Eerlijk zeggen.. voelen jullie je wel s eenzaam/alleen?

Toch wel appart om te lezen dat veel vriendschappen verwateren door zoiets moois als een zwangerschap! Heel jammer vind ik dat! Ik bedoel zoiets moois hoor je te kunnen delen met een vriendin, en als deze het af laten weten..dan is het gewoonweg geen vriendin!
Ik heb het er wel eens over gehad met een vriendin, dat ik de angst had dat we uit elkaar zouden groeien door mijn zwangerschap, maar zij zei heel vrolijk..hoezo? Ik ga heeel veel oppassen en als we gaan shoppen gaat uk gewoon mee..o enne..uk mag altijd overal mee naar toe! Vond ik zo lief!
Daarin tegen heb ik ook een vriendin die helemaal ontroerd was toen ik vertelde dat ik zwanger was en die het de laatste maand inene af laat weten...en ja dat doet pijn, en blijf het onbegrijpelijk vinden!

meiden dikke kus en laten we niet vergeten dat we het allemaal waard zijn vriendschappen te hebben!

miek

 

Heel herkenbaar. Heb ook geen beste vriendin. Wel een paar goede vrienden maar dat zijn mannen en daar praat je toch anders mee. Verder heb ik ook geen partner. Dus ik voel me af en toe dubbel zo alleen Gelukkig heb ik een hele goede band met m'n ouders want anders zou ik het echt heel moeilijk vinden. En met de december mama's ook een leuke band

 

Er schijnen in Nederland rond de 1 miljoen eenzame mensen te zijn.

 

Ben eigenlijk wel blij dat ik niet de enige ben die zich weleens eenzaam voelt.
Ik heb 8 jaar geleden een zware depressie gehad en toen ben ik mn 2 hartsvriendinnen die ik al vanaf de eerste klas had) kwijt geraakt. Het duurde ze allemaal te lang en begrip hadden ze niet. Kreeg zelfs te horen hoe vervelend het was om een "zieke vriendin" te hebben.
Toen ik net uit mn dip opkrabbelde, leerde ik via het internet mn vriend kennen. Verliefdheid geeft je vleugels, dus ik ging met sprongen vooruit, en dat konden ze niet hebben.
Ik was de eerste die "aan de man ging" en ik hoorde dat ze nu nog steeds single zijn.
Mn vriend is iemand die niet veel mensen nodig heeft. Ik ben dus diegene die afspraken maakt en contacten onderhoud.
De goede vriendinnen die ik heb wonen verspreid door nederland en met fulltime banen en gezinnen zien we elkaar veelste weinig.
We msnen veel en hyves is ook een goede plek om oude bekenden opnieuw te vinden enzo.
Maar ik mis soms wel het lekker bij elkaar binnen lopen en klets gevoel.
Mn collega's zijn top meiden, maar die zie ik al 34 uur per week en de weekenden reserveer ik dan voor anderen.
Kortom, ik mail, msn en hyve veel ...en lees veel op dit forum.

 

Ik heb hier niet zo'n last van. Een beste vriendin heb ik niet, maar mijn twee zusjes zijn mijn beste vriendinnen. En mijn man mijn beste vriend. Met alledrie doe ik veel samen en er blijft eigenlijk weinig tijd en ruimte over voor een beste vriendin.

En ik heb in het verleden toch wel ontdekt dat vriendschap ook maar betrekkelijk is. Mensen vinden je leuk zolang jouw leven in hun straatje past en daarna dumpen ze je gewoon. Ik had een vriendin, die is nog niet eens naar ons kindje wezen kijken, en ze is al bijna 5 maanden. Nou dan heb je voor mij afgedaan.

 

Ik ben vier jaar geleden verhuisd van Amstelveen naar Wormerveer vanwege mijn man, maar ik heb nooit echt vriendschappen opgebouwd hier. Wel wat kennissen, maar niet echt iets intens.

Ik had een oproepje op internet geplaatst waarbij ik op zoek was naar leuke mensen in de omgeving Zaanstad, en toen regaeerde er een meisje dat net in Wormerveer was komen wonen.

En wat blijkt ? Ze woont gewoon bij mij om de hoek !

Ze is net als ik zwanger (alleen 2 en een halve week verder) en we hebben saampjes al heel wat leuke dingen ondernomen. We kunnen het prima vinden samen !

