Ik spam even een 3D fotootje van de uk. Op alle foto's zitten er handen en voeten voor het gezicht, het was echt een spelletje kiekeboe om mevrouw er goed op te krijgen, maar deze is toch wl erg geslaagd (zucht, zwijmel, die lipjes!!):
@evenstar: Een meisje! Leuk leuk! Ik kan me niets leukers voorstellen! (Uiteraard ben ik totaaaal niet objectief.) En wat een mooi snoetje! Dat wordt een prachtig kind!
De geboorte van Alba Ik ben al vroeg met Koen in het ziekenhuis. Vanochtend moesten we om zes uur bellen om te vragen of er plek zou zijn in de verloskamers. Gelukkig was dat er. We moesten gelijk weg en tegen zeven uur lag ik voor de zesde keer die week aan het CTG-apparaat. De harttonen van Alba klonken nog steeds prima. De verloskundige wil voelen of mijn baarmoedermond al verweekt is en of ik misschien zelfs al ontsluiting heb. Dat is zo. De baarmoedermond is vrijwel geheel verweekt en ik heb ook al twee centimeter ontsluiting. En dat zonder weeën. Dat schiet op! Ze zullen me in gaan leiden met een infuus met oxytocine. We worden naar een verloskamer gebracht. Het is de verloskamer die we tijdens de rondleiding een paar dagen geleden ook hadden gezien. Vrij groot, met een bank en blauw behang. Ik trek mijn kleren uit en een pyjama aan en ga liggen op het ziekenhuisbed. Een verpleegster, Nienke, vraagt ons of we wat willen eten. Inmiddels (we hebben immers erg vroeg ontbeten) hebben we wel weer honger. Ze hebben een kleine kaart met verschillende gerechten en broodjes die we kunnen bestellen. We vragen sandwiches met eiersalade en jus dorange. De verloskundige moet een draadje aanbrengen om het hoofd van de baby. Maar voor ze dit kan doen, moet ze eerst de vliezen breken. Blijkbaar is dit niet geheel gebeurd. We denken dat er een klein scheurtje inzit, maar meer ook niet. Als ze de vliezen breekt, komt er een enorme golf vruchtwater uit me. Dit is wel iets anders dan de kleine beetjes die ik van de week steeds verloor! Dan brengt ze het draadje aan. Dat doet zeer! Ik vraag aan haar of weeën ook zo voelen, maar zij meent dat die anders aanvoelen. Gelukkig! Dan wordt mijn infuus geprikt, heel onprettig aan de zijkant van mijn rechterpols. Het infuus wordt aangezet. Nu is het wachten op de weeën. We eten onze sandwiches en drinken de jus. Ik eet langzaam. Na een paar minuten denk ik al wat te voelen. Het is nog niet heel duidelijk, maar ik voel echt een beetje pijn in mijn buik. Koen leest in zijn boek. Ik heb geen zin in iets waar ik me al teveel op moet concentreren, dus lees ik een tijdschrift over mode en bekende mensen. Ieder artikel staat in het teken van andersoortige weeën. Ging het bij het artikel over de nieuwe Sex and the City-film nog om milde buikpijnen, zo iedere vier, vijf minuten, bij Mariah Carey voelen ze al flink heftiger. Ik kan me zelfs niet meer concentreren op dit soort fluttige artikelen. Ik merk dat het beter te verdragen is als ik voorover buig terwijl ik rechtop zit. Dit is wel een heel gedoe en niet heel gemakkelijk. Het draadje om het hoofd van de baby zit vastgeplakt aan mijn dijbeen en raakt nog wel eens los als ik beweeg. Ik heb een band om mijn buik die de weeën registreert. Het infuus in mijn hand maakt dat ik op die arm niet kan leunen en iedere keer dat ik me beweeg, klotst er een enorme hoeveelheid vruchtwater uit me. De eerste keer dat dit gebeurt denk ik dat ik geplast heb. Ik heb het idee dat ik mijn blaas niet meer geheel onder controle heb. Ik moet ook veel naar de wc. Dan word ik afgekoppeld van het infuus en van het apparaat wat de weeën en de