Ik heb meegelezen en ik wil nu toch wat kwijt. Ik vind het vervelend dat je je zo eenzaam voelt. Ik heb dan mijn ouders nog wel maar ik ben verhuisd naar de andere kant van het land 9 jaar geleden. Ik maak ook niet zo makkelijk nieuwe vrienden en ben best eenzaam geweest zo nu en dan. Maar ik ben uit mijn slachtofferrol gekropen en ben mezelf gaan dwingen nieuwe contacten te maken. Nu heb ik een groep met lieve meiden om me heen en ga elke week naar een toneelvereniging. Je zegt alles geprobeerd te hebben maar ik vind dat je erg in je slachtofferrol blijft hangen. Geef jezelf een flinke trap onder je kont. En trek erop uit ga met je meisje op babyzwemmen oid. Er zijn ook vast mamacafes bij jullie in de buurt. Sta er voor open sluit jezelf niet af het is geven en nemen. Als jij oprecht geïnteresseerd ben zullen anderen dat ook in jouw zijn.
Ik wil jou en de andere dames even bedanken voor dit topic. Ik moet bekennen dat ik er zelf ook wat nieuwe inzichten bij heb gekregen. Ik probeer hiermee niet het topic over te nemen. Maar misschien zitten er wat dingen tussen waar jij ook wat aan hebt. 1. Om een volwassen vriendschap op te kunnen bouwen, moet ik er klaar voor zijn. Ik moet er open voor staan. 2. Als ik in het negatieve hangt heb ik minder zicht op wie de ander is. Je hangt als het ware in jezelf en kan daardoor minder een connectie aangaan. 3. Het is niet alleen de vraag wat de ander mij te bieden heeft. Maar wat heb ik die ander te bieden? Hoe wil ik gezien worden door de ander. Hoe geef je iemand energie, in plaats van het te kosten. Mensen oordelen op gedrag. Je zal nooit beoordeeld worden op wie jij in volledigheid bent, maar om wat je laat zien. 4. Wat voor vriendschap past er bij de persoon die ik tref. Is het iemand voor een praatje, is het iemand om af en toe met de kinderen mee af te spreken? of zou er een echte vriendschap uit kunnen komen? 5. Wat voor soort vrienden wil ik eigenlijk? Welke normen en waarden zijn voor mij belangrijk en welke zijn minder belangrijk? 6. Wat wil ik delen met een vriendin. Welke hobby/zienswijze wil ik mij met iemand mee bezig houden? Welke personen vind ik zelf interessant. En waar tref ik het 'type'mens dat ik zoek? 7. Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn kindjes ook een netwerk op doen? Om dit progressief te benaderen kom ik op het volgende plan uit: 1. Eerst zorgen dat ik niet compleet dichtklap bij het maken van contact. Zorgen dat mijn ogen op de ander gericht kunnen zijn, ipv in de angst te gaan hangen. En zorgen dat ik door alles niet dusdanig overprikkeld ben en de dingen die ik leer ook daadwerkelijk kan toepassen. 2. Sociale vaardigheidstraining. Om in te halen wat ik gemist heb en om de kans te vergroten dat ik niet van een koude kermis thuis kom. 3. Bedenken waar ik de meeste kans heb om de mensen te treffen die mij interesseren. En daar naartoe gaan. p.s. Dit gaat voor mij ook echt een uitdaging worden. Ik heb namelijk een sociale fobie. Maar het uitzicht om de rest van mijn leven een deeltje eenzaamheid te hebben vind ik eerlijk gezegd nog enger. Nu voel ik mij niet heel erg eenzaam. Maar ik weet dat er nog zo veel meer uit het leven te halen valt.
Wauw, Rietje, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wat spreekt hier een rücksichtslose eerlijkheid over jezelf en een enorme motivatie en gedrevenheid om te veranderen uit. Ik wens je heel veel succes op je reis!!!
Helemaal mee eens. Knap hoe je naar jezelf kunt kijken en eruit kunt filteren wat jou zou kunnen helpen. Jij komt er zeker wel!
