Ik heb dit topic de afgelopen week gevolgd, en ik vind je zo dapper! Echt een hele dikke duim omhoog voor jou! Zo knap dat je het onder ogen ziet dat je hulp nodig hebt, en dat je de stap ook hebt gezet om daadwerkelijk hulp te krijgen. Logisch dat je nu emotioneel bent, je hebt een hele grote stap gezet. Gauw die vrouw bellen meid. Je kinderen en partner mogen trots zijn op je. Wij zijn het in elk geval wel! *grote digihug*
Lief van jullie! Doet me wel goed om er over te praten merk ik. Ik heb dit altijd voor me gehouden. Mijn man kan er niet zo goed over praten. Dus we hebben het er nooit over. Het voelt als een opluchting, maar het is ook echt onwerkelijk. Voel me wel een mislukkeling en er gaat nog steeds door mijn hoofd .... als ik maar niet moet gaan eten en zeker niet zwaarder wordt.
Oh meid het geeft toch helemala niet dat je moest huilen? ik word nog steeds weleens verdrietig als ik aan die tijd terug denk. Succes, bellen, en snel he! liefs en sterkte meid!
Ik heb die vrouwelijke psycholoog gebeld en ze zou me inplannen en me vrijdag terugbellen. Misschien dat ik as woensdag bij haar terecht kan. Maar hoe werkt zo iets? Ik wil het nl. niet vertellen op mijn werk. Heb niet zulke tactische bazen. Die vertellen alle prive zaken door aan collega's. Ze zijn niet zo meelevend en dit vind ik te prive. Kan ik zeggen dat ik alleen op woensdagochtend kan b.v.? Ik wil ook niet asociaal overkomen bij die vrouw. Ik heb er geen ervaring mee nl.
Mja de enige keer dat ik bij een psycholoog was kon ik inderdaad aangeven wat mij het beste uit kwam... Met als 1 puntje.. dat ze enkel op donderdag werkte op het voor mij dichtstbijzijnde kantoor dus ik had 100% keuze.. als het maar op donderdag was zou het gewoon even voorleggen bij haar. afhankelijk van hoe druk ze het heeft zul je kunnen kiezen lijkt me. wat dat betreft is het niks anders dan een afspraak bij een huisarts of tandarts..
Haha Saskia, wel fijn dat je zo'n vrije keuze hebt Ik wacht het wel af....minpunt van mij dat ik alles meteen wil regelen en het liefste zelf wil doen.....moet ik misschien ook afleren.
kan een minpunt zijn.. kan ook een pluspunt zijn ligt er aan of je het ook afmaakt denk ik overigens kwam de donderdag mij prima uit omdat ik op donderdagmiddag toevallig vrij ben.. (en bijkomend voordeel was dat ik niet voor mezelf ging dus dat dat makkelijker uitleggen is op werk mocht het nodig zijn)
Okay, ik heb tot pagina 3 gelezen.. Dit forum kan me echt uren leesvoer geven! Jeetje, maar ik wil je mijn verhaal geven en dus ook mijn advies.. Ik woog op m'n zwaarst met 1.58, 75 kg. Al vanaf jongs af aan at ik selectief, was koken voor mijn mama eht een nahtmerrie. ga zo maar door.. toen ik ging menstrueren op m'n 11e begon ik uit te dijen, en met de pil werd dit alleen maar erger. Ineens toen mijn ex het op m'n 17e met mij uitmaakte begon ik te kotsen.. in de vroege ogtend... binnen 2 weken ging ik naar de dokter, aangezien dit een reflux was.. ik at al dagen niks meer en kon ineens niks meer naar binnen krijgen.. ik at wat soep en een koek hier en daar dat was het.. Omdat ik nooit een angst voor kalorieen heb gehad heb ik infeite nooit anorexia gehad.. Maar een eetprobleem was zeker aan het ontwikkelen.. Tabletjes van de ha en weer naar huis, overgeven stopt.. nieuw probleem volgt.. mijn gebit.. dat overgeven is niet zo flex voor je glazuur in totaal heb ik niet meer dan 15 x overgegeven.. 2 maanden later tandarts kontrole, overal gaatjes in ontwikkeling.. ik shrok me kapot! Je hebt te veel gesnoept zegtie badsloef tegen mij... ik denk ja vriend, dat denk ik ook... Uiteindelijk naar het buitenland verhuisd, en hier in de zorg wat dat betreft slehter, je wordt behandeld als een nummertje.. En dus vorig jaar kwam ik tot een piek waar ik alweer niks meer at (wel zo nu en dan een burger van de mac of andere junk) maar geloof me als je niet genoeg eet, dan blijft dat zelfs niet plakken.. Ik stond als een zombie in de keuken en tijdens de afwas voelde ik me half afwezig zijn.. heel scary.. Ik zag eruit alsof ik net uit een akelige gevangenis kwam.. Het ging er niet om dat ik niet wilde eten of niet wilde aankomen.. Ik KON niet eten.. ik dacht dat mijn kiezen gingen afbrokkelen en dat ik daar mogelijk in kon stikken.. het duurde maanden voordat ik mezelf heb weer heb kunnen leren eten.. zonder enige vorm van hulp.. Ook omdat ik altijd heel bewust ben geweest dat ik nu wel kan afvallen en er goed uit kan zien, maar dat ik gewoon niet mager wil zien en dat er ongezond dun uit zien er veel minder aantrekkelijker is.. Dat hoe dan ook je uitstraling, hoe meer je van jezelf kan houden veel belangrijker is dan wat op de weegshaal staat! Maar ik heb ooit een dietiste gezien omdat mijn dokter daht dat ik pbs had, maar die grappenmaker vroeg aan mij of ik normaal eet.. ja wat is normaal.. ik eet al heel mijn leven niet normaal.. dus miskomminukatie.. Anyway lang verhaal.. Maar je probleem erkennen is je eerste stap, welke hulp je nodig hebt om het tij te keren is aan jou. Als je niet genoeg je ei erover kwijt kan is het misshien handig als je ook met een psyholoog gaat praten, maar je kunt ook op internet met mensen praten die in de zelfde situatie als jij zitten.. Ik ben er ook ahter gekomen dat, wanneer eten niet meer normaal is ongeaht of je dun, dik, weinig of heel veel weegt dat niks te maken heeft met het hebben van een eet stoornis, het gaat erom hoe je eten benaderd, en als je bang bent om aan te komen en je kontrole over eten niet kan beheersen dan heb je een eet probleem Sterkte x
Er is helaas toch een wachttijd van ongeveer 3 weken, dat vind ik wel jammer. Maar het is niet anders.
