Ik ga eigenlijk voor mijn eetprobleem, maar in de vragenlijst die ik heb gekregen, staan allemaal andere dingen in. Dat ik daar nu ook over ga twijfelen. Echt erg toch?
Dank jullie wel! Het was fijn om eens erover te praten. Het lijkt me een aardige vrouw, ze is nog jong volgens mij. Ik kan ze niet goed schatten. Ik krijg 5 sessies van ongeveer een uurtje. En daarna evaluaren hoe het gaat. Ze gaat me helpen om het eten minder belangrijk te maken en dat ik er normaal mee om kan gaan en weer kan gaan genieten van alles. Ik hoop zo dat dat gaat lukken! Dat wil ik heel graag.
Dank je! Ik zit nu te denken, mijn man is bijna jarig... om een nachtje weg cadeau te doen. Maar dat is voor mij heel moeilijk omdat ik dan wel moet eten, in een restaurant en 's morgens ontbijt. Vroeger was dat iets wat we regelmatig deden, daar houden/hielden we allebei van. Heerlijk ontbijten. Zal ik dat gewoon doen, proberen mezelf te dwingen of kan ik dat beter niet doen? Dat vraag ik me echt af.
Misschien als jullie naar een hotel en restaurant gaan verwacht je in 1 keer te veel van jezelf waardoor je alleen maar het gevoel zal krijgen dat je faalt. Wat natuurlijk helemaal niet zo is, maar de kans is er dat je dat zo ervaart. Maarja als jij denkt dat je het aan kunt, is het natuurlijk wel erg gezellig even met je man een nachtje weg te zijn. Heel veel succes!
Ik dacht eigenlijk beetje hetzelfde als Luffy.. Maar kon het niet zo omschrijven Je hebt 2 opties... Of je hebt het prima naar je zin en eet 's ochtends ook een hapje mee. (hoeft echt niet meteen 3 borden natuurlijk) Maar er is een zeker risico dat als het niet lukt... Je daar de rest van het weekend je druk overmaakt. En jij bent de enige die kan inschatten wat er gaat gebeuren dat weekend Als het lukt is het een heel goed plan Lukt het niet... Dan komt dat denk ik niet ten goede van je zelfvertrouwen
Even weer een update. Ik ben vandaag voor de 2e keer bij de psychologe geweest en ze gaat me doorverwijzen. Ik zou dan in groeptherapie moeten, 3 maanden lang 1,5 uur per week. En daarna een 4 daagse therapie. Pfff het lijkt me moeilijk en heftig en wil ik dit wel? Vooral in een groep..... Ik heb geen anorexia zegt ze, maar als ik zo doorga wel. Het beheerst mijn leven maar schijnbaar is het bmi voor anorexia 17,5 en ik weeg nu 53 en mijn bmi is 17,7 (zegt zij dus) en ik gebruik geen laxeermiddelen ed om mijn eten uit te spugen. In elk geval....ik moet haar laten weten wat ik doe. Ik vind het moeilijk. Heeft iemand hier ervaring mee? Er staat ook in de folder dat je medicijnen krijgt mocht dit nodig zijn. Maar kun je dit weigeren? Want ik wil geen medicijnen! Ben een beetje in paniek nu.
Medicijnen mag je altijd weigeren. Ik heb er verder helemaal geen ervaring mee, maar als ik je mag adviseren over die groepstherapie: DOEN! Wie weet is het wel heel zinvol, ook al lijkt het je niet. Als je er open in gaat, zal het je misschien verrassen. Als het niks voor je blijkt te zijn, kun je altijd stoppen toch? Je hebt de eerste stappen genomen dus het zou zo jammer zijn om nu te gaan terugkrabbelen. Ik hoop dat je je sterk genoeg voelt om de stap naar de therapie te nemen. Houd in gedachten waar je het voor doet. Anorexia met een BMI van 17,5? Ik denk eerder dat je moet kijken naar je gedrag, het ziekelijke niet-eten. Dat is onwijs gevaarlijk dus het is echt, echt, ECHT heel belangrijk dat je alles eraan doet om dit onder controle te krijgen. Succes met alles! Edit: in je openingspost woog je 56, nu 53. Er moet echt wel iets gebeuren meid..
