Ik weet niet of ik het hier mag plaatsen, maar ik hoop dat er iemand is die me kan helpen. Ik ben Karin, word in november 30 en heb bijna 4 jaar een relatie met mijn lieve vriend, hij is 38. Wij zijn ruim 2,5 jaar bezig geweest met behandelingen in het ziekenhuis en allemaal zonder resultaat helaas. We hebben IUI en ICSI gehad en hebben nog 3 cryo's, maar mijn vriend is helemaal klaar met de behandelingen en heeft dus voor zichzelf al een punt achter zijn kinderwens gezet. Ikzelf heb in februari besloten dat het genoeg was met de behandelingen, maar het blijft steeds terugkomen en als ik heel eerlijk ben zou ik nog wel verder willen gaan. Daarbij komt dat mijn vriend niet zo heel seksueel is aangelegd waardoor we inmiddels meer als vrienden leven dan als partners. Onze relatie staat dus wat dat betreft op omvallen. Nu hebben we al verschillende gesprekken gehad over hoe nu verder en we staan nu op het beslissingspunt. Mijn vriend moet heel erg goed nadenken of hij wil werken aan zijn seksualiteit, zodat we weer partners zijn ipv vrienden. En ik moet heel goed nadenken of ik mijn kinderwens wel aan de kant kan zetten. Mijn vriend is er heel duidelijk in, hij gunt het mij om mama te worden, dus hij wil niet egoistisch zijn en bij mij zich houden en de kans om iemand anders te ontmoeten en daar misschien kinderen mee te krijgen ontnemen. Wat moet ik nou doen? Ik hou heel veel van hem, maar die kinderwens blijft gewoon tussen ons in staan........ Als hij niet aan zijn seksualiteit wil gaan werken houdt het voor mij sowieso op, maar als hij dat wel wil dan hebben we het zo goed samen, alleen het kindje ontbreekt......en kan ik dat accepteren????
Hoe was dat voordat jullie actief waren met jullie kinderwens? Kan me voorstellen dat de lol van sex overgaat, als er zo veel druk op ligt; Ik zou niet gelijk jullie relatie op zij zetten. Sex is mijn inziens echt niet het belangrijkste in een relatie.
In mijn ogen is sex juist een heel belangrijk onderdeel van een relatie, anders kan je net zo goed vrienden zijn. Ik zou zelf nooit mijn kinderwens opzij hebben gezet voor een man, maar dat is natuurlijk voor iedereen heel persoonlijk. Liggen de problemen met zwanger worden bij jou of bij hem? In dien het bij hem ligt, hebben jullie al een donor overwogen? Dan gaat de druk wel van de ketel af natuurlijk
Ik hou zielsveel van mijn echtgenoot maar zou ook mijn kinderwens nooit opzij zetten voor hem. Gewoon omdat ik weet dat ik mij dit mijn hele leven zou beklagen en er achteraf spijt zou van hebben. Mijn man weet gelukkig hoe ik hier over denk en we staan op dezelfde golflengte. Hebben jullie al gedacht over andere opties zoals bvb adoptie? Sowieso denk ik dat jullie elkaar terug moeten leren kennen. Intiem zijn is toch een belangrijk onderdeel van een relatie (hoeft daarom geen seks te zijn, maar zoenen of strelen is ook al intimiteit). Ga eens op date, maak het eens romantisch met kaarsen enzo, doe eens een sexy lingerie setje aan,... Veel goede moed!
Zowel mijn kinderwens als een fijne seksuele relatie zouden niet onderhandelbaar zijn. En dus reden om eventueel een relatie te beeindigen als een van beiden in de knel zou raken.
Kinderwens opgeven zou ik nooit kunnen. Daar krijg je volgens mij spijt van. Dus als je kinderwens opgeven sowieso "part of the deal" is, dan was voor mij de relatie gedaan. Misschien vinden sommigen mij nu kort door de bocht, maar zo voel ik het aan... Trouwens, jullie hebben nu samen zoveel doorlopen, je vriend wilde ook een kindje enz... Ik begrijp heel goed dat dit belastend is hoor, daar niet van, maar dat hij dan nu zo kordaat niet meer wil... Ik zou me in jouw plaats de vraag stellen of deze relatie sowieso nog wel te redden valt...
