Hoi dames, Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken anders dan het van me afschrijven en hopelijk zo weer wat rust vinden. Drie weken geleden ben ik gecuretteerd nadat het hartje gestopt was met kloppen. Ik was ruim acht weken zwanger. We hadden al drie goede echo's met een kloppend hartje gehad. Maar helaas weer veel bloedverlies. En ook deze keer was het niet goed. Dit was de derde in 7 maanden tijd. Het ging een tijdje goed. Maar maandag heb ik te horen gehad dat iemand die dicht bij me staat zwanger is. Weer zwanger is moet ik zeggen. Hoewel ik haar al het goeds in de wereld wens wat dit voor mij de druppel en ben ik voor het eerst in mijn leven ingestort. Ik heb zeker een uur non stop zitten janken. Ik kon er niet meer mee ophouden. Wat een verdriet. Het moest eruit. Sindsdien ben ik een hoopje ellende. Ik merk dat mijn hormonen weer weelderig tieren door mijn lijf. De zwangerschapstest is eindelijk weer negatief en de eerste eisprong na de miskraam lijkt te zijn geweest. We hebben hem onbenut gelaten. Ik wil en durf nog niet zwanger te zijn. Ik wil langer dan 12 weken zwanger zij ja, maar ik wil niet meer pril zwanger zijn. Maar hé, dat kan dus niet! Bummer voor mij. Wat een jaar geleden zo heerlijk hoopvol en blij begon is nu een lijdensweg gebleken. En diep in mijn hart wil ik niet meer. Maar de wens voor een broertje of zusje is zo groot. Volgens onze Nederlandse gyn is het een kwestie van blijven proberen en dan komt het wel goed. Want zwanger worden is duidelijk geen issue. Lekker dan. We hebben al een afspraak staan in België, die benaderen de zaak net wat anders dan wij Nederlanders doen. Maar als ik eerlijk ben wil ik dat ook niet. Ik ben moe, wil niet meer met zwanger zijn bezig zijn, maar het lijkt wel of we niet meer kunnen stoppen. En ik wil zo graag weer een kindje dat ik niet wil stoppen. Maar ik wil eigenlijk ook niet verder. Ik weet het gewoon even niet meer. En realiseer me ook wel dat ook deze pijn zal slijten en dat het echt wel weer beter wordt. Maar nu ben ik op. Het is heel moeilijk om te zien dat wat anderen zo makkelijk af lijkt te gaan, voor ons zo'n opgaven geworden is. Ik wil ook zo graag weer.
Ik heb er geen ervaring mee maar misschien kun je met iemand gaan praten? Misschien dat hij/zij jou kan helpen met het verwerken? Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen!
Hi Magnolia, Ten eerste, wat vreselijk dat je dit moet meemaken. Dat je op een bepaald moment instort is niet meer dan normaal hoor. Het is zo heftig, keer op keer de pijn, het verdriet. Ten tweede, jouw arts (met alle respect) is niet goed wijs. 3 miskramen is een hele goede reden om verder onderzoek te krijgen. Als je in mijn handtekening kijkt zie je dat ik helaas ook te maken heb met dit onderwerp. Ik heb ook artsen meegemaakt die riepen dat we pech hadden en 50/50 kans... Argh! Ik loop nu in het LUMC (Leiden, weet niet of dat aan te rijden is voor je?) op de herhaalde miskramen poli. Onderzoeken die sowieso gedaan zouden moeten worden zijn erfelijkheidsonderzoeken, uitgebreide bloedstollingsonderzoeken, je ANA zou geprikt moet worden, je schildklier waardes. Weet niet of je al eens kijkoperatie hebt gehad? Maar ook dat behoort tot de onderzoeken waar je echt recht op hebt. Maar als ik je bericht leest ben je nu vooral toe aan een pauze en die zou ik dan ook zeker nemen. Neem ook regelmatig een break als ik voel dat het gewoon klaar is. Dan kun je weer even tijd voor jezelf maken zonder na te hoeven denken over wel of niet zwanger, blijft het wel goed gaan enz. Mij helpt het altijd goed, daarna heb ik weer energie om door te kunnen gaan. Volg je gevoel, kies voor wat goed is voor jou. Sterkte en een dikke knuffel!
Bedankt lieve dames. Jordan, er worden wel onderzoeken gedaan. chromosomenonderzoek loopt. De rest moet ik wachten tot 10 weken na de miskraam om bloed te laten prikken en er is een echo gemaakt om de vorm van de baarmoeder te bekijken die was goed. Aan de hand van de voorlopige uitslagen (alleen de echo dus) is de bovenstaande uitspraak gedaan. En meid wat een route hebben jullie en moeten jullie misschien nog afleggen om jullie wens in vervulling te kunnen laten gaan. Dan mag ik gewoon niet klagen met onze dochter. count your blessings and all.
Oohhh sorry, dan was ik iets te snel om de arts niet goed wijs te noemen, ahem Dat jullie al een dochter hebben is natuurlijk super maar de wens voor een tweede is er ook en daardoor zeker niet minder frustrerend dat je lijf je in de steek laat Misschien de 10 weken dat jullie moeten wachten op de vervolg onderzoeken even proberen je gedachten eraf te halen (hoe moeilijk dat ook is hoor) en toch even het 'normale' leven beet pakken om weer wat energie op te doen.
Hi magnolia, Wat een pure ellende dat ook deze keer weer misging. Helaas herken ik mezelf in jou verhaal en met name de zin; het lijkt wel of we niet meer kunnen stoppen. Ik heb helaas nu ook 2x een MK moeten doormaken na het hebben van een gezonde zoon. Elke ronde die stress en teleurstelling en die angst. Ik lig ook continu met mezelf overhoop, wel of niet doorgaan. heel veel sterke met het verwerken van deze periode en hopelijk geven de testen meer duidelijkheid.
Magnolia, wat voel ik ontzettend met je mee! Helaas weet ik al te goed hoe een MK voelt, maar zo veel in zo weinig tijd zou mij ook breken! Dat doet niemand goed. Ik wil je alleen heel veel sterkte wensen en een hele dikke virtuele knuffel geven en zal je meenemen in mijn gebeden dat het voor jullie ook nog eens gegund is! Veel liefs
Magnolia, ik leef heel erg met je mee. Ik begrijp heel goed dat het allemaal heel heftig is voor jou/jullie. Wat een ellende als het al 3 x mis is gegaan en zeker als er in je omgeving wel vrouwen zwanger worden. Een break is misschien een optie maar ik kan me ook voorstellen dat je het niet los kunt laten en verder wilt gaan. Bij mij zijn mijn 2 zussen zwanger en toen ik mijn ma kreeg was er vanuit hun totaal geen steun, dat doet zoveel pijn want je hebt verdriet van het verlies van je kindje. Ik hoop dat je iemand in je buurt hebt die je begrijpt en waar je je gevoel en verdriet bij kwijt kunt. Digitale knuffel van mij.
Veel sterkte Magnolia. Helaas weet ik maar al te goed hoe het voelt. Ook ik word makkelijk zwanger, maar ze blijven niet zitten. Na de laatste miskraam hebben we daarom ook echt even pauze genomen. Misschien dat we na de volgende menstruatie weer verder gaan...maar ik ben zo bang dat het weer misgaat