Hoi iedereen, Ik heb deze week dit forum ontdekt, veel leuke en interessante topics, en al evenveel leuke en vriendelijke mensen hier Ik ben er bijna 25, mijn vriend 31. Hoewel mijn vriend er telkens niet klaar voor was en ik de indruk kreeg dat het werkelijk nooit zou gebeuren, vroeg hij me vorige week wanneer we er eens aan zouden beginnen. Je kan je voorstellen, de shock was groot Nu we er beide klaar voor zijn beginnen er echter een paar twijfels op te steken. We werken allebei voltijds en verdienen samen zo'n 2300 per maand. Daarvan storten we elk 400 op de gezamelijke rekening om zaken als electrabel, huishuur,... te betalen. Op het einde van de maand hebben we zelden iets over en op mijn spaarrekening staat het mooie bedrag van 0 te pronken. We huren een heel gezellig, maar klein appartementje met één slaapkamer. Nu vraag ik me af, gaat het ons wel lukken met een kindje erbij? Soms lees ik over stellen van 23 jaar die reeds een huis hebben gekocht, en dan heb ik het gevoel dat ik echt achterblijf. Hoewel ik niet liever zou hebben dan een klein wondertje in huis vraag ik me af of we niet beter wachten tot we groter wonen, wat gespaard hebben enz. Hoe is dat bij jullie allemaal gegaan? Had je al veel verwezenlijkt wanneer je je eerste kindje kreeg? Waren jullie ook zo onzeker of dacht je; we zien wel eens het er is? Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt een beeld had van wat ik allemaal wilde voor we aan kinderen begonnen. Eerst mijn studie van 5 jaar afronden (klaar) vervolgens konden we best in ons huurhuis wonen gezien de (misschien al overdreven) 3 slaapkamers maar och, ik wilde toch echt een studeerkamer houden gezien mijn kunstzinnege achtergrond. We hebben dus een mooi huis gekocht met voldoende ruimte. (misschien scheelt het dat ik bij mijn ouders al een hoop ruimte gewend was en wilde dezelfde ruimte wanneer we een gezinnetje kregen) Dus vorig jaar een huis gekocht. Ik wilde een hypotheek waarbij ik maar 20 uur max. hoefde te werken om rond te komen. (je weet nooit of je nog eens in de ziektewet of iets raakt of om wat voor reden ook financieel mindere tijden zou krijgen) Toen dat allemaal geregeld was en er nog altijd gespaart kon worden zijn wij pas begonnen. Ik geloof wel dat je uitgeeft wat je verdient. Je gaat er naar leven. Gezien mijn studie heb ik altijd kunnen rondkomen ben een klein inkomen en heb minder nodig om aan het eind vd maand kiet te spelen. Wij verdienen samen minimaal 2200 en max 2800 (ik werk er freelance bij) De vaste lasten zijn zo'n 1000 (gas, licht etc) en de dingen voor eigengebruik betalen we van onze eigen rekening. Iedere maand word er ongeveer 300 euro gespaart. Maar hoe chaotisch ik ook ben voor andere mensen: ik geloof dat ik onbewust alles met elkaar afweeg. Ik ben in sommige dingen gewoon wel pietje presies. Nu maar hopen dat die kleine een keertje wil doorzwemmen dan kunnen we echt zien of het allemaal goed berekend is, haha
ook wij hebben geen koophuis , maar een lekker duur huurhuis wel 1 met 4 slaapkamers en een grote zolder....wij hebben samen ook maar een inkomen van ongv. 2600 maar we hebben samen 3 kids ( 2 van mij en 1 van hem)en ben ik zwanger van een kindje van ons samen dus bestaat ons gezin uit 6.......... ook 0 op de spaarrekening ..maar ach we hebben te eten en te drinken en soms moeten we de eindjes aan elkaar knopen ...maar ik geloof er heilig in dat een kindje gelukkig wordt van liefde en niet van een hoop geld
mijn vriend en ik hebben ook geen koophuis hoor, we zijn 29 en 30. Ik zou dat liever ook wel willen maar dat kan financieel niet. Wij hebben ook nooit geld over en op de spaarrekening staat net zoveel als bij jou. Voor ons geldt dat we nu hebben afgesproken voorlopig niet te gaan stappen, wat toch al gauw 100 euro per week scheelt. Ik bedoel je past je levensstijl aan. Als ik 5000 per maand zou verdienen zou het ook op zijn, dus eigenlijk heb je nooit genoeg. Daarnaast stop ik met roken wat 120 euro per maand scheelt etc etc. Wij verdienen dan wel een stuk meer als jullie, maar hebben ook wat schulden waar we aan betalen, komt uiteindelijk op hetzelfde neer. voor ons was financiele zekerheid dat we allebei een baan hebben, met contract voor onbepaalde tijd. het blijft moeilijk maarja, ik geloof dat er tegenwoordig maar weinig mensen zijn die zich alles kunnen permiteren. Het blijft af en toe behelpen.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat wij eerst alles op orde wilden hebben. Hebben een koophuis, hebben beide gestudeerd en verdienen samen eigenljik schandalig veel vergeleken met anderen. Geen enkele belemmering meer wat ons betreft! En met een beetje geluk is de eerst er in april! Maar ieder z'n eigen keus. Uiteindelijk gaat het erom dat het kindje zeer gewenst is en alle liefde van de wereld krijgt!
