Eerste uur samen gemist...

Als eerste gefeliciteerd met jullie kleintje!

Wat vervelend om te horen dat het zo is gegaan en dat je het zo vervelend ervaren hebt..

Ik moest zelf na de bevalling meteen geopereerd worden en ben uiteindelijk na 2,5 uur herenigd met mn meisje en partner. Ik heb dat zelf niet zo erg ervaren maar misschien was dat omdat ik onder volledige narcose was en daarna gewoon blij was om haar te zien.. Daarnaast ben ik vrij nuchter ingesteld, het is gebeurt en je kunt er toch weinig aan veranderen.

Mijn tip is om dingen die je dwars zitten vaak over te praten en vooral bewust te genieten van de momenten die jullie nu hebben. Klinkt heel logisch het laatste maar het is nog makkelijker om in het negatieve te blijven hangen en dat moet je niet willen! En dit geldt ook voor je partner!! Zoek samen of apart hulp hierbij (professioneel of bij vrienden/familie) maar laat het geen beladen onderwerp worden.

Jullie hebben een prachtige gezonde zoon en wat is 1 uurtje op een heel leven...!

Sterkte meid!

 

Gefeliciteerd met de geboorte van Fender!!!!

Wat naar om te lezen dat het eerste uur zo naar verlopen is en de bevalling zo zwaar was. Mijn advies zou zijn om je gedachten op te schrijven, je ervaring te delen met een moeder of een vriendin, en je partner even rust te gunnen. Het is pas 4 dagen geleden! Hij komt binnenkort wel, dit is zijn manier van verwerken. Jullie gaan elkaar hier ook wel weer in vinden, maar verwacht nog niet teveel tijdens een hectische eerste (kraam)periode. Alles is nog zo vers!

Hou je eraan vast dat je Fender in elk geval bij je hebt gehad. Dat het voor jou zo naar was is natuurlijk vreselijk ( hier eenzelfde verhaal, ik kon hem niet vasthouden maar hij is lang bij mijn gezicht gehouden en hij heeft op mijn partner's borst gelegen) maar misschien helpt het als je het vanuit Fender bekijkt: net uit de veilige warme buik heeft hij alles van je gekregen waar hij op dat moment behoefte aan had: aan jouw warmte en veiligheid! Dat is misschien een kleine troost!

Haal het deze dagen lekker in met hem en knuffel hem lekker veel!

Sterkte met de verwerking en het herstel!

 

Ik herken het wel een beetje, ondanks dat mijn situatie anders was. Ik ben na de bevalling geopereerd. Ik vond het vreselijk om mijn man en zoon achter te moeten laten en weg te rijden. Het enige wat ik dacht en zei was dat ik terug wilde, maar dat kon niet. Ik was bang het wakkere moment dat baby's vlak na de bevalling hebben, te missen. Gelukkig was onze zoon nog wakker toen ok terug kwam.
ik ben ook erg benieuwd hoe dit te verwerken. Ik word er emotioneel vam als ik er aan denk en ik vond dat het heftigste van de bevalling en die was niet makkelijk.

ik wil je enorm veel sterkte wensen on dit een plekje te geven. Als het je helpt erover te praten of te schrijven, vooral doen. Misschien kan je een gesprek krijgen met degene die bij de bevalling was om te evalueren. Miisschien helpt je dat. Ik weet dat ze dat op sommige plekken wel doen.

 

Gefeliciteerd met de geboorte en dat je kleintje gezond is.

Ook al heb ik twee bevallingen zonder noodgrepen gehad, ik vond het eerste uur bij mijn beide kinderen absoluut niet genieten. Ik kon het niet zo goed verdragen om ze op mijn buik te hebben hangen en ik was moe dus mijn gevoel was eigenlijk van 'haal haar weg, dat iemand anders haar maar vasthoud'.

Ik merk dat ik geen zo'n moeder ben die meteen van haar kind houdt. Ik moet aan ze wennen. En na een bevalling wil ik eigenlijk het liefst met rust gelaten worden. Natuurlijk heb ik ze geknuffeld en gekust, maar ik vond het ook wel wat veel.