hartactiviteit van de baby registreert en loopt een verpleegster of de co-assistent mee met het infuusstandaard en alle draadjes. Ik voel me erg beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Mijn bed wordt verschoond na alle plonzen vruchtwater gelukkig geen plas en ik mag weer gaan liggen. Het is elf uur en nu wordt het echt heftig. Lezen kan ik niet meer. ik heb tussen de weeën door alle tijd nodig om op adem te komen. Bovendien is de pijn nooit weg. De weeën zakken af tot een bepaald punt, maar de pijn daaronder blijft continu bestaan. Ik probeer te puffen of te kreunen. Ik heb verschillende dingen gelezen over hoe je weeën op kunt vangen en ik probeer ze allemaal uit, voor zover ik ze nog weet. Maar de pijn is steeds lastiger te verdragen. De weeën komen iedere twee minuten, maar soms zitten er gewoon twee aan elkaar vastgeplakt. Of drie. Ik voel ze voornamelijk in mijn onderrug en mijn billen. Wat een krampen! Ik weet niet meer hoe ik moet zitten. Ik zeg tegen Koen dat ik het niet meer red. Ik wil weten hoeveel ontsluiting ik momenteel heb. We drukken op de knop om de verpleegster te roepen. Nienke komt binnen en zegt de verloskundige te roepen. Zij is druk bezig met een andere bevalling, maar een arts met een enorme bril kan het inwendig onderzoek wel doen. Je wilt wat tegen de pijn, komt hij binnen. Ik zeg dat ik het niet meer red zonder pijnbestrijding. Hij onderzoekt me en ik probeer te bedenken hoe ver de ontsluiting gevorderd moet zijn, wil ik afzien van een ruggenprik. Zelfs met zeven centimeter, kan ik het niet meer zonder doen, denk ik. De arts constateert drie a vier centimeter ontsluiting. Ik ben teleurgesteld, maar het maakt de beslissing makkelijk. Ze gaan voor me kijken wanneer de anesthesist beschikbaar is. Ik krijg het benauwd bij de gedachte dat ik de prik niet direct zou kunnen krijgen. Nog geen uur houd ik dit vol! Gelukkig blijkt de anesthesist direct beschikbaar zijn. Nienke en de co-assistent maken alles rond mijn bed in orde om weggereden te worden. Na een korte trip over de gang waarbij mijn bed behoorlijk vaak tegen deurposten stoot, komen we aan in de uitslaapkamer. Ik zie veel slapende mensen, mensen die wakker worden en verplegers rond lopen. Ik word stilgezet tussen twee bedden en de gordijnen worden dichtgeschoven. Na een flink aantal minuten komt de anesthesist. Hij zegt dat ik moet gaan zitten met mijn benen over de rand en diep voorover moet buigen. Koen en de co-assistente staan naast me. De anesthesist vraagt aan Koen of hij wil gaan zitten omdat hij eruit ziet of hij flauw gaat vallen. Dat is niet zo, volgens Koen, maar toch gaat hij zitten. Later hoor ik van hem dat hij het te kwaad kreeg en bijna moest huilen omdat ik zoveel pijn had en hij zo machteloos was. Ik krijg een verdoving in mijn rug en de anesthesist praat over de tatoeage op mijn onderrug en is me iets te jolig, voor het moment. De ruggenprik voelt raar. Echt pijn doet het niet, maar een warm, gloeiend gevoel trekt door mijn onderrug. Dan is het al klaar en mag ik weer gaan liggen. Verbazingwekkend snel voel ik de mijn van de weeën al minder worden. Langzaam wordt het weer rustig in mijn hoofd en ik kan me weer concentreren op de dingen om mij heen. Ik kan weer lachen naar Koen. Ze zeiden al tegen hem dat hij als de ruggenprik aan zou slaan, zijn vrouw weer terug zou hebben. Na een paar minuten vraagt een verpleegster of ik nog pijn heb. Ja, dat heb ik nog wel. Het is duidelijk minder, maar de pijn is niet weg. Ze haalt een flesje met een vloeistof erin tevoorschijn. Ze legt uit dat