 

Tja, zo zie je maar weer dat eenzaamheid niet alleen onder ouderen voorkomt

Ik herken de eenzaamheid op zich zelf niet, maar vind het wel 'triest' om te lezen dat er zoveel vrienschappen verwateren door een zwangerschap of andere gebeurtenis in je leven. Naar mijn idee zijn dat dus ook geen goede vriendinnen geweest!
Tot nu toe zijn mijn vriendinnen gewoon mijn vriendinnen gebleven, maar dat kan natuurlijk nog veranderen (ben nog niet zo lang mama....).
Er is maar 1 vriendin bij met een kindje en de rest is kindloos. Dus we zullen nu best een ander leven krijgen en ik hoop maar dat zij daar begrip voor hebben. Tot nu toe zijn ze heel betrokken geweest, dus ik verwacht dat dit wel goed zit! Maargoed, you never know
Maar ik vind het wel jammer dat ik niet meer mensen ken met een baby of met kleine kids. Volgens mij heb je daar dan toch ander contact mee!

 

patroescka ik ken je gevoel

ik heb met mijn vriend nu bijna 7 jaar. en ging niet zo veel uit, vond het wel leuk ok wat te drinken met ´vriendinnen´ Maar stond niet elk weekend in beste outfit in een disco om jongens te ´spotten´
waardoor veel vriendinnen al vrij snel afhaakte.

nu hebben wij samen een wolk van een kind, we zijn er super trots op!
omdat we Allebei nog op school zitten. en ook nog werken. vinden we het fijn om in het weekend ´savonds wel samen te zien.
het geld hangt namelijk niet aan de boom bij ons in te tuin, en groeit ook niet op onze rug.

Helaas zijn de vriendinnen die ik had niet langsgekomen tijdens de zwangerschap, en kraamtijd.
ik heb er twee die wel langs zijn gekomen maar die spreek ik vaka niet tot weinig, smsen wel maar afspreken nee

misschien heeft het nog te maken met dat ik mijn alllerbeste vriendin ben krijt geraakt door MENC..
We zagen elkaar vaak, zelfs toen ik nog met Arie had/heb.
maar hellaas

 

Ik herken heel veel in jullie verhalen.
Ook ik voel mij weleens eenzaam. Het gaat vaak op en af. Ik heb één goede vriendin die niet echt in de buurt woont. Daarnaast heb ik wat kennissen, maar de contacten met hen zijn niet echt diepgaand.
Ik zou wel een vriendin in de buurt willen hebben, gewoon gezellig bij elkaar op de koffie komen en af en toe samen een filmpje kijken.
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje, vervolgens gaan studeren en op kamers gaan wonen in de stad. Uiteindelijk ben ik na een aantal jaren weer terug gekeert naar een dorpje. Maar nu kost het mij veel moeite om contacten op te bouwen. Dus ja ik voel mij geregeld eenzaam.

 

Ook hier is het stilletjes.Door oa de scheiding met mij en mijn ex leer je ook je mensen kennen,''gezamelijke''vrienden,dacht ik,kozen onbewust partij voor hem.Verder niet veel vriendinnen in de buurt,twee maar,tis er gezellig enzo,maar ik zie het niet zitten om steeds daar heen te gaan,ze weten mij ook te vinden dus daarom is het al een hele tijd stil hier.Een vaste relatie heb ik ook niet, de vader van deze kleine en ik wonen niet samen,dat is een bewuste keuze van ons wat veel mensen ook niet begrijpen,alhoewel ik liever zou willen dat hij er wel fulltime voor me was.Dit alles zorgt er voor dat ik me ook geregeld alleen voel.En ook nu,regenachtige dagen,een lang weekend en kids vrij,en er is niet veel te doen hier...tja daar zit je dan pffff

 

Ik heb 5 hele goede vriendinnen en daarnaast een stuk of 10 vriendinnen die ik niet zo vaak zie, maar waarmee ik altijd meteen weer op 1 lijn zit als ik ze zie! Ik voel me super bevoorrecht als ik jullie verhalen zo lees.
Zonder mijn vriendinnen zou mijn leven er heel anders uitzien, ik zou me vast heel erg eenzaam voelen.
Nu er een aantal vriendinnen zwanger zijn, zijn we allemaal wel een beetje bang voor grote veranderingen. Maar ik kan me haast niet indenken dat het wel of niet krijgen van kinderen onze vriendschappen negatief zou beinvloeden. Het zal allemaal wel wat anders worden, maar wat wij met elkaar delen is veel te mooi om te laten schieten.

