Mijn oudste at ook zeer zeer beperkt vanaf een jaar of 1,5 a 2, die ‘fase’ duurde echt járen. Inmiddels is ze 9 en is er in die 8 jaar tijd toch ergens een knopje omgegaan - ze eet nu eigenlijk alles. Vanaf een jaar of 7 moest ze muizenhapjes gaan proeven, en ik denk dat ze ongeveer een jaar geleden ineens gewoon een vol bord avondeten leeg at (daarvoor dus nooit gebeurd).
Het kan natuurlijk van alles zijn, het kan een fase zijn maar ook een onderliggende oorzaak hebben. Hier een kind met ass dat nieuwe structuren en smaken lastig vindt, en dus erg slecht nieuwe dingen wil proeven en bepaalde dingen alleen in bepaalde situaties eet, bepaald beleg eet hij bij sport altijd want dat is zo super lekker maar als ik het in huis haal (exact dezelfde) dan is het echt vies, geef het dan aan leiding bij de sport en daar wordt het wel gegeten. Ik heb het los gelaten, ik weet dat hij bepaalde merken en soorten eet en drinkt en wonderbaarlijk genoeg begint hij meer te lusten en te eten en soms te proeven. Groente blijft vies en wordt minimaal gegeten maar tegenwoordig beleg op brood en met een dagje weg kunnen we een tosti halen ipv dat ik alles mee moet nemen, dus het komt vaak wel goed. Maar als je twijfels hebt kun je die altijd eens bij de huisarts neerleggen, in mijn ervaring is het hoe meer ik er over praat hoe slechter het gaat dus ik doe niet moeilijk en laat het zijn zoals het is. Ik was zelf niet veel beter als kind en eet nu ook veel.
Mijn zoon heeft het. Niet officieel gediagnosticeerd want het hangt samen met zijn autisme maar we (psycholoog, psychiater en wij ouders) behandelen het als afrid. Het grote verschil met een fase is dat afrid geen fase is. Het is al vanaf baby af aan angst/afkeer voor bepaald eten/structuur/kleur/samenstelling/smaak. Niet iets wat begint met bijv 2 jaar.
Ik herken wel stukken bij onze dochter, zij heeft vooral veel moeite met de structuur van eten. Van bloemkool of broccoli bijv. moet ze echt kokhalzen, al van baby af aan. Ze eet heel selectief. Groente alleen sperziebonen, boerenkool, doperwtjes en komkommer. Fruit alleen appel, watermeloen en heel soms mandarijn. Denk zelf dat het bij haar te maken heeft met eventuele hooggevoeligheid, want ze kan bijv ook niet tegen labels of naadjes in kleding. Geen idee of dat ook samen kan gaan met eten, ik vond het zelf wel een logische verklaring
Ook dat inderdaad, hier met 6 maand oud al stress omdat hij naast zijn melk niks wilde drinken en het ruim 30 graden was buiten, je niet onbeperkt opvolgmelk kunt geven en ik ongeveer tig soorten drinken heb gehaald in de hoop dat iets er in ging. Ik hou nu mijn hart al vast...ik zag dat de "goede" ranja een nieuwe verpakking krijgt, ik heb dus alle oude verpakkingen alvast gekocht bij de supermarkt zodat we in ieder geval nog even vooruit kunnen zonder gedoe, en ik tussendoor een nieuwe verpakking erin kan gooien in de hoop dat hij het niet merkt en we zo de overstap kunnen maken. De ontbijtgranen die hij sinds kort eet (joepje) kreeg een nieuwe verpakking en die wil hij dus niet eten dus ik heb een oude doos staan en gooi daar de nieuwe verpakking in leeg en dan wordt het gegeten, hopelijk blijft de doos lang goed .
Wat jij beschrijft herken ik vooral van mezelf. Ik at altijd alleen maar bruine bonen en doperwten. alle andere groentes lust ik niet. Ik at geen sauzen, geen rijst, geen pasta, hooguit 1 boterham per dag.. als baby at ik ook geen babyvoeding, spuugde ik allemaal uit.. ik kwam bijna niet aan toen.. met de jaren ben ik wel meer gaan eten! Maar begon vooral pas vanaf mijn 18de ofzo.. Maar ik had geen angst om te eten en dat is met die ziekte wel.. Ik lustte gewoon niet meer.. vond het vies en moest dan ook braken.. hoe verser het eten hoe viezer ik het vind.. dat is nu nog.. groente uit een potje (doperwten) lust ik wel, maar vers vind ik smerig. Zit teveel smaak aan.. ik zou bij jou dochter dan vooral denken dat ze het gewoon echt niet lekker vind.. niet zozeer angst..
Dat klopt niet hoor. Bij sommige mensen ontstaat het juist later, door een trauma. Maar er zijn inderdaad ook mensen die al van baby af aan een selectieve eetstoornis hebben.
