Ik ben nu echt radeloos. Dat we op vakantie waren niets aan de hand, de kinderen speelde lief samen en natuurlijk was er weleens ruzie. Maar de laatste weken is het alleen maar heibel met elkaar. Samen spelen is moeilijk en het loopt altijd in ruzieen uit. De oudste van 7, kan niet delen, maar broertje en zusje willen ook weleens met bepaald speelgoed spelen. Hij moet altijd wegwerkertje spelen, hartstikken leuk en hij vind dat zelf ook hee leuk, maar zet daarbij de hele tuin af waardoor de andere niet meer kunnen en mogen spelen. De tweede van bijna 5 krijgt 4 a 5 maal per dag een driftbui omdat ze haar zin niet krijgt of het haar niet aanstaat wat er gebeurd en gilt, krijst huilt en is niet te stoppen en gilt gewoon zo hard dat ik bij jeugdzorg op mijn stoep heb staan voor mijn idee. Ik vind het al heel moeilijk om hier mee om te gaan. De derde van net 3 huilt ook de hele dag omdat hij zijn zin niet krijgt of het niet gaat zoals hij het wil en is een echte dwingelandij. Hij wil niets zelf doen en alles moet mama doen. De jongste is ons zonnetje in huis en is wel een heel bewerkelijk kind, maar verder is ze wel heel vrolijk. Zou het een reactie zijn op de operatie van 4 maanden terug van onze jongste en hoe moet ik hier mee omgaan? Ik ben ten einde raad en ik kan op dit moment niet genieten van het moederschap omdat ik het nu gewoon echt heel zwaar vindt. Als ik andere dan zie dan wil ik dat ook graag. Moet wel eerlijk zeggen ik ben geen knutsel en echte speelmoeder en misschien moet ik dat meer doen met ze en zou dat ons uit de negatieve spiraal halen, maar ook dat loopt meestal op huilen en ruzie uit, zoals bij het cakejes bakken vanmorgen. Sorry moet even mijn ei kwijt, ben af en ik wil gewoon zo graag genieten van ze.
Heeft het ook niet gewoon met de vakantie te maken? En ja, hoe pak je het nu aan? Hoe moeilijk ook, ik zou vooral niet laten merken dat je niet weet hoe je er mee om moet gaan of dat je onzeker bent want dan wordt het alleen maar erger. Is er ook nog een vader in beeld? Wat zegt die ervan?
ik herken het wel ergens ik heb er 2 van 2,5 en 4 jaar. ze kunnen een poos lang leuk spelen met elkaar maar ze hebben ook 10 keer per dag ruzie. soms wordt ik er knettergek van. ik ben ook geen echte knutsel en speel mama (dat is papa maar die werkt fulltime). wat ik doe: als ze ruzie maken om speelgoed, pak ik het af en mogen ze op de bank even afkoelen. daarna komen ze zelf beiden poeslief, sorry mama we gaan weer lief spelen als ze vechten: meestal zijn ze dan moe, krijgen ze nog wat te drinken en leg ik ze op bed als ze zeuren om niks: gaan we naar buiten, kunnen ze daar hun energie kwijt. ik peper ze het elke keer in..luister kids, vandaag gaan we (ik noem maar wat) een hut bouwen. als mama te vaak moet waarschuwen stoppen we ermee en is het afgelopen. tuurlijk moet ik tussendoor wel waarschuwen maar als ik het echt zat ben zeg ik dat ook en bij de volgende waarschuwing is het dan ook echt klaar.