het koud is en legt het tegen mijn schouder. Dan plaatst ze het flesje steeds op andere delen van mijn onderlichaam. Bij mijn buik, mijn benen. Aan de linkerkant van mijn lichaam voel ik de kou van het flesje erg duidelijk, rechts bijna niet. Na een paar minuten herhaalt ze het. Nog altijd voel ik links de kou. Ook de pijn van de weeën voel ik links, voornamelijk in mijn bil. Uiteindelijk komt de anesthesist terug en gaat hij met het flesje aan het werk. Hij legt het tegen mijn buik en benen, maar eigenlijk alleen aan de rechterkant. Conclusie: ik ben geheel verdoofd. Ik zeg hem dat ik nog wel pijn voel. Hij legt uit dat ik mijn baarmoeder nog voel samentrekken en dat dit normaal is, maar geen pijn doet. Ik denk alleen dat het pijn doet, omdat ik weet dat dat zo zou moeten zijn. Ik moet de pijn loskoppelen, zegt hij. Mooie boel. Tegen twee uur word ik teruggereden naar de verloskamer. Ik ben opgelucht, maar niet totaal. De pijn is nog aanwezig, en ik ben bang dat het weer meer wordt, hoe meer de ontsluiting vordert. Bovendien ben ik bang voor het moment waarop ik voldoende ontsluiting heb en ze het infuus uit gaan zetten. Dan moet ik gaan persen! En de pijn komt terug en erger dan ooit! Ik krijg een katheter omdat je soms bij een ruggenprik niet meer voelt dat je moet plassen. Het inbrengen van de katheter voel ik wel, maar erg zeer doet het gelukkig niet. Wel voel ik vanaf dat moment steeds dat ik moet plassen, een heel vervelend gevoel, aangezien mijn blaas automatisch wordt geleegd en ik er dus niets aan kan doen. Toch hoort het erbij, vertelt de verpleging.
vervolg: Ik moet maar proberen wat te gaan slapen, zodat ik krachten kan opdoen voor het persen, straks. Koen zit op de bank en leest verder in zijn boek. Ik lig op mijn zij op bed en probeer te slapen, maar mijn linkerbil begint steeds meer zeer te doen. Alsof er een grote spier zit dit geregeld totaal verkrampt. Ik vind het steeds moeilijker me te ontspannen. Ik draai me met veel moeite op mijn andere zij. Zo kan ik de monitor zien, die mijn weeën registreert. Iedere keer als ze een hoogtepunt bereiken, merk ik dat in mijn bil. Het doet zon zeer! Het wordt steeds lastiger te verdragen. Ik voel steeds sterker dat ik moet plassen. Tegen drie uur voelt het echt of er absoluut van alles uit moet, daar beneden. Is het niet plas, dan wel de katheter of poep of ons kind. Bij iedere heftige wee beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen en kan ik nog maar met moeite de spieren in mijn bekken ontspannen. Ik geloof dat ik persdrang heb! Hoe kan dat nou, denk ik, zo kort geleden had ik nog maar drie, vier centimeter. Ik ben bang dat ik zo nog uren door moet. Koen gaat de gang op om iemand te halen. Hij zegt dat ik denk persdrang te hebben. De verloskundige onderzoekt me en constateert bijna tien centimeter! Ik mag een klein beetje mee gaan persen, vertelt ze. Er zit nog een klein randje, maar die kan ik wegpersen, als ik maar niet te snel ga. Ze willen dat ik naast het bed ga staan, en voorovergebogen op een kussen leun. Dat perst blijkbaar fijn. Door mijn trillende benen ben ik er niet zeker van dat ik wel kan staan, maar het lijkt goed te gaan. Ik probeer een klein beetje mee te persen, maar mijn lichaam neemt het gewoon over en lijkt te volle lading te geven. Ik kan er niets aan doen! De co-assistente aait steeds maar over mijn rug maar ik heb het zo warm en ik ben zo bezig met de pijn, dat ik het niet kan verdragen. Eindelijk zeg ik dat ik liever niet heb dat ze dat doet. Ik heb Koen al meerdere keren moeten zeggen dat hij