 

Ook ik herken je gevoelens, al zijn ze wel veranderd in de loop der jaren. Terugkijkend heb ik nooit een beste vriendin gehad. We zijn veel verhuisd, waardoor dat gewoonweg ook niet ging. Verder had ik vroeg relaties met jongens waardoor je er ook niet zoveel tijd/behoefte aan had. De beste vriendschappen die ik had waren met jongens. Sinds ik mijn huidige vriend heb leren kennen, verwaterden die vriendschappen weer. daarna zijn we lange tijd opgetrokken met de vriendenkring van mijn vriend. Wij waren de eersten die een kindje kregen en er was geen begrip voor het feit dat we minder uitgingen, niet meegingen op vakantie enz. Op een gegeven moment (ik weet nog steeds niet waarom) werd ik tot zondebok in die groep gemaakt. Ze wilden nog wel met mijn vriend omgaan, maar niet meer met mij. Gelukkig heeft mijn vriend een duidelijke keuze voor mij gemaakt. Vooral toen het contact met die groep werd verbroken, heb ik mij erg eenzaam gevoeld. We hadden bijna niemand meer over. Aangezien we ook geen broers en zussen hebben, voelde dit echt alleen. In de loop der jaren hebben we wel weer contacten gekregen. Niet meer zo intensief zoals je dat vroeger had met vrinden, maar goed, daar heb je ook geen tijd meer voor. Ik heb mijn situatie geaccepteerd en ben niet gefrustreerd op zoek gegaan. Toen kwamen er weer nieuwe mensen op mijn pad. Ik merkte dat veel mensen in hetzelfde schuitje zitten, vooral mensen met jonge kinderen. Toevallig kreeg ik bijvoorbeeld een nieuwe collega met wie ik het goed kon vinden en dat contact is nu erg leuk.
Ik zou je hetzelfde adviseren: je situatie accepteren, niet actief op zoek gaan, wel openstaan voor anderen... en dan komen er vanzelf nieuwe mensen op je pad!
Tot slot: een periode ben ik vriendschappen aangegaan met allerlei mensen, ook mensen die me eigenlijk niet zo lagen en ik pastte me aan aan hen. Bijvoorbeeld een vrouw met veel problemen of een vrouw die nieuw was in de omgeving maar eigenlijk totaal mijn type niet was. Het was wel makkelijk om dit contact aan te gaan: ik kon direct iets voor hen betekenen en hen zo aan mij binden. In de loop der tijd heb ik toch eerlijk moeten zijn en het contact verbroken: bij de een had ik geen zin om haar maar telkens op te vangen en de ander vond ik gewoonweg niet aardig. Ik wil maar zeggen, blijf wel 'kritisch' in het aangaan van vriendschappen en ga ze niet aan om maar een vriendschap te hebben!

 

Ook hier herkenning wat betreft vriendschap.
Ik heb dan wel een "beste" vriendin....al 17 jaar.
Maar we zien elkaar heel weinig.
Ik heb een gezin....en zei werkt veel (beveiliging) en is daarom haast nooit thuis.
Zij heeft daarin tegen wel een hele grote vrienden kring.
Word vaak uitgenodigd en doet leuke dingen.
Eigenlijk is ze niet eens echt een "beste" vriendin...maar iemand die ik gewoon heel lang kan.
Ze gaat wel eens naar centerparks met vriendinnen met kinderen en ik word niet uitgenodigd.
En de reden?...omdat ik haar "andere" vriendinnen niet ken.
Nou, als zogenaamde beste vriendin zou ze me toch voor kunnen stellen?

Ik heb vaak gehuild door eenzaamheid.
Ik ben iemand die graag mensen om d'r heen heeft.
Vroeger was het anders (in m'n schoolperiode)
Ik had zat vriendinnen...maar heb er niemand aan over gehouden

Woon nu in Hoorn al 3 jaar en heb nog niemand echt leren kennen.
Zelfs op het schoolplein is het niet makkelijk.
Ik mis het vreselijk om een vriendin te hebben waar je mee kan lachen en kan huilen.
Iemand waarbij je gewoon jezelf kan zijn.
Ik heb hier in Hoorn (nog) niemand.
Mijn dochter gaat naar school en ik zit weer de hele dag thuis....alleen. (nouja, niet helemaal alleen he...damiën en Jayden zijn er dan ook nog )
Mijn man heeft ook helemaal geen vrienden.
En ik heb ook amper familie hier.
Geen nichtjes en neefjes die ik ken...helaas.
Het grootste gedeelte van mijn familie woont in Australië, en die ken ik nog niet eens.