Ik zou het loslaten. Vaak heb je al het mogelijke al geprobeerd en niets werkt. Ik heb ooit een situatie gelezen waarin het de totale gezinssituatie overnam. Ouders kwamen bij jeugdzorg terecht waren jaren therapie zonder resultaat zat en moesten tegen hun wil in relatietherapie. Die hebben dochter toen laten opnemen met een buiksonde. Ik zou trouwens niet accepteren dat ze alleen maar 3x per dag patat of pizza zouden eten. Maar als er wel een beperkte lijst is dan is dat wat het is. In combinatie met vitaminepillen/poeders/snoepjes of repen/drankjes etc voor ondervoeding of caloriebommen die sporters eten. Wat maar lukt. Zolang ze maar blijven groeien en geen achterstanden oplopen. Naar kind zou ik wel duidelijk (en misschien hard)zijn als ze niet genoeg energie hebben voor school/sport/uitjes. Dat komt omdat jij niet (goed) eet. Dan kan je dus helaas niet mee. En bij vaak ziek zijn ook duidelijk uitleggen hoe dat komt. Dus dat er een duidelijk verband komt tussen niet goed eten kan zorgen voor ziekte en vermoeidheid.
Ik herken mezelf er deels in van toen ik jong was. Ik at alleen leverworst en pap op 6 jarige leeftijd kwam daar patat, banaan en brood bij, pas toen ik ongeveer 12 was wilde ik ook andere dingen eten. Ik moet wel zeggen dat het niet zo extreem was als in dit artikel. Mijn jongste zoon eet ook bijna niks, ja speciale koemelkvrije baby melk, komkommer, paprika, aardappels, bepaalde groenten en dat was het wel. En hij gooit niet zijn eten op de grond maar maakt er met zijn handen een tsunami van door met zijn handen heel snel over zijn blad te vegen.
ja vast wel maar ik heb het over jonge kinderen. Een jong kind dat van veel verschillend proeven/eten naar bijna niets willen proeven/eten gaat want ‘lusiknie’ heeft geen afrid. Net als dat niet elke peuter met een grote drang voor controle autisme heeft, of een hyperactieve peuter die niet luistert adhd, enz.
Mijn dochter en ikzelf hebben dit. Dochter had al problemen vanaf baby af aan. Ze kreeg kunstvoeding, vanaf 6 maanden zou ze dan pak nr 2 moeten hebben, dit was 1 groot drama. Vast voedsel introduceren liep op niks uit. Ze is in een revalidatiecentrum onderzocht. Motorisch kon ze het wel maar ze nam zulke kleine hapjes en slokjes dat ze zich vaak verslikte (3x geheimlicht). Morgen wordt ze 9 en ze proeft nu wel nieuwe dingen. Ze moest eigenlijk naar een eetteam, dat heeft haar blijkbaar zo geraakt dat ze spontaan is gaan proeven. De hoeveelheden zijn niet genoeg qua voedingsstoffen maar ze eet. Als peuter kreeg ze bijvoeding omdat ze te mager was. Nu is ze juist stevig (ze houdt wel van brood, pizza, chocola en chips. Patat, pannenkoeken, rijst, aardappels, meeste groenten neemt ze 1 hapje van). Wij laten het nu voor wat het is. Ze eet en dat is fantastisch. Ze heeft trouwens ass (wat vroeger asperger was), ze is slim en denkt heel veel, te veel, na. Wat zou er kunnen gebeuren. Hierdoor is ze bang dat ze in eten stikt, maar ook zwemles geeft problemen. Met alle motorische ontwikkelingen was ze laat omdat ze dingen pas deed als ze er zelf genoeg vertrouwen in had. De arfid past bij haar dus in het plaatje van wie zij is. Als kind at ik alleen brood en kale macaroni en kreeg ik vitaminepillen. Inmiddels eet ik ook groente, aardappels, rijst etc. Maar geen paprika en ui, geen rauwe groenten en geen fruit. Ik wil wel maar het lukt niet. Het is een combinatie van irreële gedachten en smaak, textuur etc. Mijn hoofd roept dat het gif is, vaak zit er een geur aan, etc. Lastig uitleggen. Bij banaan is het zo erg dat ik sta te kokken als ik een ongeschilde banaan voel. Mijn hoofd kan de kleur, geur, vorm en vastheid van een banaan niet combineren. Ik zou dus vooral niet teveel gaan pushen. Werkt vaak averechts.
