Hoi Dames! Ik ben nu bijna 13 weken zwanger, weken misselijk en nu al enorm pijnlijke bekken en natuurlijk oververmoeid, en de laatste tijd hebben we vaker ruzie en discussies. Hij vind dat ik te moeilijk ben, "onhandelbaar".. Ik vind dat hij te weinig begrip toont voor mij. Hebben jullie hier ook zo'n last van? Liefs...
Och meis, je schrijft zelf al dat je je helemaal niet lekker voelt, moe bent en het gewoon even moeilijk hebt nu (wat logisch is, want zwanger zijn is niet altijd even geweldig!). Ik vind dat je vriend je maar gewoon moet laten, je mag nu even moeilijk zijn. Het is zijn taak om extra lief voor je te zijn en niet om je extra stess te bezorgen door de discussie met je aan te gaan. Ik ben ook niet altijd even redelijk, maar mijn vriend glimlacht begripvol en geeft me een ijsje. Dan word ik ook vanzelf weer lief!
Ja, ik herken het wel. Mijn vriend probeert discussies te vermijden, maar helaas lukt dat niet altijd. Ik zit gewoon niet lekker in mn vel, ben moe, misselijk en gewoon over het algemeen niet lekker en hij vergeet af en toe dat ik dat niet doe om hem te pesten. Hij zegt later wel weer dat hij het begrijpt, maar hij trekt het zich nogal persoonlijk aan. Daar komt nog bij dat ik nu absoluut geen zin in sex heb, heb niet eens de energie om er over na te denken..en dat roept enige frustratie bij hem op. Maar ja, daar moet ie zich maar even overheen zetten denk ik dan. Hopelijk voelen we ons snel beter, zodat ons humeur ook weer iets beter wordt Geniet in ieder geval van je zwangerschap!
Miss. moet jouw man zich wat meer in jou inleven. Je bent zwanger en de hormonen gieren door je lichaam + al die nare kwaaltjes die er bij komen. Heel normaal dat je zo nu en dan ontplof. Dat jouw man jouw "moeilijk"en onhandelbaar vindt , vindt ik tonen van weinig begrip eerlijk gezegd. Geloof mij het wordt tegen het einde van je zwangerschap nog veel erger .... mijn man zegt dus overal JA en Amen op ...
Nou ja, tenzij ze een compleet monster is geworden. Er zijn wel grenzen vind ik. Het is voor een man ook niet makkelijk om opeens met een compleet andere persoonlijkheid te maken te hebben. Ik weet natuurlijk niet of dat nu het geval is Praat er eens over met je vriend! Leg hem uit dat het je zwaar valt en vraag hem om meer begrip te tonen en extra lief voor je te zijn. Probeer tegelijkertijd het ook wel van zijn kant te bekijken zodat je hem ook iets tegemoet kunt komen. Het werkt meestal namelijk niet alleen van 1 kant. Maar praat er vooral goed met hem over, misschien dat hij het dan ook allemaal weer wat beter inziet
ik kan best begrijpen dat door de zwangerschap je hormonen opspelen en je nogal snel boos bent en je aan alles stoort. gelukkig heb ik dit niet. maar wij hadden zoeizo al heeeeel weinig ruzie! hoop dat het snel beter gaat!
Klinkt als hormonen heb ik ook heeeeeeel af en toe last van Ik heb mijn man het boekje van kluun "help ik heb mn vrouw zwanger gemaakt" kado gedaan. Daar staat in mannentaal omschreven hoe de vrouw zich voelt en welke 2 regels ze meoten toepassen, meeveren en ..... o shit ben de 2e vergeten (als mijn man ze maar onthoud ) Moet zeggen dat i aardig zn best doet, gaat er niet meer tegenin als ik opeens een snauw geef om niks, hij weet inmiddels dat het de hormonen zijn en ik normaal gesproken heel lief ben Misschien een tip voor jouw vriend, denk dat hij niet snapt hoe de hormonen hun werk doen en dat het niet niks is dat je hele lichaam veranderd!
Wij hebben toch echt wel meer ruzie gehad dan normaal.. manlief werd af en toe knap wanhopig van me.. is heel lief maar als hij vindt dat ik te ver ga hoor ik het echt.. (vind ik ook wel terecht )
Het is voor de mannen best moeilijk te begrijpen dat de hormonen in ons lichaam je zo onredelijk kunnen maken, niet elke man begrijpt dat (het is tenslotte ook er raar) ik zou hem als ik jou was vertellen hoe je je voelt en wat er gebeurt in je lichaam en dat ruzie/discussies echt niet de beste manier zijn om te ontspannen.. Dit heeft bij mij ook geholpen, m'n vriend is nu extra lief voor me
Ik merk meestal zelf ook dat ik op een manier reageer die niet bij mij hoort. En dan zeg ik dat ook, dat ik niet mezelf ben en hij me maar even in m'n sop gaar moet laten koken. Jezelf een beetje in proberen te houden en wat extra je best doen om leuk te blijven voor je partner vind ik het minste wat je kunt doen. Sommige vrouwen slaan in mijn ogen door en dan moet de man alles maar accepteren omdat ze zwanger is... maar zo werkt het toch niet helemaal lijkt me!
