Mee eens! Je hoeft echt niet altijd blij en happy te zijn, maar probeer het ook niet te negatief te maken.
Niet iedereen heeft dat oermoeder gevoel met eindeloos geduld, en dat is helemaal niet erg. bij mn eerste zwangerschap schaamde ik me dat ik geen liefde voor mn ongeboren baby voelde. Dat veranderde wel toen ze eenmaal geboren was maar ook niet meteen hoor, ik was vooral bang dat ik haar perongeluk zou breken ofzo. En dan dat huilen steeds en soms weet je gewoon ff niet meer wat je ermee aan moet wanneer je alles al hebt geprobeerd. Maar echt het komt goed. En schaam je niet over hoe je je voelt. Deze keer voel ik me totaal anders, ben ook een stuk ouder en weet wat er komen gaat.
Ach, ik had juist een extreme roze wolk en hoge verwachtingen, waardoor het keihard tegenviel en ik het heel zwaar heb gehad. Dacht ook een echte babymoeder te zijn maar dat was niet zo, vind mijn bijna 10 jarige en bijna 8 jarige veel leuker. Dus ik denk dat het juist goed is om zo je twijfels te hebben, dan zal het vast meevallen. Los daarvan vind ik het echt goed dat je het erkent en niet wegstopt. Je kunt het ook met de vk bespreken, dat zijn ze wel gewend. En veel succes, het komt vast wel goed
Ja! In tegenstelling tot jou, had ik juist een heel romantisch beeld van zwangerschap en kraamtijd. Het was veel minder leuk dan ik dacht. Veel heftiger. Maar....ik hield zoveel meer van mn kindje dan ik me ooit voor had kunnen stellen. Ik was trots op alles! Zelfs zn poepluiers! Ten ik er middenin zat genoot ik enorm van hem, terwijl ik, zoals jij heel mooi verwoord: uitgewist werd. Ik kon even helemaal geen vrijbuiter zijn. Alles draaide om mn zoon. In iedere beslissing ging het om zijn belang. Dat deed ik automatisch. Dat is ook het moeder zijn. Maar, en hier komt de grote geruststelling: het duurt maar kort. Onze zoon wordt bijna vijf en we hebben al heel veel vakanties achter de rug waarbij we alles konden doen dat we vroeger deden. Hij bij 1 van ons op de rug en de ander droeg de rugtas. We hebben inmiddels een vaste oppas en gaan er ongeveer 1 x per maand samen op uit. De liefde die je voor je kind voelt maakt alles goed. Echt! Nu is er een tweede kind op komst. Ik weet nu wat me te wachten staat. Ik heb er geen romantisch beeld van. En (mss daardoor?) Ik geniet met volle teugen!!
Super herkenbaar! Ik zag enorm op tegen de komst van de baby, van het begin tot het einde van de zwangerschap. Ondanks dat het een enorme bewuste keuze was. Ik heb wat af gejankt! In mijn geval was het vooral angst, voor het onbekende: wat als ik het dadelijk helemaal niet leuk vind! En ik heb het ook best vaak helemaal niet leuk gevonden, vooral heel erg vermoeiend en zwaar. Nu 4 jaar later zwanger van nr. 2. Nu kijk ik wel uit naar de komst van de baby, ondanks dat ik weet dat ik het heus niet altijd leuk ga vinden. Maar nu weet ik wel wat ik kan verwachten, en dat maakt voor mij al het verschil. En als ik terug kijk, voor je het weet zijn ze 1 jaar, kunnen ze lopen en wordt het ineens een stuk gemakkelijker. En voor je het weet zijn ze 4 jaar en gaan ze naar school, en dan krijg je echt weer een heel stuk ‘je leven’ terug. Het zijn heel veel fases die achteraf ook allemaal super snel voorbij gaan. Dus ook die vermoeiende en niet zo leuke momenten.
Ik denk dat alles al prachtig gezegd is hierboven. Hopelijk heb je er wat aan! Zoals met alles: je bent en blijft altijd jezelf en je kunt ook met kinderen je eigen keuzes maken. Blijf vooral lekker werken/vrienden zien/reizen/whatever. Je zult zien dat je effe wat meer moet regelen maar dat dat nog steeds gaat. En dat het geen schande is vrijheid en tijd voor jezelf nodig te hebben. En als je dat dan hebt gehad is t heerlijk thuis komen Ik vind t soms zwaar, benauwend, mis het om alleen te zijn. Maar het leven heeft ook zoveel meer diepgang gekregen. Ik zou nog geen minuut terug willen naar m’n leven voor mijn kinderen. Gek he?
