Hallo dames, Iedere dag gaat er een enorm schuld gevoel door me heen. Het gevoel het niet kunnen genieten van Daan toen die pasgeboren was. Niet het uren kunnen kroelen niet meer op kunnen brengen door de enorme trauma van de bevalling gewoon het gevoel dat ik Daan zoveel tekort heb gedaan. Het schuldig voelen naar Daan dat we er pas na 4 maanden wel een heerlijk ventje hebben gehad maar het hele kleine was er toen al ruim vanaf. Mensen die op visite komen die eigelijk al met wat angst kwamen nu omdat ze bang waren een schreeuwende baby te zien en een hopeloze moeder. Iedere dag betrap ik me erop dat ik veel meer aandacht aan roos kan geven dan destijds aan Daan. Daan legde ik soms even van ellende op zijn bedje en de babyfoon uit zodat ik voor mezelf even een kwartiertje wat kon doen. Het klinkt hard maar als je kind min. 18 uur per dag krijst dat de buren soms komen kijken wat er aan de hand is zegt denk ik al genoeg dat de dorpswinkel blij waren hoor je achteraf dat ik weer weg was met Daan omdat hun al niet eens 10 min naar het gerkijs konden luisteren. Roos kan ik daarintegen nu niet op bed leggen ik doe het wel maar het liefst zou ik heerlijk met dat kleine ding willen en kunnen kroelen. Schuld schul schul me schuldgevoel groeid met de dag. Ik vroeg me af zijn er meer dames die nu wel van hun baby kunnen genieten en ook zo een schuldgevoel hebben naar de eerste toe. sorry voor me lang dradige verhaal maar ik zit er best wel mee. Liefs Fleur1
Meid, je hebt gedaan wat je op dat moment kon! Je doet het echt wel goed! Das makkelijk zeggen voor een ander, ik weet het. Maar toch, kón je wat anders dan? Nee, je deed wat je kon en wat je dacht dat goed was. En is het 'slecht' geweest? Volgens mij niet, volgens mij alleen jouw gevoel, maar voor Daan ongetwijfeld niet! Een moeder moet ook soms even aan zichzelf denken, om daarna weer met wat frisse moet met de kleine aan de slag te gaan! Geen schuldgevoel kweken meid, jij hebt er geen schuld aan, er is niet eens sprake van schuld, het is gewoon zo als het gelopen is! Zet hem op, geniet van Daan en van Roos. Liefs en nogmaals een knuffel, Hanneke.
Hier ben ik pas echt aan het genieten begonnen met een half jaar. Ook heb ik regelmatig de kleine in bed gelegd met de babyfoon uit. En dat ze blij zijn als je de super weer uit bent, is helaas ook herkenbaar. Nu is mijn tweede nog onderweg, maar ik hoop dat ik er juist meer van kan genieten. Mijn eerste heeft heel veel aandacht gekregen, juist omdat hij zo huilde, maar omdat het moest, lijkt het vaak negatief. Maar hij heeft het gehad alleen op een manier die ik niet had voorzien. Ik hoop dat ik vrij blijf van schuldgevoel (voor het gemak, ga ik er nog even vanuit dat deze iets minder huilt).
Ik deel je ervaring niet, maar kan me zo goed voorstellen dat je nu een schuldgevoel hebt tegenover Daan! Ik geloof dat ik het precies zo zou voelen als ik in je schoenen stond. Ik wens je sterkte. Jij kunt er niets aan doen dat hij een huilbaby was, probeer je dat in gedachten te houden, misschien dat het dan wat draaglijker wordt. Jij deed toen immers ook alles wat in je kunnen lag, net als nu met Roos?! elk kind is anders en elk kind heeft anders aandacht nodig. Nou ja dikke knuf in ieder geval!
Ik sluit me aan bij Bolbuikje e.a. Niet schuldig voelen, lekker genieten van je meisje en ook lekker knuffelen met Daan. En 18u huilen ... pffff ... je moet juist heel erg trots zijn op jezelf. Je hebt het toch maar mooi gedaan! Knuf!
Heeel herkenbaar allemaal! Sem was ook een huilbaby, en kon ook pas van hem gaan genieten toen dat beter werd na ruim 4 maanden. Met Jada is alles zo anders, ze is zo'n makkelijk en rustig kindje en vind het heerlijk om lekker met haar te knuffelen en te doen. Ik voel me af en toe ook wel schuldig tegenover Sem, maar volgens mij heeft hij er geen last van gehad. Hij is nu bijna 4 en is een ontzettend lief en knuffelig mannetje geworden en nu knuffelen we ook gewoon lekker met z'n drietjes! Probeer je niet zo schuldig te voelen, je hebt gedaan wat je kon, je moest ook aan jezelf denken! Want als er iets vermoeiend en frustrerend is, is het wel een huilbaby! Geniet nu gewoon lekker van je beide kindjes!
Mijn eerste was ook een tijd lang een huilbaby. Genieten konden we niet. We moesten er aan wennen om ouders te worden (wat moeite met het opgeven van kroegje pakken, uit eten gaan en eigenlijk gewoon de volledige vrijheid die je hebt zonder kinderen) en dan konden we ook nog niet genieten van onze dochter doordat ze zoveel huilde. We namen echt toerbeurten, eerst de vader een uur met haar rondlopen, en dan ik een uur. En dan was je blij als jouw uur over was. We hebben elkaar vaak aangekeken en afgevraagd: is dit het nou? Na 8 weken ging het beter, maar ook wij konden na een maand of 4 pas echt van d'r gaan genieten. Haar moeilijke periode was toen voorbij. We hebben lange tijd gezegd niet voor een tweede te gaan omdat we niet nog een keer zo'n zware tijd wilden. Maar ja, tijd heelt alle wonden, je gaat het ook weer een beetje vergeten. Dus toch voor een tweede gegaan. Er zit 4 jaar tussen de meiden. De tweede is juist de vrolijkheid zelf en lacht alleen maar. Wat een geluk! En dus zwaar genieten! Ik voel me niet schuldig naar de eerste. Het is gelopen zoals het was. Het heeft ook geen zin om met schuldgevoelens rond te lopen. Bij de eerste staat je wereld op zijn kop en met een tweede ben je veel relaxter en weet je hoe je met alles om moet gaan. Door die relaxte houding is misschien de tweede ook makkelijker, wat dat betreft voelen ze goed aan hoe je je voelt. In plaats van vasthouden aan negatieve gevoelens en het verleden, zou ik mij richten op alles wat nu zo positief is! Dat je een heerlijk en gezond kind erbij hebt en van beiden nu kan genieten. Anders kijk je straks misschien terug op deze periode en denk je: had ik maar meer genoten van de tweede en minder teruggekeken op de periode met de eerste