Hallo dames, Ik heb een ietwat idiote vraag. Na de geboorte van mijn zoontje, nu zo`n 6,5 maand geleden ben ik door een diep dal gegaan. Na de bevalling heb ik bekkeninstabiliteit en zware klachten aan mijn bekkenbodem opgelopen waardoor ik de eerste 2 weken van de pijn niet heb geslapen. Niet tussen de nachtvoedingen door, niks. Alleen wat doezelen. Na 2 weken was ik zo moe dat mijn lichaam zichzelf als het ware ging uitschakelen. Ik had geen gevoel meer in mijn armen en benen. Volgens de huisarts doet het lichaam dat om zichzelf te beschermen en alle beschikbare energie naar je organen te sturen. Ik ben daarna 2 weken op slaapmedicatie gezet en sindsdien slaap ik weer prima. Echter wanneer mijn zoontje het nu `s avonds laat of midden in de nacht op een brullen zet schiet mijn lichaam compleet in de paniekstand. Mijn hartslag gaat als een idioot omhoog, klam zweet etc. Mijn verstand weet dondersgoed dat er niks aan de hand is maar mijn lichaam wil er niet aan. Ik denk dat dit komt door angst om weer zo extreem moe te worden. Iemand die dit herkent en wat heb jij eraan gedaan? Ik kan wel naar de huisarts gaan maar ben bang dat ik van haar iets van kalmeringstabletten krijg en dat wil ik liever niet. Graag jullie ervaringen. Heel erg bedankt voor je reactie!
Tjonge, da's niet niks wat je hebt meegemaakt! Enne.. je stelt geen idiote vraag hoor! De angst voor je moeheid herken ik niet echt, maar ik herken wel wat van je vraag in die zin, dat ik nu de laatste paar dagen ook heel duizelig ben steeds. Ik heb een hele intense periode gehad qua borstvoeden en heb dan ook weinig slaap gehad. Waarschijnlijk komt al die vermoeidheid er nu uit.. Ik zweef voor mijn gevoel de hele dag, waarschijnlijk door de moeheid. Ik heb ook wel eens dat ik bijv. 's middags even op bed lig en ons meisje begint te huilen ik denk: 'zou ik nog kunnen slapen?' Tja, dan is m'n slaap alweer weg! Ik denk dat je wel naar de huisarts kan gaan, maar dit niet echt gaan helpen. Dat is mijn ervaring. Ik ging er nl. 's nachts op liggen of ons meisje ging huilen of niet. Zo werd ik elk uur wel wakker met: 'huilt ze al?' Het is een knop wat je zelf om moet zetten, dat is mijn ervaring. Ik ga nu 's avonds liggen van: 'Als ze huilt, dan word ik wakker en ga ik haar flesje klaar maken!' Dat is ook een leerproces voor mij geweest, maar geeft zoveel rust! Heel veel sterkte in alles!
Helaas heel herkenbaar. Mijn baby bleef vanaf de tweede dag ontroostbaar huilen en na iedereen geraadpleegd te hebben en afgedaan als extreem bezorgde moeder werd hij na twee weken met spoed opgenomen in het zh. Resultaat eerste twee weken thuis niet meer dan 2 u per nacht geslapen en daarna een week in zh naast mijn baby 24u per dag gezeten op een klapstoel. Daarna kon ik niet meer slapen door angst. Want zodra ik sliep kreeg ik nachtmerries en voelde het alsof ik in een diep gat viel en rondgedraaid werd. Dit heeft 6 weken geduurd waarna ik maar 4 uur per nacht kon slapen en dit heb opgebouwd. Slaapmedicatie hielp niet bij mij. Ik ben mede door slaapgebrek in een enorme depressie terecht geraakt. Om een lang verhaal kort te maken, ik herken de angst heel goed!! Helaas zelfs na 2 jaar nog. Altijd bang om TE moe te worden en weer in zo'n gat te schieten. Ik was bijna dwangmatig ben ik bezig om genoeg slaap te krijgen door de angst. Ik heb nog geen oplossing hiervoor behalve dat ik denk dat het moet slijten ofzo. Ik slaap overigens tegenwoordig wel weer 8 uur maar wel met 4 x wakker worden. Zou er alles voor doen om weer eens lekker door te halen maar ik heb mij er maar bij neergelegd en dat lijkt nog het beste te helpen. Ik hoop voor je dat het snel beter gaat!
Ik heb er zelf absoluut geen ervaring mee, maar het enige wat je misschien wel kan doen is met een psycholoog praten er over. Het is toch een soort trauma wat je hebt meegemaakt en dat is waarschijnlijk nog niet verwerkt, het kan zijn dat als je er over gaat praten dat het vanzelf ook een stuk beter gaat.