Ik zeg eigenlijk de hele tijd hetzelfde en daar blijf ik eigenlijk ook bij. Ik heb naar mijn idee alle opties al gehad. -maatjes project: hebben ze in deze regio niet - sport: al vaak gedaan, geen aanspraak - aangeven dat je iets mist anders weten mensen het niet: heb ik gedaan wordt verder niet op gereageerd. Dan zijn er mensen die zeggen dat je dat juist niet moet doen, dus wat is dan het beste? - oproepje plaatsen: heb ik al vaker gedaan. Is nooit blijvend - Bij een groepje gaan: heb ik gedaan, geen aanspraak. Ik heb ook zelf een groepje opgericht. Nu spreken zij onderling met elkaar af voor dingen buiten het groepje en vragen mij nooit - Hulp: Heb ik al gedaan. Iemand zegt even wat zoeken voor je de juiste hulp heb. Maar ik denk dat ik het hier toch misschien al wel over 20 jaar heb. Dat is niet even zoeken. Het werkt gewoon niet voor mij. Ik zie er het heil echt oprecht niet meer van in. - Op mensen afstappen, open zijn. Dat gaat maar heel moeizaam. Ik probeer het elke keer wel maar heeft mij nog nooit een goed gevoel gegeven dat ik werd gezien en ergens bij hoor Misschien ben ik enkele opties vergeten. Maar naar mijn oprechte idee heb ik echt alles gedaan wat ik kon doen. Ik zou het echt niet meer weten. Deze stappen heb ik meerdere keren ondernomen. Dus als iemand dan zegt, je moet echt iets ondernemen dan vind ik dat niet terecht. Rest inderdaad het te accepteren. Dat zou ook goed zijn als ik de rust er maar in heb. Helaas is het enige wat ik zou willen gewoon ergens bij horen. Dat mensen me zien en accepteren hoe ik ben. Ook al is dat stil en praat ik niet zo veel. Verder vind ik de opmerking van iemand : iedereen moet jou maar in zijn kringetje opnemen erg kwetsend. Volgens mij heeft bijna iedereen een kringetje om zich heen. Meestal directe familie die wel bezorgd is als je ziek bent, die wel belt als je iets hebt meegemaakt etc.
Ik heb dus geen plezier in het leven omdat ik alles alleen moet doen. Zou voor mij een groot verschil uitmaken als ik niet alles meer alleen hoef te doen en ergens bij zou horen. Omdat het al zolang zo gaat, en niks verandering brengt, ben ik inderdaad heel negatief hierover. Omdat ik elke keer weer iets probeer, en het elke keer niets word. Ik ben er heel boos en heel verdrietig over. Zou ook fijn zijn als ik mensen om me heen had die zeiden dat ik het goed doe. Ipv altijd te horen, je bent te stil, te moet meer initiatief nemen wat ik hier bijvoorbeeld hoor. Gewoon dat ik goed ben hoe ik ben. Dat mensen positief over me zijn ipv dat ik steeds moet veranderen. Dat zou ook verschil uitmaken.
Dat laatste moet vanuit jezelf komen vooral, dat jij jezelf goed vindt zoals je bent. Verder vrees ik dat er dan inderdaad niks op zit dan het accepteren.. Als je echt denkt dat je alles eraan hebt gedaan en het verder buiten jezelf ligt kun je inderdaad niks meer doen. Je blijft alleen. Maar heel eerlijk: ik vind dit frustrerend en het irriteert me. Omdat ik wéét dat wat jij gelooft echt onzin is, en omdat jij jezelf nu veroordeelt tot een leeg en eenzaam leven. Niemand doet dat, alleen jijzelf!! Waarom sta je dat in godsnaam toe?!
Maar niemand kan jou uit de negatieve bubbel halen. We kunnen allemaal wel zeggen: wat goed gedaan en dan? Zorgt het er voor dat je je problemen van vroeger en het feit dat je je eenzaam voelt verandert? Dat denk ik namelijk niet. Jouw vorige bericht vergeleken met Rietje is zo vreselijk anders. Ik bedoel het niet vervelend, maar je bent echt negatief en dat vind ik heel vervelend voor jou. Het berichtje van Rietje straalt positiviteit uit. Wij kunnen jou niet uit de negatieve vibe halen dat kan je alleen zelf. Ik wens je veel wijsheid toe.
Ik denk echt dat jouw wensen onrealistisch zijn... ik heb wel een kringetje van familie, op 4 uur rijden helaas, maar ik heb niet dat wat jij beschrijft hoor. Mensen gaan me niet bellen om te zeggen dat ik het goed doe ofzo, dat moet ik tegen mezelf zeggen of mijn man zegt dat. Met vrienden kan ik wel praten, maar dat is ook niet zo'n relatie als jij omschrijft...
Nee jouw familie belt je niet op om te zeggen dat je het goed doet. Maar heeft waarschijnlijk wel interesse in je als je ziek bent of als er iets met je kinderen is (iets leuks of niet leuks) Ze zullen wel aan dacht besteden aan jouw verjaardag of die van je kinderen. Je doet er dus toe en hoort ergens bij. Dat is het verschil wat ik bedoel.
