Ik heb een lief zoontje van 5 jaar. Het is een lief vrolijk mannetje, die geen kwaad in zich heeft. Die vaak heel wijs uit de hoek komt met zijn uitspraken. Maar gisteren had ik een 10 minuten gesprek op school. Dat ging niet helemaal zoals verwacht De juf sprak haar zorgen uit: Mijn zoontje heeft moeite met concentreren. Hij is heel vaak op een dag dromerig. Staart voor zich uit, de juf roept hem dan maar hij lijkt het vaak niet horen. Dit gebeurt vaker op een dag. Ze stelde voor om een onderzoek te doen, prima wij hebben het beste voor onze kind voor. Vanmorgen ook gelijk de huisarts gebeld en we kunnen maandag terecht. Ik vind het allemaal heel spannend ik weet het wat ik kan verwachten. Het dagdromen herken ik zelf totaal niet. Vandaag heeft mijn man gepraat met onze zoon. En hij wilt zich concentreren maar vind het lastig. Vooral als hij het moeilijk vind, dan gaat hij praten met zijn vriendjes en weet hij niet wat er is gezegt. Maar het gebeurt ook, dat zijn vriendjes beginnen met praten terwijl hij echt wilt luisteren op dat moment. En hij vertelde dat hij z'n stoel niet fijn vind omdat hij schreef staat.. (hij is hooggevoelig) Toen hij dit allemaal vertelde barste hij in tranen uit, zo hartverscheurend! Hij vertelde dat hij graag naar de dokter wilt, zodat hij zich wel kan concentreren en dat het dan hopelijk makkelijker gaat. Hij kleutert trouwens al extra, hij is van januari. Herkend iemand dit?
Ja, heel herkenbaar. Mijn zoon van net 5 jaar heeft dit dus ook en de juf heeft daar ook al zorgen over uitgesproken. Op advies van haar zijn wij naar de schoolarts gegaan maar die concludeerde dat het een doodnormaal kind is dat zich prima kan concentreren, haar opdrachtjes goed uitvoerde en begreep en ook qua ontwikkeling helemaal goed gaat. Mijn man was op de basisschool ook vrij dromerig en zat ook standaard vooraan, steeds even herinnerd moeten worden etc etc. Ik vind het dus niet vreemd; mijn zoon lijkt ook best veel op mijn man. Schoolarts wilde trouwens niets van diagnoses of onderzoek weten en liet zelfs doorschemeren dat ze dit eigenlijk belachelijk vond bij een kleuter. Persoonlijk wil ik zelf ook nog even niets doen...vind 5 jaar echt te jong om ergens een sticker op te plakken terwijl wij - net als jij - thuis echt wel een ander kind zien.
Voor je het schreef dacht ik al hooggevoelig, misschien teveel prikkels waardoor hij zich afsluit. Is het woord hooggevoelig al gevallen op school en kunnen ze daar mee omgaan? Beetje zonde om onderzoeken te doen naar dingen die misschien al kent.
Hoezo kleutert hij al extra omdat hij van januari is? Een kind van januari kleutert toch gewoon 2,5 jaar, daar is toch niets extra's aan? Wat ervaren jullie thuis, herkennen jullie het verhaal? Je zoon is dus nu net 5, persoonlijk vind ik hem dan wel erg jong, om nu al zulke grote conclusies te trekken, geef hem nog even de tijd...
Ik heb al een aantal keer aangegeven dat hij hoeggevoelig is. Maar het lijkt alsof de school er niks van af weet hoe ze ermee om moeten gaan.. ik zou het nog eens aankaarten.
Thuis ervaren wij helemaal niks wat de juf zegt. Hij dagdroomd niet, is een kleuter die van klei houd en Lego. En het heerlijk vind om buiten te zijn. Hij kan zich alleen, of met zijn zus goed vermaken. Verder is hij sociaal en kan met iedereen goed opschieten.
Vanmorgen naar de huisarts gegaan. Hij vond dat de kenmerken erg veel leken op Hooggevoelig zoals ik al dacht. Zijn zoontje is ook Hooggevoelig dus ik voelde me eindelijk sireus genomen. En hij vond het ook belachelijk dat hij nu allemaal onderzoeken zou krijgen op deze leeftijd. Hij vertelde ook als jullie denken dat er niks aan de hand is, moeten jullie je eigen gevoel volgen. Ik had het idee dat de juffrouw anders had verwacht toen ik vertelde wat de huisarts zei. Ik betwijfel of de school bekend is met 'Hooggevoelig'
De schoolarts gaf bij mij dus eigenlijk ook al aan dat ze het onzin vond om op deze leeftijd stempels uit te delen. Ik maak me om sommige zaken ook wel eens zorgen bij ons zoontje maar wel pas sinds de juf bepaalde uitspraken heeft gedaan. Daarvoor heb ik me nog nooit een seconde druk gemaakt om iets bij hem en al helemaaaaaaal nooit gedacht dat hij iets zou "mankeren". En niet dat het mij iets zou uitmaken als hij echt iets zou hebben - want dan zou ik zeker willen dat er hulp kwam - maar ik vind dat zijn juf ergens ook wel bepaalde dingen veel groter maakt dan het is. En het erge is dat ik er helaas best onzeker van ben geworden...bah!
