Dat is t leuke, ik heb ook ooit gezegd dat ik me dat niet voor kon stellen van mezelf , en zowaar... mijn draagkindje is alweer 5 jaar . Er is ook wel een heel duidelijk verschil in 'soorten' draagmoeders. Draagmoeders die zelf de wens ontwikkelen en op zoek gaan naar een stel om te helpen. En draagmoeders die een situatie op hun pad krijgen, vaak bekenden, en zo een wens om te helpen creëren (zoals ik ). Ik begrijp zeer zeker dat dit niet voor iedereen kan, dat is maar goed ook aan de andere kant. Het is namelijk echt geen 'doen we even' en je gaat een band aan voor t leven die je ook zal moeten onderhouden. Er zijn zoveel verschillen tussen mensen en je moet op heel veel verschillende vlakken zeer nauw tot elkaar komen. Je gaat ook echt vanzelf tegen dingen aanlopen waar blijkt dat je toch anders denkt, ook nadat een kindje geboren is, en ook dan zal je moeten investeren. Vooral in het belang van het kind maar ook zeker wel de draagmoeder en de wensouders.
Ik vind het wel echt mooi dat je het gedaan hebt, het is wel echt het mooiste wat je voor iemand kan doen ongeveer . Was het niet lastig om na de bevalling het kindje “af te staan” of stel je je daar een soort van op in ofzo?
Ik vind het heel mooi dat dit kan. Het kindje is meteen vanaf de geboorte bij de vaders dus die hechting komt echt wel. En de draagmoeder blijft ook gewoon in beeld, ze noemen haar 'tante'. Dus ik snap sommige eerdere reacties niet zo goed. Dit kindje is zo ontzettend gewenst. Dit kindje zal meer liefde ontvangen dan sommige andere kinderen die bij biologische ouders wonen. Biologische ouders wil niet altijd zeggen goede/liefdevolle ouders. Juist mensen die ervoor kiezen om een kindje te krijgen dmv een donor hebben die keuze niet zomaar genomen.
Onze kinderen groeien op met twee moeders dus we zijn voor de zekerheid al aan het sparen voor de rekeningen van hun toekomstige psychologen
Oh, maar dan zit het in jullie geval juist dubbel goed met twee moeders….. Grapje hè…. Hoe iemand zoiets kan zeggen… die weet duidelijk niks van hechting.
Dat was totaal niet lastig. Je stelt je daar inderdaad op in, zo goed werkt je brein dus blijkbaar, dat is heel bijzonder. Wij hadden destijds zelf al lang besloten geen kindje meer te krijgen, ons gezin was compleet. Ik werd bewust zwanger maar nooit met de intentie om voor een kindje te gaan zorgen. Dat was nog steeds zo ook nadat ik bevallen was. We wilden echt geen baby meer opnieuw grootbrengen. Ik gaf zeker om het kindje in mijn buik, ik was blij dat het in mijn buik zat en daar mocht groeien omdat ik heel graag wilde dat het bij de wensouders kon gaan wonen. Die liefde moet het kindje zeker gevoeld hebben, sowieso ook van de anderen omdat ik omringd werd met liefde vanuit mijn man en de wensouders. We hebben ook nog steeds een 'connectie' samen, draagkindje en ik. Die was natuurlijk heel sterk in het begin, toen dacht ik elke dag veel aan het kindje (niet uit gemis maar gewoon uit trots en liefde), en is heel natuurlijk langzaam afgezwakt en voelt nu wat 'verder weg'. Maar onze band is er zeker, we vinden elkaar heel lief en speciaal. Het kindje weet overigens natuurlijk ook hoe het ontstaan is, nog wel op kind-niveau heel simpel, dat zal mettertijd vanzelf meegroeien.
Super dat dit kan! Wat moet het fijn zijn voor homostellen dat ze op deze manier hun kinderwens kunnen vervullen. Het lijkt me echt verschrikkelijk als dat niet kan en ik vind het ook altijd zo makkelijk gezegd dat het te ver gaat als je zelf wel je kinderwens hebt kunnen vervullen. En dat er niet aan het kind wordt gedacht vind ik echt onzin. Twee vaders die zo'n moeilijke weg bewandelen omdat hun wens voor een kind zo groot is. Hoe gewenst en geliefd ben je dan wel niet als kind?