Ik vind echt dat ik alles gedaan heb. Ik probeer al jaren dat het anders wordt, maar mensen zien mij niet. Ik krijg steeds te horen, je moet het zelf doen. Maar juist omdat ik alles zelf moet doen, ben ik zo negatief. Ik geloof echt niet dat veel mensen ook alles zelf moeten doen. Meestal horen ze wel ergens bij. Kennen iemand waar ze samen iets mee doen. Meestal hebben ze een basis van familie. Van daaruit bouwen ze verder. Ik heb die basis niet.
Meid echt.. Stop met die verwachtingen. Je maakt het nog veel lastiger voor jezelf dan je het al hebt. Ik heb ook zo vaak gedacht, goh wat zou het fijn zijn als iemand me nu belt, of waarom belt niemand me, waarom zeg ik dingen en doet nooit iemand er iets mee. Ik ben 3 jaar tbm geweest en nog steeds heel veel thuis met de kinderen. Als ik de deur uit ga (probeer) ik mijn energie te halen uit de kleine dingen. Praatje pot bij de bakker met de winkeljuffrouw, praatje pot met de man van de DA, kort praatje bij de pinautomaat of even een grapje of een knikje met iemand, het korte gesprekje met de moeder bij de speeltuin (en die vraag ik echt niet naar haar nummer en zie ik vaak nooit meer terug) etc. etc. Als het puntje bij het paaltje komt moet ik uiteindelijk ook mijn dingen alleen doen. En dat terwijl ik best familie om me heen heb. Maar ik heb het niet nodig om te horen dat ik iets goed doe. Dat weet ik zelf ook wel ghehe.. (vind ik een leuk "grapje"). Het enige van wie ik het wel belangrijk vind om af en toe te horen dat ik leuk ben is van mijn man en kinderen. Ik heb ook geen (actieve) ouders dus herken het gemis daar wel. Ondanks dat ik wel lieve schoonouders heb. Toch is dat anders. Het mooiste cadeau wat je jezelf kan geven is zorgen dat je gevoel ergens bij te willen horen om te zetten in trots zijn op jezelf en niet persé ergens bij willen horen. Mensen die het nodig vinden om jou eigenschappen negatief te praten (te stil, meer initiatief nemen etc.) zou je boven kunnen staan. En geloof me ik weet dat dat moeilijk is. Maar werkelijk.. als iemand niet de moeite neemt om jou echt te willen leren kennen kan je beter verder gaan. Daarbij is diegene misschien wel leuk genoeg om, als het zo uitkomt, een kopje koffie mee te lurken en verder niet. Mensen die andere mensen willen veranderen snappen er vaak zelf weinig van. En daarbij zijn vaak zelf zo onzeker.. en projecteren dit op een ander.
Ik heb geen praatjes, ik drink ook geen kopje koffie met iemand. Anders zou ik dit topic niet openen. Blijkbaar is het niet helemaal duidelijk wat ik bedoel. Dat zeggen ze hier toch dat ik mee initiatieven moet nemen? Of dat ik zelf ook moet praten. Tja dat gaat maar heel moeizaam door de vele afwijzingen. Maar je hebt wel familie zeg je net. Geen actieve ouders. Hoe bedoel je dat dan?
En dat je geen plezier hebt straal je dus waarschijnlijk ook uit... En daar schrik je onbewust misschien ook mensen mee af. Je kunt ook tegen jezelf zeggen dat het is zoals het is en dat te accepteren en dan loslaten. Het beste er van maken met alles wat je WEL hebt Ik zou toch overwegen om bij de huisarts langs te gaan ts. Als je echt 0,0 plezier in het leven hebt, dan heb je echt hulp nodig. Voor jezelf maar ook voor je partner en kindje.
Ik had al hulp gezocht, maar die heeft behandeling gestopt. Kon me niet verder helpen. Dan vind ik ook heel erg. Voor mij geen hulp meer. Ik heb dit overigens ook aangegeven dat het gestopt was bij de ha maar die heeft daar verder ook niets mee gedaan. Dus ik neem steeds initiatieven, maar het loopt steeds fout.
Als je naar jezelf kijkt hoe zou jij dan omgaan met iemand als jezelf. Hoe zie je jezelf? Er zijn heel veel mensen die geen praatjes pot kunnen houden of zomaar kopjes koffie drinken. Daar ben je echt niet alleen in. Wat zegt je man hierover?
Mijn ouders zijn geen ouders. Wel biologisch maar weten niet wat het ouderschap inhoudt. Ik kom uit een gezin waarin veel verbale mishandeling heeft plaatsgevonden. Het contact is lange tijd weggeweest. Ik heb vorig jaar de banden aangehaald, maar heb er geen bal aan. In wezen maakt het dus niks uit of ze er zijn of niet (sorry dit is misschien wat hard).