Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier neer moest zetten, niemand in mijn omgeving weet ervan. Behalve mijn man. Ik ben 31 jaar en eigenlijk heb ik me altijd al te dik gevonden, alleen zat ik er nooit zo erg mee. Ik krijg altijd te horen dat ik niet dik ben. En als ik foto's zie van mezelf vind ik dat ook niet, maar in de spiegel zie ik dat anders. Na de geboorte van mijn 2e kindje is het echt mis gegaan. Hij is nu bijna 3 jaar. Ik ben toen veel aangekomen en wilde dat er snel vanaf, dat lukte. Ik weeg nu 56 kilo bij een lengte van 1,73 cm. Ik kan gewoon niet meer eten. Ik eet heel slecht, bijna niets. Vaak eet ik alleen 1 lichte cracker met huttenkase, 1 tomaat en 's avonds kwark met muesli. In het weekend mag ik wat eten van mezelf, wat vaak resulteert in vreetbuien. Maar omdat ik de dagen erna makkelijk niets kan eten, kom ik niet aan. (gelukkig!). Hier ben ik heel bang voor. Ik ga er zelf nu echt aan onderdoor. Ik heb nu net de stap genomen om de huisarts te bellen. Maar ik schaam me dood!! Volgende week woensdag moet ik er naar toe! Ik schaam me echt, bang dat ik daar ga huilen (wat zeker gaat gebeuren!). Hoe kom ik hier ooit overheen? Ik kan het me niet voorstellen? Moet ik naar een dietiste of naar een psycholoog? Wie heeft hier ervaring mee en kan me op weg helpen? Ik wil ook voor mijn kinderen een goed voorbeeld zijn.
Ik heb hier geen ervaring mee maar vind het heel knap dat je het verteld. Respect daarvoor! Ik zou de huisarts om advies vragen, hij weet wel waar je terecht kan.
Oh joh wat goed van je dat je de HA hebt gebeld. Niet voor schamen! Echt, dat je het erkent, is de grootste stap. Zo weinig eten is echt niet gezond. Je bent ook eh, zeg maar, wat lang voor je gewicht Ik denk dat de HA je naar een psycholoog én een dietist doorstuurt. Wel gaan hoor! Succes!
Dank jullie wel. Ik ken verder ook niemand die dit ook heeft. Niet dat ik het iemand gun, maar ik zou er heel graag met iemand over praten die het heeft/gehad heeft. Mijn leven wordt nu hierdoor bepaald en ik kan niet meer genieten van de leuke dingen. Net op vakantie geweest en ik voelde me niet gelukkig. Ik vind dit erg voor de kindjes en mijn man. Ik leef nu naar het weekend toe omdat ik dan 'mag' eten van mezelf.
Wat goed dat je de huisarts hebt gebeld! Dat is de eerste stap. En dan huil je maar als je er bent, geeft toch niet? Ook ik denk dat je doorgestuurd word naar beiden. Succes !
ik heb er geen ervaring mee maar jij realiseerd je dat je een probleem hebt, dat is een 1e grote stap, nu wil je hulp zoeken en dat is ook een hele grote stap, je bent dus al een goed voorbeeld voor je kind. wacht de huisarts even af, hij/zij kan je het best uitleggen wat goed voor je is en dit samen met je bespreken.
Heb er geen ervaring mee maar vind het ontzettend knap van je dat je naar de HA stapt. En je hoeft je echt niet te schamen hoor, eerder het tegenovergestelde..wees juist trots op jezelf en het feit dat je hier sterk genoeg voor bent! dat is nou het mooiste voorbeeld dat je je kind kunt geven En huilen is helemaal geen schande..lekker laten komen die tranen, dat lucht juist vaak enorm op.
helaas wel ervaring. het enige wat ik er over kan zeggen op dit punt is vooral dat je de jaren die je doormaakt met dit probleem (ziekte) verschrikkelijk verspilde levens jaren zijn. iK heb helaas mijn hele jeugd hieraan kwijt geraakt en ik vind dat zo verschrikkelijk. gelukkig heb ik het kunnen overwinnen.. maar dat is echt iets dat je zelf moet doen. je kunt naar de doktor gaan en beginnen met jezelf dwingen een goed eetschema aan te meten. maar het zal niet makkelijk zijn want je psyche wil iets anders... toch als het je lukt om weer gezond te worden.. weet je pas weer hoe het voelt om van je leven te genieten. ik kan alleen zeggen, elke dag verspild met die vreselijke ziekte is weggegooide tijd.. en dat krijg je nooit meer terug
Aller eerst wat knap dat je zelf aan de bel getrokken hebt! En ik denk dat je naar een psychische diëtiste gestuurd word.. ( combi van psychiater en diëtist )
Ik ben alleen bang dat ik af ga bellen. Ik vind het echt doodeng! Ik weet niet of ik durf. Het voelt zo zwak, ik ben gewoon een moeder van 31 jaar! Waarom heb ik dit? Aan de ene kant wil ik hulp, maar aan de andere kant ook niet, want ik wil niet aankomen! Ik heb ook een gezond gewicht volgens BMI, dus voel ik me ook schuldig dat ik nu naar de HA ga, terwijl er veel meiden zijn met anorexia die veel minder wegen dan ik.
