Aan het begin van mijn zwangerschap ben ik een tijd ziek geweest en rap behoorlijk wat afgevallen en had ik totaal geen energie. Ik kon niet voor mijn zoon zorgen, als ik mijn haar had gewassen moest ik een uur bijkomen omdat ik het gevoel had dat ik niet meer op mijn benen kon staan, mijn armen kon ik niet meer optillen. Het was dus niet 'gewoon' moe maar echt compleet uitgeput, energieloos, nergens toe in staan. Een aantal weken ging het iets beter, met name toen ik twee weken vrij had van mijn werk. Heb me in overleg met mijn werkgever ook twee weken voor mijn verlof ziekgemeld. Inmiddels is die algehele futloosheid weer terug... ik slaap eigenlijk nog best prima voor 38 weken, zal door die extreme vermoeidheid komen, maar hoeveel ik ook slaap, het maakt niets uit. Ik heb hier nu al zo lang last van dat ik een beetje angstig ben. Gaat de bevalling wel lukken? En meer nog komt het goed als de baby eruit is? Ik ben zo bang dat het niet meer over gaat. Dat mijn energie niet terugkomt. Wat als het niet hormonaal is? Er is trouwens tijdens de zwangerschap op 3 verschillende momenten bloed geprikt, alles is gecontroleerd, zelfs schildklier en mijn waardes waren elke keer goed. Bloeddruk is prima... Is er iemand die dit ook heeft meegemaakt en mij moed in kan spreken?
Een zwangerschap kost je lijf blijkbaar heel veel energie. Er blijf even niks over voor jou persoonlijk. Voor je bevalling zou ik me geen zorgen maken. Er komen veel hormonen vrij die zorgen dat je het voor elkaar krijgt. Daarna echter zul je nog steeds leeg zijn. Je batterij is op. Dat heeft wel tijd nodig voor je weer op krachten bent. Bij mijnduurde het een week of drie voor ik weer wat kon. En nu een paar maandje verder gaat het best weer goed. Kijk of je straks een dutje kunt blijven doen. Gezond eten en niet te veel van je vragen. Neem de tijd om je batterij op te laden.
Bedankt voor je reactie. Net bij de verloskundige geweest en ze wil toch nog een keer ijzer laten controleren en als het niet beter gaat proberen of de gyn me met 40 weken wil inleiden. Ik hoop maar dat hij snel uit zichzelf wil komen!
In zwangere toestand was ik (zeker op het einde!) een wandelend wrak, conditie van een oud wijf. Ik deed niet veel meer dan zitten en liggen op bank en bed, iedere middag slapen (2-3 uur als het ging) en dan nog in de avond om 19:00-20:00 uur mijn bed in rollen omdat ik zoooo moe en belabberd was. En in ochtend bijna niet uit kunnen komen... Ik ben ook 3 keer herboren na de bevalling , oké, misschien dan niet meteen de eerste paar dagen (al voelde ik me al wat beter vanaf moment dat placenta eruit was, wat een verlossing om die hormonenbom kwijt te zijn), maar tegen de tijd dat kraamzorg wegging (8 dgn na bevalling) voelde ik me beter en energieker dan tijdens de gehele zwangerschap, ondanks gebroken nachten, BV etc... Ik moet wel bekennen dat ik qua conditie vooral in laatste zwangerschap erg veel had ingeleverd door de hyperemesis gravidarum (9 mnd lang) en het bijbehorende gewichtsverlies. Dat heb ik in de maanden na bevalling nog wel gemerkt, niet zozeer in mijn energieniveau, maar in mijn conditie. Snel last van vermoeide, zwakke spieren en bij kleine dingen al gevoel flink te moeten inspannen. Dat heeft toen wat meer tijd nodig gehad... Maar dus ook begrijpelijk/met reden.
@Kache bedankt dat je de tijd hebt genomen dit op te schrijven, geeft me gelijk al wat hoop! Je hebt het nog 3 keer gedaan ook! Ik heb nu wel sterk het gevoel: we houden het bij 2...