Wij hebben er ook voor gekozen om eerst alles op de rails te krijgen, eigen huis (is in Groningen nog mogelijk als starter), beide een vaste fulltimebaan en we zijn heel gelukkig samen, in december vorig jaar zijn we ook nog geregistreerd partners geworden. Nu verwachten we een kleine in april. Maar wat je zelf wil moet niet ingegeven worden door wat anderen doen. Mijn zusje woonde en woont nog thuis (bij mijn ouders) met een zoontje van 2 jaar, dat is weer het andere uiterste. Belangrijk vind ik wel dat je de ruimte hebt voor een kleine, of je nu koopt of huurt, in een eenkamer appartement is geen ruimte voor een baby, maar dat weerhoudt velen er ook niet van.
Inderdaad is gewenst zijn en liefde prioriteit nummer 1, alleen vind ik persoonlijk dat je kindje ook niks te kort mag komen, dus hebben we zelf ook gekozen voor eerst wat zekerheid. Vandaar ook dat we nu pas voor de 2e gaan, ipv 3 jaar geleden. We hebben geen vetpot hier, maar komen rond, en we weten dat we een 2e ook nog kunnen voeden en kleden.
Probleem is ook een beetje dat de kans erin zit dat ik binnenkort in een nieuw filiaal van ons bedrijf ga moeten werken. Die zou in een andere stad komen en dan ga ik sowieso moeten verhuizen. Mijn baas heeft me de functie van verantwoordelijke beloofd met opslag, alleen blijft de vraag wanneer ze daar een pand gaan vinden. Nu, daar ik een héél onregelmatige cyclus heb en zo goed als ik zeker ben dat ik niet onmiddellijk zwanger zal geraken.. toch maar al proberen? Ik weet het echt niet meer... mijn verstand zegt te wachten, maar wat als ik binnen een jaar begin en het duurt nog twee jaar voor ik zwanger ben? Zo te horen hebben jullie alles heel goed geregeld, en alvast proficiat aan diegene die binnenkort een kindje verwachten
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke beslissing is. Ik heb er heel bewust voor gekozen eerst een vaste aanstelling te krijgen voor ik zwanger zou worden om mijn kansen niet te verspelen. Nu ik er 4 jaar werk durf ik heel goed om verlof en straks minder uren te vragen, want ik weet gewoon dat ik mijn baan kan behouden. Ook mijn man kan minder gaan werken en we hebben familie in de buurt wonen met wie we de oppas gaan delen, dus met een beetje geluk hoeven we ook geen kinderen in de creche te plaatsen. Dat zijn allemaal dingen die mee gespeeld hebben in onze afweging om kinderen te willen.
Financiele zekerheid is idd erg belangrijk en geeft veel rust, maar ja, wanneer heb je nou echt financiele zekerheid??? je bedrijf kan over een jaar besluiten te reorganiseren en dan? Of het kan gebeuren wanneer je kind 3 jaar is. Dus die echte zekerheid hebt je denk ik nooit. Ik geloof dat je uitgeeft wat je binnen krijgt. En dat je idd je kind alles wilt geven, maar een baby merkt heus niet of hij nou Ralph Lauren aan heeft of hema kleertjes. Zekerheid in je relatie is het aller belangrijkst vind ik.
Weet je Kiara, als je zelf voelt dat het financieel beter moet zijn, dan moet je gewoon wachten. Je moet lekker in je vel steken en geen twijfels hebben over het wel dan niet willen krijgen van een kind! Ik denk zelf dat of je nou 1000 euro of 5000 euro per maand ontvangt, het allebei op gaat en je gewoon creatiever omspringt met geld als je wat minder verdient. Wij hebben altijd een top hypotheek gehad en het altijd gered, en als het niet zou lukken zijn we heel makkelijk daarin,... dan verkopen we gewoon het huis en gaan kleiner wonen zolang we maar met ons gezin bij elkaar blijven. We hebben zelfs een tijd een dubbele hypotheek gehad omdat we ons huis te koop hadden en daarnaast bouwgrond aangekocht hadden; ja, dat was niet zo'n leuke 1,5 jaar, maar met beter omgaan met je geld zoals toen zijn we absoluut niet slechter geworden en hebben ingezien dat het best ook wat minder kan. Hoe vaak komt het niet voor dat je denkt waar is het salaris gebleven: op aan vele (on)dingen die misschien helemaal niet nodig waren. Ja en de ruimte is natuurlijk ook zoiets; als ik in de stad kom denk ik ook weleens aan gezinnen die met z'n allen in een klein appartementje wonen zonder tuin, maar deze mensen zijn wellicht (nog) gelukkiger dan wij met een grote tuin. Vroeger was het zelfs heel normaal om met meerdere kinderen op 1 kamer te slapen en waarom zou dat nu allemaal niet meer kunnen... gewoon omdat iedereen teveel eisen stelt aan zichzelf, wat iedereen wel niet zal vinden etc. Jee wat ben ik toch aan het typen zeg, ik lijk wel een schooljuf! Nou nog 1 ding wil ik kwijt; er zijn natuurlijk ook nog volop sites waar je ook schitterende boxen, wandelwagens, kinderkamers etc. etc. kunt vinden voor weinig geld, kortom je kunt het zo duur maken als je het zelf wilt, maar je moet gewoon je hart volgen wat zegt of je eraan toe bent met je partner of niet, de rest volgt vanzelf...!!! Hopelijk heb je iets aan dit geklets gehad en anders heb ik mezelf in ieder geval een tijdje bezig gehouden nu met dit voetbal op tv!