Ik denk dat je van jezelf moet accepteren dat het zo was en dat je je helemaal niet schuldig hoeft te voelen naar je kind. Je bent er nu voor je kind en dat is wat telt.
En ik denk wel dat je er met je vriend over moet kunnen praten. Jij hebt het ook doorgemaakt! Ook hij moet voor zijn herstel hierover kunnen praten, om een betere vader te kunnen worden. Misschien helpt het om eerst niet over de bevalling te beginnen, maar over het feit dat het jullie zo geraakt heeft en over dat je erover moet kunnen praten om het een plek te kunnen geven?
Sterkte beide.

 

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie mannetje!

Bij onze dochter heb ik dik 12 uur gespuugd, tot ongeveer een uur na de bevalling. Dat uur was ik dus aan het knuffelen met een spuugbak ipv met onze dochter. Vond dat ook erg jammer, want het heb meten en de controles allemaal gemist. Mijn vriend had dochter op de arm. Op dat moment kon het me echt niet schelen en kon ik dochter wel wegkijken, maar daarna vond ik het heel erg. Heb het goedgemaakt door in de kraamweek lekker op bed te blijven en optimaal van d'r te genieten, wat toen ook zeker gelukt is.

Neem je zelf niks kwalijk. Het is ook niet niks wat er allemaal dus om je heen gebeurde. Kan me voorstellen dat je daar meer mee bezig was dan met je zoon. Probeer nu zo veel mogelijk te genieten.

 

Gefeliciteerd met je kleine mannetje!

Ik heb een spoedkeizersnee gehad bij de geboorte van mijn zoontje, dus heb ook het wegen en alles gemist. Na zijn geboorte hebben ze hem wel even bij mn hoofd gehouden zodat ik hem kon aanraken en een kus geven, maar daarna moesten ze weg en lag ik zonder man en kind op de ok. Daardoor dus ook de eerste momenten gemist en daarna ook niet hem kunnen verschonen, in bad doen of zelfs maar zelf oppakken de eerste tijd. Ik heb dit ook als erg emotioneel zwaar ervaren, heb er soms nog moeilijk mee als ik terugdenk, dat gaat niet zomaar weg dat gevoel denk ik. Maar je gaat de komende tijd nog zoveel prachtige dingen meemaken met je kindje en dat maakt het ook weer goed. Geef het tijd en geniet van je mannetje. En geef je man ook de tijd om alles te verwerken. Uiteindelijk zal hij er heus wel over kunnen praten.

 

Ik herken het wel een beetje.. Mijn ervaring is dat nu genieten beter werkt dan verdrietig terugkijken

Mijn oudste is geboren met een vacuümpomp. Dat werd voor mij een totaalruptuur. Na de geboorte werd hij direct meegenomen naar de babytafel omdat hij echt een slechte start had. Daarna even een paar minuten in mijn armen. Alleen was er toen een OK beschikbaar, dus ik moest snel weg om te hechten. Ik ben om half 1 bevallen, en rond half 4 was ik weer enigszins op de wereld na de narcose. In die tijd zo'n 5 minuten hem in mijn armen gehad. Daarna paar dagen samen op de afdeling, maar ik kon weinig. Mijn man en verpleging deed de zorg. Ik heb vooral veel geknuffeld en samen geslapen/gelegen..
Op dag 4 werd hij zelf opgenomen op de neonatologie ivm geelzucht en afvallen. Die dagen maar paar keer kwartier gezien. Dag 6 eindelijk met zijn allen naar huis. Al had ik daar ook nog veel hulp nodig bij de verzorging..

Ik heb in die tijd veel foto's teruggekeken, het verhaal opgeschreven, gepraat/geforumd met lotgenoten. Maar ook gepraat met mijn man, om alles op een rijtje te krijgen qua feiten en tijden..
Ook de huisarts, kraamzorg en verloskundige hebben met me gesproken en dingen verduidelijkt..