Aan het begin was ik dood en doodmoe, zeker tot week 17. Daarna kwam het weer terug rond week 30. Dat was ook een combinatie van drie keer plassen per nacht, voorweeen en klaarwakker zijn om 4.00 in de nacht... Overdag deed ik gewoon twee dutjes op een dag zo moe was ik. Na mijn zwangerschap heeft het wel nog even geduurd tot ik de oude weer was... denk pas sinds een maandje of 1.5 geleden. Heb het idee dat de 'ergste' hormonen mijn lijf een beetje aan het uittrekken zijn.
Weet je, je stapt er anders in die 3e keer... Als je lage verwachtingen hebt, dan is het beter te hebben. En ik had het vertrouwen dat het na bevalling echt snel weer beter zou zijn (die angst had ik in mijn 2e zwangerschap dus ook, dat het noooooooit meer goed ging komen ) Ik ging uit van 9 maanden beroerd voelen en geen leven hebben, voelde ook echt dat ik mijn leven voor 9 maanden stilzette. Heb het ook laten meewegen in mijn beslissing wanneer we er voor gingen. Voor dat ik stopte met anticonceptie zijn we dus op vakantie geweest, heb ik nog een bepaald project op mijn werk afgemaakt e.d. Dingen waarvan ik wist dat die zwanger niet mogelijk waren. En tja, toen ik eenmaal zwanger was en met 5 wkn als een gek begon te spugen, toen zag ik wel op tegen de 9 maanden, hoor, maar ergens ook het gevoel: ik kan dit, het gaat ook weer over. Alleen 'even' 9 maanden bikkelen ... En nu nog zeg ik dat ik die 9 maanden nog wel een keer zou bikkelen als ik echt nog een kind zou willen, ik zou het zo weer doen. Maar ik weet nu heel zeker dat ik geen 4e kind wil dusse... Veel succes met je laatste loodjes! Komt goed!
Krijg gewoon tranen in m'n ogen dat iemand het herkend, dat ik niet de enige ben . Ik voel het inderdaad precies zo, dat mijn leven nu 9 maanden stil staat. Kan me voorstellen dat je er een volgende keer anders in gaat. Mijn eerste zwangerschap had ik hier helemaal geen last van. Ja de eerste 13 weken 12 uur per nacht slapen en daarna was het over. En dat was qua moeheid niet te vergelijken met het complete gebrek aan energie nu. Ik voel me ook erg schuldig richting mijn zoon dat ik niet voor hem kan zorgen nu. Hoe heb jij dat met je twee oudste kinderen gedaan? Kan me voorstellen dat het met jouw zoon nog wat lastiger is omdat hij wellicht veel behoefte heeft aan regelmaat en voorspelbaarheid?
Die derde zwangerschap vond ik ook echt killing.. Ik heb ook zo vaak gehuild.. Ik kon niet meer.. Ik kon de hele dag slapen.. Oudste zat op school dus die had ik overdag niet .. Maar nummer twee heeft echt veel uurtjes voor de tv doorgebracht.. Niet goed misschien, maar ik kon gewoon echt niet .. Sliep de laatste weken zo vreselijk slecht.. Elk half uur wakker. Bevalling ging trouwens echt super goed.. Ging ook wel erg snel.. Mijn energie had ik na de bevalling meteen weer terug.. Voelde me als herboren
In mijn 2e zwangerschap (die ik psychisch het zwaarst vond) voelde ik me ook erg schuldig. Zoon ging extra naar kinderdagverblijf of zo veel mogelijk met papa of opa/oma. Als ik alleen met hem was dan lag ik op een matras in de woonkamer (op grond) en drentelde hij om me heen (wat heb ik toen gewenst dat ik hem voor de TV kon 'planten' , maar hij was (nog) niet geïnteresseerd in TV...). Maar weet je... ik heb naderhand nooit gemerkt dat hij er 'iets' aan over heeft gehouden , dus bij 3e had ik dat schuldgevoel stukken minder. En het is niet dat je er helemaal niet bent, he? Nog genoeg kansen om liefde en aandacht te geven . Ik weet ook uit eigen ervaring dat kinderen het heel anders kunnen ervaren. Mijn moeder is 2 jaar bedlegerig geweest (gelukkig weer hersteld overigens!) toen ik kind was en zij zat ook helemaal in de knoop met schuldgevoel en frustratie, maar ik heb alleen maar goede herinneringen aan die tijd. Ik deed