me beter niet aan kan raken, hoe lief hij het ook bedoelt. Die hitte! Ik knijp in het kussen en soms sla ik erin. Ik grom en kreun en heel soms vloek ik. Tussen mijn benen op de grond ligt een matje voor het vruchtwater. Ik weet niet of ik het vroeg, maar de baarkruk wordt gehaald en geïnstalleerd. Naast het bed mag ik plaatsnemen op de twee houten latjes van de kruk. Koen zit achter me op een stoel. Hij mag niet teveel aan me zitten van mij, maar soms leun ik naar achteren tegen hem aan, tussen de weeën door. Hoewel ik de pijn goed voel, constant, weet ik soms niet of ik een wee heb of niet. Misschien dat dit juist komt omdat ik de hele tijd pijn voel. Toch wil ik niet dat ze de ruggenprik uitzetten, dus probeer ik erg te letten op wanneer ik een wee lijk te hebben, en ga ik daarin mee. Wel heb ik daardoor het idee het veel zelf te moeten doen, zonder dat mijn lichaam meehelpt. De co-assistent, de verpleegkundige (Nienke is vervangen door iemand anders, bij de wisseling van de shift) en de verloskundige zitten mijn zijn drieën voor me op krukjes en houden nauwlettend mijn vagina in de gaten. Een felle lamp schijnt tussen mijn benen. Ze praten over het actieve persen wat schijnbaar nog moet komen. Wat ben ik nu aan het doen, dan? Hoewel ik steeds denk dat er wel veel poep mee zal komen met persen, is het slechts een klein drolletje, op een gegeven moment. Direct word ik gerustgesteld dat dit helemaal niet erg is en dat iedereen dit heeft. Dat had ik ook al ergens gelezen, dus ik maak me er niet druk om. In iedere wee moet ik drie keer persen, wordt me verteld. Na iedere keer persen moet ik flink ademhalen en weer door. De derde keer persen in een wee is vaak een stuk korter dan de twee ervoor. Bij sommige weeën wordt er geroepen dat het een hele goede is en dat ik het geweldig doe en zo door moet gaan. en soms roepen ze: Dit is m! Dit is dé wee! De eerste paar keer dat ik het hoor, denk ik dat ons kind misschien wel wordt geboren, maar dat blijkt niet helemaal wat ze bedoelen. Om me te motiveren halen ze er een spiegel bij zodat ik kan zien hoe ontzettend het opschiet. Ik verwacht al heel veel te zien, ze hebben het over haartjes! Maar als de spiegel onder me wordt neergelegd, zakt de moed me in de schoenen. Ik zie niets! Tijdens een wee, als ik meepers, zie ik dat het een heel klein beetje opengaat daar, en het is er wat donker. Maar haartjes kan ik jammer genoeg niet ontwaren. Dit gaat nooit lukken! jammer ik. Jawel, natuurlijk wel, hoor ik om me heen en de spiegel wordt weggehaald. Dan vindt de verloskundige dat ik op het bed verder moet persen. Op de baarkruk zou het te moeilijk zijn voor haar om het kind aan te pakken, omdat de baby zo groot is. Eigenlijk vind ik dat een belachelijke reden, maar het kan me niets meer schelen. Dan maar op het bed. Het bed heeft steunen voor mijn voeten, wat mijn benen tijdens het persen omhoog kan houden. Nog steeds moet ik ze beetpakken om meer kracht te kunnen zetten, maar ik hoef dan in elk geval niet zover meer te reiken. Op het bed krijg ik nog een heel aantal weeën die dé wee zijn. Dan, opeens, voel ik iets veranderen. Er zit iets tussen mijn benen! De verloskundige zegt dat het soms helpt met je hand tegendruk te geven bij het hoofdje. Ik denk dat ze bedoelt dat ik dat moet doen. Als ik met mijn hand tussen mijn benen reik, voel ik een paar centimeter natte schedel. Achteraf hoor ik dat zij de tegendruk gaf, en ik dat niet moest doen. Blijkbaar hebben ze dat ook geroepen, maar dat herinner ik me niet. Even later, na nog een paar weeën, staat het