Mijn dochter heeft sinds ruim een jaar een fantasievriendje (Sjors). Op zich heb ik hier geen problemen mee maar soms vraag ik me af of het nog wel "normaal" is. Zo speelt ze soms ook dat zij Sjors is en met A speelt. Ook prima, maar ze kan dit ook een hele dag volhouden en boos worden als ik haar A noem! Ze zegt dan dat ze Sjors heet en geen A. Ze speelt dan ook anders als dat ze normaal doet (Sjors is een jongen van 34 jaar volgens mij dochter). Nu heeft ze de afgelopen tijd wel een lastige periode gehad met mijn zwangerschap, de komst van haar zusje (wat ze overigens prima oppakt) en het overlijden van haar beste vriendje begin dit jaar. Maar is het spel wat ze laat zien nog "normaal"?
Veel kindjes hebben een poos een fantasievriendje. Mijn zoon is nu 5,5 jaar en heeft als peuter eindeloos gespeeld met Dora (van tv) en heeft heel.lang een 'hond' gehad. Die heette Nico. Die ging zelfs mee naar de psz. Door de juf werd hij dan op het pleintje gebracht. Want hondjes mochten niet binnen Jouw dochtertje heeft best al heel wat meegemaakt. Een vriendje dat overlijdt is heel moeilijk te begrijpen op die leeftijd. Misschien is het ook een vorm van dingen verwerken. Ik geloof niet dat je bang hoeft te zijn dat het te extreem is. Best kans dat het over een paar maanden weer minder is.
Mijn zoontje had 2 fantasievriendjes: Sik en Sak . De namen had ie zelf verzonnen en het is jaren zijn fantasie geweest. Sta je in de winkel, zegt je zoontje tegen zijn denkbeeldige vriendje: "zeg Sak, niet aankomen!" Heb heel wat rare blikken naar mij en mijn zoon gekregen in diverse winkels.... Het begon rond de 2,5 jaar. Sak was eerst een meisje, daarna was Sak dood en kwam Sik, vervolgens kwam Sak weer tot leven en was het een jongen, Sik had inmiddels een dochter, en nog later was Sik het kind van Sak, enz. enz.... Hele fantasieën had ie erover. Hij speelde het wel altijd vanuit zichzelf, dus hij identificeerde zich niet met zijn denkbeeldige vriendjes. Wel kon hij boos op ons worden als we zijn fantasieën door elkaar haalden. Dan vroeg ik: "Heb je nog met Sik gespeeld vandaag?" en dan kon hij heel boos reageren als: "Neehee, Sik is een mama hoor, dat is de mama van Sak en daar kan ik toch niet mee gaan spelen!" Wij gingen er gewoon in mee, moesten er altijd stiekem om grinniken. We hebben ook nooit gezegd dat hij er mee moest ophouden ofzo. Het waren echt zijn vriendjes. Het is minder geworden toen hij naar de kleuterschool ging, toen kreeg hij vriendjes in de klas en werd zijn fantasiewereld minder belangrijk. Nu zit hij aan het eind van groep 1 en nog maar heel af en toe hoor ik hem over zijn fantasievriendjes. Als het een keer gebeurt dat hij over Sik of Sak praat, dan valt het nu gewoon op, omdat hij het bijna niet meer doet. Ikzelf had vroeger ook een denkbeeldig vriendinnetje, ik weet zelfs haar naam nog. En ik ben best normaal . Lijkt me vrij gewoon voor een kind, ik hoor het ook wel vaker van moeders. Niet alle kinderen hebben een denkbeeldig vriendje, maar ongewoon is het zeker niet. En het kan ook best ver gaan.
Hier ook een jongetje met denkbeeldige vriendjes. Ilan en Morrisje (hoe komt ie erop?). Ze wonen in Zwitserland en halen allemaal kattenkwaad uit. Kan er ook wel om lachen. Hier zijn ze nu wat minder aanwezig.
Je hoeft je geen zorgen te maken, is helemaal niks mee om een fantasievriendje te hebben! Mijn dochter heeft geen specifiek vriendje maar kan uren in een bepaald rollenspel zitten met zichzelf en speelt dan superleuk en lief. Dus lekker laten gaan, het spelletje meespelen als ze dat fijn vindt en laat haar op die manier maar haar ei kwijt kunnen en dingen verwerken. Spelen is voor kinderen dingen die in hun leven gebeuren verwerken en het is juist fijn dat je dochtertje een manier heeft waarop ze fijn kan spelen en dit dus goed kan doen.
Dank jullie wel voor jullie reacties! Dat stelt me weer gerust Ik wist inderdaad wel dat een fantasievriendje heel normaal is op deze leeftijd maar soms maak je je als moeder toch weer zorgen. Vooral door hetgeen ze al heeft moeten meemaken. Maar inderdaad, het zal ook met de verwerking te maken hebben.
Hier was mijn zoontje ook lange tijd met een fantasie vriendje aan het spelen, tun tun, en ik ging er ook in mee. Inmiddels is die 7 en heeft die laatst hartelijk moeten lachen toe we vertelden dat wij tun tun altijd moesten hepen oversteken omdat die dat naast het zebrapad deed. Hij keek raar en vroeg hebben jullie dat echt gedaan, ja wij hebben echt tun tun staan roepen aan de drukke oversteekplaats om hem te laten luisteren(voelde mij soms best de dorpsgek)
Ik heb zelf als kind fantasievriendjes gehad. Ik kan me nog wel herinneren dat ik hele verhalen fantaseerde en verzon. Is helemaal goed gekomen hoor. Op een gegeven moment was dat weer over.
Geen fantasievriendje nog (ze is ruim 3), maar zit wel te gniffelen om alle namen... mijn dochter heeft haar poppen als volgt genoemd: siemie, ogge en siemie-siemie... hoe komen ze er op?? Overigens hier heet zij ook regelmatig papa, mama of de leidster van de crèche. Weigert dan ook te luisteren als ik haar niet zo noem...
heerlijk die fantasievriendjes, ik had er vroeger ook een, heb uiteindelijk mijn konijn zo genoemd. Mijn dochtertje is nog wel erg jong, morgen 25 maanden. Maar we zitten nu op de camping en ze staat naar buiten te kijken , en ziet dan koeeen( zoals ze dat zo heel leuk zegt) terwijl er geen koeien zijn. Ook heeft ze het ineens over klaas en piet die hier overal rondlopen over de camping
Hier heeft mijn zoontje een fantasievriendinnetje. Kyra. Soms is ze er opeens. Zit ze op zijn nek en gaat ze mee naar vanalles en soms hoor ik hem er weken niet over. Vind het wel grappig. Hij heeft nog nooit gespeeld dat hij zelf Kyra is maar misschien komt dat nog (hij wordt in oktober 4).