Als de roze wolk ineens een grauwe wolk wordt! Je bent bevallen van een prachtige dochter! Genieten doe je volop.. Dagelijks wordt je verblijd met dat kleine mooie meisje! Een wonder, dat is ze!Telkens leert ze weer iets nieuws, wat kun je trotst en gelukkig zijn! Totdat je werk weer in zicht komt! De borstvoeding loopt met veel pijn en moeite goed via kolven en dan omdat je werk inzicht komt, loopt het niet lekker meer, je krijgt er een ontsteking bij.. Je gaat door omdat je het beste voor je kind wilt. Weer een ontsteking en nachten lang niet slapen omdat je geen kolfruimte hebt op het werk. Dan met veel pijn en moeite over stappen op de fles. En het werk komt steeds dichter bij. Elke dag denk je erover hoe je alles gaat doen, hoe je het gaat ervaren, hoe je kleine meisje de opvang gaat vinden. Telkens weer piekeren.. En dan ineens komt die vervelende avond, je krijgt een paniekaanval! Niet wetend dat dit nog maar het begin is. Het begin van iets wat je nooit gedacht had! Bah.. Wat kun je je soms vervelend voelen. Je niet begrepen voelen door mensen, niet wetend wat er met je lichaam is, dokter wekelijks bezoeken en nog geen oplossing hebben voor je gevoel, ja, dat het hyperventilatie is en het gewoon weer over moet gaan! Ondertussen gewoon door gaan met werken, langer van huis zijn dan je eigenlijk werkt omdat het niet anders kan. Met pijn, vermoeidheid, de hormonen die door je lijf gieren, het werk wat je ineens wel heel erg tegen staat noem maar op! Telkens weer geef je je grenzen aan en je wordt niet begrepen.. En dan toch maar weer richting de dokter en dan weet je het.. dit gaat niet langer goed zo! Dit moet stoppen! En dan zit je thuis, bijna een postnatale depressie! Dus, eigenlijk al te laat! Gelukkig kan ik nog genieten van mijn meisje, mijn partner en van lieve vrienden en familie die het wel begrijpen! Maar pijn doet het zeker.. Dat je wel wilt, maar gewoon even niet kunt.. En het niet begrepen wordt! Zo, dit lucht op... Iemand iets soortgelijks mee gemaakt? Liefs, Sensa
het kon mijn verhaal wel zijn, na de geboorte van mijn tweeling in september 2008, kreeg ik na 3 maanden ook paniekaanvallen, toch aan het werk, dokter die mij niet begreep ik ben er 4 keer geweest, na 11 maanden kreeg ik een vervanger van de huisarts en ja hoor een depressie, na hulp van de spych en medicatie ging het goed, ik ben in december opnieuw zwanger geraakt en onder begeleiding gaat het nog steeds erg goed ilay is nu 8,5 week en ik voel me prima, luister goed naar je gevoel en als het niet lukt zoek echt hulp dan ben je er zo weer vanaf, je moet echt genieten nu, liefs janina
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Je kunt je zo onbegrepen voelen! Bah! Ik kan gelukkig nog van mijn gezin genieten. Maar mijn lichaam maakt mij erg onzeker! Vandaag uitslagen gehad van het bloedonderzoek en ik heb een kleine afwijking voor een te trage schildklier. Waar de huisarts nu niks mee wil doen. Over 3 maanden weer bloedprikken en dan als het nog zo is actie ondernemen! Stiekem hoop ik dat de klachten daar van komen. Maar ik ben bang dat het gewoon bij de paniekaanvallen hoort. Had jij het ook zomaar ineens? Of dat je wakker werd en je het gevoel had dat je hart pijn deed met uitstraling naar je linkerarm? Want dit maakt mij zo onzeker. De andere klachten ook wel. Maar die kan ik wel aardig aan. Ik kan gelukkig veel praten en goed praten. Anders ga ik inderdaad eens naar hulp kijken. Gefeliciteerd trouwens met de geboorte! Geniet ervan. Ga ik ook doen, en Ik hoop op betere tijden voor mijn lichaan! Liefs, Sandra
En dan zegt de overheid dat langer bevallingsverlof overbodig is . Het is soms een kwestie van tijd die je gegeven moet zijn. Hier is het niet zover gekomen, maar ik herken wel een gedeelte van je verhaal. Het verliep voor mij ontspannen totdat de werkdatum in het zicht kwam. Ik werd onrustig en Eva werd onrustig. Die wilde iedere 2 uur drinken ook 's nachts. Ik werd oververmoeid en op mijn eerste dag werken kreeg ik een paniekaanval. Ik heb me ziek gemeld, 3 weken volledig nog thuis gebleven en daarna langzaamaan mijn werkzaamheden opgebouwd. Bv met behulp van een lactatiekundige weer op de rit gekregen. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Gun jezelf de tijd en de rust om je leven weer op de rit te krijgen. Een kindje krijgen is een grote gebeurtenis in je leven en het heeft veel impact lichamelijk en geestelijk gezien. Wettelijk gezien is er een datum waarop je weer aan het werk moet, maar de wet sluit niet altijd aan bij jouw gevoelens en ervaringen. Heel veel succes!
Nou, precies!! Ik was er totaal nog niet an toe en had het idee dat ik in het diepe werd gegooid! Heel vervelend. Ons meisje is ook 4 weken te vroeg geboren, dus voor ons gevoel heeft het ons toch wat overdonderd! We zijn uiteraard heel blij dat ze er is! Maar ook al weet je dat je bijna moeder wordt, het overvalt je wel! Nou ja, ooit zal alles wel weer goed komen. Maar is nu erg vervelend. Ik heb zo eerst een gesprek op mijn werk. Ik ben benieuwd wat er besproken gaat worden! Lief dat je reageert! Doet mij goed! Liefs!!
Het kon ook mijn verhaal zijn helaas...ik heb echter maar 1 week gewerkt en was toen totaal ingestort. Dagen alleen maar paniek en huilen. Het was verschrikkelijk, ik wil dat nooit meer meemaken. Gelukkig heb ik een geweldige huisarts die mij goed opving. Een andere wending aan het verhaal is dat mijn werkgever na 2 weken ziekte vond dat ik te risicovol was en heeft mijn vervanger aangenomen en mijn contract niet verlengd. Dit maakte alles nog erger. Gelukkig kom ik er nu weer bovenop. Jullie zijn dus niet alleen. Sterkte en het komt allemaal weer goed, het heeft alleen tijd nodig.
hey meid, Ik lees net je verhaal, jeetje meid wat ellende allemaal. Gaat het nu wel goed met je of nog steeds niet hoe het zijn moet. Gelukkig kan je nog heerlijk genieten van je gezin!! Heel veel sterkte meid en goed om je zelf denken!!!!! en als je ff je verhaalt kwijt wilt je mag me altijd mailen!!!! kusje