Wat goed dat je hulp bent gaan halen en binnenkort ook krijgt. Je schreef ergens dat je je een mislukkeling voelt, dat ben je juist helemaal niet. Ik vind je supersterk dat je je probleem in de ogen durft te kijken en er iets aan gaat doen. Heel veel mensen durven dat niet. Ik hoop dat je snel trots op jezelf durft te zijn.
beter dan je helemaal niet inschrijven.. dan had je NOG langer met jezelf zitten tobben en 3 weken is zo voorbij joh! (tot die tijd mag je ons wel af en toe lastig vallen )
Dank je .... bij deze dus Dit was een moeilijk weekend. Ik weeg nu 56 kilo en ik wil zo graag naar de 53,5 toe, waarom weet ik niet. Ik weet dat het niet veel is voor mijn lengte, maar ik voel me daar goed bij. Ik heb echt heel erg de behoefte om er over te praten, maar met mijn man gaat dat niet goed. Hij weet niet wat hij moet zeggen of zegt de foute dingen. Maar ik weet niet of gesprekken met een psycholoog iets zullen oplossen.
Neee niet afbellen! Wat onwijs sterk van je dat je hebt gebeld, echt heel knap. Nu volhouden! Je BMI gezond? Ik ben 1.68 en normaal 53 kilo en mijn bmi grenst aan het ondergewicht, jij zal daar ook op hangen? Als je zo doorgaat zit je er binnen de kortste keren onder, dat is niet gezond hoor. Bovendien neemt je voedselinname naar wat jij vertelt obsessieve vormen aan, dit is ook niet gezond. Het domineert zo dat je niet geniet van het hier en nu en daar moet je iets aan doen. Dus schuldig voelen hoeft helemaal niet, het is juist goed dat je nu aan de bel trekt! Je kan het!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ff weer klagen...ik voel me echt zo slecht nu. Het lijkt wel of het erger wordt. Heb gewoon nergens meer zin in. Ben echt te bang om iets te eten nu. Heb nu 2 dagen niets gegeten behalve een halve cracker. Het lukt gewoon niet. Ondertussen doe ik wel vrolijk en het is zo vermoeiend allemaal! Voel me schuldig tov de kinderen, mijn man.
mja natuurlijk is het vermoeiend.. je hebt geen brandstof! en tip: van niet eten wordt je OOK dik... dus beter regelmatig kleine beetje eten dan een halve cracker in 2 dagen
Meid wat vervelend dat je hier last van hebt! Je moet wel blijven eten hoor, want niet eten maakt je inderdaad ook dik, want je lichaam gaat alles opsparen als je dan wel eet en dan weer niet, je kan beter met regelmaat kleine beetje gaan eten. En als je gewoon eet voel je je ook meestal iets beter en heb je meer energie. Ik daarin tegen heb gisteren te horen gekregen dat ik het tegenovergestelde heb, ik eet juist teveel en ben daarom te zwaar (zo'n 30 kg) Ik zit er nu ook over te denken om naar een psycholoog te gaan. Meid ik wens je veel sterkte en nu wel doorzetten he! Je kan het!! Liefs
Even een update! Ik heb vandaag om 4 uur een eerste gesprek met de psycholoog. Ik vind het doodeng! Ben net bezig geweest om een vragenlijst in te vullen....dan ga je helemaal aan jezelf twijfelen na zo'n lijst. Wat moet ik daar zeggen? Waar moet ik beginnen? Ik ben bang om iets ' fout ' te zeggen dat ze een verkeerd beeld krijgt ofzo. Ik weet het niet!
Misschien kun je een paar punten opschrijven zodat je een leidraad hebt? Verder weet een psycholoog wel welke vragen hij of zij moet stellen. Heel veel sterkte meid!