op afvalsites kun je perfect bijhouden of je te veel hebt gegeten natuurlijk... maar OOK of je juist GENOEG hebt gegeten! dus dat idee is echt zo gek nog niet... op valtaf.nl zitten ook behoorlijk wat mensen die er zitten om juist niet af te vallen. dus op die manier kun je elkaar prima steunen!
Hoi hoi dat weet ik hoor,maar het lijkt me echt totaal geen goed idee omdat ts al aan de verkeerde kant van normaal eten zit.....
@linda81: mja zolang je je niet laat verleiden tot nog minder eten kan het geen kwaad volgens mij. mijn ervaring is in ieder geval dat er ook veel mensen zitten die proberen met een gezond eetpatroon af te vallen danwel aan te komen... en dat is misschien wel prettig voor TS iemand met hetzelde probleem, die weet hoe het voelt en hoe moeilijk het is om een aangeleerd eetpatroon weer af te leren. wat dat betreft is afvallen en aankomen nog niet zo verschillend. je meot het alleen wel op een gezonde manier willen doen. dus met 3 maaltijden en tussendoortjes enzo
been there done that.. maar ehm, no way op afvalsites kijken. Triggert veel te veel. Leuk om te kijken of je genoeg gegeten hebt, maar veel leuker te kijken hoe anderen afvallen, minder kcal eten etc etc. echt serieus, niet doen hoor!
de eerste stap hem je gezet. Ik denk dat het belangrijk is om bij beiden in behandeling te gaan. Het is niet erg om te huilen en je emotie te tonen. Dat laat alleen maar zien dat je de hulp nodig hebt waar je om vraagt. Je ervoor schamen hoeft al helemaal niet.
Dank jullie wel meiden. Ik vind het ook erg moeilijk wat ik moet zeggen bij de huisarts. Hebben jullie misschien tips? Hoe begin je zo iets? Ik zit er steeds over te denken? Qua eten gaat het nu echt niet goed. Omdat ik bang ben dat ik dadelijk MOET eten ben ik nu helemaal bezig met zo snel mogelijk kilo's eraf te krijgen. De kindjes zijn hartstikke druk en schreeuwen de hele dag door. Ik trek dat gewoon niet meer. Wanneer krijg ik mijn leven weer terug....?
Als ik een moeilijk gesprek heb dan schrijf ik van te voren op wat ik wil zeggen en leer dat uit mijn hoofd. In de praktijk zeg ik wat anders maar het geeft me toch wat rust, misschien jou ook?
ik zou het gesprek beginnen met : Het gaat niet goed met me. Dan vraagt de huisarts vanzelf wat er niet goed gaat. Maar het feit dat je nu extra wil afvallen omdat je straks mischien aan moet komen baart me zorgen. Dat is zo tegenstrijdig als het maar kan maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. juist er over gaan praten maakt het spannend en jouw manier om met die spanning om te gaan is nog meer controle te krijgen over het geen wat je eet. ( wat natuurlijk schijncontrole is want je raakt eigenlijk de controle over je leven steeds meer kwijt) Meid zet door, laat goed merken hoe het eten je leven nu beheerst ( al zal je waarschijnlijk de neiging hebben het af te zwakken) veel sterkte!
google pro anna op afbeeldingen 1e plaatje.... dat wordt uiteindelijk het resultaat. daar zitten ook meiden op te erg, die hopen dat ze dood gaan door uithongering, omdat dat het ultieme einde zou zijn. Het was bij mij zo, ik had niet alles onder controle en veel onzekerheden en twijfelde overal over. eten kun je je controle op botvieren en dat ben ik gaan doen. In mijn hoofd was eten het enige wat ik nog in de hand had. Ik ben sterker dan mijn eetlust en je denkt het in de hand te hebben, maar uiteindelijk is het omgedraaid, dan heeft de jou in de greep en heb je er geen controle meer over. Dat was bij mij in ieder geval wel. Dacht ik iets extra te zien, moest er weer 2kg af en op een gegeven moment wordt het honger gevoel een vriend, een vertrouwd gevoel en tegelijkertijd is het de grootste vijand. Je moet iets hebben (geen eten) wat jij onder controle hebt. Kinderen die schreeuwen zijn inderdaad een trigger om weer op de oude gewoonte terug te vallen, omdat je dan weer wat onder controle heb. En hoe begin je. Ja Ik zit met een probleem en ik weet niet hoe ik het aan moet pakken. Eetprobleem heeft controle over mij en daardoor gaat het niet goed met mij... zoiets ?? Vaak weten ze ook wel welke vragen ze moeten stellen aan jou om alle informatie uit je te krijgen, Het enige is wel dat je eerlijk moet zijn. En huilen bij de HA nou en dan weet de HA gelijk hoe erg je ermee zit en dat je echt wel bereid bent er aan te werken.
je bent echt niet dik hoor!.. Ik ben 1.60 en was 53 ongeveer en soms als ik veel at altijd 55 kilo en droeg kleren van 36 en sommige kleding 38 en zag alsnog slank uit! Ook al dacht ik weleens dat ik best wel dik ben (achteraf valt wel mee) Jij bent langer en weegt precies hetzelfde als ik (toen) Maarja het is altijd vaak wel in onze hoofd. Vindt het heeel erg knap van je dat de eerste stap hebt genomen! Gefeliciteerd nu naar de volgende stap !
