Pff euh waar ga ik beginnen *diepe zucht*.... Ik denk dat ik een eetprobleem heb...zo het hoge woord is eruit. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik te zwaar. Vanaf kind af aan ben ik al naar een dietist gestuurd en vanaf mijn 12e dus ALTIJD bezig geweest met lijnen. Dan viel ik weer af, dan kwam ik weer bij. Altijd een grote schare vrienden om me heen gehad, maar nooit echt iemand tegengekomen. Ze vonden me allemaal even 'aardig' en ik was ieders 'beste vriendin' maar daar bleef het bij. Ik heb me heel eenzaam gevoeld, ondanks die grote vriendengroep. Na 4 jaar extreem veel last van hyperventilatie te hebben gehad (wat ik kreeg nadat mijn allereerste vriendje het uitmaakte, waar ik ontzettend gek op was en daardoor nog meer problemen kreeg met mezelf), kwam ik ineens via internet mijn huidige man tegen. We zijn nu hartstikke gelukkig, 4 jaar getrouwd en in december mama geworden van een prachtige zoon Lucas. Juist voor Lucas wil ik een gezonde moeder zijn, veel bewegen, lekker met hem spelen e.d. Ik had me dus ook echt voorgenomen weer opnieuw aan de slag te gaan met mezelf. Maar ik merk dat ik het echt zo moeilijk vind, ik kan het niet alleen... We hebben een moeilijke start gehad met Lucas en ondanks dat ik een maand na de bevalling al mijn zwangerschapskilo's alweer kwijt was, ze vliegen er nu weer aan. Ik zit nu dagen alleen thuis, heb nog verlof en ik merk dat ik gewoon niet goed bezig ben. Het gewoon 3x per dag eten schiet er bij in. Avondeten doe ik gewoon normaal hoor en ik kook ook altijd, maar overdag slaat soms helemaal nergens op. Een koekje hier, een handje chips daar, een snoepje, dan loop ik naar de supermarkt en koop een croissantje....dit doe ik niet dagelijks maar het gebeurt wel steeds vaker... Ik ben er ZO klaar mee, maar ik verval steeds weer in mijn oude patroon. Ben nog nooit zo zwaar geweest als nu. Mijn man vind het niet erg, die valt op stevige vrouwen, maar eigenlijk wil ik dat hij er WEL problemen mee heeft zodat ik er misschien iets harder aan werk. Ik vind mezelf niet meer mooi, haat mijn lichaam en dat wil ik niet meer. Ik wil een trotse mama zijn waar Lucas straks ook trots op kan zijn! Me op laten nemen in een kliniek of zo wil ik niet want ik WEET dat ik het kan, daarbij werk ik 3 dagen per week en nu met Lucas wil ik dat niet. Ik wil het gewoon zelf kunnen! Daarom ben ik op zoek naar meiden die ook last hebben van een eetprobleem en met me mee willen kletsen/ ervaringen uit willen wisselen, dat kan dus ook juist het tegenovergestelde zijn.... Ik vind het heel moeilijk om er voor uit te komen, en zit hier al bibberend te typen met tranen in mijn ogen, omdat ik zoooo bang ben dat mensen me hier herkennen...maar het hoge woord is eruit: IK HEB EEN EETPROBLEEM.....