Hoi Dames Na de geboorte van onze tweede had ik altijd wel een wens voor een 3e in gedachte. Op een gegeven moment werd dat weer wat minder en toen hij ongeveer een jaar oud was kreeg ik de wens weer heel sterk. Helaas wilde mijn man toen echt niet meer,hij vond het goed zo. Ik heb me daar best rot over gevoeld maar na een tijdje kon ik het een plekje geven en het accepteren. Maar nu ineens, Wilt hij het toch ineens wel. Hij wilde het in eerste instantie vooral niet omdat we dan ´´onze zolder moeten verbouwen, een nieuwe auto moeten kopen en het zal allemaal zo druk gaan worden en straks gaat er iets mis in de zwangerschap ect´´ Nu had hij bedacht dat de baby natuurlijk de eerste maanden bij ons slaapt en dat hij of zij dan prima een kamer kan delen met zijn of haar zus/broer. Beide kamers zijn unisex dus dat zou prima kunnen en dan zouden wij die jaren kunnen gebruiken om de zolder te verbouwen voor de oudste. Maar nu ineens ´´durf´´ ik niet meer,nu zie ik ineens al die beren op de weg. twee kids op 1 kamer,dat is toch niet meer van deze tijd? 3 kinderen..word onwijs druk. nog drukker dan nu! En het gaat vast ook heel veel geld kosten... Maar een ander stemmetje of een ander gevoel zegt weer dat ik het wel graag wil,en mooi vind om ons gezin compleet te maken als het ons natuurlijk gegund is. Onze jongste is nu 19 maanden,mijn man wilt er dan niet zolang tussen hebben (als dat ons gegund is) maar ik zou dat wel weer willen omdat onze jongste ook nog niet loopt ect Heel vervelend die twee stemmen en gevoelens.. Herkent iemand dit dilemma?
er was onlangs ook een topic met voor jou waarschijnlijk ook herkenbare twijfels. het klinkt of jullie elkaar een beetje in balans houden. als de een graag wil, neemt de ander gas terug en andersom. volgens mij gewoon een teken van hoe spannend de beslissing is! advies kan ik je ook niet echt geven, behalve je hart en met je hoofd volgen. ik snap je bezwaren ook.. wij zitten in een soortgelijk dilemma waarin ik voor wil gaan maar mijn man niet zo ver is. Het past ook niet in ons huis eigenlijk, dus moeten ook passen en meten. Jongste loopt ook pas net een beetje; dat geeft wel meteen weer ruimte gevoelsmatig. btw: volgens mij slapen er tegenwoordig weer veel meer kindjes samen op een kamer en zijn de voordelen meestal groot! hier slapen ze ook samen en dat gaat probleemloos en levert vooral goede slapers en gezelligheid onderling op! succes met jullie beslissing!
bedankt voor je reactie! ja klopt! toen wilde hij nog niet echt echt.. en toen kwam hij met al die bezwaren. Nu ziet hij mogelijkheden, en ik minder tenminste ik zie ze ook wel maar weet niet,een soort gevoel van angst of spanning beklimt me.. misschien inderdaad door wat je zegt,dat we dit heel spannend vinden? De oudste heeft gelukkig een hele grote kamer dus die zou prima gedeeld kunnen worden tot de tijd dat de zolder klaar is. Dan kunnen ze alle 3 in een eigen kamer slapen.
En verder herkent niemand dit? Zou het een kwestie van tijd zijn of komt het omdat het dan toch wel heel dichtbij komt?
Hier ook herkenbaar. Ik wou altijd een tweede maar partner stond hier twijfelachtig tegenover. Uiteindelijk had ik me neergelegd bij het feit dat we wrs maar 1 kindje zouden hebben. Dus begon al plannen te maken voor de toekomst. En plots zei partner dat hij wel graag een tweede kindje wou. Even totale verwarring. Zie nu ook veel meer beren op de weg dan daarvoor. Heel vreemd.
Herkennen dat de wens minder wordt niet echt, wel de in mijn ogen gezonde twijfels. want ja, je neemt een risico. Heeft ons er niet van weerhouden trouwens. Maar hier ook 2 kindjes op 1 kamer, de oudste 2 nu en als de jongste zelf in en uit bed kan klimmen de 2 meiden bij elkaar. Geen verbouwingsruimte, maar misschien wel een groter huis op termijn. Maar dat is toekomstmuziek. De oudste 2 vinden het heel fijn. Ze zoeken ook veiligheid en troost bij elkaar. Waar ze eerder elkaar continue de tent uitvechten is dat stukken minder geworden. En de jongste heeft echt balans gebracht, ze zijn allebei gek op hun zusje en zij op hen. Ik heb 'in mijn toekomst' gewoon altijd meer dan 2 kinderen gezien, dat gaf bij mij de doorslag, het gevoel van: de derde hoort er gewoon bij.
Ja precies heel erg verwarrend dan ineens he Ik zei al tegen hem maar je moet het niet doen omdat ik het zo graag wil he Maar dat is het niet volgens hem want nadat hij de beren op de weg even aan de kant had gezet vond hij het ineens wel heel leuk Als soort kers op de taart om het gezin compleet te maken Hij is er heel serieus over want vraagt nu ook regelmatig wanneer we er dan voor gaan haha en ik weet dan niet zo goed wat ik moet zeggen omdat ik denk ik gewoon even in de war ben.
Ja twijfelen is misschien een betere verwoording haha ik zag mezelf ook altijd als mama met meer dan 3 kindjes Ik ben zelf nog erg jong en was daarom best wel verdrietig om het feit dat mijn man niet meer wilde,ik was bang dan spijt te krijgen als ik ouder zou worden. Gek hoe die twijfels dan ineens toe slaan.. Want voordat mijn man aangaf het niet meer te willen wilde ik zelf heel erg graag en nu is het moment daar en krabbel ik ineens terug Of in ieder geval zit ik vol twijfels en vragen Zijn we niet te ego? We hebben al twee gezonde kinderen waarom Dan nog een derde? Straks gaat er iets niet goed zullen de andere kids daar dan ook last van hebben ect...
Ik herken het al van voor de eerste gaan: het komt dichterbij, dan is het opeens écht, en maak ik me druk om alle dingen die mis kunnen gaan. Voorgaande jaren was ik vooral bezig met dat ik het ooit wilde, toen hoefde ik me nog niet druk te maken over de praktische zaken. Saillant detail: manlief heeft zich de voorgaande jaren steeds druk gemaakt om de praktische zaken, en die is er nu wel uit. Omgekeerde rollen opeens Wbt meerdere kinderen op één kamer: ik ken een stel met 3 meiden op één kamer, en dat is een heel gezellige bende! Het is maar net wat ze gewend zijn. Niets mis mee, in ieder geval.