hoi meiden. ik ben 5 weken geleden bevallen van een dochtertje. wij zijn enorm blij met ons dochtertje . bij mijn vriend en mij begint het eigelijk al wel te kriebelen voor een 2e. ik weet dat het niet slim is om gelijk voor een 2e te gaan. vooral omdat mijn lichaam daar helemaal nog niet aan toe is. ik heb door mijn handicap ook een zware zwangerschap en bevalling gehad. wij hebben besloten te wachten met een 2e kindje totdat emily 1 is. maar ik vind het zo moeilijk om te wachten. herkennen jullie dit? hoelang duurde het bij jullie voordat je aan een 2e kindje toe was?
ik ben 9 weken en 3 dagen geleden bevallen en zijn nu l bezig voor een tweede ik voel me er al klaar voor en mijn lichaam ook maar iedere vrouw is anders natuurlijk
Ja hoor, herkenbaar. Maar dat is vanzelf over gegaan. Zoals je zelf zegt is het misschien wat verstandiger om even te wachten. Al blijft het jullie eigen keuze natuurlijk!
hier kriebelde het in het begin ook enorm maar dat hele heftige kriebelen zakte wel wat af later. Dus ik denk dat het hier toch ook in het begin zéker de hormonen zijn geweest bij mij, die later minder werden . Later kreeg ik namelijk heel erg het gevoel, dat ik eerst de oudste de volle aandacht wilde geven en van haar wilde genieten. Ik ben fysiek ook niet zo sterk -m.n. door chronische vermoeidheid- en achteraf gezien was het beter geweest als de jongste een jaartje later gekomen was - wat eigenlijk ook de bedoeling was geweest - maar het lot besliste anders.. wat haar als 'wondertje' echter alleen maar groter maakt -maar voor mij fysiek (en daardoor ook emotioneel -ppd nu helaas) was een jaar langer wachten waarschijnlijk beter geweest. De zwangerschap van de 2e was ook een stuk zwaarder dan de 1e. Gelukkig hebben we 2 superlieve en rustige dochters, maar pittig is het wel. Zeker nu met de ppd - ook voor mijn man. Maar oke: Genoeg mensen die wél toegeven aan de kriebels en bij wie het wel heel goed gaat natuurlijk
oh neee alsjeblieft niet....... hahaha.. onze dochter is nu 1 en moet er nog steeds niet aan denken, terwijl ik toch een makkelijke zwangerschap heb gehad en het heerlijk vond om zwanger te zijn. Ondanks dat wachten zeker nog wel een jaartje voor we weer gaan proberen!
onze dochter is 8 weken jong en ik kan geen zwangere vrouw zien zonder giga jaloers te worden!!! maar dat komt omdat ik het heerlijk vond om zwanger te wezen... vind zwangere vrouwen zo mooi!!!!! we hebben wel besloten om te wachten maar hoe lang dat duurt....
haha, jullie hebben er zin in. Tja, als het kan zou ik mij persoonlijk gewoon laten gaan hoor Maar wij wachten wat langer zeg maar;0
Ik ben ook nog jaloers op elke zwangere vrouw, maar dat is inderdaad omdat ik zwanger zijn zo mooi vond! ( ookal had ik geen makkelijke zwangerschap en een enorm tegenvallende bevalling met een spoed KS en een zware kraamtijd ) Wij willen heel graag een 2e, maar eerst volop van ons meisje genieten! Als ze een jaar is, gaan we verder denken. Eerst wouden we geen anti conceptie gebruiken maar ben toen ze 4,5 maand was toch maar met tegenzin aan de pil gegaan, het zou voor mij lichamelijk en emotioneel niet verstandig zijn nu alweer zwanger te worden. Ikzelf zou dus denken; geef het even de tijd! Je kindje is maar zo kort klein!
Het zullen toch echt de hormonen zijn die spreken, ben ik bang! Ik herken het namelijk echt wel, maar het is voor je lijf niet goed om nu alweer aan een nieuwe zwangerschap te beginnen. Bovendien zit je nu nog in de adrenaline van het net-ouders-zijn, maar als je straks weer moet werken wordt het echt zwaarder. Ik zou nog even wachten, maar als het voor jullie goed voelt moet je het natuurlijk doen.
Ik heb daar helemaal geen last van gehad na de bevalling. Het begint bij mij nu enorm te kriebelen. Mijn zoon is bijn 1,5 en mis toch wel weer een klein wezentje in mijn armen die volledig afhankelijk is.
