Onze dochter is nu 8 maanden en ik vind haar behoorlijk eenkennig. Ze reageert zelf op oma die ze gister nog gezien heeft met huilen en brullen als ze haar verkeerd aankijkt. Vervelend want oma komt om de week oppassen. Vorige keer bleef ze ook nadat ik weg was lang ontroostbaar Ze begon hier al best vroeg mee...rond de 6 mnd reageerde ze al 'minder' op vreemden maar was het wel snel over. Ik vind het echt vervelend en moeilijk om mee om te gaan. Want ik wil geen "piep kind" die je bij niemand anders kunt achterlaten. Al weet ik ook wel dat zij er ook niks aan kan doen. Tips om het zo soepel mogelijk te laten verlopen, en ervaringen met hoe lang zoiets ongeveer duurt?
Tot iets voor zijn tweede jaar. Hoe ermee om te gaan? Niks forceren...de angsten zijn voor je kindje echt namelijk en ze moet leren dat je weer terugkomt elke keer. Hier begon het ook met raar naar opa en oma kijken...uiteindelijk werd hij bang voor alles en iedereen. Kon bijna nergens met hem naartoe of hij wilde opgetild worden en hij was in tranen dan Opeens was het over en nu praat hij met iedereen en kan hem zonder huilen achterlaten bij de psz.
Mijn tweede huilt nogsteeds als ze naar oma/opvang gaat en het is nog niet minder geworden. Ze is nu 1,5 en gaat toch echt elke week naar de opvang/oma. Ik vrees dat ik er een heb die het houdt tot op de basisschool en misschien wel tot groep 8 kamp hahaha. Mijn andere dochter heeft hier nooit last van gehad.
Hier op zich niet heel veel last gehad. We zorgden dat we ruim op tijd ergens waren zodat ze kon ontdooien, bij kdv was t al helemaal geen probleem werden aangekeken van joh ben je nou nog niet weg? (Super meiden op kdv ook) Bij oma en opa altijd even kwartiertje ontdooien, daarna duidelijk weggaan, afscheid nemen zeggen dat je terugkomt en gaan, niet lang uitstellen, terugkomen etc. Appje/belletje na kwartiertje voor je eigen gemoedsrust maar meestal is t echt maar even en bedenk ook, oma ben je geworden doordat je zelf ook kinderen hebt, die zijn verdraaide creatief met afleiden. Het is soms echt een heel vervelende fase. Ze moeten nog t vertrouwen leren dat je terugkomt, best eng hoor en aan de andere kant, je voelt je ook niet best als je weggekeken wordt moet ik zeggen dan twijfel je ook weer weet ik uit eigen ervaring Enige waar onze dochter t nu echt moeilijk nog mee heeft is als ik ineens niet meega met haar en mn man naar de kdv als ze me wel heeft gezien, dikke tranen en mama roepen. Ook als ik met dr in de auto zit en papa gaat betalen voor t tanken (kan m notabene zien) vindt ze dat niet prettig. Soms is t net een herder, de club moet bij elkaar blijven. Terwijl ik prima even naar de wasmachine kan op zolder.... :s