@ sasjuh; ik denk dat je het niet veel mooier kunt verwoorden dan zo!! Mooie foto van je moeder! Dikke knuffel voor iedereen!
Zoals mijn tante zo mooi zei laatst:"Elk kindje ontstaat uit een zieltje dat gestuurd wordt vanuit de hemel en je moeder heeft er een naar jou toe gestuurd omdat ze vond dat jij er klaar voor bent." Wow mooi sasjuh! Kan helaas met jullie meepraten..alleen moet ik beide ouders missen! Vandaar ook mijn naam, ben vanaf mijn 18e 'wees'. Mijn moeder overleed doen ik 14 was, plotseling aan een hartstilstand. En god wat hing ik aan mijn moeder, zij was de spil van ons gezin..mijn grote voorbeeld.. Mijn vader overleed dus 4 jaar later, vrij snel na de diagnose kanker, 2 weken later. En oo wat een gemis, geen ouders meer te hebben. En wat ben ik jaloers als ik opa's en oma's zie wandelen met kleinkinderen, als ik dochters zie winkelen met moeders..als ik een zwangere vrouw samen met haar moeder zie..DAT WIL IK OOOOK!!! En helaaas ook geen opa's en oma's om over mijn jeugd te praten. Gelukkig wel hele lieve (oudere) zussen, maar die weten ook niet alles te herinneren. Ik geniet volop van de zwangerschap, maar het gemis is toch een beetje extra.. Denk wel idd altijd dat ze meekijken en me soms wat kracht sturen van bovenaf, en probeer altijd positief te blijven denken en probeer zoveel moois mogelijk uit het leven te halen want het kan zo voorbij zijn!
Ik herken dit ook heel erg. Mijn moeder is in 1995 overleden op 50 jarige leeftijd. Ik was toen 18. Heb het wel een plekje kunnen geven en heb er altijd goed over kunnen praten, maar ik voel nu tijdens mijn zwangerschap dat ik haar nog veel meer mis dan anders. Gewoon het niets kunnen vragen, het niet kunnen vergelijken met hoe het bij haar ging... Dat is zo moeilijk! Liefs, Caatje
Helaas is dit ook voor mij heel herkenbaar... Mijn moeder is nu alweer 6 jaar terug overleden. Toen ik zwanger was van mijn zoontje vond ik het bij vlagen heel zwaar om haar te missen. Ze was heeeeel erg graag oma geworden (probeerde mij zelfs nog over te halen om zwanger te worden toen ze ziek was). Bovendien heeft mijn vader een geheugen als een zeef, dus ik kon hem ook haast niets vragen. Ik ben regelmatig huilend de Prenatal uitgerend omdat ik een aanstaande oma met zwangere dochter zag. Na de geboorte van mijn zoontje heb ik er ook aardig wat kraamtranen over gevloeid... Nu, tijdens mijn tweede zwangerschap, leek het wel mee te vallen. Ik ben het immers nu 'gewend' om zwanger te zijn zonder moeder. Maar vorige week, en vanochtend weer, had ik me toch ineens een huilbui... (Oh, nu begin ik weer.) Ik las een artikeltje over een moeder en dochter, en die dochter was ook net moeder geworden. De verse oma had haar verschrikkelijk geholpen met haar huilbaby, was blijven slapen, en hun band was alleen maar hechter geworden. Geweldig voor haar natuurlijk, maar ik vind dat zo ontzettend moeilijk om te lezen. Ik vind het ook zo erg dat mijn zoontje zijn oma niet leert kennen. Helaas heb ik geen schoonmoeder of stiefmoeder die me hierbij kan helpen. Met beiden heb ik een slechte band. Ze tonen geen interesse in mij... En dat maakt het soms wel extra treurig. Gelukkig heb ik een heel erg lieve vriend, en ik troost me maar met de gedachte dat ik nu mijn eigen fijne gezin heb. Het is heel zwaar om mijn moeder te moeten missen (helemaal nu), maar het had me nog zwaarder geleken als ik de lijn niet voort had kunnen zetten. Daar houd ik me maar aan vast als ik even in zelfmedelijden zwelg.
jij ook gefeliciteerd natuurlijk! ik zit in dezelfde situatie,iik ben 24 jaar en mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan borstkanker. ik ben inmiddels 23 weken zwanger, en merk nu echt dat de hormonen meespelen en ik haar extra mis,ik word een alleenstaande moeder, gelukkig heb ik wel veel vriendinnen en een hele lieve familie en vooral papa waar ik nu erg veel aan heb. ik droom ook erg veel over haar nu. Ik weet zeker dat onze moeders met ons meekijken, en super trots op ons zijn. wat mij erg helpt is de ketting met haar as te dragen nar bv echo's etc., en ik heb besloten om bij de bevalling een foto van ons samen neer te zetten. ik weet dat ze met me meekijkt, maar met een foto lijkt het me wat echter op de 1 of andere manier. heel veel sterkte en succes tijdens je zwangerschap, en je moeder draag je altijd in je hart!
IK ben maandag voor de eerste echo geweest en ben daar twee dagen terug gezet, ik heb de calculator nog eens gedaan om te kijken wanneer de bevruchting enz. dan had plaatsgevonden, wat zie ik? Innesteldag: 8 februari 2011 Damn *slik* precies een jaar nadat mijn moeder is overleden, zit hier dus weer effe wat traantjes weg te pinken, die dag stonden we nog bij haar nis om haar te gedenken, en op die dag zou dan een klein wondertje zich hebben ingenesteld in mijn baarmoeder. Zou ze dan toch enige invloed hebben uitgeoefend?
Lieve meiden.. In juli 2009 ben ik met 20 wk zwangerschap mijn moeder verloren.. Uiteraard veel verdriet en een groot gemis. hoef ik niets over uit te leggen.. Ik wil wel iets met jullie delen.. ik had er veel aan.. misschien jullie ook.. Iemand zei in die tijd tegen mij.. "je moeder is nooit bij je weggegaan, want ze leeft altijd in je hart, haar leven leeft door in jouw. Kijk maar in de spiegel, in je eigen ogen en je zult haar zien...Zij heeft die ogen gevormd en je moederhart gevuld met haar liefde die nu de jouwe is. Vertrouw op die moederliefde en geef het door.. zo zal jouw moeder doorleven, generatie op generatie.. een groter eerbetoon is er niet.. " Dit heeft mij toen zo geraakt.. ik ben hier heel bewust mee omgegaan en heb zo mijn moeder in gedachten bij mijn hele zwangerschap, bevalling en de tijden erna intens betrokken.. zo was ze dichterbij dan ze ooit is geweest en werd het gemis dragelijk. Tuurlijk neemt dit het gemis niet weg, maar het voelt wel goed.. Sterkte meiden.. koes koes
@ ichtus! wauw wat mooi! ik zit hier nu met tranen! wat prachtig geschreven! ik ga dit zeker meenemen, bedankt
Heel mooi en ook zo kloppend. Het komt enigzins overeen met de tekst die we op het bidprentje hebben gezet, we hebben zelf het prentje gemaakt en ik had de tekst achterop gemaakt. "Jij schonk ons het leven En wist ons een leven vol liefde te geven De liefde die jij ons gaf zal als de jouwe, altijd in ons blijven leven"