op toch?
Ik zou graag leuke dingen met iemand willen doen. Dus geen zware gesprekken, maar gewoon leuke dingen. Het enige wat ik zou willen delen is dingen die mijn dochtertje doet. Dat ik dat kan vertellen aan iemand. Als ze nu iets doet of heeft heb ik niet iemand waar ik dat aan kan vertellen. (naast vriend). Veel mensen delen dit met hun ouders, broer zus maar dat heb ik dus niet.
Ik wil na 1001 pogingen die op niets uitlopen inderdaad niet meer. Het houdt wel een keer op. Toch blijf ik hoop houden dat ik nog eens gezien wordt door mensen en gewaardeerd om hoe ik ben. Ook al ben ik stil dat mensen me er dan toch wel bij betrekken. Die mensen zullen er toch ook wel ergens zijn. Maar elke keer weer afwijzing als je iets probeert, ik zoek het niet meer. Daar ben ik ook echt heel boos over.
Die zijn er wel, maar ze zijn zeldzaam. Eerlijk is eerlijk, de meeste mensen zijn meer bezig met hun eigen shit dan met andere mensen, helemaal als dit mensen zijn die niet al tot hun eigen kringetje behoren. Het zijn bijzondere mensen die zo open staan voor anderen dat ze in staat zijn om iedereen te zien en te waarderen. De meeste andere mensen willen wel iets terúg krijgen voor hun aandacht, namelijk ook aandacht voor hen. En een gezellig, niet te zwaar contact. Diepgaande contacten opbouwen met iemand die je continu moet opbeuren, dat is een investering die de meeste mensen niet zullen doen. Wat ik ook dacht, wat vind je van brieven schrijven? Een online vriendin van me is daar superveel mee bezig, en die heeft echt enorm waardevolle contacten met een aantal mensen dat voornamelijk via brieven verloopt. Voordelen zijn dat je gaat schrijven met iemand die zelf ook echt op zoek is naar contact op die manier. Dus die is even geïnteresseerd in briefcontact als jij. Je voorkomt dat je last hebt van de zaken die je in de weg zitten met persoonlijk contact maken. En je kunt door de brieven wel diepgaande vriendschappen opbouwen.
En in jouw geval vraag ik me af of je niet goed af zou zijn bij een fijne kerk. Een goede kerk heeft precies al die dingen die jij zoekt... en bovendien God die er altijd voor je is en van je houdt zoals je bent.
Mensen hoeven mij niet op te beuren. Alleen leuke dingen doen of samen koffie drinken of zo. Geen zware gesprekken. Dan ben ik al tevreden. Je zegt het al, iedereen is bezig met zijn eigen kringetje. Maar mijn kringetje is weggevallen. Dat is een groot verschil. Ik heb wel met vriend en dochter, maar daarbuiten dus niet veel. Daar gaat het juist om. Iedere poging om dit te veranderen loopt op niks uit. Brieven schrijven kan wel. Dat deed ik vroeger ook weleens.
Ik had een kringetje maar dat is weggevallen. Hoe vaak ik ook aan heb gegeven hoe groot gemis dit is, het wordt niet opgepakt. Iedereen is druk met zijn eigen kringetje. Ik hoor niet echt bij zo'n kringetje, en wordt dus automatisch vergeten. Mensen willen niet 45 minuten rijden om bij ons op bezoek te komen. Maar als ik bv hun dochter was dan wilden ze het wel. Inderdaad het kringetje. Waar ik niet bij hoor. Ik heb wel een kringetje wbt vriend en dochtertje. Wij kunnen samen dingen doen. Dat doen we ook wel. Maar dan is je wereldje wel erg klein. Het zou fijn zijn als je buiten die 2 mensen ook andere mensen om je heen zou hebben. Dat mensen wel 45 minuten willen rijden. Dat mensen wel benieuwd zijn hoe het met je gaat. Dat je wel samen dingen kunt ondernemen. Dat mis ik. Altijd 1 richtingsverkeerd. Dat is pijnlijk. Dan kun je vriendschappen en contacten opbouwen, maar dat lukt me niet. Juist een kringetje om je heen had in zo'n geval groot verschil gemaakt. Maar dit lijken mensen niet te begrijpen. Want ieder heeft zijn eigen kringetje en ik hoor daar niet bij.