hoofdje. Het doet zeer! roep ik. En dat doet het. Alles wordt opgerekt en zo voelt het ook. Ik kijk naar beneden en zie de bovenkant van een hoofdje, vol met haar, tussen mijn benen. We moeten wachten op een volgende wee voor ik het kind eruit kan persen. Die wee laat eeuwen op zich wachten, heb ik het gevoel. Bovendien lijkt het of ik ze steeds minder voel. Op momenten gok ik het er maar op en begin ik met persen, en vreemd genoeg klopt het meestal wel. Nog een of twee weeën, en het kind is er, wordt er gezegd. Of het er een of twee waren, weet ik niet, maar bij de laatste wee voel ik het hoofdje naar buiten floepen, dan de schouders die meer moeite kosten dan ik dacht en dan de rest van het lijfje. Het is zes minuten voor vijf. Ons kind ligt tussen mijn benen, helemaal wit van het vernix en ze wrijven het lijfje met een doek. De baby kreunt en wordt dan op mijn buik gelegd. Het kind is heel warm en wit en wordt toegedekt met doeken. Of het een jongen of een meisje is, vragen we. Kijk zelf maar, zeggen ze. We zoeken onder de doeken naar wel of geen piemeltje. Heel even denk ik: laat het een meisje zijn. En dan: het is een meisje. Ze is zo mooi. Ze heeft haar ogen open en kijkt me aan. Het is Alba, zeg ik tegen Koen.
Wow... Best zwaar geweest, maar toch heel mooi om te lezen. Wat een ervaring zeg! En met wat voor resultaat... een prachtige meid met een prachtige naam
@Orwen: Wat heb je dat indrukwekkend opgeschreven, ik vond het heel mooi om je bevallingsverhaal te lezen. En je hebt een prachtige dochter! @Evenstar: Wat super dat je een meissie krijgt! @BB10 en Kroko: Hoop dat het deze ronde voor jullie allebei raak is! @Mezelf: Geniet van je weekje vakantie, heerlijk. Ik moet morgen nog naar kantoor en dan ben ik anderhalve week lekker vrij. Groetjes, Daar
Goedemorgen @Orwen wauw wat heb je dat mooi geschreven. Inderdaad wel zwaar maar je hebt er echt iets geweldigs voor terug gekregen. @Evenstar haha wat grappig dat je man het dus waarschijnlijk al gezien had en nu zo'n mooie 3d echo. Ik liet de foto aan mijn man zien en nu wil hij meteen een afspraak maken omdat die foto echt zo schattig is van jullie dochtertje. @Dara nog even volhouden vandaag en dan lekker genieten van je vakantie. Ik moet vandaag en morgen nog werken en ben daarna lekker 1,5 week vrij.
Evenstar, wat een supergave foto! Leuk, een meisje Orwen, indrukwekkend, hoor, je bevallingsverhaal. Fijn dat we dat mochten lezen. Gaat alles goed met je meisje? Roosje, iemand iest van haar gehoord? Is ze al bevallen? Update: licht gevoelige borsten aan de zijkant, maar niet zo pijnlijk als met zwsch (toen had ik echt pijnlijke borsten vanaf 12 DPO). Gister moest ik om alles huilen. Zat huilend in de auto vanwege de geitjes die gedood werden. Zat huilend op mijn werk, omdat mijn moeder foto's had gestuurd van haar huis in de sneeuw, ik huilen: "Oho, wat mooi, daar ben ik opgegroeid!" Daarna weer huilen op mijn werk, omdat vriendinnetje goed nieuws had gekregen. Thuis weer huilen, lieten ze de stervende geitjes en de dode geitjes zien op tv en daar kan ik echt niet tegen, zo zielig! Hihi, mijn vriend moest er om lachen, die zei: "Nou, als jij niet zwanger bent, weet ik het ook niet meer " Maar ja, ik weet het echt niet, ik ben van mezelf al echt een zacht ei die geëmotioneerd kan raken om alles en heel makkelijk huilt , dus dit hoeft niks te zeggen. Maar het was wel opvallend . Goed, ik ga maar wel heel hard mijn kop in het zand steken en me niet van alles in mijn hoofd halen. Het huis opruimen, dat geeft vast afleiding. Tot later!