Onze seksuele relatie is altijd wel wat magertjes geweest, dat komt ook doordat het bij mijn vriend allemaal niet zo goed werkt, wat weer te maken heeft met een ontsteking uit het verleden. Maar hij zei gisteren zelf ook dat hij daar aan kan werken dat het weer goed komt, de vraag is alleen of hij dat wil en daar moet hij over nadenken. Dus ja, onze relatie is als ik het zo bekijk al niet helemaal meer wat het zou moeten zijn...... Hij heeft geen vertrouwen in het werk van het ziekenhuis, ze doen volgens hem maar wat, terwijl ze veel meer zouden kunnen nakijken tijdens de behandeling. Laatst waren we de Kardashians aan het kijken en bij Kim deden ze veel meer dan ze hier doen. Waarom doen ze dat hier dan niet? Heel frustrerend...... Hij wil nog steeds een kind, maar niet via het ziekenhuis en de kans dat het op de natuurlijke manier gaat lukken is klein, helemaal als je bijna nooit seks hebt....... Een donor of adoptie is voor ons geen optie, het moet van ons beide zijn en ik wil het gedragen hebben.
We hebben sowieso besloten dat ik een week ergens anders ga wonen en dat we dan de tijd nemen om goed na te denken over wat we nu eigenlijk willen. Ik heb al kenbaar gemaakt dat als hij niet aan zijn probleem gaat werken dat het dan voor mij al ophoudt. Ik wil niet als vrienden wonen, ik wil als partners samenzijn met alles erop en eraan. Maar als hij wel aan zijn probleem wil werken dan is het aan mij of ik mijn kinderwens opzij kan zetten en dat vind ik echt een hele moeilijke vraag. Als hij aan zijn probleem wil gaan werken dan wil ik er ook alles aan doen om elkaar weer te leren kennen en moeite doen voor elkaar. Maar hij heeft wel gezegd dat als we bij elkaar blijven hij meer tijd in zijn hobby gaat steken, aangezien hij geen type is dat lang stil kan zitten en niks kan doen. Hij vindt het fijn om met mij thuis te zijn en dingen te doen, maar ik vind het ook heerlijk om gewoon helemaal niks te doen of lekker in huis te rommelen, maar dan heb ik weer een saggo vriend die zich verveelt....... Dus ja, al met al blijft het heel erg moeilijk......hopelijk kunnen jullie nog een nieuw licht op dit alles laten schijnen, anderen bekijken het toch altijd anders en dat kan me denk ik erg goed helpen.
Ik zou zeggen, ga eerst aan jullie relatie werken als jullie allebei samen verder willen. Die hobby's van hem, prima toch, hij zijn hobby, jij lekker thuis keuvelen, je hoeft niet alles samen te doen. Je hebt nog cryo's, die zijn er over een paar jaar ook nog. Misschien later nog eens proberen of zwanger worden lukt? Daar hoeft je vriend niets voor te doen, voor hem is het dus fysiek niet belastend. De grote vraag is natuurlijk wel, houdt jij genoeg van hem om je kinderwens opzij te zetten? Als je echt van iemand houdt, ga je niet bij hem weg omdat hij je geen kinderen kan geven. Vind ik . Ik zou het wel fair van hem vinden dat je de cryo's nog mag gebruiken. Zeker omdat hij daar niets voor hoeft te doen.
Waarom dan niet naar een ander ziekenhuis gaan???? De vraag is: - is de slechte relatie oorzaak of gevolg van de fertiliteitsbehandelingen??
