Hier ook geen eerste uur vw ks. Ik kan alleen maar zeggen, praat, praat praat. Met iedereen die het horen wil en desnoods roep je de hulp in van je kraamhulp of een psycholoog. Daarnaast had ik alles opgeschreven, van minuut tot minuut, dat hielp me echt enorm.. zat niet meer in m'n hoofd maar op papier. En als laatste kan ik zeggen dat het 'heelt', je uiteindelijk echt rust in je hoofd krijgt en niet alleen verdrietig kunt zijn om wat er gebeurt is.
Ik ben na een korte heftige bevalling in het ziekenhuis van een gezonde zoon bevallen met 36 weken en 5 dagen. Mijn placenta kwam niet in een geheel dachten ze want ik bleef bloeden. Meteen naar de ok. En smiddags zag ik mijn zoon pas. Rond 15.00 uur terwijl ik om 6.00 uur bevallen ben. Daarna heeft hij nog 4 weken in het ziekenhuis gelegen. Waardoor ik nu jog steeds 4 maanden later nog heel veel moeite mee heb. Zeker om mij te binden er blijft een zelf bescherming rond mij hangen om me niet te veel aan mijn zoon te hechten. Dit alles door de rot start die wij gemaakt hebben. En dan de grote rotopmerking. Geniet ervan het is zo mooi. Nou dat heb ik zo echt niet ervaren. Helaas.
Ik zag ze pas echt goed na twee volle dagen en opa's en oma's hadden ze al gezien. Had extreem bloedverlies en ben twee keer geopereerd en in slaap gehouden .
Ik herken ook wel ee beetje wat jij zegt Christiana van dat hechten. Ze bleven hier nog 3 wk in ziekenhuis en daarna ene dochter nog twee keer kort opgenomen geweest. Dan moet je ze steeds weer uit handen geven.
Dat is niet fijn. Ik heb mijn zoon pas 36 uur later weer gezien. Hij moest de couveuse in, en exman wilde zich niet de moeite nemen om me in een rolstoel naar hem te brengen. Want ik had een katheter in dus kon niet naar hem toe lopen. Afschuwelijk en hoop ik deze keer niet meer mee te maken.
Ik herken het wel een beetje. De mijne is ook met vacuum geboren en heb haar half uurtje bij me gehad. Toen werd ze bij me weg gehaald om na te kijken omdat ze kreunde. Controles heb ik niet mee gekregen door alle commoties. Werden aan de andere kant van de kamer gedaan. Daarna moest kleine naar andere afdeling en ik moest naar de OK die nog bezet was. Lag ik daar in mn eentje Toen naar de ok en uitslaapkamer. Daar zou de kleine zijn met mn moeder. Niet dus. Toen naar de kamer en daar lag de kleine in een wiegje. 4 uur na de bevalling kon ik haar weer vasthouden. Mocht niet te lang omdatt ze hoofdpijn had. Gelukkig heb ik de 2e bevalling thuis gedaan en dit ging totaal anders. Wat een rust. Kleine heeft 1,5 uur bloot bij me gelegen terwijl de vlos ging hechten. Alle controles op mn bed en alles bewust mee gemaakt. Dut maakte eeb hoop goed in vergelijking met de traumatische eerste bevalling. Maar, blijf het wel jsmmer vinden..
Ik herken het wel en dit is misschien niet wat je wil horen, maar ik vind het wel degelijk verschil maken. Mijn oudste 2 kreeg ik door spoedks niet gelijk bij mij en mijn jongstel (natuurlijk ks) wel direct en dat was een wereld van verschil. Voor mijn gevoel was het heel anders. Later trekt het echt wel bij hoor, maar ik vond het lastiger om een band op te bouwen met de oudste 2 dan met de jongste. Misschien komt dat ook wel door de bevallingen die eraan vooraf zijn gegaan, maar toch. Ik heb het verschil wel gemerkt.
Inmiddels is Fender maandag 3wk oud en ik moet zeggen: we hebben het gemis van het eerste uur ruimschoots goedgemaakt. Hij ligt heel vaak ontspannen bij of op mij, heerlijk. Ik heb geen sombere gevoelens meer over de bevalling, merk ook niet meer dat Fender of ik iets tekort zijn gekomen qua binding samen. Gelukkig maar. Suus1983: ik zie in je onderschrift dat je jongste jarig is, gefeliciteerd!
Gefeliciteerd met je kleine! Ik begrijp je gevoel heel goed, hoor. Zo kort na de bevalling ben je sowieso heel emotioneel en dit helpt natuurlijk niet echt. Maar ik kan je garanderen: het gevoel slijt. Bij mijn eerste was ik onder volledige narcose. Tegen de tijd dat ik haar voor het eerst zag, had - voor mijn gevoel - zo'n beetje de hele wereld haar al gezien. Ik heb van de hele bevalling uiteraard niets meegekregen en toen ik na een paar uur van de uitslaapkamer eindelijk naar mijn meisje mocht, werd ze (letterlijk!) binnen vijf minuten van me weggehaald, want ze moest toch naar neonatologie. Bij de tweede werd het helaas weer een spoedkeizersnede, dit keer onder plaatselijke verdoving en dat is toch beter. Het was echter midden in de nacht, dus ik kwam om de intensive care terecht en mijn man zat met ons zoontje op de afdeling neonatologie. In de OK had ik mijn zoontje even vastgehouden, maar daarna heeft het vier uur geduurd voordat ik hem weer zag. Heel vervelend, maar uiteindelijk gaat toch het gevoel van blijdschap overheersen dat je zo'n mooi kindje hebt gekregen.