Hallo mama's! Mijn zoontje van bijna 2 heeft een pittig karaktertje en heeft soms mega driftbuien. Zo ook in het winkelcentrum deze week... voor het eerst echt in het openbaar. Wat voel je je dan opgelaten zeg! Ik weet dat het beste is om hem te laten uitrazen maar die blikken van mensen! Vooral ouderen. Je hoort ze denken, pak dat kind eens aan. Daardoor word ik zelf ook onrustig en geirriteerd en dat helpt weer niet met die driftbui van zoonlief. Wat lastig dit zeg! Hoe gaan jullie hiermee om? Doen jullie toch iets om driftbui te stoppen (zin geven) of trekken jullie je niks aan van andere mensen?
Niks aantrekken van anderen, oorzaak driftbui proberen te achterhalen; hier was het bv vaak moe of honger, dus als ik ook maar een signaaltje daarvan zag, kon ik het in de kiem smoren (kinderwagen, eten ). Maar lang niet altijd hoor, peuters zijn peuters, soms willen ze iets dat gewoon niet gaat en is het uitleggen, uitleggen, driftbui uitzitten
Ik werd altijd wel vriendelijk toegeknikt door oudere dames als mijn dochter zich weer eens brullend ter aarde wierp in een volle winkel, maar misschien zijn de mensen in mijn omgeving aardiger.... Het boeide me ook niet, maar die mazzel moet je net hebben. Het helpt wel als je jezelf een beetje probeert af te leiden, op je telefoon staat wel erg ongeïnteresseerd (hoewel ; jouw probleem niet), maar ga desnoods blikken bonen tellen of oefen je transcendente meditatie . Dan blijf je kalmer en is je kind ook sneller rustig
Als mijn bijna 2 jarige daar last van heeft zeg ik tegen haar ja mama begrijpt het het is ook niet makkelijk hé groot worden. En wacht gewoon totdat ze klaar is. Kan me aan mijn derrière oxideren wat anderen vinden. Ze krijgt haar zin niet.
Sowieso geef ik niet toe. En ik ga ook echt niet staan wachten tot ze eindelijk eens klaar is (de dame kan wel 15 minuten bezig blijven). Dus ik pak haar onder m’n arm en ik ga weg/zet haar in de kinderwagen of iets dergelijks. En wat de rest van de wereld daarvan vindt moeten ze lekker zelf weten. Zolang je zelf uitstraalt dat je weet wat je aan het doen bent (of dat nu wel of niet is), zullen erg weinig mensen zich ermee bemoeien. Hooguit je een steunende knipoog geven!
Er zijn ook zat mensen die anders denken; Zo die geeft het kind gelukkig niet dr zin, weer een opgevoed kind meer!
Ik heb mijn oudste wel eens midden in de Hema laten liggen. Ze wilde per sé met de trap naar de eerste etage, ik gaf aan dat dat niet ging omdat ik de buggy met de jongste bij me had... dus dat we wel met de lift naar boven konden gaan. Nou wat zij in dr koppie heeft, zit niet in haar kont.... dus driftbui. Prima meid, ga je gang! Mama loopt vast richting de lift. Inderdaad wel wat hoofden die werden omgedraaid ivm standje misthoorn. Uiteraard bleef ik om het hoekje wachten en kijken. Nou ze wist niet hoe snel ze achter me aan moest komen. Dus nu denkt ze wel twee keer na voor ze zo dwars is. En de jongste heb ik ook al een paar keer onder de arm de winkel uit gedragen en in de auto geparkeerd. Ook mij zal het aan mijn "derrière oxyderen" wat n ander er van denkt ik ben per slot van rekening de persoon die er in de toekomst ook vaker last van zal hebben/krijgen wanneer ik niet doorpak. Een ander ziet het één keer en daarna hoogstwaarschijnlijk nooit weer.