Dat begrijp ik heel goed, maar ik krijg toch telkens het idee dat jij de verantwoordelijkheid daarvoor bij anderen legt. Anderen moeten aanvoelen dat jij dat kringetje mist, anderen moeten jou opnemen in hun kringetje... En zo werkt het helaas gewoon niet. Jij moet zelf je kringetje maken, omdat je 'm niet meer hebt, en dat kost (veel) moeite en tijd...
Ik heb je topic een beetje gevolgt en jouw reacties gelezen. Ik lees voor namelijk; ik wil, maar je wilt zelf weinig actie ondernemen. Zo werkt het niet. Jij wilt iets en dan kun je nog 100 keer iets aangeven bij anderen, jij bent de gene die iets wilt en daar moet je veel energie en tijd in steken. Daarnaast denk ik dat je TE graag wilt en dit bijna een focus is geworden waardoor het juist niet lukt en je meteen weer het negatieve er van in ziet. Ik weet niet of dit zo is, maar dat is mijn gevoel op basis van de reacties die je plaatst. Ik ben ook jaren gepest, heb ook geen makkelijke jeugd gehad. Maar daar heb ik nu niets meer aan. Het lost niets om op daar keer op keer op terug te vallen. Vroeger had ik ook een grote vrienden club, ben verhuist en er bleef 1 vriendin over. Waarbij ik vaker naar haar ging dan anders om. Maakt dat de vriendschap minder? Nee helemaal niet. Ik weet dat zij een hekel aan afstand rijden heeft en ik minder. Nu na 7 jaar in mijn huidige woonplaats heb ik hier ook een clubje vrienden. Dat is zo gegroeid en daar ben ik niet naar op zoek gegaan. Je zal echt je eigen mindset moeten veranderen anders blijf je in je bubbel hangen.
Maar ik heb al heel veel ondernomen. Zou niet weten wat ik nog meer zou moeten doen. Als ik nog niets had ondernomen geef ik mensen gelijk als ze zeggen je moet zelf iets doen. Maar dat heb ik al gedaan. Ik vind het inderdaad ook verantwoordelijkheid van mensen om me heen. Ze weten dat ik wat ouders betreft alleen ben. Dat zien ze ook. Waarom dan niet hier bij stil staan en iemand ergens bij betrekken. Dan geef ik het aan dan wordt er nog niks mee gedaan. Ik snap dat oprecht niet. Als ik iemand zijn dochter was dan werd er wel naar me om gekeken. Dat vind ik gewoon triest.
Als je uit je eenzaamheid wilt komen, dan moet je zelf aan de slag. Het gaat nu steeds over: ik geef iets aan, dat ik meer contact wil, maar zij doen er niks mee. Je kunt een ander nooit veranderen, maar jezelf wel. Dus bel iemand op, vraag wanneer je af zult spreken, maak het concreet. En dan niet steeds benoemen dat je het zo mist, dat je het zo jammer vindt dat het contact niet van hen af komt, want daar zit niemand echt op te wachten, hoe rot dat ook klinkt. Maar anderen vinden het wel fijn om te ervaren dat het heel gezellig kan zijn met jou. Maar daar moet je zelf initiatieven voor tonen. En je van je leuke kant laten zien, laten zien dat jij het waard bent om mee af te spreken, om een band mee op te bouwen! Als je daar zelf niet in gelooft, dan is het goed om daar hulp bij te zoeken. Hebben ze in jouw woonplaats niet een maatjesproject? Volgens mij zijn die er ook voor meiden zoals jij. Hier in de stad tenminste wel. Je kunt je dan aanmelden, waarbij je gekoppeld wordt aan iemand die zich als maatje heeft opgegeven, om eens iets leuks te gaan doen. Diegene kent je woonplaats waarschijnlijk goed, kent ook meer mensen, waardoor je makkelijker 'onder de mensen' komt en je geholpen wordt bij aansluiting vinden. Succes!
Cat2, je keurt mensen eigenlijk al af voor je goed enkel contact hebt. Als je steeds denkt dat er toch geen interesse is in jou straal je dat uit en geef je onbewust niemand een echte kans meer. Self fulfilling prophecy. Ik vind het echt niet slim (sorry) dat je geen therapie meer wilt. Het is doodnormaal dat je even moet zoeken naar de juiste hulp, en ik denk oprecht dat je er zonder niet uit komt. Als je nooit échte stappen zet om eruit te komen heeft je gedrag kennelijk een functie.. Het kan heel nuttig zijn uit te pluizen wat voor excuses je gebruikt en waarom. En dit is absoluut geen verwijt, maar juist herkenbaar! Het is enorm bevrijdend als je met de juiste begeleiding stapje voor stapje verder komt. Maar je moet het ZELF doen...
