.. tsja het is echt een trauma. Ik merk dat ik me we gesterkt voel door mijn omgeving, maar af en toe spoelt er toch een golf spanning over me heen. Heel vervelend, want tot nu toe is onze 2e zoon ontzettend tevreden. En ik weet ook wel dat ik er nu anders in sta. Ik durf meer te reageren op zijn behoeftes ipv allerlei regels en gemiddelden aan te houden. Dat geeft wel rust. Maar toch heeft dat eerste jaar met onze eerste zoon zich behoorlijk diep genesteld in mijn wezen. En die hormonen erbij helpen ook niet mee. Nu de kraamzorg bijna is afgelopen merk ik dat ik meer gespannen word. Dat was namelijk precies het moment waarop de onrust de vorige keer begon. Reflux en koemelkallergie waren de klachten. Refluxmedicatie kregen we wel, maar de koemelkallergie is door artsen steeds onderkend, omdat mijn zoon ‘enkel’ krampen had. Geen groeiachterstand of eczeem. Mocht dit weer zo zijn, dan hoeft het natuurlijk niet zo lange geschiedenis te worden. Maar toch.. Wie herkent dit en hoe ging jij met die gevoelens om?
Ja! Onze eerste was een huilbaby. Reflux, obstipatie, huilde 14 uur per dag, ik kreeg het mentaal moeilijk, de hele rataplan dus! En wat was ik bang voor die tweede! De kraamtijd was zo vreselijk en het eerste half jaar daarna was echt overleven. Roze wolk niet gezien toentertijd en ik was blij dar het eerste jaar erop zat. Na 2 jaar weer zwanger geraakt en rond 20 weken werd ik ineens best bang. Ik heb toen een coach in de hand genomen en met hem heb ik goed kunnen praten en achterhaalt wat het voor mij zo moeilijk en deprimerend maakte. Lang verhaal kort: ik kreeg vertrouwen dat het goed zou gaan. En wat heet! Nummer 2 is totaaaaal anders! Een heel tevreden mannetje, lacht veel, slaapt, drinkt, poept plast, echt niks maar dan ook niks van de problemen van de eerste. Daarbij zijn wij uiteraard ook zekerder wat zorgt dat alles heerlijk stabiel verloopt. Ik snap nu dus die roze wolk en geniet echt. Het hoeft dus niet zo te zijn! Nummer 2 is echt anders en het kan dus echt anders gaan! Ik herken wel dat de tweede nacht(toen begon het bij de oudste) de tweede heel onrustig was ik raakte toen wel even in paniek maar mijn man heeft dit heel goed met mij opgepakt. En inderdaad achteraf nergens voor nodig. 12 weken later gaat het nog steeds goed! Heb vertrouwen!! Enne gefeliciteerd!
Herkenning hoor. Hier twee huilbaby's gehad en ik bereid mij voor op nr 3. (Liever meevallen dan tegenvallen kuch kuch). De tweede maal vond ik het enerzijds zwaarder omdat onze oudste er heel erg door overprikkeld raakte. De jongste huilde en krijste soms wel 18-20 uur per etmaal. Wat mij hielp was de wetenschap dat het ooit over gaat, en elke dag die achter je ligt komt niet meer terug. Verder hebben we direct de reflux en allergie ervaring van de oudste gebruikt en ben ik daarnaast heel vlot naar de osteopaat en homeopathie gegaan. Dat hielp wel iets en verder vond ik het vooral overleven. In de avond en nacht stond ik er helaas meestal alleen voor. Schakel je netwerk in, desnoods betaalde oppas die een uurtje je kind troost terwijl je zelf op adem kunt komen etc etc Maar goed, het hoeft natuurlijk niet zo te gaan bij jullie! En tot troost... wij hebben het overleefd en beide kindjes zijn nu respectievelijk een blijde kleuter en peuter!
Mag ook hoor! Ik heb zelfs weken na de bevalling nog gehuild als soort van opluchting! Wij waren niet gek! Het was echt erg want als een baby zo hoort te zijn als nu nummer 2 is nou dan begrijp ik die stralende moeders die hordes kinderen willen! Wij deden het gewoon goed maar het was gewoon echt zwaar omdat het niet goed was! En weet je wat mij ook gesterkt heeft? Dat we van nummer 1 hebben geleerd. Dus al zou nummer 2 zo pittig zijn dan waren wij in elk geval sterker en zekerder en hadden we het een halt toegeroepen of sneller kunnen handelen. Dus onthoud dat ook even als je weer paniek voelt, je hebt de eerste overleefd dan komt dat nu ook goed! Maar het klinkt alsof het top gaat! Wij hebben elkaar in de kraamweek echt ongelovig aan zitten staren: is dit echt? Geen nachten van wanhoop wachten op kraamzorg, geen uren van huilen..wat een verademing! Dus vertrouw je kindje en geniet lekker! Het kan echt zo blijven!!