Voor mijn eigen geoemdsrust wilde ik eerst de zaken goed op orde hebben. We hebben beide gestudeert en hebben nu een vaste aanstelling. Qua inkomen moet het kunnen. Ook hebben we vorig jaar een huis gekocht in kindvriendelijke omgeving. We zijn er klaar voor
Hoi Ik wilde alles voor elkaar hebben (hoewel, 'alles' heb je nooit voor elkaar natuurlijk), maar wanneer je eenmaal een kinderwens hebt is dat ook moeilijk uit te stellen. Mijn man en ik zijn ervoor gegaan direct nadat we getrouwd waren en een koophuis hadden. Een vaste baan hadden we beiden al. Ook een huurhuis met 3 slaapkamers. Toch wilde ik een eigen stekkie hebben waar we niet meer weg zouden moeten (kan wel als we willen, maar niet gedwongen door ruimtegebrek o.i.d.). Je leven staat enorm op zijn kop door de komst van een kindje en financiele of ruimtelijke problemen zijn daarbij niet ideaal. Een kind kost enorm veel en het is aan de aanstaande ouders hoe ze daarmee om (verwachten) te gaan. Als je twijfels voelt is het misschien eens handig om financieel uit te rekenen hoeveel geld je kan besteden en besparen en dat vergelijken met wat een kindje ongeveer kost. Succes met je keuze, Mummy
Toen wij vorig jaar juli met de pil stopte had ik een vast contract, maar mijn man een tijdelijk contract dat in december ging aflopen en we woonde in een te klein huur appartementje en ook bij ons waren de spaarrekeningen leeg, sterker nog we hadden een kleine lening lopen van het trouwen.... We waren ons er goed van bewust dat we een financieel risico namen, maar hadden ook heel sterk iets van "dan komt het nooit uit". Ondertussen heeft mijn man een nieuwe baan (wel weer tijdelijk contract natuurlijk) en hebben we een 4-kamer appartement gekocht en zijn net verhuisd... nu de zwangerschap nog... geld is nog steeds op aan het eind van de maand, maar we zijn er van overtuigd dat dat allemaal ook wel goed komt als er een kleine is... prioriteiten verleggen... mijn ouders hadden vroeger heel weinig te besteden en daar heb ik als kind nooit wat van gemerkt... Chrizzzy
Ik heb me die vraag ook vaak gesteld... Wij hebben beiden een vaste baan, een koophuis en spaargeld... Maar dan nog.. ook dat geeft geen garanties. Ik wilde eerst nog geen kids, mijn hubby vorig jaar al heel ernstig.Ik heb een jaar nodig gehad om aan het idee te wennen. Ik heb nog steeds veel onzekerheden, maar vraag me tegelijk af: Wat is een goed moment om aan kinderen te willen beginnen? Is de grootste voorwaarde niet gewoon liefde? voorelkaar en voor een eventuele kleine? Mijn prio is geworden: een stabiele relatie en vertrouwen in elkaar...
Nou spaargeld hebben we niet hoor, wel een schuld van 8000 euro nog van onze auto en onze verhuizing 4 jaar geleden. Maar ik weet wel dat ik iedere maand genoeg zal hebben voor de kleine. financieële zekerheid zegt helemaal niets over de hoeveelheid geld die er iedere maand binnenkomt, maar dat er wel een constante hoeveelheid binnen komt.
Mee eens, Loeki... Wat ik zeg, ook al heb je allbei een vaste baan en weet ik het allemaal.. Ook dat kan veranderen...
Iedereen probeert het op zijn/haar manier goed te doen. Een goede basis is natuurlijk nooit weg,maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Wij hebben wel een goede basis ,maar dan nog, het is en blijft een gok.
Ik vind ook wel dat je nooit garanties hebt hoor, maar besef wel dat sommigen daar stress van kunnen krijgen. Een kind zet echt je hele wereld op zijn kop en als je twijfels hebt zou ik die zoveel mogelijk eerst proberen op te lossen. Waar de ene met 8000 euro schuld en een piepklein huisje zich helemaal happy voelt, heeft de ander stress bij een tijdelijk contract en een iets ruimere woning. Ik bedoel dat het meer voor jezélf prettig kan zijn om wat meer (financiele) zekerheden te hebben dan voor het kind (die merkt er vast niet zoveel van).