De oudste zoon van een vriendin van mij was ook erg dromerig. Hij is nu 10 en het gaat prima op school. School heeft wel (in overleg met de ouders) een aantal stappen genomen. Hij mocht zelf een plek kiezen om een werkje/taak te maken, vaak koos hij er dan voor om even rustig apart te gaan zitten. Door hier rekening mee te houden heeft hij goed geleerd wat voor hem werkt en kan hij nu grotendeels gewoon in de klas/groep werken. Ik vind het wel erg makkelijk van school om je zo naar de huisarts door te verwijzen. Is school nu wel van plan om hier zelf actie te ondernemen?
Nee eingenlijk kwam ik zelf met ideeen, zoals een koptelefoon als het te druk is. En even een rondje door de gang lopen. De juf zou hem wel een apart plekje geven als hij moeite met concentreren heeft. Maar ik heb een beetje het idee alsof zij toch iets anders in gedachte had.
Jammer, want ik denk echt dat veel kinderen gebaat zouden zijn bij een meer individuele aanpak. Op de school van onze oudste zoon houden ze ook rekening met individuele behoeftes. Dat betekent dat er diverse plekken zijn om een werkje te maken, er staan al afgeschermde tafeltjes op de gang en ook in het klaslokaal zijn er rustplekjes. Ook hebben ze koptelefoons die de kinderen zelf mogen pakken en ze hebben allemaal een soort stoplicht waarmee ze aan mogen geven of ze aangesproken mogen worden of dat ze rustig willen werken. Uiteraard begeleid de juf dit, want kinderen van 6/7 jaar kunnen dit niet altijd optimaal inzetten en opvolgen. Ik vind het altijd zo makkelijk gedacht dat alle kinderen wel in een bepaalde (klassikale) setting kunnen werken. Sommige kinderen moeten dit echt leren en moeten hierbij begeleid worden. En er zijn natuurlijk ook kinderen die dit niet onder de knie krijgen en die zullen moeten leren hoe zij op een andere manier wel kunnen leren/werken. Daar vind ik ook echt een taak voor school liggen. Misschien kun je in gesprek met de IB'er op jullie school? Vragen wat de mogelijkheden zijn?
Mijn dochter is ook zo'n dromer en ik was vroeger net zo, ik kan zo in gedachten wegzinken dat ik niet door heb wat er om me heen gebeurt. Aan de andere kant kan ik me ook weer zo goed concentreren dat ik eveneens niet door heb wat er om me heen gebeurt, maar ik neem de stof wel makkelijk op op die momenten. Mijn werktempo lag altijd aan de lage kant en bij mijn dochter staan daar ook altijd opmerkingen over in haar rapport. Ze heeft zelf aangegeven dat ze op school niet naast haar beste vriendin wil zitten (dan gaat ze kletsen), niet bij het raam wil zitten (naar buiten staren) en dat helpt wel wat. Verder is ze niet op haar achterhoofd gevallen en soms kan het ook voorkomen dat kinderen gewoon totaal niet uitgedaagd worden, probeer je dan nog maar eens te concentreren op een saai verhaal wat je al weet. Als jouw kind 2,5 jaar kleutert, kan het ook best zijn dat hij het maar saai vindt. En sommige juffen leggen zo'n probleem eerder bij het kind neer, dan dat ze gaan kijken wat zij zouden kunnen proberen om dit te verbeteren. Daarom, ik vind naar de huisarts door verwijzen best een grote stap als ze eerst niet zelf hebben gekeken waar het aan ligt en of het met een bepaalde aanpak verbetert of niet.
Ik ben gisteren begonnen met het boek: leven met een Hooggevoeligkind. Ik lees nu al zoveel dingen die zo herkenbaar zijn. Tips hoe je er mee kan omgaan, en oefeningen. De juf toonde gelukkig interesse, en ze zou hem ook willen lezen als ik het boek uit heb. Daar ben ik wel heel blij mee. Mijn zoontje gaat maandag over 2 weken beginnen met fysiotherapie op school. Voor zijn sensomotorische integratie.