Ik ben ook geen moeder-moeder. Ik vind het vooral zelf vervelend haha. Maar het trekt wel een beetje bij. Maar ik vind het nu wel fijn de kostwinnaar te zijn bijv ipv thuis - dat zou ik niet trekken.
Logisch dat je het van alle kanten bekijkt. Mensen die alleen maar op de roze wolk zitten vallen er vanzelf een x af tijdens een eerste huiluurtje. Maar nu een cliché: een eigen kindje voelt toch wel heeeeel erg bijzonder. Als je hem/haar voor het eerst ziet of vasthoudt ben je waarschijnlijk verliefd. Het is echt jullie kindje. En er zijn behang-plak-momenten en die blijven er. Ik zit nu met een zoontje vol in de peuterpuberteit en verlang nu soms naar de babytijd. Maar ook verlang ik naar de kleutertijd. Weer wat meer vrijheid. Wat goed is: 1. Gun elkaar even een vrije middag/avond. Ik ben de eerste weken ook 's avonds een rondje gaan lopen (ook tijdens de huiluurtjes). Gewoon ff niks aan je hoofd en daarna weer fris er tegenaan. En daarna kon mijn man ff chillen. Of ga shoppen/vriendin bezoeken. 2. Probeer goed te rusten tijdens de kraamtijd. Bij de eerste was ik onrustig en wilde telkens bij alles aanwezig zijn. Het herstel duurde hierdoor langer. 3. Mijn motto tijdens huiluurtjes/behangplak-momenten: ook dit moment gaat voorbij en morgen weet ik het niet meer: klopt ook echt!!!! Ik kan me de echte huiluurtjes bijna niet herinneren. Dus: het komt helemaal goed en je mag best iets niet leuk vinden!
Goeie tip om ook tijdens de huiluurtjes de tijd voor jezelf te pakken! Mijn vriend en ik waren (naast zijn werk) bij elke poep en scheet bij onze zoon, verzorgden hem vaak samen om elkaar te ondersteunen. Daardoor kom je beiden amper aan jezelf toe en als je dan niet op een roze wolk zit dan kan dat pittig worden. Gaan we nu anders doen (hopelijk kan ik zelf genoeg doen ivm zwangerschaosklachten die vorige keer lang aanhielden). Wij hebben onze zoon vrij vroeg al laten slapen bij opa en oma, gewoon af en toe een nachtje. Zo bouwde hij een band met hen op en konden wij af en toe bijtanken samen. Nog steeds slaapt onze zoon makkelijk bij beide opa's en oma's (overal wel) , waar wij dus weer profijt van hebben door af en toe echt tijd samen te hebben.
Hier ook herkenning! Ik vond het 'zwanger-zijn' maar niks en voelde me daar schuldig over. Toen ik me eenmaal uitsprak kwam er zó veel herkenning, dat luchtte al meteen heel erg op! Ik dacht toen ook dat ik vrij snel na de bevalling, weer mezelf zou zijn. Dat viel wel een beetje tegen. Ik dacht dat het 'negen maanden op, negen maanden af' wat meer ging over weer op je oude gewicht komen, niet dat je dan nog last zou hebben van veranderende hormonen en dat je lichaam nog terug moet 'veren' naar zijn oude staat. Misschien niet heel bemoedigend, maar wellicht heb jij er minder last van. Na de geboorte staat je wereld even op z'n kop, maar er komt langzaamaan meer ritme in en stukje bij beetje ga je weer terug naar je 'oude' leven; na een tijdje weer sporten, na een tijdje weer werken, na een tijdje weer op gewicht en je oude kleren weer aan. Spontane uitjes zullen zeker minder vaak voorkomen, maar wat eerder ook al gezegd wordt; beperkingen leg je ook deels aan jezelf op. Wij deden niet zo heel veek qua uitjes toen dochter zo klein was, maar er zijn genoeg mensen die het wel doen en waarbij het ook makkelijk gaat. Dat wil ik ook echt anders gaan doen bij een tweede; wat minder beren op de weg zien en het gewoon doen. Lucht in ieder geval vooral je hart bij vriendinnen/familie/mensen op het forum, dat vond ik altijd erg prettig om te doen, dat het gevoel er ook zeker mag zijn. Oh, en een baby vond ik vroeger ook nooit zo leuk (ik vind het nog steeds leuker zodra ze wat zelfstandiger worden), ik wist ook echt niet wat ik ermee moest als ik er 1 in m'n schoot geworpen kreeg op kraamvisite... Maar als je zelf veel tijd met een baby doorbrengt, zie je vanzelf dat er ook echt wel leuke dingen zijn aan van die kleine hummeltjes.