Mijn zoontje van 4 gaat sinds vorige week naar school. Hij is in November al 4 geworden maar in het begin ging het mis. Juf zei dat het beter was om te wachten tot na de kerstvakantie.. En vorige week had hij dus halve dagen maar het werd elke dag minder.. Vandaag had hij dus vaak gehuild en juf heeft hem steeds genegeerd.. Nu is hij zelf een ontzettende luie kleuter nergens moeite voor doen. Thuis moet hij van ons bijna alles zelf doen en dat gaat heel moeilijk. Plassen? waarom? geen zin in.. Dus school is voor hem een hele grote stap.. hij moet wel. Maar nu zit ik er echt mee dat hij er zoveel moeite mee heeft. Hij heeft 2 jaar op psz gezeten. Juf zei vanmiddag dat ze het ook lastig was omdat ze al een grote klas heeft. Nu zit ik daar echt mee..voel echt een beetje druk. Heeft iemand tips.. of ervaringen hoe het bij jullie gegaan is?
Jeetje wat vervelend. Hij gaat nog maar een weekje naar school, da's erg kort. Er komt veel op ze af. Vaak hebben ze echt wel even een aantal weken, in het ergste geval maanden, nodig om zich lekker te voelen op school. Nieuwe kindjes die nog moeten wennen worden bij ons op school zeker niet genegeerd, die mag bij juf of stagiaire op schoot. Zelf mijn 6-jarige als die een baaldag heeft mag even op schoot. Alle kinderen mogen even knuffelen, er zitten momenteel 27 kinderen in de groep. Ik vind dat de juf best wat meer mag investeren, stimuleren als ik jouw verhaal zo lees.
Wat vervelend. Ik zou een gesprek aanvragen met de juf en eventueel de intern begeleider om samen een plan te maken. Misschien heeft de psz ook nog tips?
Had jij in november ook een topic geopend over je zoontje en school? Ik kan me iets herinneren over advies om hem een maand later te laten komen. Eerste weken zijn echt wenweken. Omdat hij en jij zo erg hier tegenop kijken zou ik een gesprek aanvragen met de juf en evt met de onderbouwcoordinator. Ik ken wel meer kinderen die eerste weken en zelfs maanden dagelijks moesten huilen en erg moesten wennen. Maar de reacties van de juf vind ik raar, zij is ervoor om de overstap voor hem makkelijker te maken. Het is al erg genoeg dat ze hem na eerste start weer een maand hebben laten wachten
Ik vind het de taak van de juf om jouw zoontje zich op zijn gemak te laten voelen. Mijn zoon heeft ook weken gehuild bij het wegbrengen tot aan vastklampen aan mijn been aan toe. Mijn moederhart brak elke keer. De juf was heel lief voor hem en gaf hem een fijn gevoel waar ik haar heel dankbaar voor ben. Ik snap dat de klassen heel groot zijn dus toch maar eens een gesprek met haar over jullie beiden verwachtingspatroon.
Hm, klinkt alsof de juf zo'n grote groep nit aan kan, maar het lijkt me dat dat niet jullie probleem hoeft te zijn. Mijn zoontje is half november begonnen met wennen en gaat sinds vorige week echt naar school. Als de juf 's ochtends merkt dat een kindje het er moeilijk mee heeft dan geeft ze dat kindje wat extra aandacht. Kind op schoot en samen zwaaien. Mijn zoontje was vorige week dinsdag helemaal over de ... toen hij 's middags uit was. Er was iets gebeurd wat volgens hem niet eerlijk was. Ik heb de volgende ochtend tegen de juf verteld dat hij het op die manier gevoeld had en ze is daar serieus mee om gegaan en die middag kwam hij helemaal vrolijk uit school. Als ik jullie was zou ik met de juf en evt een ander persoon van de school om tafel gaan. Aangeven waar jullie mee zitten en naar een plan van aanpak vragen. Hoe wil de juf het gaan doen, welke aanpak volgen.
Nav je vorige topic en dit topic zou ik toch een serieus denken over een andere klas (als dat mogelijk is) met andere juf, of zelfs een andere school.