Ik wil er ook heel graag vanaf. Maar ben ook bang voor reacties. Ik heb nu nog aan niemand verteld. Mijn ouders weten het niet eens. Op mijn werk b.v. wil ik het zeker niet melden. Ik weet uit ervaring dat ze niet discreet met privé dingen omgaan, ik weet dingen van mijn collega's die ik niet wil weten. Ik heb hele onaardige, niet medelevende bazen. Dus ik weet niet hoe dat moet met die 4 daagse therapie. Ik vind het heel moeilijk! Ben vooral nu bang dat mensen mij als gek gaan zien of als labiel! Ik ben inderdaad meer afgevallen. Ik ben nu bang dat als ik dadelijk normaal 'moet' eten, ik veel ga aankomen.
Ik snap dat heel erg goed, dat je het niet wilt vertellen. Ik weet niet hoe de wet hierover is, maar volgens mij ben je niet verplicht te vertellen wanneer je medische afspraken hebt, waarvoor het is. Werk is belangrijk, noodzakelijk zelfs, maar deze therapie kan jouw leven redden. Je angst om aan te komen, is ongezond. Met een gewicht als het jouwe, zou je dolblij moeten zijn met ieder pondje dat eraan komt! Je móet echt die therapie gaan volgen! Misschien is dat een eerste stap, het aan bijv. een vriendin of aan je ouders te vertellen. Je schaamt je misschien, maar het is echt niet iets om je voor te schamen. Het is al rot genoeg voor je en je zult zien dat je niets anders krijgt dan enkel en alleen steun. Die mensen houden van je!
hoi, bij eetproblemen is het vaak een groot probleem om dit ook te delen met je omgeving. Je hebt het al lang voor jezelf gehouden en je ziet het als groot falen dat je zo vastloopt en het zelf niet kan oplossen. Gaan delen met je omgeving is echt al een onderdeel van de oplossing van je problemen. Tuurlijk is dat moeilijk. Bespreek ook met de therapeut hoe je dit het beste kan doen. ( om puur naar een bmi te kijken en zeggen dat je geen anorexia hebt vindt ik lekker kort door de bocht, alles wat je schrijft schreeuwt het bijna uit!) Ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk moeilijk is om aan te geven dat je ergens problemen mee hebt en hulp nodig hebt. Mijn ouders hadden tot dat ik met spoed moest worden opgenomen niets in de gaten en werden ( met mijn toestemming) door mijn huisarts geinformeerd. Heeel veeel sterkte!!!!
Dank jullie wel! Ik zit met zoveel vragen en niemand kan me helpen. Het is zo vermoeiend en eenzaam. Ik kreeg b.v. een mail dat de vrouwen van de vriendengroep van mijn man een weekendje weg willen (met alleen de vrouwen dus). Normaal hartstikke leuk, maar nu voor mij heel moeilijk. Ik zit dan te denken wat ik moet...afzeggen of meegaan. Een heel weekend trek ik denk ik niet. Ik zit niet goed in mijn vel. Maar misschien moet ik het wel doen denk ik ook. Ik heb nu afgezegd, maar voel me dan schuldig en twijfel weer. Zo gaat het de hele week door. Vorige week heb ik de hele week niets gegeten! Zondag was de verjaardag van mijn zoontje en 's avonds heb ik dan een stukje vlaai gegeten, mocht van mezelf omdat ik veel afgevallen was. Het was zo lekker en daarna nog een broodje gepakt en zo toch een beetje normaal kunnen eten die avond (ik was alleen thuis en dan lukt het wel). Maar nu dus wel aangekomen, natuurlijk omdat ik lang niets gegeten had en toen weer wel wat. Dus nu weer de hele week niets eten en van het weekend weer proberen. Kom ik natuurlijk weer aan en dan weer niets eten......zo blijf ik in dat circeltje . Ik kom er niet uit!! Ik ben ook bang dat ik dadelijk nooit meer iets lekkers kan eten. Ik kon vroeger echt genieten van die dingen. Nu ben ik jaloers als ik ergens ben en ik zie iemand een koffie met een gebakje of lekker broodje zitten. Ik kan dat niet meer. Kan ik dat ooit nog?? Dat maakt me verdrietig. Kan ik strakjes nog samen met mijn man een avond wat lekkers snoepen of gewoon samen uiteten? Kan ik gewoon eten en wat lekkers blijven eten? Zonder kilo's aan te komen en daarvoor bang te zijn?
