Wat een vervelende en pijnlijke situatie, TS! Het klinkt alsof er een hoop mensen verdrietig en gekwetst zijn, waaronder uiteraard jijzelf. Dat je je stiefmoeder niet als gast bij je huwelijksvoltrekking hebt gekozen begrijp ik wel uit een praktisch oogpunt, maar ik snap ook dat het voor haar (en je vader) lastig te begrijpen is. Als je relatie al wankelt, hoeft er maar een vermoeden van slechte intenties te zijn om ervoor te zorgen dat deze omvalt. Ik denk dat je het jezelf daarom ook zo negatief aantrekt dat je vader nog een kind krijgt. Het is niet echt een logische gedachte dat hij een kind krijgt om jou te vervangen. Dat is een emotionele reactie die er eigenlijk om vraagt om nog een kritisch te bekijken. Hoe realistisch is dat nou eigenlijk echt, dat een vader het ene kind met het andere vervangt? Het zegt meer over hoe jij jezelf voelt dan over hoe de situatie echt is, lijkt me. Hoe dan ook: heel veel sterkte gewenst. Ik hoop dat je toch een fijne zwangerschap zult hebben en dat al die bittere gevoelens voor elkaar een beetje milder worden.
Ik vind het dubbel, kan me jouw kant wel begrijpen maar de zijne ook. Maar dat je denkt dat hij een kind krijgt om jou te vervangen vind ik erg kinderachtig klinken.
Ok en dat begrijp ik. Maar dan zijn vrouw niet uitnodigen en hem wel. Dan het contact verbreken. Niet zelf vertellen dat je zwanger bent. En dan nu denken dat ze nog een kindje krijgen om jou te vervangen. Dat is dan van jouw kant weer niet netjes. Heb je dit wel eens gewoon tegen je vader gezegd trouwens?
Dat je keuzes moest maken snap ik, dat je vader/vrouw gekwetst zijn daarom snap ik ook. T hele probleem omtrent haar zwangerschap snap ik niet. Hij 50, zij 14 jaar jonger dus 36. Dat is voor haar toch geen rare leeftijd om kinderen te krijgen? Let it go...
Hoe oud zijn je half broertjes? Vind ik interessant om te zien of het een 'normale' gezinsuitbreiding zou zijn...
Ik heb hem toen wel uitgelegd dat er een limiet zit aan het aantal mensen dat mee kan en dat we dus keuzes moesten maken. Dat dit dan door hun niet wordt begrepen kan ik niks aan doen. Dat ze mij vervangen is natuurlijk een rare gedachte zoals jullie het zien maar mijn stiefmoeder heeft al meer ongelukjes gehad dus ik vertrouw haar daar gewoon niet in. Ze heeft al vaker door laten schemeren dat ze haar eigen dochter wil. Mijn vader zou me nooit vervangen. Dat kan ook niet, maar mijn stiefmoeder zou dit maar al te graag willen.
Wat kan ik mij jou gevoel goed voorstellen zeg. Laten we zeggen dat ik ook zo'n vader heb. Mijn ''vader'' is er nooit voor mij geweest en wilde mij niet. Totdat mijn ''stiefmoeder'' in beeld kwam. Hey en daar kwamen de kinderen, ( overigens heb ik echt twee geweldig lieve kleine zusjes waarvan het leeftijdsverschil 12 en 13 jaar is.) En daar kwam opeens 7 jaar geleden mijn broertje bij. ( meer dan 21 jaar leeftijdsverschil) Mijn vader is zoals jou vader dus ook een ontzettend oude vader, die mij niet meer wilde, maar mij wel destijds heeft ingeruild voor 3 andere kinderen. Ik snap je, ondanks dat je geen contact meer met hun wilt doet het je alsnog iets en dat is logisch! Ik heb ook geen contact meer met mijn vader ( al vanaf dat ik 2 was) en heb mijn zusjes pas echt leren kennen toen mijn vader met de noorderzon bij hun vertrokken was. Wat ik hier mee zeggen wil is dat ik persoonlijk ontzettend blij was met mijn zusjes ook al kende ik ze niet. Hun kunnen er immers niets aan doen, de tip die ik jou wil geven is zorg dat je op een bepaald moment weer contact hebt met je broertjes. Ik heb gezien van dichtbij wat voor gemis het voor hun was - en natuurlijk voor mij- ( ze kende mij wel door verhalen van mijn stiefmoeder) En nu ze in staat zijn zelf keuzes te maken ben ik tot op de dag van vandaag ontzettend blij dat mijn vader maar mooi 3 andere kinderen op de wereld heeft gezet. Misschien kan je jouw pijn op die manier op een gegeven moment ombuigen. Mij heeft dat altijd sterk gehouden ondanks dat ik het gevoel van afwijzing nog steeds heb.
Heel normaal hoor. De jongste is 5 volgens mij. Dat ze financieel afhankelijk zijn van mijn oma maakt het weer wat minder normaal.
Mijn vader was er dus wanneer het hem uitkwam. En dat was niet vaak. Fijn dat iemand zich hierin herkent! Ik heb me ook altijd voorgenomen dat ik weer contact met mijn broertjes zoek als ze wat ouder zijn. Het leeftijdsverschil tussen de oudste en mij is ook 13 jaar. Ik neem het mijn broertjes niet kwalijk en zal dit nooit doen! En anders zoeken ze mij vast wel een keer op.
Hebben jullie al eens aan een mediator gedacht? Want als je wel een relatie wil met je vader en hij ook, horen zijn vrouw en kinderen daar ook bij. En er zit veel oud zeer dat je niet zomaar kan vergeten denk ik. Je vader wil jou niet vervangen. En dat hij bijna 50 is, zegt ook niet veel. Zijn vrouw is een stuk jonger. Ik vind 50 helemaal niet oud.
