Lieve dames, Mijn zwangerschap was zwaar en de bevalling ook. Dit alles heeft geleid tot paniekaanvallen en ben nog steeds herstellende. Dit alles kan ik nu redelijk accepteren en bouw alles op. Toch is er iets wat aan mij blijft knagen...vrijwel alles van na se bevalling weet ik niets meer van. Er zijn foto's dat ik de kleine zijn flesje geef of dat hij in badje ging, maar ik weet er niets meer van. De eerste weken van na zijn geboorte weet ik ook vrijwel niets meer van. Ik weet grote lijnen van waar ik veel moeite mee had (de huilavonden, mijn paniekaanval als ik niet wist wat ik doen moest etc). De mooie momenten weet ik niet meer. Veel mensen hebben gezegd 'geniet ervan', maar dit kon ik niet omdat mijn hoofd op overlevingsmodus stond. Ik had geen ruimte in mijn hoofd zeg maar. Ik zie foto's terug waarvan ik denk: "huh? Is dar ook gebeurd?!" Ik voel hier vaak verdrietig onder en mijn man begrijpt dat niet zo goed. Nee, ik kan het niet terugdraaien en overdoen, maar ik voel me hierdoor soms zo verdrietig. Nu kan ik wel genieten van de kleine hoor en dit alles maakt het nu soms zo moeilijk voor mij om dingen los te laten. Zoals dat hij nu in de wandelwagen moet omdat de kinderwagen toch echt te krap wordt. Ik stond de grienen als een klein kind! Naast dat ik het kwijt wilde, was mijn vraag: heeft iemand dit ook meegemaakt en kunnen de herinneringen ook terugkomen? Of is weg ook echt weg... Liefs
Ik herken het niet. Misschien eens met je huisarts praten. Even voor de zekerheid. Hoop voor je dat je de mooie herinneringen terug krijgt. Hier ook wel een paar stukjes kwijt. Maar niet zoveel als bij jou.
Hier ook veel kwijt maar dan juist van de zwangerschap.. Vanaf week 28 werd ik medisch en moest ik +- 2-3 keer pw naar het ziekenhuis.. 3 keer een opnamen en beginnende weeën activiteit met 35 weken. Ik moest in totaal 9 pillen per dag slakken waar ik me heel naar van ging voelen. Door dit alles kan in me dus heel weinig van die eerste 28 weken herinneren.. heb daar soms ook erg veel moeite mee. .
Hier ook veel kwijt van de eerste weken. Ik kijk de foto's vaak terug want ik kan me er echt weinig van herinneren. Maar het doet me eerlijk gezegd weinig, ik geniet nu volop en ik heb er vrede mee omdat ik weet dat het echt overleven was toen. Nog zoveel tijd om nieuwe herinneringen te maken
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Heb contact gehad met de psychiater waar ik onder behandeling ben en hij heeft toch de diagnose ptss gesteld.