Even over Roosje... jullie zitten duidelijk nuttiger dingen te doen dan hyven... ik heb er even gespiekt en ze is bevallen hoor! Ze was maandag uitgerekend volgens mij. Ze komt vast haar verhaal (en foto's) doen als ze weer een beetje in een ritme is, maar check iig haar hyve!!
Ook hier nog even Roosje GEFELICITEERD met je dochter! Kroko, als je wil kan ik je mijn hyves wel pben dan kan je de andere meiden via mijn hyves ook uitnodigen. Je symtoompjes klinken hoopgevend! Ik duim voor je. Evenstar, wauw een meisje wat gaaf en wat een poppetje. Mooi zeg dat je haar al zo kan zien op de 3d echo. Als ze dan geboren wordt herken je haar al, lijkt me zo bijzonder. Ik bedoelde met goed nieuws een posi test, maar mijn vriendinnetje heeft voorspellende gave en had gezecht dat er nog eerst wat dingen moesten gebeuren voordat het raak zou zijn. Ze wist niet precies wat maar nu blijkt dat dus mijn schoonvader te zijn. (als je in dat soort dingen gelooft natuurlijk) Dus we wachten weer af. Orwen, wat een verhaal zeg. Ik wist dat bevallen geen pretje was maar als ik jou verhaal lees, poeh. Maar je hebt er wel een heel mooi meisje voor terug gekregen! Ben je lekker aan het genieten? Moet je er veel uit 's nachts? Geef je trouwens borstvoeding of fles (ben niet nieuwsgierig hoor wil gewoon alles graag weten) Fijn trouwens dat je je verhaal met ons wil delen. Dara, nog even tanden op elkaar en dan lekker vakantie vieren, heerlijk! Mezelf, ik hoop dat je het heel erg naar je zin hebt op de pistes. Geniet maar lekker van je vakantie! Serendipity, ei gehad, toch goed geklust, nu afwachten maar.... Smile, jij ook nog even de tandjes op elkaar en bijna vakantie!!!! Ga je nog iets leuks doen? Luca, hoe is het met jou? Heb je al kans gezien om je buikfoto's up te loaden? Ik ben inmiddels wel heel benieuwd. Hier is het kommer en kwel. Op en neer naar het ziekenhuis met dit pest weer (ik vind sneeuw heel mooi hoor maar niet als ik ver moet rijden, wat een gekken op de weg) Op de zaak (van vriendlief) is het rete druk (garage anex bandenzaak) iedereen wil winterbanden (bijna niet meer aan te komen) en zijn auto een beurt geven dus ze rennen hun benen onder hun kont vandaan. Verder is het een goede afleiding want ik let bijna niet op kwaaltjes enzo. As donderdag wordt mijn schoonvader geopereerd. Hij krijgt een hele nieuwe heupprotese (kop en kom) en de operatie zal ongeveer 12 uur gaan duren. Hij ziet er wel tegen op maar blijft gelukkig positief. Dus mijn dagelijkse motto is nu: afwachten, afwachten, afwachten! (en dat zou een stuk makkelijker zijn als ik niet zo ongeduldig was, zal ik wel moeten leren) Meissies, hele fijne kerstdagen en een feestelijk uiteinde! En alle goeds voor 2010!
Yes, please BB10, het zou toch zo mooi zijn als je nu toch ineens, terwijl je het helemaal niet verwacht, een positieve test in handen zou hebben . En anders wordt 2010 jouw jaar! Hier: negatieve test vandaag. Heb nooit gehad dat ik me niet kon inhouden voor een te vroege test. Baal hiervan, nu heb ik weer een het-zal-wel-weer-niet-raak-zijn-gevoel. Zojuist nog even naar de test lopen staren. Eerst zei ik nog tegen mezelf: "sufferd, je hebt de verkeerde test uit het laatje gepakt, want deze is positief (heb al mijn testen in het laatje van het nachtkastje gestopt)!" Totdat ik aan de datum op de test zag dat ie wel van vandaag was . Ik heb echt een kwartier zitten turen. Zie ik nou wel of niet een streepje? Ik weet het nog steeds niet. Het ene moment dacht ik van wel, het andere moment dacht ik dat de test hartstikke wit was. Lastig uit te leggen wat ik zag. Het leek net alsof ik zo graag wilde dat er een streepje stond, dat mijn geest er maar een streepje invulde. Alsof ik de illusie van een streepje zag. Snappen jullie hem nog . Ik niet, haha! Ik beschouw hem maar als hartstikke negatief en veel te vroeg uitgevoerd, dus de kansen zijn nog niet verkeken. Domme ik!