Mijn middelste heeft ook altijd enorme buien gehad op die leeftijd. Vreselijk vond ik het altijd. Mijn oudste was juist een redelijk makkelijker peuter en toen kreeg ik dit. Heb me vaak genoeg kapot geschaamd en er ook weleens opmerkingen over gekregen. Ik zal nooit vergeten dat ik destijds met mijn toen 3 jarige dochter schoenen ging kopen en ze een enorme driftbui kreeg en dat zo'n kakmadame even kritiek kwam geven in de vorm dat ik dit niet moest toleren. Ik heb haar toen een snauw gegeven of ze niet gewoon even haar bek kon houden, was er toen even zo klaar mee en kreeg ik dat er ook nog bij.Niet heel pedagogisch maar ach. Ik zou me er niet teveel van aantrekken als ik jou was en anders gewoon een vuile blik toewerpen
Oh de eerste keer schaam je je dood, maar over een paar weken ben je waarschijnlijk een kei in het negeren van dit soort gedrag en sta je rustig de etiketten te lezen van de producten in het gangpad of uitgebreid een etalage te bekijken Hier liet ik hem brullen of onder de arm mee (tot ruim 4 lukt dat best goed). Zijn zin kreeg ie echt niet. Hier overigens nooit rare blikken gekregen. Oudere mensen en jonge moeders gaven me altijd juist een blik van herkenning. Toen ik er een keer even door heen zat en een vrouw van boven de 80 even een hand op mijn schouder legde en zei dat het niet altijd meevalt, hield ik het de niet meer droog Ik ben benieuwd of de jongste ook deze buien gaat krijgen.
Ik ben heel goed geworden in het negeren van andere mensen als 1 van mijn kinderen een driftbui krijgt in het openbaar. Ik kan inmiddels ook echt andere mensen niet eens meer zien op zo"n moment. Ik heb al heeeeel veel driftbuien meegemaakt op gênante plekken. Variërend van een beetje boos tot helemaal uit t lint gaan. Vooral die keer in een vliegtuig vol vakantiegangers is me bij gebleven en dan al die blikken als je met een laaiende peuter door het gangpad loopt Het blijft wel vervelend ja.
Haha, die onthoud ik ook! Mijn jongste heeft het met fasen; 2 weken ontzettend driftig en dan weer een paar weken vrolijk en lief. Duidelijk ontwikkelingssprongen want daarna doet hij weer iets nieuws. Als ik andere peuters zie krijsen dan ben ik altijd een beetje opgelucht; gelukkig, andere peuters doen dat dus ook! En ik denk dat meer moeders zo denken hoor. Als ik een moeder zie die haar kindje omkoopt; ‘rustig maar liefje, je krijgt zo een snoepje hoor.’ Dan erger ik me meer dan als een peuter zich krijsend ter aarde stort omdat het zijn zin niet krijgt... Maar ik ben hypocriet want zelf heb ik altijd een half doosje rozijntjes in mijn zak voor noodgevallen, haha
Oh wat fijn al jullie reacties! Soms vind ik het echt lastig vooral omdat ik altijd denk, wat zullen ze wel niet van me denken!! Ik moet gewoon proberen dat los te laten en denken; het zal me aan mn derriere oxideren wat ze ervan denken! Je weet als moeder toch het beste wat je kind nodig heeft. Het blijft lastig als hij he le maal door t lint gaat maar ja... hij zat in elk geval wel in zn buggy (dat was t probleem, moe wilde niet lopen en wilde op mama slapen en mama moest lopen... ja dat hou ik niet heel lang meer vol met 13 kilo op mn arm)
Ik trek me er niks van aan, zijn zin geven lost ook niks op. De eerste keer lag hij te gillen in de kruidvat, ben er overheen gestapt en zei als je klaar bent ik sta daar (2meterverder op). Hij keek op zag dat het niks uit haalde en stond op en snikte wat na. Dat was de eerste en laatste keer haha.in ieder geval dat hij op de grond lag te stampvoeten. Vorige week nog drama in de ah, mensen keken en hadden hun mening. Uk zat met zijn billen gewoon 3 min op de grond zijn tijd uit te zitten. Consequent zijn helpt enorm, luisteren en verwoorden helpt voor een deel om het te voorkomen.
