Hi allemaal, Ik zit met iets in mijn maag, wat ik graag even van mij af wil schrijven. Mijn zus die een aantal jaren ouder is, is nu zwanger van haar eerste kindje die ze in juli verwacht. Ze loopt zo'n 4 mnd voor op mij. Mijn zus en ik hebben soms een wat moeilijk contact, wat volgens mij veroorzaakt wordt door een stukje overgevoeligheid naar elkaar en een stukje onbegrip. Hierdoor voelen we ons snel aangevallen. Verder heb ik altijd de indruk gekregen dat ik als het kleine (lees onvolwassen) zusje wordt beschouwd en ik accepteer dat niet meer. Mijn zwager (haar man) versterkt deze emotie door vaak een denigrerende houding aan te nemen en opmerkingen te plaatsen die "grappig" bedoeld zijn, maar wel kwetsend zijn. In het verleden heb ik ook mijn fouten gemaakt (verkeerde vriendje, niet luisteren naar advies etc), maar ik geef ze ook toe en heb ervan geleerd. Toch lijkt het alsof wat in het verleden is gebeurd altijd weer terug komt naar het heden. Ook mijn zus heeft haar periodes gehad, die niet altijd even verstandig waren. Maar goed elk mens maakt fouten, het belangrijkste is dat je ervan leert. Toen mijn zus vertelde dat ze zwanger was (toen ruim 8 wkn) was ik hartstikke blij voor haar en haar man. Wel vond ik het een beetje moeilijk, omdat ik in het verleden abortus heb gehad en daar nog best wel eens verdriet over voelde. Maar dat staat los van het blij zijn voor mijn zus. Ik kreeg toen het idee dat ik niet zo bij de zwangerschap betrokken werd. Dat deed best wel zeer. Misschien dat ik van mijn kant uit ook iets minder contact hebt gezocht, omdat ik dacht dat ik niet gewenst was. Dus het contact begon al iets te verslonsen. Dat deed mij wel pijn, want het is en blijft mijn zus en ik hou zielsveel van haar en wil alleen maar dat het goed gaat met haar. In maart kwam ik erachter dat ik ook zwanger was. Blijdschap alom! Wel besloten we om even te wachten met vertellen tot ik tegen de 12 weken zou zijn. Met 6 weken kreeg ik mijn 1ste echo (medische indicatie) en op 7 weken had ik ineens bloedverlies. Whaaaa, dat was schrikken. Ik was toen bij mijn ouders (vriend zat toen in het buitenland) en ben daar gebleven tot ik een echo kreeg om te controleren of alles goed was. De avond voor de echo kwamen mijn zus en zwager langs bij mijn ouders. Vlak daarvoor had ik mijn zus even aan de tel en hoorde ik mijn zwager alweer zijn eerste "grapje" maken over mijn aanwezigheid bij mijn ouders (ohhh kan ze weer niet alleen zijn, omdat haar vriend weg is....) Ik besloot niet te reageren op die opmerking. Maar toen ze binnenkwamen was het eerste wat mijn zus zei: " Ooooh laat je je weer lekker in de watten leggen door pa en ma, want je vriend is er niet..... Lekker je bedje laten opmaken, eten wordt voor je gekookt.... ' Nou ja, leuk hoor als dat het eerste is wat je zus zegt als je haar al een tijdje niet hebt gezien. Ik antwoordde dat dit niet het geval was (zelf gekookt, logeerbed gepakt etc), waarna mijn moeder zich ermee bemoeide en zei" Fluwa, je gaat je toch niet verdedigen, je mag hier toch gewoon zijn, hebben zij niks mee te maken". Ik ben weggelopen naar de logeerkamer, omdat de tranen hoog zaten. Bij terugkomst liep mijn zus huilend naar toilet en kwam met rode ogen aan tafel zitten. Ik trachtte vriendelijk met mijn zwager te praten en vroeg daarna aan mijn zus waarom ze moest huilen. Ik kreeg in eerste instantie geen antwoord. Toe zei ze: Jij praatte zo gemeen en ze stond huilend op en wilde naar huis en ging dus ook. Hierna was ik zwaar in tranen en aan het hyperventileren, want ik was als zo angstig en verdrietig door een mogelijke miskraam. De dag erna ben ik voor controle geweest in het ziekenhuis en gelukkig alles was goed. Maar vanaf die laatste keer dat ik mijn zus zag (nu 3 weken terug) heb ik haar niet meer gesproken of gezien. Ik wil deze keer niet zelf contact opnemen, omdat ik graag wil dat ze eens beseft dat sommige dingen zo kwestend kunnen overkomen en dat ik hoop dat ze daar nu eens met stoppen. Ik veroordeel hen niet, doe niet denigrerend, maak geen rotgrapjes etc. Nou, doe dat bij mij dan ook niet. Ik