Ben daardoor wel super blij met dit forum!
Heb nog nooit een forum gevonden waarbij je je zo welkom voelt als hier!
Vind het helemaal toppie!
Jullie zijn gewoon een beetje allemaal mijn sociale contacten

 

patroes...

meis ik herken me ook gedeeltelijk! gelukkig heb ik wel een hele geode vriendin of gewoon me allesie me maatje en me schatje! zij woont een half uurtje heirvan daan maar we zien elkaar eigenlijkw elke week!

maar meer vriendinnen dan zij heb ik niet echt! jah allemaal wat vriendinnen die ik heel af en toe zie...

Maar ik word wel jaloers als ik hoor dan mensen een echte vriendengroep hebben! dat hadden wij ook voor een jaar of 6 geleden maar die is helemaal uit elkaar gevallen! en tja das heel jammer!

us jah ik voel me ook vaak zat alleen, heb allemaal gewoon vriendinnen maar maar 1 echte echte echte vriendin en nog een goede maar die zit in een heel ander elevensfase dan ik en zij is niet jaloers ofze of kijtk niet tegen mij op maar je merkt egwoon verschil!

lang leve het forum!

 

Ook ik herken het gevoel,Hoewel ik een lieve man en 2 schatten van kids heb kan ik me soms behoorlijk eenzaam voelen.Ik heb best een paar vriendinnen maar die ene beste die heb ik sinds 8mnd niet meer.(heb daar overigens zelf voor gekozen)We waren 15 jaar vriendinnen maar de laatste paar jaar leek de vriendschap wel geheel van mij kant af te komen en dat trok ik op een gegeven moment niet meer.Misschien waren het de zwangerschapshormonen die me toen net dat ene zetje hebben gegeven waar ik al een poos naar opzoek was.Het blijft toch jammer maar op die voet verder gaan was ook geen optie!

Liefs,Claudia

 

Ik heb een goede vriendin, ken haar al meer dan 20 jaar, maar helaas, ze woont op anderhalf uur rijden hier vandaan. We zien elkaar daardoor misschien maar een paar keer per jaar. Maar als we elkaar dan weer zien is ook alles weer altijd als vanouds. Net of je elkaar vorige week nog hebt gezien.

Ben in mijn leventje ook al een aantal keer verhuisd. Tegen de tijd dat je ergens weer een leuke vriendin had gevonden was ik alweer weg. Contacten verwaterden dan weer. Nu ben ik 2 jaar geleden met mijn vriend gaan samen wonen. Eenzaam ben ik dus niet, maar een vriendin waar je eens lekker mee kan gaan shoppen, bakkie doen of gewoon lekker kletsen mis ik wel hoor!

 

Haha, we zouden eens een 'zoek je nieuwe vriendin uit' topic moeten openen per woonplaats

 

Ik voel me best vaak alleen ja... Ben 2.5 jaar geleden verhuisd vanuit België naar NEderland (Enschede). En ik ken nog bijna niemand hier... Heb een paar mensen leren kennen via een ander forum die ik regelmatig zie, maar verder niemand.
In Belgié was ik nooit thuis, zat altijd wel ergens met iemand... En nu dus niet meer... Soms mis ik dat en soms vind ik t goed zo, want ik ben natuurlijk wel dolgelukkig met mijn vriend en mijn dochter.
Maar toch, ik merk dat de vriendschappen van vroeger in België ook erg aan het verwateren zijn. En mijn familie zie ik natuurlijk ook erg weinig.

 

*ik stem voor*
heel herkenbaar wat jullie schrijven. ik ben ook kort geleden verhuisd naar n heel andere woonplaats, en de vriendinnen die er waren dat is flink verwaterd. ik mis ook wel het eens als 'mama's onder elkaar' kunnen praten over je kindje.
ik heb o.a. een vriendin die ik een paar x per jaar zie, waar ik al ruim 10 jaar vriendinnen mee ben, maar zij heeft helemaal niets met kinderen. weet er niets vanaf, weet er niet mee om te gaan, en ik voel me ook niet vrij om met mn zoontje bij haar langs te gaan, ze geeft me het gevoel dat ze mijn zoontje dan als teveel ziet