Haha nee ik ben geen monster geworden hoor! Onze ruzies zijn gelukkig ook nooit echt heel heftig (geen geschreeuw en geslaan). Ik ben wel altijd zo geweest dat ik zeg waar het op staat en als me iets dwars zit, ik het hier ook over wil hebben. Vriendlief heeft dan meteen een oplossing klaar en ik heb dan graag dat ie me eerst steunt en dus niet meteen gaat lopen vertellen wat ik dan maar MOET doen. Ik probeer me ook in te houden omdat ik weet dat het voor hem ook moeilijk is. Maar ik heb hem nu juist zo hard nodig en dat begrijpt hij niet, helaas.. Zal hem ook eens dat boekje kado doen, misschien is het dan makkelijker om het te begrijpen voor hem! Thanks voor de tip!
Tja... Ik ben niet de leukste echtgenote op het moment en ik denk dat mijn man stiekem wel een beetje blij is als het erop zit straks en ik weer gewoon ben. Maar hij is superlief en laat heel weinig merken. Hij steunt me in alles en laat mijn buien geduldig over zich heen komen. Hij ziet het gewoon als iets tijdelijks, wat straks weer over is. Ik heb het gewoon enorm met hem getroffen! Het lijkt me heel moeilijk als het anders is en je man niet uit zichzelf begrip toont. Zeker als je er dan ook niet goed met elkaar over kan praten. Sterkte ermee!
Wat is dat toch met ijsjes? Komt mijn man ook steeds mee aanen ik moet zeggen, ze doen wonderen Meid, ik vind dat je man best een beetje meer begrip mag tonen, zeker nu je je zo beroerd voelt. Lastig soms he, hormonen. Die maken dat je je door iedere discussie ook nog rot gaat voelen. Het gaat over hoor! (hoop ik!)
Ik had ook last van hormonen tijdens de zwangerschap en dat heeft weleens voor botsingen gezorgd maar ik vind ook dat er een grens aan zit, kijk ik zou moeder worden maar voor hem veranderde ook wat (ook al had hij geen lichamelijke ongemakken) en ik vind dat een zwangere vrouw ook wel begrip kan hebben voor manlief en zeker ook andersom.
Wij brullen ook al eens meer sinds ik zwanger ben. Maar hij is gestopt met roken en dan heb ik ook een stokpaardje staan we beiden een beetje korter van stof. Zolang onze dochter er niet de dupe van is vind ik het allemaal nogal meevallen. Het passeert wel eens je van je zwangerschap kan genieten (na vermoeiing en misselijkheid) Liefs Kitty
Ik zeg ook steeds tegen mn vriend 'ja maar ik ben zwanger'. En dan kijk ik hem poeslief aan en dan doet ie echt alles voor me haha. Maar mijn vriend is ook heel erg lief en meegaand dus wij hebben niet echt meer ruzie gekregen. Nu moet ik ook wel zeggen dat ik er (nog) niet heel erg last van heb. Ben alleen soms wat meer kortaf, maar daar reageert hij dus gewoon niet op.
Gelukkig niet. Ondanks dat ik erg moe ben en het huishouden er nog wel eens bij in schiet moppert mijn man nauwelijks. Af en toe gooit hij er wat frustratie's uit, maar kan me dat ook wel voorstellen. Normaal gesproken (als ik niet zwanger ben) poets ik elke week het hele huis schoon en nu stofzuig ik het hoognodige. De was ligt al drie weken schoon op zolder, enz, enz. Ik heb dus niks te klagen...
@ Myrthe: ik heb precies hetzelfde probleem. Mijn vriend is 1 mei gestopt met roken en is dus nogal snel geirriteerd... Hij reageert vaak opgefokt en daar word ik dan weer kwaad om en dan heb je de poppen aan het dansen. Maar ik heb nu tegen hem gezegd: als ik me in kan houden, kan jij het ook. Bovendien zitten we middenin een verhuizing en dan heb je nogal eens irritaties en tegenvallers enzo... Ik merk trouwens ook aan mezelf dat ik ook sneller kwaad en opgefokt word dan anders. Naja, het is niet anders... Over een paar weken zijn we verhuisd, is hij wat langer gestopt met roken en mag ie rekening gaan houden met mij! En dan laat ik de hormonen helemaal vrij. Maar op dit moment houd ik me maar even in.