@Roosje van harte gefeliciteerd met je dochter hopelijk gaat alles goed en zijn jullie lekker aan het genieten! @BB10 nou dat is mooi dat krijg je eerst het goede nieuws van je schoonvader dat de operatie is geslaagd en daarna gewoon de positieve test. Want als ongeluk bij jullie in meervoud komt vind ik dat jullie nu ook geluk in meervoud moeten krijgen. En tja afwachten is ook niet mij sterkste kant hoor... Oh we hebben genoeg te doen deze vakantie. Mijn neefje is vandaag jarig en mijn broer is morgen jarig dat is het kerst en daarna ben ik (29 december) jarig en natuurlijk nog nieuwjaar dus lekker gezellig druk. Verder gaan we druk aan de slag met de babykamer dus dat is helemaal leuk. @Kroko gezellig dat je ook bij de hyvers zit Wat ontzettend spannend. Wanneer keek je weer naar de test en met welke test heb je getest? Je bent natuurlijk wel erg vroeg met testen dus er is genoeg hoop ik duim voor je door. Heb je geen foto van de test? En heb je met ochtend urine getest of met avond urine? Mijn test op NOD was ook nog erg licht wel meteen zichtbaar zodra er urine bij kwam maar jij zat toch nog 4 dagen voor NOD?
Krokodieltje, hier komt de boerennuchtere oplossing: koop vandaag een test (of twee, ik was zelf erg tevreden over de iets duurdere van KV, twee voor 7.50 of zo), doe een testje en maak er binnen de afleestijd een FOTO van. Testen geven ook wel eens streepjes als ze indrogen, en aflezen na afleestijd moet je voor je eigen gezondheid niet doen Het blijft spannend dus!!!
Test was met KV 2 voor 5, met middagurine. Die gaf de vorige keer op NOD een lichte streep, maar wel een streep zonder twijfel. Deze is gewoon negatief, hartstikke wit, ik denk dat ik de illusie van een vage streep heb gecreëerd, omdat ik zo graag wil. Dat krijg je als je te lang naar het zelfde beeld staart, dan zie je er van alles in . Valt niks te fotograferen, want dan zul je het zeker niet zien. Ik blijf bij mijn plan van doortempen en op eerste Kerstdag testen met ochtendurine. Dan zit ik een dag voor NOD en dan is in het geval van niet zwanger mijn temp toch al gedaald en test ik alleen voor groen licht voor een wijntje. En als temp nog hoog is, dan verwacht ik wel een dun streepje te zien. Lullig zou zijn hoge temp, maar geen streep... mag ik dan wijn of niet ? Goed, we wachten het maar weer af, ben nu wel rustig hoor. Had gister dagje alleen thuis, is vlak voor NOD niet goed, dan moet ik mezelf eigenlijk gewoon afleiden met werk . Wat leuk om er nu gezichten bij te zien via hyves .
Ha meiden, hoe is het hier?? Ik verveel me. Vriendlief is naar zijn pa in het ziekenhuis en blijft mss in Belgie slapen. Dan hoeft hij dat stuk niet terug te rijden (zeker als het glad is) Ik knal van de rugpijn en weet soms niet hoe ik moet zitten. Heb helemaal geen symtoompjes dus ik reken nergens op Ben een beetje aan het puzzelen, internetten en tv aan het kijken. Denk dat ik zometeen maar Harry Potter ga kijken, is alweer een tijd geleden dat ik die gezien heb. Vandaag alle boodschapjes gehaald. (jeetje wat een gesjouw) Oja en ik heb het koud, vooral koude voeten. Goed ik zal stoppen met met mijn nietszeggende verhaal. Nog 1 nacht slapen en een dag wachten en dan weten we hoe schoonpa de operatie heeft doorstaan. Ik zal het wel komen vertellen. Hebben jullie nog wat te vertellen??
