Hebben jullie dat ook als het tenminste je eerste kindje wordt? Dat je je niet voor kan stellen hoe dat dalijk zal zijn om er een kleine bij te hebben? Hij spartelt er hevig op los, maar toch kan ik niet begrijpen dat je dalijk de kleine elke dag in je armen hebt, wat een verandering zal dat zijn! Nu zijn we met zn tweetjes, maar dalijk altijd met zn 3tjes.. Ik vind het zon apart idee..... liefs
Ja dat had ik ook idd.. als Justin nu eens een weekendje logeren is, voel ik me nu 'leeg' of tja onthand zeg maar.
ik heb dat ook, vooral omdat mijn man en ik al 10 jaar getrouwd zijn en altijd met zijn 2en zijn geweest, dat we straks met zijn 3en zijn vinden we helemaal geweldig maar we kunnen ons het maar moeilijk voorstellen
Het lijkt me inderdaad eerst flink wennen.. Denk dat ons "schema" wel even op de kop moet.. Nu eerst al ,maar ook als uk wat groter is.. Maar aan andere kant denk ik dat veel dingen ook als een soort automatische veranderen.. gewoon omdat het op die manier net even handiger is. zeg maar.. Maar heb er best heel veel zin in! geduld is een schone zaak...
Dat had ik ook heel erg! Ik kon me er niets bij voorstellen. En nu is het inderdaad heel gewoon dat hij er altijd is. En dat je dus nooit meer alleen bent. Hij is nu een paar dagen naar het kinderdagverblijf geweest om te wennen. Ik voelde me helemaal geamputeerd. Zo raar. Eigenlijk is het nu dus andersom: nu kan ik me niet meer voorstellen dat hij er niet is.
Ik ben ondertussen al 4,5 mnd geleden bevallen, maar daarvoor kon ik me wel een voorstelling maken. Het bleek toch heel anders te zijn dan gedacht, hihi! Alleen maar fijner dan ik me voorgesteld had.
Ja heel erg herkenbaar denk dat je dat ook gewoon niet voor kunt stellen. Ik denk dat je daar straks vanzelf ingroeit als de kleine eenmaal geboren is. gr vruchtje
Ja ik denk daar ook wel eens aan. Ben bijna 10 jaar samen met mijn vriend. En soms denk ik wel eens: het wordt nooit meer zo als het was. Je gaat volgens mij dan echt een nieuwe fase van je leven in. Nooit meer op zondag té lang in bed liggen met een mega kater (niet dat ik daar zó'n behoefte aan heb) of zomaar afspreken met vrienden in de stad. Je moet echt bij alles wat je doet rekening houden met de kleine.
Ja het lijkt mij ook heel raar als die kleine er straks is, het is moeilijk om voor te stellen zeg maar. Maar andere kant kan ik ook niet wachten tot ik de kleine in me armen heb. Lijkt me zo heerlijk Nu ook omdat alles klaar is, kamertje enz. Nu loop ik elke dag wel een aantal keer het kamertje in om alles te bekijken, haha..
Je wereld verandert totaal. Probeer je er maar niet teveel een voorstelling van te maken.. lukt je toch niet! Het is zo bijzonder en in mijn geval.. heerlijk!
Ik verbaas me nu nog regelmatig over het feit dat wij zo'n monstertje hebben rondlopen... na bijna 2 jaar kan ik er soms met mijn verstand niet bij dat we samen een kindje hebben met een mengelmoes van onze genen! Heerlijk .
Ja heel herkenbaar! We hebben hier heel wat jaren op gehoopt en nu het eindelijk zo ver is voeld het ook heel raar! Er gaat zo veel veranderen.
Heel erg herkenbaar! Wij zijn ook bijna 10 jaar samen en we kunnen ons er eigenlijk allebei niets bij voortellen. Alle spulletjes die je aanschaft voor de kleine.... het blijft gewoon een beetje onwerkelijk. Zelfs als ik naar mijn dikke buik kijk is het nog een beetje een 'gek idee' stellen dat daar ECHT een klein mensje in groeit
Oh ja, heel herkenbaar! Wij zijn ook al 10 jaar samen en het is een raar idee dat daar straks een klein mensje bij hoort. Lijkt me heel mooi, maar toch ook af en toe een beetje eng. Dan denk ik: kan ik dit wel allemaal! Ik weet nog niet eens hoe ik een luier om moet doen ! Ik denk dat het vast wel goed zal komen en ik zal zeker van dit kleine kindje gaan houden (doe ik nu al heel veel) en ik ben er van overtuigd dat dat de basis is en de rest leer ik vanzelf wel, maar heel af en toe is daar toch die twijffel (zouden dit de hormonen zijn? ) Groetjes Banjabes
Zal ik je eens iets vertellen? Zelfs nu bij de tweede kan ik me niet voorstellen hoe het straks zal zijn met z'n viertjes Ik heb het al een keer meegemaakt, zo'n klein frummeltje waar je ineens helemaal verantwoordelijk voor bent en die je absoluut niet meer weg kan denken. Maar toch... ook nu is het weer onvoorstelbaar! Ik kan me niet meer voorstellen hoe klein zo'n pasgeborene ook alweer is, hoe je er continu mee bezig bent en nu is er ook nog de verrassing hoe onze oudste het zal vinden. Spannend allemaal hoor! Veranderen zal je leven, maar probeer je er maar geen voorstelling van te maken Geniet gewoon als het zover is!
Ook wij denken daar steeds vaker aan. Het is straks echt raar als je opeens met z'n 3e bent. Alles zal veranderen, maar ik weet toch niet wat voor een voorstelling ik daarvan moet maken dus laat het wel over mij heen komen.
Aan de ene kant vind ik het nog niet echt te bevatten, maar aan de andere kant voelt het heel "normaal" en natuurlijk dat we straks niet meer met ons tweetjes zijn... Voor mijn gevoel scheelt het ook dat we over anderhalve maand ons appartement verruilen voor een "echt" huis. Daar wonen we dan bijna vanaf het begin al met z'n drieeen. Liefs Monique