Maar al die tijd dus verder proberen te genieten van de tijd die we hadden, en daarna ook gewoon goedgemaakt. Gepraat met mensen om mijn spanning kwijt te kunnen..

Ik denk dat je man je echt kan helpen door te praten. Maar als hij er alleen maar verdrietig/emotioneel over is, dan helpt dat je nu ook niet. Dat komt dan wel. Tot die tijd proberen je verhaal bij anderen kwijt te kunnen (moeder, vriendin, hier) om de spanning eruit te halen en alles op een rijtje te krijgen..

 

Ik herken je verhaal in het stuk dat ik na de tweede bevalling het eerste uur ook niet kon genieten van de kleine, terwijl ik dat bij de eerste juist enorm heb gehad. Toen was ik compleet in de wolken en bij de tweede... Was ik helemaal van slag door alles wat er gebeurd was en kreeg ik het gewoon niet mee. En dat terwijl ze toch echt bij me lag maar ik kon er niet van genieten en het was alsof ik er niet bij was. Achteraf weet ik wat ik gemist heb omdat ik dit gevoel bij de eerste dus wel heb gehad en dat was zo mooi... Hoe ik ermee omga; ik beschouw het als 'jammer', het is zo gelopen en het is jammer dat ik dat moment niet heb gehad maar uiteindelijk gaat het om al die uren die erna komen met de kleine. Ik focus er me dus niet op en denk soms wel eens dat het echt jammer is dat het zo is gelopen, en dan ga ik weer verder. Niets meer aan te doen, dat moment is geweest en door naar de volgende geweldige momenten met haar. Jij bent natuurlijk pas net bevallen en dat is niet niks; probeer erover te praten, zoveel mogelijk. Misschien nu even niet met je man maar met anderen zodat je het een plekje kunt geven (mijn eerste bevalling was echt traumatisch voor me en ik heb het hele verhaal wel 100x verteld tegen mensen die dichtbij me stonden en dat heeft me echt enorm geholpen met de verwerking). En probeer tussendoor vooral te genieten van je kleintje, anders mis je die momenten ook nog omdat je het eerste moment hebt gemist, dat zou zo zonde zijn...

 

Ik heb zowel Aiden als Finley nooit direct op mijn borst gehad .

Aiden werd geboren na een geplande keizersnee wegens stuitligging. Nadat hij geboren was, werd hij even aan mij getoond en weg was hij.
Mijn vriend ging met hem naar beneden en ik moest wachten tot ik gehecht was en daarna ging ik nog naar de recovery.

Al met al zag ik Aiden pas na ongeveer anderhalf uur weer terug.
Toen pas werd hij op mijn borst gelegd.

Finley werd geboren met een spoedkeizersnee, omdat de ontsluiting niet vorderde en hij het erg moeilijk kreeg.
Hierbij werd de ruggenprik te hoog gezet, ik kreeg geen adem meer en werd onder volledige narcose gebracht. Daarna recovery.
Ik zag Finley 3 uur later voor het eerst.

Bij beide kinderen dus het meten en wegen en dergelijke gemist.

Heb het er eigenlijk nooit moeilijk mee gehad trouwens. Heb wel heel veel foto's en wat filmpjes van het meten en wegen. Dat scheelt uiteraard ook al een hele hoop. Ergens vind ik het wel een beetje jammer, maar ik kan er toch niks meer aan veranderen.

 

Je bent pas vier dagen geleden bevallen, je staat pas aan het begin van het verwerkingsproces van je zware bevalling. Geef het de tijd. Praat erover met je kraamverzorgster en verloskundige, hun professionele kijk op de zaak kan helpen. Ik heb daar na mijn beide bevallingen veel aan gehad. Je man heeft denk ik wat meer tijd nodig, uiteindelijk wil hij vast met je erover praten.
Mijn tweede bevalling was een spoedkeizersnee. Pas na anderhalf uur hield ik mijn zoontje vast. Niet voor heel lang, die nacht en de volgende dag lag hij op de couveuse-afdeling. Het ging even niet zo goed met hem. Ik heb dus veel gemist in de eerste uren en dagen.