Ik ook. Ik las je vorige topic al met grote verbazing, maar nu nog erger. Blijkbaar heeft deze juf er niet echt veel zin in.
het komt mij ook zo over alsof ze er geen zin in heeft. Ik ga deze week wel even afwachten hoe het gaat en wat ze nog meer gaat zeggen.. Als het zo doorgaat ga ik inderdaad vragen naar een gesprek.
Daarom vind ik het ook zo vreemd en komt het op mij over dat de juf zo'n grote groep niet aan kan (met alle extra dingen die nu eenmaal bij een kleutergroep erbij komen kijken) of er gewoon geen zin in heeft om hier extra energie in te stoppen. Het negeren van het gedrag ijkt me niet de juiste weg in ieder geval.
` Ik denk ook dat je zo snel mogelijk met school moet gaan praten, zij moeten echt met een beter plan komen! Mijn oog valt wel op bovenstaande zinnen in je openingstopic. Weet je echt zeker dat hij 'gewoon lui' is? Ik heb een tijd gedacht dat mijn oudste lui was, omdat hij zich alles liet aanleunen, leek het wel 'makkelijk' te vinden om alles voor zich te laten doen. Maar wat bleek, niet willen was in feite niet KUNNEN. Hij had het overzicht niet, miste de motoriek, begreep er niet veel van, wist simpelweg gewoon niet hoe hij dingen moest doen. Ik verlangde veel te veel van hem. Kinderen die overvraagt worden, gaan zich jonger gedragen dan ze zijn. Misschien ligt er meer druk op zijn schoudertjes dan hij nu aankan? Ik kan me voorstellen dat school (met al die indrukken, zeker in een drukke klas!) er bovenop dan simpelweg niet te behappen is voor hem. Mijn ervaring met mijn kinderen en ook met andere kinderen in mijn omgeving is dat echte luiheid bij die kleintjes niet bestaat. Het is een uiting van onvermogen. In mijn optiek dan. Ik ken je kindje niet, weet ook niet hoe hij het op psz heeft gedaan, maar ik zou zeggen, als je hem graag op school wilt laten wennen, leg de lat dan thuis lekker laag. Laat hem maar even 'baby-achtig' zijn, help hem met dingen zelfs al weet je dat hij ze zelf kan. Hij verleert zijn vaardigheden heus niet, als er dan meer rust in zijn hoofdje is, kan hij zo weer meer zelfstandigheid tonen. Desnoods met een klein duwtje. Veel sterkte!
Ik moet zeggen dat ik misschien ook wel veel van hem verlang. Maar toch ken ik hem niet anders.. op een duur was ik er wel een beetje klaar mee en ben wat strenger geworden. Hij zegt bij bijna alles dat hij er geen zin in heeft. Toen hij zindelijk was ging het wel goed maar ikmoet er zelf om denken hij zegt bijna nooit dat hij moet plassen. Heel soms zegt hij het.. soms denk ik wel van heh toe nou even.. Maar vandaag ging het dus iets beter. Gelukkig! Maar dus wel in zijn broek geplast omdat hij dus niet uit zichzelf gaat..
Ik had vroeger een soortgelijk probleem ls kind, maar dan met de buitenschoolse opvang. Ik vond het vreselijk en wou er echt niet heen. Mijn moeder heeft toen zelf een soort kalender gemaakt met vakjes en iedere dag mocht ik een sticker plakken, maar als ik 'moeilijk ging doen', mocht ik geen sticker plakken. Om de zoveel weken (weet ik niet precies meer) kreeg ik dan een kleinigheidje of gingen we wat leuks doen. Maar dit heeft mijn moeder puur in de beginfase gedaan, ik ging de opvang vanzelf leuk vinden door de andere kindjes, en toen was het dus ook niet meer nodig.