Mijn tweede koos op die leeftijd altijd het kruidvat uit im volledig uit zijn dak te gaan. Het begon altijd al op het moment dat we binnenliepen. Hij gooide meteen zich dan gillend op de mat neer. En omdat het aan een drukke weg is, durfde ik hem nooit daar te laten liggen. Dus ik altijd met ern schreeuwend peutertje door de winkel. Vervolgens moest hij natuurlijk steeds precies een ander pad un, precies iets anders pakken. Op een keer stond ik ook af te rekenen en hij lag al krijsend aan mijn voeten. Achter mij stond een hele rij dus ik stond met het schaamrood op mijn kaken. Op dat moment liep er buiten iemand langs met een kind dat nog veel harder gilde. Iedereen achter mij zei: "Hoor je het? Het kan nog erger!" Sindsdien ga ik er meestal maar vanuit dat veel mensen het wel zullen begrijpen.
De meeste mensen kijken omdat het opvalt. Vaak met medelijden omdat ze de situatie herkennen, soms met irritatie omdat ze dan zelf al een slecht humeur, of misschien wel hoofdpijn hebben. Je bent niet de eerste en ook zeker niet de laatste die het meemaakt.
Herkenbaar, ik laat haar uitrazen. Hoe ongemakkelijk de blikken en soms wel reacties van mensen me maakt. Oorzaak proberen te achterhalen wilt hier wel vaak helpen.
Helaas ben ik het gewend.. Ik heb 9 vd 10 keer als ik boodschappen ga doen dat zoon een driftbui krijgt. Hij wil met een mini karretje, maar hij rent ermee. Dus niet fijn. In een grote kar wil hij absoluut niet (nooit gewild) en ik krijg hem er met geen mogelijkheid in dan. Tegenwoordig zet ik hem op de grond en loop gewoon weg met mijn kar, hij bleeeeeerend en krijsend achter mij aan de hele winkel door. Ik schaam me dan behoorlijk, maar ik weet niks anders meer. Zoon heeft een compleet eigen wil en rustig met hem 'overleggen' is er niet bij. Hij wil altijd iets vasthouden, behalve mijn hand (ook prettig op een parkeerplaats met auto's die rijden) Het irritante is ook dat ik dit gedrag dus nooit zie bij anderen. Altijd ouders met brave kindertjes in winkelwagentjes. En dan denk ik alleen maar: WAAR KOOP JE ZO'N KIND? Maar zonder dollen... ik vind het hoogst irritant en ik zie er tegenop om met zoon boodschappen te doen. Het is meer stress dan dat het gezellig is helaas.
Hier ook een kind (bijna2) dat eigenlijk niet in het wagentje wilt daarom doen wij vaak met z'n alle boodschappen dan kunnen we met twee haar erin zetten. Man tilt haar op en ik duw haar benen door de opening. Dit haalt hatijd gepaard met een hoop gekrijs en gegil geven haar dan gauw een tutje en na paar minuten houdt ze op. Ergens weet ze dat ze het niet gaat winnen. Ik snap dat dit alleen niet lukt. Karretje dat wegdraait enzo.
Vooral NIET zijn zin geven, dan blijf je bezig en worden die driftbuien alleen maar erger als het toch een keer niet kan. Natuurlijk kun je hem soms wel in iets anders tegemoet komen ed, maar als je over het karretje ‘nee’ hebt gezegd (ik noem maar wat), dan zou ik dat niet toch doen door de driftbui die op ‘nee’ volgt. Als boodschappen een drama is, dan zou ik dat nu zo veel mogelijk alleen doen of bv. met de kinderwagen/buggy waar hij dan toch al in zit ofzo. Als peuter is boodschappen doen toch ook gewoon super suf? Ik snap wel dat een kind daar niet om staat te juichen. En met driftbuien lekker laten gaan. Andere mensen hebben toch altijd commentaar (al is het in blikken). Je weet als ouder over het alleen het beste wat je doet, je kent je kind immers stukken beter dan al die willekeurige personen in de supermarkt. Bovendien kun je blikken ook verkeerd interpreteren: iemand die kinkt hoeft er helemaal niet negatief over te denken. Als ik iemand hoort huilen/krijsen dan kijk ik ook, dat gaat automatisch. Als ik de blik van de desbetreffende ouder ‘vang’, dan zeg ik meestal wel iets ‘herkenbaar’ of iets anders waaruit naar ik hoop iets steunends blijkt, maar dat gebeurt dus niet altijd.