Ik herken het ook hoor! Wij hebben afgesproken er 1 januari weer voor te gaan. Dan krijgt mijn lichaam de kans helemaal te herstellen en is Mart net wat groter en zelfredzamer. Er zal dan mininmaal 21 maanden tussen de kindjes zitten.
had ik in het begin ook, wilde toen de kleine een half jaar was het liefst voor een 2de gaan, maar toen ging het ineens met mij niet goed (postnatale depressie) dus besloten te wachten. nu net begonnen met medicijnen die ik zeker een half jaar tot een jaar ga gebruiken, maar misschien als sam 2 of 2,5 is een 2de.
Herkenbaar! Al wil ik wel graag wachten todat Mason helemaal mobiel is en niet meer constant opgetild hoeft te worden..dus nog zeker 1,5 jaar wachten haha
Hier ook herkenbaar haha wat is dat toch he maar ik moet nog een jaartje van mijn opleiding doen dus nu eerst weer aan de pil even opleiding doen en dan voor een tweede/derde. De derde/vierde willen wij toch wel heel graag snel op elkaar, mijn zusje en ik schelen ook weinig en dat vond ik zo leuk vroeger! En van mijn zusje en broertje dachten ze altijd dat het een tweeling was . Daarbij komt dat mijn stiefzoontje 4,5 was toen mijn dochter werd geboren en we willen ook niet dat hij al heel oud is als de laatste wordt geboren.
Hier kriebel(de) het ook. Maar ik wil zeker nog wachten totdat Jenaya zéker 1 jaar is. Wil eerst volop van haar genieten, en het lijkt mij leuker dat zij straks beseft dat ze een broertje of zusje krijgt, en dat zij zichzelf goed kan vermaken én zindelijk is. Maar net als al gezegt is, iedereen is anders.. maar ik denk dat je lichaam nog wel zekerr een paar maanden moet herstellen hoor!
Ik was ook jaloers omdat ik wist hoe bijzonder het was maar echt weer zwanger worden met al een kleintje is echt een heel ander verhaal. Met 9 maanden ben ik door de pil heen zwanger geworden terwijl ik PCO heb (kan je het voorstellen!). De eerste weken waren weer leuk spannend maar daarna vond ik er niks aan. Heb zware BI gehad terwijl ik bij de eerste nergens last van had (maar doordat ik dus relatief snel weer zwanger was nu wel). Voelde me lichamelijk ook super goed maar toch kreeg ik overal last van. En je kan niet lekker rustig aan doen zoals bij de eerste Denk er AJB over na want het is zwaar! Mijn oudste kon gelukkig lopen en dit scheelt al erg veel maar. Geniet nou van je eerste kindje. Die verdient toch ook jou volledige aandacht nu. Zo dacht ik dan tenminste dan ik het oneerlijk vond tegenover de oudste. Het is inderdaad je eigen keuze maar denk er echt goed over na want je kan het straks niet meer terug draaien. Ik snapte nooit waar iedereen het over had dat het zwaar is met een kindje, alles ging zo gemakkelijk. Nou daar ben ik echt op teruggekomen.
Oja en een tweede kan je niet zoveel aandacht geven als de eerste. Dit vind ik nog steeds erg moeilijk. En mijn oudste is dus absoluut niet jaloers en erg makkelijk maar ik vond het bij de oudste zoveel leuker omdat ik alle tijd voor hem had en nu moet ik mijn aandacht verdelen. het gevoel van een tweede willen verdween hier langzaam (totdat ik dus zwanger werd). De hormonen zitten 9 maanden in je lichaam na de bevalling
Hier vlak na de bevalling en een paar weken later helemaal geen drang.. Met ekleig gevoel keek ik op de bevalling terug. Maar na 2,5/ 3 maand sloeg dit om en kreeg ik weer hele erge kriebels voor een volgende.. Maar manlief wilde wachten, en ook mijn verstand wilde wachten. Nu is Simon 5 maand en zijn de kriebels veel minder, maar nog steeds wil ik graag niet veel leeftijd tussen de kids, dus zo rond de 9 maanden zullen we wel weer beginnen waarschijnlijk..! Ik denk dat het hier voornamelijk de hormonen waren. Maar jullie moeten doen waar jullie je beiden goed bij voelen. En niet wat een ander wil, vind of ervaren heeft. Tuurlijk moet je je aandacht verdelen, tuurlijk kan je minder rustig aan doen. Maar of je nu of later voor een tweede gaat: je hebt altijd minder tijd voor het volgende kindje dan voor de eerste. Dat veranderd niets. En het zal vast zwaar zijn met twee kleintjes. Maar ik denk dat je er later ook veel plezier van kunt hebben!