Ik durf te zeggen dat jij dat weer kan, straks. Maar je hebt wel bepaalde dingen die je moet doen, en je weet dat je die dingen moet doen. 1. Neem je man in vertrouwen. Zeg hem hoe slecht het met je gaat. 2. Vertel het je familie. Alle steun die je kunt krijgen moet je aanpakken. Zo'n groot probleem kun je absoluut niet alleen aan. Het vergt veel moed, schrijf voor mijn part een brief, maar vertel het ze! 3. Therapie. De eerste (moeilijkste!!) stappen heb je genomen, nu moet je doorzetten. Je kunt deze dingen uitstellen, niet afstellen. Maak voor jezelf een duidelijk plan, schrijf op waarom je dit moet doen.
Mijn man weet het wel. Verder niemand, mijn moeder vermoedt het wel denk ik. Ik weet dat het moet, maar ik vind het nu even moeilijk. Ik jank nu al om alles! Zouden jullie wel mee gegaan zijn met dat weekendje weg? Normaal ging ik altijd regelmatig uiteten met mijn man of een weekendje weg. Dat kan ik allemaal niet meer of 's avonds eens wat lekkers pakken, een koekje bij de koffie. Verse broodjes s morgens. Ik mis dat allemaal en het normale eten ook!
Nee, dat zou ik niet doen. Dan maak je je steeds zorgen om wat de anderen van je denken, hoe je onder het eten uitkomt en zo. Ik zou niet meegaan op dit punt.
Ik vind het jammer dat ik allemaal die leuke dingen niet meer kan. Maar ik weet ook dat ik daar veel stress door krijg. Moeilijk. Het is zo rot als je niet meer kan genieten. Het lijkt ook net of mijn lichaam went aan dit patroon. Ik heb nu 3 dagen niet gegeten en niet gedronken en ik voel me niet slap (voorheen wel en dan was dit een teken dat ik afviel....erg hé?). Maar nu voel ik me niet slap en val ook veel minder af dan voorheen. Het is echt zo erg. Ik wil er vanaf!!
Laat dat weekend weg even zitten, dat is voor nu bijzaak. Volgend jaar ben je misschien al zover dat het je gaat lukken en dat je met plezier heen gaat. Ook je werk en je collega's zijn nu niet belangrijk. Wat kan jou het schelen wat ze van je vinden en zeggen? JIJ moet beter worden niet alleen voor jezelf maar ook voor je gezin! Wat zij vinden en wat hun nu overkomt is toch veel belangrijker dan je collega's? Je man heeft beloofd om er te zijn in goede en slechte tijden, maak daar gebruik van. Vertel hem welke steun je nodig hebt. En verder, je kan toch niet drie dagen niks eten en drinken? Je kinderen krijgen dit echt mee en dat tekent ze voor in de toekomst. Ga in therapie en doe het. Succes!
Hoi. Ik snap best dat je in paniek bent geraakt want aan de ene kant wil je ervanaf, aan de andere kant wil je het houden zoals het is. Ik schrik eerlijk gezegd wel van de uitspraak van de psychologe dat je nu geen anorexia hebt vanwege je BMI. Een eetstoornis is geen geintje en ook geen ´´afvalpoging´´. Het is een teken van extreme controlebehoefte waarbij de angst voor controleverlies ook heel hoog is. Je kunt er zeker vanaf komen. Eerst door je eetpatroon te stabiliseren (en dat gaat al angst oproepen) en in een tweede fase door ook je gedachten en gevoelens onder de loep te nemen. Het is een proces waar je tijd voor nodig hebt. Geef jezelf die tijd want je lijdt hier duidelijk onder. Maak het jezelf niet te moeilijk door uitstapjes te plannen. De manier waarop je denkt over eten maakt dat nu allemaal niet mogelijk. Ik wens je heel veel sterkte. En bedenk dat dit niet vanzelf zal gaan, wees erop voorbereid dat je echt drempels over zult moeten gaan. (maar dat weet je wel...). Ga ervoor! ohja, je hoeft geen medicijnen! Mochten ze denken dat je erbij gebaat kunt zijn, dan zullen ze dat altijd uitgebreid met je bespreken. Je wordt echt niet gedwongen.