Nee, het hele behandelingstraject is voor hem klaar en dus voor mij dan ook. En de cryo's worden dan aan de wetenschap geschonken. Zelf zou ik ze graag nog terugplaatsen, maar het is wel zo dat onze relatie nu niet goed is en dan zou het niet fair zijn om een kind op de wereld te zetten. Hij zegt ik ben nu 38, als we nog een paar jaar wachten ben ik ruim over de 40 en dan komt er misschien pas een kleine en tegen de tijd dat die het huis uit gaat ben ik over de 60 en dat wil ik niet. Ik denk dat het een heel groot deel te wijten is aan de behandelingen, maar ergens denk ik ook dat we gewoon uit elkaar gegroeid zijn, misschien toch te verschillend? Ik weet het niet....... En ieder zn hobbies enzo prima, daar heb ik helemaal niks op tegen, graag zelfs, dan hoef ik niet steeds zo op eieren te lopen omdat hij zich verveelt en zit je niet zo op elkaars lip, maar als je zo moet gaan denken ben je dan wel goed bezig om bij elkaar te blijven?
Ik vind het eerlijk gezegd niet klinken alsof jullie relatie goed zit. Als mijn relatie zo was als jij beschrijft, dan zou ik ermee stoppen. Sterker, dan heb ik gedaan met mijn ex. Ik ben de tweede vrouw van mijn man en hij heeft twee kinderen uit zijn eerste huwelijk. Op zowat onze eerste date heb ik hem gevraagd of hij nog meer kinderen zou willen. Als het antwoord nee was geweest, dan was ik niet met hem verder gegaan. Ik ben nu 35 en hij is 47 en wij hebben bijna 6 maanden geleden ons zoontje gekregen, na 4 jaar proberen (IVF/ICSI). We gaan eind van het jaar voor nummer twee. Wij hebben afgesproken dat we doorgaan tot mijn man 50 is. Ouder wil hij niet en dat vind ik zelf ook terecht. Mijn vader was 41 toen hij mij kreeg en ik ben de oudste van 4. Het is natuurlijk iemands goed recht om een leeftijdsgrens te hebben, maar 38 is voor een man best nog jong. Vind ik.
Is ook voor iedereen verschillend blijkt wel. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om bij mijn man weg te gaan omdat kinderen krijgen met hem niet lukt. Wel als voorwaarde dat we alles hebben geprobeerd. Maar zeg na drie keer IVF/ICSI en het is niet gelukt, zou ik niet bij hem weg gaan om een man te 'zoeken' met wie het wel kan lukken. Zou dan nog eerder voor een donor of adoptie kiezen.
Oh ja, maar er is ook een verschil tussen 'alles proberen, maar het lukt samen niet' en 'geef je kinderwens maar op, want ik heb er geen zin meer in'
Vind ik niet. Mijn kinderwens (en mijn kinderen nu), zijn hoe lullig het ook klinkt, meer dan mijn man ooit kan zijn. Ik houd heel veel van hem, maar als hij geen kinderen had gewild was ik niet bij hem gebleven.
Terugplaatsen moet je nu zeker nog niet doen, maar ik bedoel het alleen voor over een jaar of 2 jaar, als jullie relatie weer goed is. Bedoel dat hij er dan geen moeite voor hoeft te doen. Maar dan kunnen jullie wel weer aan jullie relatie werken. Als jullie dat willen. Je klinkt niet heel enthousiast moet ik zeggen... Die hobby's, je hoeft toch niet alles samen te doen? Mijn man gaat er ook vaker op uit dan ik, vindt hij leuk, ik niet. Prima toch? Thuis vermaken we ons samen prima en dagjes weg en vakantie ook. Binnenkort komt er misschien weer een hobby auto, dan is hij avonden in de garage te vinden en ik sporten of op de bank. Onze hobby's hebben we niet omdat we elkaar anders in de weg zitten, maar omdat we die dingen leuk vinden. We zien elkaar verder nog genoeg
Klopt, was misschien ook niet helemaal duidelijk. Je moet wel dezelfde standpunten hebben hierin, anders werkt het niet.
Bedoelde niet het geen kinderen willen, maar het niet lukken van kinderen krijgen. Ik zou mijn man nooit aan de kant zetten ivm onvruchtbaarheid. Wel als hij echt niet zou willen en ik wel. Gelukkig bij ons niet ter sprake, maar goed, hypothetisch gezien.