hou helemaal niet van ruzie, maar als ik nu weer zelf bel dan heb ik het idee dat ik haar gelijk geef. Ik baal hier ontzettend van. Ik hou echt heel veel van mijn zus en ik wil zo graag horen hoe het allemaal gaat. Gelukkig blijf ik via mijn ouders wel een beetje op de hoogte. Mijn zus wist niet dat ik zwanger ben, maar ik heb nu net begrepen dat ze er via via toch achter is gekomen. Toch hoor ik nog steeds niets van haar. Ik had zo gehoopt dat we juist wat dichter naar elkaar zouden groeien nu we allebei in verwachting zijn. Maar het schijnt niet zo te mogen zijn. Sorry voor het lange verhaal, maar ik voel me hier zo verdrietig over en heb al zoveel tranen inmiddels gelaten. Ik wilde het even bij jullie kwijt. Dankjewel hiervoor. Liefs, Fluwa
Jeetje wat een lastige situatie. Misschien dat je zus zich nu " gekwetst" voelt omdat jij het haar niet persoonlijk hebt verteld. Denk dat er van beide kanten veel onbegrip is, misschien een goed idee om een keer samen af te spreken ( zonder mannen ) en er gewoon eens uitgooien wat jullie dwars zit? Is op dat moment misschien niet zo leuk,maar opend denk wel nieuwe deuren. Is toch jammer als jullie kinderen hier straks ook de dube van worden. Succes
Hi Fluwa, Een moeilijk verhaal. Wat me echter opvalt is dat jij dacht een tijd geleden dat contact niet gewenst was dus dat je niets hebt laten horen. Nu ben je een beetje verbaasd dat zei niets laat horen, maare zou ze niet het zelfde kunnen voelen. Je hebt het immers niet zelf aan haar verteld. Zo te leze zijn jullie beide koppig genoeg om geen contact op te nemen. Dus bedenk wat je belangrijker vind je punt maken of contact. Uuitpraten is er denk ik even niet bij, die zwangerschapshormonen van jullie beide zullen het namelijk niet makkelijker maken. Misschien kan je een brief schrijven en afspraken maken hoe jullie voorlopig met elkaar omgaan ofzo... Succes in iedergeval lijkt me een moeilijke situatie. Jooze
Meid, wat een verhaal zeg! Als ik het zo lees dan heb ik het gevoel dat je zwager het probleem is en aan het stoken is tussen jou en je zus. Kun je niet een keer met je zus gaan praten, zonder je zwager erbij? Wie weet wordt je zus ook wel door hem opgefokt zo tegen jou te doen. heel veel sterkte hoor!
Hoi Fluwa, Wat een rot situatie... Het lijkt me ook zo erg als moeder, wanneer je dochters het moeilijk met elkaar kunnen vinden. Ik wens je heel veel sterkte met de situatie en ik hoop dat jij en je zus juist nu lekker naar elkaar toe kunnen groeien en kunnen genieten van het samen zwanger zijn! Succes meis!
Bah, wat een rotsituatie. Ik begrijp dat je daar mee zit. Maar hoe moet ze weten dat ze jou gekwetst hebben als je dat niet zegt? Kan je niet een keer ergens met je zus alleen (zonder zwager dus) thee gaan drinken ofzo, en zeggen wat je op je hart hebt? Gewoon, op een rustige manier. En dan kan zij daarmee doen wat ze zelf wil.
Ja, ik moest ook gelijk aan dit verhaal denken: http://www.zwangerschapspagina.nl/viewtopic.php?t=88104 Is vast niet hetzelfde. Maar Fluwa, misschien zit er bij je zus ook wel een gevoel dat je het jammer vindt hoe het nu allemaal loopt en dat ze dat niet durft te zeggen.
Bah wat een nare situatie. Is het niet mogelijk dat je ouders een bemiddelende rol op zich nemen? Want als jullie samen gaan praten heb je misschien ook last van opvliegende zwangerschapsemoties. Ik weet natuurlijk niet hoe neutraal en onpartijdig zij er in staan, maar zij zullen ook van de situatie balen met 2 kleinkindjes op komst.
Hi Moaatje, Mijn ouders hebben nu ook al ruzie gehad over deze kwestie, omdat mijn moeder tijdens die rotopmerking een reactie gaf (van " he, fluwa je doet toch niks verkeerd...." ) en mijn zus vond dat mijn moeder mijn kant koos. En mijn vader vond dat mijn moeder zich er niet mee had mogen bemoeien...... Pfffffff Dus hun laten bemiddelen lijkt mij niet handig. Ik heb wel begrepen van mijn moeder dat mijn zus geen ruzie met mij heeft, maar er voor kiest om afstand te nemen. Ik zou zo graag willen dat ze mij eens accepteerd zoals ik ben en ook respect kan tonen, net zoals ik andersom wel doe.......