veel leuke dingen met mijn vader, ik mocht vaak meehelpen met van alles en nog wat en als ik wilde kon ik altijd met mijn moeder praten en bij haar op bed komen liggen. Wat heb ik moeten wennen toen ze weer opgeknapt was en opeens overal in huis kwam bemoeien ... Toen ik zwanger was van 3e ging mijn oudste naar school en zat in die zin dus in een ritme. Ook hadden we toen al een tijdje een PGB-er voor hem en zijn zusje ging zoals altijd naar kinderdagverblijf (en op einde van zwangerschap ook naar school). Zijn regelmaat werd dus niet echt verstoord, alleen ik 'gedroeg' me anders dan normaal. Het spugen vond hij wel heel erg eng, ik probeerde dit zoveel mogelijk te doen zonder dat hij meekreeg (maar ja, dat laat zich niet altijd sturen ). Maar het was allemaal wel voorspelbaar, mama lag de hele dag op de bank (= je mag praten met mama) of in bed (= je moet mama met rust laten) en was ziek van de baby. Kan niet klagen, hoor, hoe hij de zwangerschap is doorgekomen. Alleen het eind was moeilijk, veel onduidelijkheid (wanneer wordt baby geboren, waar ben ik dan, wat gebeurd er daarna?) en hij voelde uiteraard de spanning van al die veranderingen heftiger dan zijn zusje (box in woonkamer, bed op klossen, babykamer ingericht, mama opeens naar ziekenhuis, en weer terug etc.). Na bevalling is hij geflipt van stress en heeft daarom 2 dagen/nachten bij opa en oma gelogeerd.
Ik was de hele zwangerschap doodmoe, sliep heel slecht.. zwanger zijn is niks voor mij (al mis ik m'n buik en het getrappel wel af en toe) Weet niet hoeveel je werkt? Ik ben rond de 20 weken voor 50% ziekgemeld.. dat heeft me zoveel rust gegeven. Na de bevalling heeft het wel een paar weken geduurd voor ik weer 'geland' was. Ik kon heel slecht tegen drukte en prikkels... werd ik enorm moe van (en stil, alsof ik geen woord meer uit kon spreken) Nu ben ik weer helemaal de oude, oké niét helemaal, nog steeds moe af en toe, maar op een andere manier. Mijn energie is weer helemaal terug
Ik ben nu 39+2 dus al een tijdje verlof. Heel ongeduldig aan het wachten tot hij eruit wil komen! Op aanraden van de vlos begonnen met Floradix, we zorgen ervoor dat ik niet meer alleen ben met onze peuterzoon en ik dacht: die douchekruk staat hier, waarom geen gebruik van maken? Op zich gaat het nu wel maar alles waar enigszins inspanning bij komt kijken is gewoon te zwaar...
mijn tweede zwangerschap heb ik mij van het begin tot het eind kapot gevoeld. Ik had totaal geen energie. Na het douchen 's ochtends moest ik echt weer even liggen voor ik weer energie had om me aan te kleden. De trap op was een opgave, als ik boven was moest ik even zitten of liggen om op adem te komen. Niet normaal gewoon. Na de bevalling was dit direct weg. Zo fijn! Hopelijk voel jij je ook snel beter. Je bent er bijna!
Ik had graag voor alle wanhopig googlende zwangere vrouwen hier een week na mijn bevalling een update willen schrijven hoe ik weer helemaal op de been ben en meer energie heb dan ooit te voren maar helaas werd ik 4 dagen na mijn bevalling opgenomen in het ziekenhuis met kraamvrouwenkoorts. Na 5 dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis en krabbel langzaam weer op... misschien over een week of twee. In ieder geval had ik wel net zoals Kache dat op het moment dat de placenta eruit kwam het leek alsof er een enorm gewicht wat op mij drukte weg was. Zo'n raar gevoel maar wat een opluchting! Ik heb dus ook goede hoop!
Gefeliciteerd met de kleine! Jammer dat je een (heftige) infectie kreeg, dat kost ook heel veel energie, maar fijn dat je ook meteen iets merkte zodra de hormoonbom eruit was (ook voor mij wel fijn dat ik niet de enige ben die dit zo heeft ervaren ). Veel succes met het verdere herstel! Hoop dat je snel weer rond kunt huppelen !