Ik vind dit juist geweldig! Zelf ook met behulp van NijGeertgen zwanger geworden. Hoe diep die wens kan zitten, ik weet het nog als de dag van gisteren. Hoe fijn is het dat dat kindje twee vaders heeft die gek op hem zijn en dat de draagmoeder "tante" genoemd wordt... Ik zou nooit draagmoeder willen zijn maar met een vreemd eitje wordt dat wel makkelijker. Dan is het meer een soort tijdelijk huisje.
Helemaal mee eens. Vriendin van mij is een BAMer. Nou ben super trots op haar en haar kindje komt niks te kort. Waarom zou je het geluk van een kindje niet mogen ervaren als je dit niet met z'n tweeën kunt waarmaken, toch super mooi dat dit kan. Dat een kindje alleen aan biologische ouders zou kunnen hechten is echt onzin. Hechtingsproblematiek heeft hele andere oorzaken.
Hier ook een BAMer (ofja bezig met). Veel mensen houden vast aan het 'perfecte' plaatje zoals dat er volgens hun uit hoort te zien: vader, moeder, kind. Maar dat je je biologische ouders hebt wil niet zeggen dat je goede ouders hebt. Mijn vader was er nooit, zus is bewust zwanger geworden met haar toenmalige vriend die er vandoor ging en zijn kind nooit heeft gezien. Kan er soms zo boos van worden als mensen niet verder kijken dan dat, volgens hun, 'perfecte' plaatje.
Dát! Kinderen hebben een stabiele basis nodig. Ze hebben het nodig om zich te kunnen hechten, ze hebben liefde nodig en moeten waarden en normen leren. Weet je hoeveel kinderen er geboren worden binnen een 'normale' relatie van een man en een vrouw die dus volgens de boekjes de bedoeling is, maar vervolgens in de basis behoeften al zoveel tekort komen? Het liefdevol opgroeien ligt absoluut niet in het feit of je één ouder hebt, twee van dezelfde seksen of noem nog een leuke variant . Wat voor mij buiten kijf staat is, dat als de situatie zich daarvoor leent (want zwanger worden en een vader die uit beeld raakt heb je helaas niet altijd in de hand, net als weggaan bij een geweldadige vader, of wat zo meer), je ten alle tijden open en eerlijk bent. Het is vaak genoeg bewezen dat kinderen die een stuk van hun 'roots' missen een hele grote kans op problemen krijgen bij het vormen van hun identiteit. Dus waar het kan pleit ik echt voor niet-anoniem donorschap, ten behoeve van het kind. Mijn draagkindje heeft overigens een mama en een papa, ik heb gedragen voor een heterokoppel. Dus in die zin niet hetzelfde als het voorbeeld in het artikel. Wel overeenkomsten met het feit dat er een andere biologische en genetische moeder is naast het hebben van een eigen gezin (of dat nou twee mannen zijn of een mama en een papa).
Ik denk dat als je vanaf jongs af aan eerlijk bent tegen je kindje, dat je veel problemen voor kunt zijn. Ik snap soms gewoon niet waarom sommige het idee van donors zo raar vinden. Zoals ik eerder al zei: iemand die dmv een donor een kindje probeert te krijgen heeft daar zo lang en goed over nagedacht. Dat is echt geen stap die je zomaar neemt (zoals jij ongetwijfeld ook weet). Het belangrijkste is idd dat een kindje liefde krijgt en dat er iemand onvoorwaardelijk voor hem/haar is. En dat kunnen alleenstaanden, homo koppels en lesbische koppels net zo goed als een hetero stel.
Fantastisch dat het eindelijk kan! Ik zou graag willen dragen voor het juiste stel maar wel ht. Daarom 2 jaar geleden op afgeketst omdat het nagenoeg onmogelijk is als je geen persoon kent die als eicel donor wil fungeren. Fijne ontwikkeling is dit dus voor alle wensouders.