Mijn zoon gaat ook sinds de kerstvakantie en o wat vond hij het vreselijk! Nu nog soms hoor, maar dat is eigenlijk alleen met gym. Wat hier helpt is iedere avond praten, praten en nog eens praten, één op één, liefst voor het naar bed gaan. Wat heeft hij gedaan op school? Wat vond hij leuk, wat juist niet. En waarom wel/niet? Wat vindt hij van de juf? En van zijn klasgenootjes? En waarom is de juf/zijn de klasgenoten wel/niet leuk? En probeer daar op in te spelen. Bied een luisterend oor en geef vertrouwen. Zeg bijvoorbeeld dat je zoon alles, maar dan ook alles, mag zeggen wat hem dwars zit. Zo zijn wij er bij zoon achter gekomen dat hij de juf niet leuk vond, omdat ze hem plaagde. En wat deed ze? Ze kietelde in zoons buik. Normaal vindt hij het leuk, dat kietelen. Maar niet als het een onbekende is. Zoon kijkt liever de kat uit de boom. Plus hij heeft een niet zo'n fijne eerste ervaring op school gehad. Hij had buikgriep op de wendag en had dus ook een ongelukje in de klas (buikgriep kreeg hij pas toen hij op school was, anders had ik hem thuis gelaten) Echter 'schrik' ik van het feit dat ze je zoon negeert als het huilt. Oke, niet ieder kind accepteert het dat het wordt opgepakt als het verdrietig is. Maar kom op! Afleiding kan je ook bieden door aan te bieden een spelletje te doen of iets! Of laten mee helpen (als het daar behoefte aan heeft). En ik snap best dat het druk is in de klas, helemaal. Dat is het bij onze zoon ook! "Special need kinderen" zitten de eerste paar dagen, naar behoefte, naast de juf hier (of als er meerdere kindjes zijn zitten ze er tegenover). En bij ons mag het kind een "vertrouwd" klasgenootje uitzoeken die hem/haar helpt (als het dat heeft). Ook in zoonlief's klas is het vol, chaotisch. Het ene kind is er gevoeliger voor dan het ander. Maar als je dan ook een juf hebt, die de overzicht niet heeft vind ik dat schokkend. Of misschien heeft de juf zelf ook andere verwachtingen of weet het even niet hoe het met jullie zoon om moet gaan? Ik zou een gesprek aangaan met de juf. Sterkte!
Persoonlijk ken ik veel, heel veel vierjarigen voor wie dit geldt, vooral jongetjes, zo abnormaal vind ik het niet. Vermoeiend wel , daar weet ik alles van . Ze kunnen zo druk zijn met andere dingen, andere indrukken dat ze die prikkel pas voelen als het te laat is...
Heb het idee dat het niet alleen bij de juf ligt. Je zoon is lui! zeg je. Wat andere ook zeggen verwacht je zelf niet te veel van je kindje. Hij moet wel de tijd krijgen om zich te ontwikkelen. Zelf aankleden zelf jas aan zelf schoenen aan doen bedoel je dat met veel zelf doen. Ik heb beide kinderen tot zeker een jaar of zes geholpen met aankleden en dat soort dingen. dochter moet nog 5 worden ze kleed zich zelf aan maar vaak help ik haar gaat sneller dan dat ik op haar moet wachten ze kan het wel allemaal. langzaam aan gaat ze steeds meer doen pak je jas tas schoenen ect ect. Als je vind dat je zoontje wat ( lui) is misschien moet je dan ook zelf gaan kijken of je niet te veel van hem verwacht begrijpt hij wel alles al.?? Dat met die juf tja het blijft raar. Toch zeker een gesprek aan gaan.
Moeilijk deels herkenbaar. Mijn zoon is niet lui maar erg moeite met verandering, gaat hevig in verzet en als hij ook maar iets van ruimte voor onderhandelingen voelt pakt hij dit aan Zindelijk was hij een week voor school en ook dan gelijk zonder ongelukken, hij kon het al lang maar bang onzeker. Nu ook met school, veranderingen geven hem onveilig gevoel en grijpt het liefst het vertrouwde. Ik ben ziek, wil thuisblijven. Ik probeer er weinig in mee te gaan. Wel hebben we voor 's avonds een boekje. Slaap klets. Dan spreken we de dag door. Ik vind dit erg fijn! Door deze vragen kan hij niet doorslaan in het negatieve maar ik kan wel horen hoe hij dingen ervaart.