Gelukkig is er een kraamtijd! Blijf een hele dag op bed met je kleine en laat je verwennen door je kraamverzorgster en je man. En dan je kleine heel veel knuffelen. Dit heeft mij iig veel geholpen bij het verwerken.

Sterkte!

 

Ja, ik ook wel. Ze hebben me iets van 3 kwartier laten wachten voor ik gehecht werd. Naast me moest ook iemand gehecht worden en t was wisseling van de VK's, geloof ik.
Dan denk je dat je van de pijn af bent, maar die open wond deed heel erg pijn. En mn dochter hadden ze ook op me gelegd, maar drinken lukte niet. En ik kon dr ook echt niet vasthouden van de pijn, of genieten. Dus dat heeft mn vriend gedaan. Ik zei tegen m, 'neem jij dr, alsjeblieft!'
Toen ik gehecht was, was de pijn zga weg.

Maar ik heb t niet als enorm negatief ervaren, wel vervelend, maar ja. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik heel graag dr eerste (zwarte) poepluier had willen zien En ik vond t lange tijd jammer dat ze haar een flesvoeding hadden gegeven, omdat BV niet direct lukte en haar temp te laag was om naar huis te gaan.

Maar ja, ach. Geen wereldramp ofzo, gewoon jammer. Maar er zijn wel ergere dingen

 

Hier een spoedkeizersnede gehad met een ruggeprik die niet goed werkte. Ik heb dus echt alles gevoeld (geen aanrader trouwens...) en ben uiteindelijk onder totale narcose gegaan, omdat ik zoveel pijn had. Mijn dochtertje zat met haar voorhoofd vast in het geboortekanaal, dus ze hebben haar eruit gehaald met een vacuum. Ik heb haar even 2 seconden boven de doek gezien en daarna werd ze meegenomen.

Omdat de anesthesist een spoedgeval tussendoor kreeg, moest ik lang op de uitslaapkamer blijven, terwijl ik toen we de operatiekamer uit reden alweer wakker en bij was en mijn voeten gewoon kon bewegen.

Uiteindelijk heb ik na ongeveer 3 uur mijn meisje kunnen zien en haar even aan kunnen raken, maar ze kon niet bij mij liggen, omdat ze door het vacuum best beroerd was. De eerste nacht heeft ze op neonatologie doorgebracht. Daarna lag ze wel bij mij op de kamer, maar ik kon echt helemaal niks.

Ik baal van hoe het gegaan is, maar ik weet dat het niet anders had gekund. Ik zag het al helemaal voor me, een gewone bevalling en daarna zo'n glibberig meisje op mijn buik die op zoek ging naar de borst... Helaas eindigde het dus met haar 2 seconden zien, een nacht op de neonatologie en sonde-voeding.

 

Helaas gaat het niet altijd zoals je zou willen en dat zou je toch moeten accepteren en een plekje moeten geven.
Hier met 27 weken bevallen. Artsen en vriend renden meteen weg met zoon na de bevalling. Lag een tijd alleen, voordat iemand kwam hechten.
Zag mijn zoon uren later op de IC en mocht pas dagen later hem vast houden.
Tja, zo is het gegaan en kan het niet anders maken. Maar ik ben ook een vrij nuchter type. Maakt dit soort dingen soms makkelijker om mee om te gaan denk ik.
Probeer nu dubbel en dwars van je zoon te genieten. Je hebt nu alle tijd. Kijk uren naar hem als je daar behoefte aan hebt. Schrijf je verhaal en emoties voor jezelf op en praat met je partner erover. Helpt je wel in het verwerken hiervan.

 

Hartelijk gefeliciteerd met jullie zoontje!

Hier kind geboren,heel even op mijn borst en meteen door naar de kinderarts en vervolgens neonatologie. Ik naar de ok, s'nachts even met mijn bed naar hem toe en de volgende morgen om 11 uur kon ik pas weer naar hem toe.