Mag ik vragen aan welke tips je echt dingen hebt gehad? Hier heeft de grote broer van mijn "arfid-verdachte" peuter ASS. Grote broer eet prima overigens. Peuter heeft voor zover we nu weten geen ASS (ontwikkeling met ASS-broer 5 werelden van verschil), maar wel een aantal specifieke trekjes qua sensorische beleving en dus ws arfid. Zit echt met m'n handen in het haar. Mag ook per pb
Wat ik mij dan afvraag, koken jullie apart voor jullie kinderen? Mijn oudste is dus ook zo. Hij eet niks wat hij niet kent. En alles met ‘saus’ eet hij niet. Dus alle soorten pasta zonder saus, wit rijst etc. Hij eet verder patat, frikandel, nuggets, pizza van één merk. Ben zo jaloers op mensen waarvan de kinderen gewoon met de pot mee eten.
Elk kind is anders natuurlijk dus wat voor de ene werkt werkt niet voor een ander. Hier uit het zich in heel beperkt eten. Hij is overgevoelig voor textuur, smaak, kleur en opstelling. Bij twijfel raakt hij het niet aan. Op een slechte dag laten we hem eten zoals hij wil. Bijvoorbeeld met zijn handen, elk pastaatje grondig laten inspecteren, tablet/tv erbij, van tafel af, op de grond eten, apart eten, later eten, koud eten, opnieuw opwarmen (dan verandert de textuur en smaak wat en soms vindt hij dat prettiger). Op een normale dag zetten we zijn bordje met zijn eten (pasta met saus) op de tafel en zeggen we ‘We gaan eten; dit is pasta met saus’. Dan komt hij het ‘keuren’ en dan zeggen we ‘ga maar zitten’. We geven hem een beetje de tijd om zich voor te bereiden, hij begint zelden meteen met eten. Het duurt meestal 5 a 10 minuten voordat hij de eerste hap neemt. We pushen niet, we motiveren wel ‘neem maar een hap’. We herhalen ook veel wat er op zijn bord ligt. Meestal is het dan goed (want ik geef hem altijd hetzelfde) en eet hij zelf of ik help hem. We geven hem ondertussen wel de ruimte om te bewegen en hij heeft zijn tablet met zijn filmpjes. Belangrijk is dat de focus niet op het eten ligt, dat kan stress geven en stress is einde eten. Het doel is dat eten normaal wordt/blijft. Je geeft je lichaam de energie die het nodig heeft en dat doen we door eten in ons mond te stoppen, te kauwen en dan te slikken. Eten is niet positief en niet negatief. Hij wordt niet de hemel in geprezen als hij goed eet en hij wordt niet gestraft als hij slecht eet. Hoe dan ook krijgt hij zijn danoontje toe want we belonen en straffen niet met eten. Het is loslaten loslaten loslaten. Vooral geven wat ze wel eten, probeer niet te vaak nieuwe dingen. Het een vertrouwensding.. als hij zijn eten niet 100% vertrouwt eet hij het niet. We lopen zelfs de kans dat hij het helemaal niet meer wil. Dat kunnen we ons niet veroorloven want hij eet al niets zeg maar. Wij merken ook dat het een vertrouwen is naar ons. Hij eet meestal als ik zeg dat het goed is. Ik moet dus voorzichtig omgaan met zijn vertrouwen en zijn grenzen respecteren. Geen veranderingen in recept, niet zomaar dingen toevoegen of vervangen, zeker niet liegen en zeggen dat het kipnuggets zijn van de McDonalds terwijl het homemade is zeg maar. We bieden hem alleen nieuwe dingen aan als we weten dat hij zich 100% comfortabel voelt. We weten dat hij het niet zal proeven, maar aanbieden in stressvrije omgeving geeft de meeste kans.
Zoals al in meerdere artikelen naar voren komt, Seys is gespecialiseerd in de behandeling van Arfid. Ik heb daar twee weken in de wachtkamer doorgebracht, mijn zoon volgde er een andere therapie. En ik heb daar verschillende ouders gesproken wiens kind daar onder behandeling was voor Arfid. De behandeling duurt gemiddeld 9 maanden, de meeste kinderen slapen daar ook. Het is een lang en intensief traject. Ook verschillende kindertjes met sonde voeding gezien. Ook een kindje die ik denk net een chemokuur had ondergaan en daar weer leerde eten. En ook verschillende ouders gesproken bij wie de aandoening samenhing met autisme. Maar, wat een hoop van de ouders zeiden die ik daar sprak, is dat ze nergens serieus werden genomen, dat de tips die ze in reguliere ziekenhuizen kregen eerder averechts werkten en dat ze heel blij waren dat hun kind eindelijk een behandeling kreeg die wel aansloeg. Daar worden natuurlijk alleen de kinderen behandeld voor wie het echt een heel serieus probleem is, anders kies je daar als ouders denk ik niet voor. On topic, als je op basis van een artikel het één en ander denkt te herkennen en je kind heeft er echt last van, kun je A, afwachten, B, een boek lezen waarin het uitgebreider beschreven wordt of C, langs de huisarts gaan (of het consultatiebureau).
Ze is vooral bang om te gaan spugen en ik denk dat ze juist gaat spugen door die angst als ze nieuwe dingen probeert.