Herkenbaar! De eerste: onrustig, veel huilen, krampen, eczeem, obstipatie, weinig tot niet slapen overdag, hevige afplatting hoofd. Ik had verdenking van koemelkallergie. Arts was het hier niet mee eens. Zelf overgegaan op pepti en dat gaf verlichting qua krampen. Eczeem werd met 1,5 jaar minder. Ontlasting problemen waren pas met 3 jaar over. De tweede: beweeglijk, vrolijk, veel lachen, poept goed, geen krampen, slaapt weinig tot niet overdag (maar heeft daar blijkbaar wel genoeg aan) en net als de oudste een hevige afplatting. Ze is nu 5 maanden en huilt eigenlijk helemaal niet. Een enkele keer als ze honger heeft en ik niet snel genoeg ben met de fles. Was eerst bang dat ik net als met de oudste dagen rond zou moeten lopen ivm krampen ed. Nu moet ik er soms op letten dat ik haar wel aandacht geef. Als ik haar neerleg vermaakt ze zich prima zelf of met haar zus. O ja, en bij de 2e heb ik alles losgelaten. Geen schema, niet bijhouden hoeveel ze drinkt / slaapt enz. Dat scheelt ook veel stress. Een 2e kan zo anders zijn, zo fijn... (Helaas is het geen garantie)
Volgens mij ken je mijn verhaal ongeveer wel. De oudste was heel snel al een huilbaby die overdag 8 tot 10 uur huilde. Uiteindelijk bleek kiss, reflux en kea de oorzaak te zijn. Wat een gevecht heb ik moeten doorstaan voor erkenning. CB deed het constant af als niets medisch en niets aan de hand. Toen hij al een flinke afplatting had ben ik achter het bestaan van een osteopaat gekomen en die zei alleen kiss. Verder niets. Ondertussen kwam ik bij een fysio en haar ben ik de rest van mijn leven dankbaar. Klinkt overdreven, maar zij zag als eerste een krijsbui en erkende dat het niet normaal was. En zij kreeg hem ook niet stil. Zij heeft toen het balletje aan het rollen gezet richting kea en kwam ik uiteindelijk bij een luisterende ka (die ik dus ook heel dankbaar ben) terecht. Na 3 maanden kreeg ik een blije baby. Ook ik had de angst bij de tweede, maar wist ook "dit kan ik". Ik had de eerste al 'overleeft' dus een tweede moest ik ook wel aankunnen. Door dat gevoel heb ik de periode met mijn jongste veel minder heftig ervaren. En ja, ook hij was een huilbaby. Wel minder, gelukkig. En ja ik heb moeten vechten als leeuwin voor mijn jongste, want hier liep ik tegen soortgelijke muren aan. Nexium zou niet beter zijn dan ranitadine (wat alleen de hoogste pieken weg nam) en mijn oudste zou vast nooit kea hebben gehad (was bewezen kea) dus mijn jongste kon het ook niet hebben. Dus intensief? Ja. Frustrerend? Ja. Heftig? Ja. Vermoeiend? Ja. En toch he, toch heb ik die 2e kraamperiode veel minder intensief en minder heftig ervaren. Dit komt ooit goed. Luister naar mijn gevoel, ik ben zijn moeder en ik weet wat het is. Door je eigen ervaring van de eerste weet je welke wegen mogelijk zijn. Je weet hoe je kunt handelen. Je weet dat het (ooit) weer over gaat, dat het 'goed' komt. Maar ook het moederschap is niet meer nieuw. Je kindje is wel nieuw en anders, maar je weet wat het kan inhouden. Je weet wat het moederschap is. En je kan het!