Op de 1e foto's van hem staan de artsen ook.
Ik heb het heel even erg jammer gevonden maar bedacht dat ik het niet kan veranderen en heb het naast me neer gelegd.
Probeer er idd met je kraam over te praten of met iemand anders en besef dat je nu moet proberen te genieten van je ventje. Je krijgt het moment helaas niet meer terug maar er nog zoveel momenten.

 

Gefeliciteerd!

Ik herken het zeker, al is het bij mij wel anders gelopen (spoedkeizersnede, couveuse). Ik merk nu nog dat ik er tranen van in mijn ogen krijg als ik aan de hele bevalling terugdenk.
Niks geen mooie ervaring of direct een gevoel van geluk.

Probeer niet van jezelf te verwachten dat je iets moest voelen of nu nog ineens alleen maar geluk moet voelen. Bij iedereen verloopt dit anders en vraag anders aan lieve vriendinnen en vrouwelijke familieleden of je er met hen over kan praten. Dat helpt echt.
En vraag je man/vriend gewoon om heel veel knuffels !

Het gevoel van geluk en intense liefde bouwt zich op, vertrouw daar maar op. Mijn zoontje is nu 4 maanden en nu pas heb ik doorlopend geluksmomenten en geniet ik van hem.
De eerste maanden zijn pittig voor vele baby's en moeders dus het kan best zijn dat je dit niet direct de hele dag voelt hoor.

En iemand schreef al, je kleintje heeft wel lekker bij je gelegen en je geur geroken en je warmte gevoelt! En dat is super fijn voor hem.

 

Herkenbaar. Mijn vriend was op slag verliefd na de bevalling. Bij mij moest t ook opbouwen. Pas met een week of 6 was t er echt helemaal. Daarvoor wel dat ik het heel mooi en bijzonder vond en ik heb enorm genoten, deels ook omdat mijn zws vreselijk was. Maar ik had nog niet direct dat intense gevoel van houden van.

 

Gefeliciteerd met je geboorte van je kindje!

Ik herken het wel ja. Mijn zoon is afgelopen november via een spoedkeizersnede geboren. Ik woon in het buitenland en mijn partner mocht er niet bij zijn. Lag daar dus alleen en mijn zoontje werd alleen heel even boven het doek gehouden. Pas na 2 uur zag ik hem, volledig aangekleed kwamen ze hem brengen.

Heel vreemd vond ik dat, heb aan hem ook veel meer moeten wennen dan aan mijn dochter, die via een natuurlijke bevalling is geboren. Ik heb dat eerste uur ook echt gemist, het huid op huid contact. Natuurlijk wel een ander verhaal dan bij jou maar toch anders dan een 'normale' bevalling.

Echt moeilijk heb ik het er niet mee gehad, ik vind het wel jammer. Maar goed, er is eenmaal niets meer aan te doen dus ik kan me wel heel druk maken maar dat helpt niet. Ben blij dat hij gezond is, het had namelijk heel anders af kunnen lopen

 

Ik snap heel goed dat je je er vervelend bij voelt.
Ik heb mijn zoontje na de bevalling maar heel kort op mijn buik gehaald maar dat had een andere oorzaak.
Mijn zoontje was heel zwak na de geboorte, hij was heel even op mijn buik maar werd toen helemaal blauw en hij ademde slecht. Daardoor is hij toen gelijk weggehaald. Was gelijk een heel gedoe omdat het snachts was dus er moest een kinderarts wakker worden gebeld, welke nogal chagerijnig was en vertelde dat mijn kindje het misschien helemaal niet zou redden. Ze hebben hem toen naar de kinderafdeling gebracht en ik mocht na een uur even naar hem toe om hem kort te knuffelen. De vier dagen daarna lag hij op de kinderafdeling en ik op de kraamafdeling, mocht maar 2x per dag een uurtje bij hem.
In het begin heb ik het er heel erg moeilijk mee gehad. Nu alleen nog maar als ik bijvoorbeeld deze berichten lees.
Ik hoop dat je het een plekje kunt geven, het is nog niet zo lang geleden en nu ben je sowieso nog emotioneler.

Gefeliciteerd trouwens!