Da's ook maar een aanname van jou. Je was er niet bij dus je weet het niet. Dat ze een dochter wil vind ik ook niet raar na 4 zoons. Ik vind jouw vader en stiefmoeder heel raar doen, zeker je vader had voor je op moeten komen toen je nog jong was , maar nu ben je volwassen en ik vind je jaloers overkomen.
Ik vind 50 ook echt niet oud om nog vader te worden... Ik dacht eigenlijk: wat een jonge vader heb je nog! (mijn ouders zijn70+)
Nee nog nooit. En ik vind het niet meer mijn verantwoordelijkheid om daar achteraan te gaan. Ik heb dit jaren gedaan maar het houdt een keer op. Ik hou ook zielsveel van mijn broertjes en ik vond het moeilijk om ze niet meer te zien. Voor hun bleef ik alles maar accepteren. Nee 50 is niet oud maar dit was mij eerste gedachte. En die kan wel anders worden als je na gaat denken. Mijn ouders waren jong toen ze mij kregen dus dit is allemaal heel reëel, dat klopt. Maar gevoel is soms zo wat anders dan verstand.
Ik kan mij voorstellen dat sommige mensen die niet in zo'n situatie zitten of hebben gezeten geen idee hebben hoe pijnlijk dit voor jou kan zijn. Ik zou dat ook proberen los te laten. Ik geef je dan ook groot gelijk hoe jij het hebt aangepakt en je besluit hebt genomen. Op een gegeven moment komt eigen geluk boven het vechten om maar geliefd te blijven bij iemand. Soms is loslaten beter voor jezelf en je gezin. Uit eigen ervaring weet ik zeker dat je broertjes op een gegeven moment contact met je zoeken. Zo heb ik dat ook gedaan. En ik heb niet, geen contact met hun gezocht omdat ik te lui was, maar omdat ik vond dat hun er klaar voor moesten zijn. En dat heeft goed uitgepakt!
Ja klopt. Maar haar gezicht en ogen verraden haar toen ze het had over ongelukjes. Ze kan heel slecht liegen. Je kent vast wel van die mensen die heel vaak iets uitleggen om het geloofwaardig over te laten komen? Dat doet zij ook. Je merkt het gewoon aan alles. En ja natuurlijk ben ik jaloers. Ik wil ook een stukje vader. vooral nu. Maar dat is altijd al zo geweest. De pijn zit gewoon zo diep omdat ik elke keer toenadering zoek maar hij elke keer weer voor zijn vrouw kiest.
Ik snap het eigenlijk ook wel. En ik snap de vragen ook heel goed. Dank je. Fijn om te horen dat de keuze wel goed was. Ik zal het los proberen te laten en lekker mijn eigen leven en gezin opbouwen. Ik vind ook dat ze er zelf klaar voor moeten zijn. Ze weten dat ik er ben en de rest komt wel.
Ik begrijp dat je haar niet uitgenodigd hebt op de bruiloft in deze situatie. 1. Je hebt geen goede relatie met haar 2. Je kon maar drie mensen meenemen En aangezien je moeder ook alleen is gekomen (stiefvader heeft buiten gewacht) vind ik het prima kunnen dat je ook alleen je vader uitnodigde. Alleen de biologische ouders. Ik vind dat ze daar niet een heel probleem van hadden moeten maken. Maar dat je vader weer een kind krijgt... Ik snap ergens wel dat je je vervangen voelt, maar ik zou dat gevoel echt proberen los te laten. Ik geloof niet dat jouw vader dit zo bedacht heeft. Ze zijn helemaal niet oud om kinderen te krijgen, sommige mensen willen nou eenmaal een groot gezin. Ik denk eerder dat je emoties en gedachten met je op de loop gaan na alles wat gebeurd is. Ik zou dus ook zeker niet over het "vervangende kind" met je vader gaan praten, daarin kom je erg jaloers over. Ik zou ook die aannames over de ongelukjes los laten. Het zijn volwassen mensen, hun leven, ze zijn er zelf bij. Jij hoeft daar niet over te oordelen En stel, stél dat je de relatie nog wilt herstellen... Misschien is dit wel een openingspunt? Jij bent zwanger, je stiefmoeder ook. Misschien brengt het jullie wel dichterbij elkaar, als je het samen beleeft?
Ik vind dat er niet altijd die 'regels' hoeven te gelden. Als jij je er niet goed bij voelt dat er een persoon bij is waar je een stroeve/slechte band mee hebt, dan hoef je die er toch zeker niet bij te hebben? Omdat het zogenaamd hoort.
Heel eerlijk? Ik vind jou nogal kinderachtig overkomen. Je vader zou een kind nemen om jou te vervangen...? Kom op zeg, ik hoop van harte dat je dat niet meent. Dat je Moeilijke keuzes moest maken met de bruiloft snap ik, maar dat je vader en stiefmoeder hier gekwetst/beledigd door zijn vind ik ook niet onbegrijpelijk. Maar dat dit dsn allemaal tot geen contact zou leiden vind ik van beide kanten wel heel dramatisch. Ik zou zeggen: gedraag je als een volwassen vrouw en accepteer gewoon dat je stiefmoeder niet jouw type is, maar wel de moeder van je broertjes en man van je vader. Dat jullie allebei een kleine erbij krijgen is misschien wel de perfecte bliksemafleider om contact te zoeken, en misschien zelfs wel iets wat de verhoudingen een beetje kan verzachten. Het wordt toch een voor de ene partij een broertje/zusje en voor andere een kleinkind.