Niet voor schamen meid! Je ziet in dat je een probleem hebt, die stap is al zo ontzettend groot! En nou en als je gaat huilen bij de huisarts? Gooi het er maar eens lekker uit en ga dan je probleem aanpakken! You can do it meid! Zet hem op
Wat goed van je dat je de stap gaat zetten meis! En wat is er erg aan dat je gaat huilen bij de huisarts? Misschien helpt dat juist ook om kracht achter je verhaal te zetten. Ik heb er zelf geen ervaring mee maar er zijn wel klinieken en psychologen gespecialiseerd in eetproblemen. De belangrijkste stap heb je al gezet en dat is je probleem erkennen, de rest zal dan ook wel lukken! Heel veel succes woensdag!
Ja die hebben ook ooit in jouw positie gezeten alleen zagen toen hun probleem nog niet in.. Jij wel en dus laat jij het zover niet komen!
Ik persoonlijk vind je gewicht bij je lengte wat aan de lage kant. Maar of dat ook echt zo is kan ik natuurlijk niet beoordelen. Ik zou me iig niet schuldig voelen als ik jou was. Je kunt beter nu aan de bel trekken dan wanneer het helemaal uit de hand gelopen is. Zou je man eventueel niet met je mee kunnen?
Heel herkenbaar, ik heb ook een eetprobleem, wel anders als jij. Ik heb eetbuien, daarna doe ik overgeven. Soms probeer ik sterker te zijn, maar dan ga ik heel weinig eten zodat ik toch afval of op gewicht blijf. De weegschaal bepaalt mijn humeur elke dag. Ik ben heel perfectionistisch, en altijd met anderen aan het vergelijken. Ik ben een heel stuk zwaarder als jij 59/60 kg met 1.63 Ik heb nu ook de stap genomen en hulp gevraagt. Het voelt alsof ik gefaald heb, 32 jaar, een man en kinderen en dan zoiets doen... Succes bij de huisarts volgende week.
Bedankt meiden...het lucht echt op om het hier even te vertellen. Mijn man weet het dan wel maar hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan. Het is echt heel moeilijk om er nooit iets over te zeggen. Het voelt gewoon dubbel om te gaan naar de HA omdat het niet zo erg is ... lichamelijk dan. Maar ik hou het zelf gewoon niet meer vol. Het niet eten, op donderdag en vrijdag ben ik zo slap en futloos, kan ik amper een stap verzetten. En op zaterdag mag ik dan eten, ik weet niet hoe ik erbij kom. Ik ben na de bevalling veel opgevallen op deze manier en dat voelde goed. Ik heb in geen jaren een fatsoenlijk avondmaal gegeten. Daar voel ik me dan schuldig om.
Het enige dat ik je kan vertellen is dat ik 176 ben ik ik viel na de geboorte van mijn 2e door pfeiffer heel erg af, ik woog 50kg toen ze zeiden dat ik echt moest gaan oppassen en op een gegeven moment woog ik nog maar 46kg en stonden ze op het punt mij op te nemen. Nu had dit een lichamelijke oorzaak (althans, ik kon niets eten, alleen slapen). Daarna kwam ik langzaam weer aan maar eigenlijk voelde mijn lichaam zich pas in conditie toen ik boven de 58kg was, daarvoor had ik het steeds koud.
Je bent niet zwak, je bent dapper! Je hebt de eerste stap naar een oplossing gezet. Hou vol! En,als jij de hele week normaal eet in plaats van doordeweeks niet (lichaam in overlevingsstand) en in het weekend heel veel (lichaam slaat alles op want eindelijk voeding) dan kom je wellicht helemaal niet aan. Heel veel succes. Je verdient het om weer gelukkig te zijn.
Ik heb hier geen ervaring mee (met eetproblemen), maar heb wel een paar keer zitten huilen bij de huisarts (en bij een bedrijfsarts, en bij een psycholoog, en bij een verloskundige en zelfs een keer bij een fysiotherapeut). En als dat gebeurt laat je die tranen gewoon komen. Je bent niet de enige, die doos met tissues staat niet voor de sier op dat bureau.... Je hebt nu geen goede relatie met voeding, en daar moet je iets aan doen. Voor jezelf en voor je kind. En daar heb je hulp bij nodig - als je het helemaal zelf kon oplossen had je dat al gedaan. Het is geen zwakte, het is juist een teken van kracht dat je dit wilt gaan aanpakken. Dus gá gewoon naar die afspraak met de huisarts, vertel wat je probleem is en dan laat je het maar even over je heen komen.