Wat dat betreft zijn er op zich wel wensvaders die juist wel iemand hebben die eiceldonor wil zijn maar het kindje niet zelf willen dragen. Die dus zoekende zijn naar een vrouw die draagmoeder wil zijn. Omdat je in Nederland niet actief in het openbaar mag zoeken middels een oproepje (wat soms toch wel gebeurd hoor) is het lastiger elkaar te vinden. Daar zijn gelukkig wel weer andere manieren voor, je wens delen in besloten groepen op fb, kan wel leiden tot het vinden van elkaar. Helaas kon dan tot voor kort, als ze die wel vonden, de hulp alleen plaatsvinden in t buitenland. Gelukkig dat NijGeertgen het nu wel kan bieden.
Yup. Hier ook. Opgegroeid in het "perfecte plaatje". Vader, moeder en zusjes. Vader was altijd aan het werk en bemoeide zich niet of weinig met ons. Moeder nam alle beslissingen. Ik heb ook hechtingsproblemen. Achteraf gezien blijk ik ASS te hebben. Mn ouders zagen alleen een dwars kind en ik werd hierdoor ook een beetje buiten gesloten. Ik heb niet echt een band met m'n ouders. Ik hou van ze en zou kapot zijn als er wat met ze gebeurd maar verder? Ik ben BAM van 2 geweldige meiden en het is beste wat me ooit is overkomen. Ben superblij dat dit mogelijk is. Mijn kinderen zijn super goed gehecht, doen het heel goed en ze hebben een stabiele basis. Stabieler dan ik ooit bij 2 ouders in het zogenaamde "perfecte plaatje" heb gehad. Ze hebben de mogelijkheid om contact te zoeken met donor maar willen dit tot nog toe niet. Geen behoefte aan. Ze zeggen ook geen vader te missen en ook niet te willen. Ik ben ales in 1. Ze geven aan ook niet jaloers te zijn op klasgenootjes die wel een papa hebben. Ook van die gezinnen zien ze dst het vaak niet rozengeur en maneschijn is. Woordenwisselingen tussen ouders, meningsverschillen, dingen die overlegd moeten worden en gebroken gezinnen. Veel kinderen die tussen hun ouders schipperen omdat die gescheiden zijn of vader hun verlaten heeft. En ja ze zijn nog jong en kunnen nog niet alles overzien maar tot nu toe hebben ze er absoluut geen probleem mee dat ze alleen met een moeder leven . Scheelt ook dat ze vanaf het begin af aan al weten dat er niet alleen papa en mama gezinnen zijn. Papa/mama, papa/papa, mama/mama, alleen mama, alleen papa, echte papa en mama en stiefvader enz enz. Al van kleins af aan gewend dat er op dagverblijf bijv meer kindjes zaten met alleen een moeder. Vanaf kleins af aan were er ook op dagverblijf, school enz gewoon gedaan. Bijv met vader of moederdag cadeautjes. Van alles mogelijk. Geen verdriet dat groot deel van de klas cadeautje voor hun vader maakt die bij hun ontbreekt. Nope, ze maken hem uit zichzelf voor mij, hun mama/papa in een. Of voor opa. Net zoals meerdere kinderen het doen. Mensen moeten eens ophouden met dat stereotype gedoe van mannetje/-vrouwtje.
Kind heeft zich nooit aan moeder kunnen hechten dus van veilige hechting met moeder is al geen sprake. Het is wat anders als kind al weken of langer bij de moeder is en dan weg gehaald wordt. Kindje komt meteen bij 2 liefdevolle vaders terecht waarvan 1 de biologische vader en kan met hun gewoon veilig hechten. Daar heb je niet perse een moeder voor nodig.
Zelfs als een kind wel al langer bij een opvoeder is en het krijgt dan een andere opvoeder hoeft er niks aan de hand te zijn qua hechtingsproblemen. Gelukkig kunnen kinderen zich aan meerdere personen hechten. En als er wel iets mis is gegaan in de hechting dan is dat ook nog heel vaak te herstellen. Gelukkig maar.