Pfff ik zit... Hier hebben de busdiensten bedacht dat ze op deze drukke dagen met koopavonden wel met een vakantiedienstregeling konden rijden... vanmorgen een half uur gewacht op de bus om naar de vk te gaan, bijna te laat. Vanmiddag naar de stad voor de laatste kadootjes, weer een half uur gewacht. En toen een bus waar we niet meer inkonden zo vol, en bij de volgende ook heel vol en toch er maar tussen gepropt. Gewinkeld... dood en dood op na een half uur natuurlijk, maar we moesten nog best wat en zouden ook onze foto's van de shoot gaan bekijken. Bus terug... die kwam gewoon niet. Half uur op de halte gestaan en toen maar gaan lopen, maar dat kan ik eigenlijk niet meer. Het doet zo'n pijn bij mijn liezen (dat is dus bandenpijn)... ik ben echt even niet blij Krokodieltje, je zit nog best een paar dagen voor NOD, dus ik duim nog eventjes door BB10, bahhh zit je alleen??? En ook nog met rugpijn, niet leuk...
Evenstar, kon je ventje je niet komen halen? Julie hebben toch een nieuwe auto? Balen dat die bussen zo raar deden. Pas je goed op jezelf, niet meer zo ver lopen hoor als je daar zo'n last van krijgt. En anders bij alle cafétjes en restaurantjes een tussenstop maken om even uit te rusten en warme choco te drinken. Rust maar lekker uit!
BB10, ff een dikke knuffel voor jou! Alleen zijn, daar vind ik ook geen zak aan . Idd maar lekker filmpje kijken en er een coconavondje van maken dan maar. Nog niet wanhopen, hoor, bij mij kwamen de vorige keer de kwaaltjes pas heel laat, tot en met 11 dagen na mijn ei voelde ik helemaal niks. Het kan nog, heus! Evenstar, pff vermoeiend, als je met zo'n dikke buik zit en de wereld werkt je tegen! Vanavond maar lekker uitrusten en straks van de feestdagen genieten. Hier beginnen mijn borsten steeds meer pijn te doen. Vanmiddag ben ik vroeg naar huis gegaan van mijn werk, was doodop en dat ben ik nog steeds. Ik ga zo in bed Shrek kijken, vriendje is vanavond ook niet thuis. Hij roept al de hele dag dat ik zwanger ben. Vanochtend omdat ik nu zulke grote borsten heb. Vanmiddag omdat ik zo ontzettend moe was. Hij zegt dat hij er een goed gevoel over heeft. Ik moet zeggen dat nu ik mijn borsten steeds meer begin te voelen (en ze zijn voor mijn doen echt groot), ik ook een goed gevoel heb. Het is allemaal niet echt heel overtuigend nog, maar ik voel me liever goed dan dat ik de het-zal-wel-weer-niet-raak-zijn-blues heb. Teleurstelling als ik ongesteld zou worden heb ik toch wel, dan kan ik me nu maar beter goed voelen, niet waar ? Meiden, morgen ga ik op tijd naar mijn moeder toe voor de Kerstviering. 's Avonds naar de kerk, de dag daarop Kerstontbijt, de hele dag spelletjes doen en 's avonds gourmetten. Tweede Kerstdag gaan we naar de schoonouders. Als ik negatief test, zal ik met Kerst niet online komen. Is het positief, dan kom ik dat wel even melden natuurlijk . Ik wens jullie alvast een Zalig Kerstfeest (zoals wij katholieken dat zeggen )!!!
Fijn dan houd ik nog een beetje hoop. En net wat jij zegt, je beter er nu goed onder voelen als je ongi wordt baal je toch! Maar mijn hoofd is nu ergens anders. Soms als ik een steek in mijn buik voel wordt mijn aandacht daarnaar toe getrokken maar verder valt het allemaal wel mee. Duim voor je dat je op kerstdag hier iets leuks mag komen melden! Fijne dagen!