Och wat lief van jullie, zulke uitgebreide berichten. Dat helpt echt! Wat kun je toch meemaken in korte tijd he? Plus die hormonen, plus dat ik niet zo’n babymens ben. Behalve als ik, zoals nu, dit typ terwijl ik mijn neus door zijn haartjes snuffel en met tevreden slaapgeluidjes in mijn linkeroor. Ons ventje is tot nu toe zo lief en tevreden. Op wat bv-geprutsel na, huilt hij bijna niet. Mijn man helpt me ook ‘in het moment’ te blijven.. dat is ook fijn. Hij is weer echt de rots in de branding. Dat is dan wel weer een fijne herinnering van die tijd.
Dat is ook heel fijn. En je moet maar vertrouwen dat hij dat nu weer is. Bij mij ging ik de eerste keer ook lang door met gedoe om borstvoeding. Lang verhaal kort de oudste was ook gewoon niet tevreden met bv. En nu dreigde het weer ''fout'' te gaan maar kon ik het bv gedeelte niet ''loslaten'' ondanks dat ik dit van tevoren had afgesproken. Maar mijn man zei toen heel standvastig: nee we gaan dit niet doen. Ik ga niet weer met een huilbaby en vrouw met depressie verschijnselen zitten. We stoppen er mee. En dat was me toch een opluchting!! Fijn dat je kan genieten, lekker blijven doen! Heerlijk zo knuffelen!!!
Hier ook de angst bij de tweede. Toen de kraamzorg vertrok begon het. eerste huilbaby, veel spugen, niet in bed willen slapen. Huilbaby poli, fysio en osteopaat. En voor mezelf wat psych hulp en ook nog wat alternatieve dingen geprobeerd. Omdat ik zelf niet goed in mijn vel zat zullen we maar zeggen. dacht heel lang, geen tweede voor mij, dat trek ik niet. Langzaam aan werd de eerste steeds beter en makkelijker. Ook ik begon mij beter te voelen. Keus voor tweede kwam. Ik dacht, wat als dit weer gebeurt? Dan was ik sterker dacht ik.. En ergens dacht ik ook, kan nooit erger worden.. In mei, geboorte van mijn tweede. Op dag 3 begon het al. Krijsen, hard huilen, ontroostbaar En ik viel meteen van mijn roze wolk. Gelijk de osteopaat ingeschakeld, die dingen vond om aan te werken. Huilbaby poli weer bezocht, maar vrij nutteloos. En helaas, zelf toch weer niet goed in mijn vel, ondanks dat ze al zoveel minder huilt en het misschien best goed gaat?! Maar dat zie ik niet altijd meer.. Inmiddels 5 maand vandaag, en dinsdag een afspraak bij de huisarts voor mezelf staan. Ik dacht dat het beter met mij ging, dat alles onder controle was. Maar nu ze zwaar verkouden is, en het dus weer even veel huilt, raakte ik vorige week zo van slag. Dat ik schrok van mezelf. Sorry, hier dus een niet helemaal positief verhaal. Maar het klinkt bij jou tot nu toe positief. Hopelijk blijft dat zo. Enne, geniet
Ja dit herken ik heel erg. Onze eerste had reflux en dat was heel erg zwaar, die heeft tot we het ontdekten echt alleen maar gekrijst. Onze zoon was een veel rustigere baby die vanaf de geboorte al wat minder 'fel' was en het eigenlijk heel goed deed. Maar bij mij zat de paniek er nog zo erg in dat het uiteindelijk toch mis is gegaan. Hij werd na een paar weken ook wat onrustig en had veel last van krampjes, en ik trok dat simpelweg niet. Ik was totaal in paniek en voelde me radeloos dat het me 'weer' overkwam, terwijl er eigenlijk vrij weinig aan de hand was. Uiteindelijk heeft het CB aan de bel getrokken omdat ze zagen dat het niet goed ging met mij en heb ik wat hulp gehad van de huisarts en extra ondersteuning van het wijkteam. Toen hij rustiger werd ging het met mij ook heel snel weer goed. Mijn les dus van deze keer: vooral goed op jezelf passen. Niet te lang doorlopen en op tijd hulp inschakelen als je merk dat je het zelf zwaar hebt. Ik vind een coach eigenlijk best een goed idee En heb vertrouwen in jezelf, want uiteindelijk komt het goed. Na de eerste 2 maanden overleven gaat het nu gewoon heel erg goed
Aanvulling op de coach: ik heb iemand gehad die gespecialiseerd is in postnatale depressies / trauma's na of tijdens de bevalling. Echt een aanrader!