Eens met Aszz.. Maar wat ik ook vind, en ik hoop niet dat ik je hiermee beledig want zo bedoel ik het absoluut niet, is dat obv je reacties die je geeft ontzettend veel negativiteit uitstraalt. Probeer wat positiever te zijn (desnoods met behulp van therapie), want dat trekt mensen veel meer Ga eropuit, maak lol en krijg plezier in het leven. Op het moment dat je dat hebt zul je waarschijnlijk zien dat er vanzelf nieuwe leuke mensen in je leven komen.
Sorry, maar ik lees alleen maar negativiteit. Als dit ook is wat je uitstraalt dan kom je gewoon niet uit die bubbel. Het draait echt om je mindset. Ik kan het niet - ik ga eens kijken wie het wel kan en mij dat kan leren. Ik wil het niet - ik ga het proberen Alsof die het beter weet- wat een goeie tip, misschien kan ik er iets mee. Allemaal voorbeelden van een mindset, algemeen gezien hè. Kijk naar de positieve dingen die je wel om je heen hebt en geniet daar van. Haal daar je energie uit, lukt dat niet dan lijkt mij de beste optie om toch eens met iemand te praten.
Dat moet jij je inderdaad afvragen.. Zoals ik eerder al schetste, als jij nergens heil in ziet, er alles aan gedaan zegt en denkt te hebben, blijft hangen in het jammer vinden dat niemand jou meer aandacht geeft en betrekt in zijn/haar kringetje dan rest alleen accepteren dat het zo is denk ik.
Idd, je moet leren accepteren wie jij bent, wat er in het verleden is gebeurd, dat enkel jijzelf verantwoordelijkheid voor jouw geluk kan nemen (dat geldt voor iedereen, ook mensen die wel een kringetje hebben!)... Komt er dan nooit een sterke vriendschap? Niet erg, jij redt je toch wel! Komt die vriendschap er wel? Alleen maar mooi!
Je hebt daar in je oude omgeving nog wat bekende zeg je, spreek daar eens mee af...halverwege zit vast wel een speeltuin of dierentuin of weet ik veel wat waar je kan afspreken en als ze 20 minuten nog te ver vinden dan zou ik zeker niet terug verhuizen voor hun, dan zou ik die illusie laten varen. Misschien is er hier op het forum een besloten clubje om vriendinnen op te doen in jou omgeving, heb volgens mij vaker oproepjes gezien. Wil je er echt geen energie meer in steken dan is het zaak deze situatie te accepteren en er het beste van maken te met je vriend en dochter....en wie weet wat de toekomst brengt. Wat doe je trouwens met jullie verjaardagen, vier je die...nodig je dan mensen uit en komen ze dan?
Super naar dat je je zo voelt.. Toch denk ik dat er een heel groot stuk bij jezelf ligt. En dat heeft vooral te maken met acceptatie denk ik. Teleurstelling komt vaak voort uit je eigen verwachting. Wij mensen verwachten stiekem altijd best veel. Ik zou wat meer loslaten dat mensen zouden moeten "zien" dat je alleen bent. Geniet van de contacten die je wel hebt, al zijn dat er weining of weinig momenten. Als ik in mijn vriendschappen altijd wat terug zou verwachten dan had ik ook een eenzaam leven. Met een ieder heb ik een andere band. Sommige contacten komen altijd van mijn kant. Maar dat accepteer ik op zo'n moment omdat ik dat kopje koffie wel gezellig vind. Dit zijn dan weer niet de contacten waar ik ziel en zaligheid mee deel. De mensen waarmee ik een "gelijkwaardige" band mee heb opgebouwd zijn de mensen waarbij dit niet eens ter sprake komt. Tevens besef ik me ook dat het zeldzaam is (echte vrienden) en dat je zelfs in deze relaties kan worden teleurgesteld. Echter zijn we allemaal mensen en kunnen levens veranderen. Dus hierin kan ook een vriendschap veranderen. Wat je mijns inziens kan doen is hierin een beetje aan jezelf werken (en dat bedoel ik niet rot) en jezelf dat ook gunnen. Beetje "poep" hebben aan de wereld en jezelf ervan overtuigen dat het leuk is om met jou iets leuks te delen. Sorry voor mijn enigszins misschien zweverige verhaal..