Vierklavertje, Je hebt de eerste stap gezet. Vertel de huisarts wat je ons hebt verteld. - dat je dagen (bijna) niets eet en daarna vreetbuien krijgt, - dat je smoezen moet verzinnen voor je eetgedrag tegenover je gezin. - dat je je schaamt, - dat als je naar buiten gaat, hoopt dat je nog wat calorieen verbrandt, - dat het idee normaal te moeten eten ervoor zorgt dat je nog meer wilt afvallen, - dat je je man er het liefst buiten wilt houden, - dat je ongelukkig bent en - dat je je leven terug wilt. Genoeg redenen om hulp te vragen lijkt me! Succes!
Phoe jeetje meid dit is wel heel moeilijk voor je zeg. Maar inderdaad echt naar de huisarts voor je probleem. In mijn omgeving heb ik nu een meisje van een jaar of elf wat al druk aan het dieeten is, terwijl ze heel slank is Maar helaas heeft ze het van haar moeder over genomen die hier ook heel actief in is. Je bent inderdaad een voorbeeld voor je kinderen maar eerst jezelf op regel krijgen. Je voelt je rot, somber depri, maar meer afvallen lost niks op. Zelf heb ik na mijn eerste zwangerschap giga ondergewicht gehad. (door stress, roken slecht eten eigen schuld). Ik denk dat ik op zijn laagst 54 kg bij 1.78 was, maar oh wat voelde ik me rot, mijn huid, mijn humeur, was depri zat echt niet lekker in mijn vel. Maar gelukkig zit ik nu op een gezond gewicht en echt je merkt het aan je gestel hoor. Ik vind het dapper dat je dit plaatst, maar echt de huisarts bellen. Knuf!
weet je partner wel dat je de afspraak hebt gemaakt? dan hoeft hij niet eens mee.. maar dan kan hij 's ochtends wel even "helpen" door te zeggen dat je het niet moet vergeten en er 's avonds nog even naar te vragen als een stok achter de deur dat je anders moet bekennen dat je al gestopt bent voordat je echt bent begonnen
Ja hij weet ervan. Ik moet dit gewoon alleen doen heb ik het gevoel. Denk dat ik dan meer kan zeggen. Ik vind het sowieso al moeilijk. Ik weet niet hoe ik moet beginnen...wat ik moet zeggen.
Mja maar ook als je het alleen wil (moet.. tja je moet het altijd zelf doen uiteindelijk.. dat is waar) doen... is een stok achter de deur en een vriend die je af en toe even aanspoort niet onprettig eentje die zegt van "hey.. je zou toch dat en dat doen? waarom ddoe je dat nu anders dan?" en ik denk dat je afspraak bij de huisarts wel goed komt uiteindelijk.. waarschijnlijk zal hij vragen wat het probleem is... en tja.. al begin je dan wat haperend.. ik denk dat als je eenmaal begonnen bent met zeggen wat er aan de hand is en de eerste paar woorden eruit zijn.. je vanzelf de volgende woorden vind.... en dat daar dan emoties bij komen kijken lijkt me niet meer dan normaal.
Ik ben bij de huisarts geweest, was zo moeilijk! Ik wou dus niet huilen....ik had nog geen letter gezegd en ik zat al te janken. Hij was heel aardig en hij vroeg vanalles waarom....maar ik weet niet waarom.... Ik heb nu informatie gekregen van 2 psychologen, een man en een vrouw. Ik mag zelf iemand kiezen en contact met hem/haar opnemen. Ik denk dat ik voor de vrouw kies. Ik ben wel opgelucht, maar ben echt zo bang, kan nu alleen maar huilen.
Goed bezig jij! Oude patronen loslaten, en jezelf openstellen is altijd eng. Maar je gaat er echt beter van worden. Denk eens hoeveel tijd je gaat hebben voor leuke dingen als je er weer wat meer ruimte in je hoofd voor krijgt. Een stuk minder moe, minder gestrest. Gaat moeilijk worden maar daarna word het alleen maar beter
goed gedaan hoor nu maar gauw bellen naar die vrouw.. voor je je bedenkt worden heftige gesprekken maar daarna weet je waarschijnlijk beter waarom en als je weet waarom... kun je met jezelf aan de slag. wil je heel veel succes en sterkte wensen alvast