Ik kan helemaal niet genieten Merk dat ik na drie achtereenvolgende miskramen geen vertrouwen meer heb in een goede afloop. Zodra mijn symptomen even minder zijn denk ik: het zal wel weer mis gaan. Ik voel me er behoorlijk somber over, probeer het los te laten maar lukt niet echt als ik eerlijk ben. A.s. dinsdag een vroege echo, ik zal blij zijn als daar alvast iets moois op te zien is, maar ik weet zeker dat ik daarna weer even bang zal zijn.. Heeft iemand tips hoe ik het een beetje kan loslaten o.i.d.?
Helaas geen tips.. Had het er zelf ook erg moeite mee na 2 mk's achter elkaar. Na het zien van een kloppend hartje nam het stress iets af. Na de termijnecho heb ik pas echt kunnen genieten. Ik ga heel hard voor je duimen dat het een plakkertje is en wil je een hele dikke digiknuffel geven!
Dankjewel! Denk inderdaad dat ik ook pas na een goede termijnecho een beetje opgelucht durf adem te halen. Fijn om herkenning te lezen. En fijn dat het bij jou na 2 mk's goed is gegaan!
Ik heb ook 2 miskramen gehad en ik vond het eerste trimester van deze zwangerschap erg pittig. Wat bij mij hielp was accepteren dat ik de dingen voelde zoals ik ze voelde. Genieten komt heus wel een keertje, maar laat dat nu even los. Iedere dag neemt de kans op een miskraam af en de kans op de geboorte van een levend, spartelend beebje toe. En als het enige is om je aan vast te houden, de tijd die voorbij gaat is, dan is dat zo. Na de termijnecho begon het hier wat beter te gaan, maar de daadwerkelijke omslag kwam pas toen ik mijn kindje voelde bewegen. Nu ben ik bijna 35 weken zwanger en is het stressniveau om andere reden weer heel hoog. Ik kan nu even moeilijk genieten, dus ben ik terug gegaan naar het accepteren van mijn gevoelens op dit moment. Zwanger zijn van een regenboogkindje is een heel bijzondere en soms moeilijke ervaring. Ik wens jou heel veel geluk!
Heb ook geen tips, was ook altijd erg bang tot de 12 weken. Deze zwangerschap had ik wel vertrouwen omdat ik dezelfde medicijnen gebruikte als bij mijn zoontje. Maar verder alle zwangerschappen maar gewoon toegegeven aan de angst. Ik duim voor een goede echo dinsdag!
Zou je de gouden tip willen geven maar ik ben pas gerust na de 24 weken, de 12 weken zijn voor mij niet heilig helaas.. Enige wat een beetje helpt is veel afleiding. En vragen om regelmatig vroege echo bij 6 weken en daarna regelmatig echo's, als dat jou gerust stelt..
Ik zocht zoveel mogelijk afleiding. Yoga hielp wel om wat rustiger van te worden. Maar de angst bleef (en blijft me nog steeds) af en toe overvallen. Daarnaast heb ik het aangegeven bij mijn gyn en krijg ik regelmatig echo’s. Maar ik blijf bang dat dit kindje ook ineens een extreme groeiachterstand heeft.
Oe je eerste echo is echt een vroege echo. Hoop dat je een hartje ziet. Hier tot de eerste echo met 6.4 om de 2 dagen hcg laten prikken. Met 6.4 en 7.5 een echo gehad. Daarna termijnecho met 10 weken ( zat vakantie tussen) en de combinatietest met 12 weken. Verder dag voor dag leven.
Je denkt dat het begin het zwaarst is en dat het makkelijker wordt. Na 12 weken of na 24 weken. Nou ik ben nu 36 weken en maak me nog steeds druk of het straks met bevallen wel goed gaat. Mijn punt: het blijft spannend dus je kunt dat maar beter accepteren en proberen zo rustig mogelijk te blijven. Je hebt er weinig tot geen invloed op. Hopelijk een goede eerste echo!
Nee geen tips! Ja afleiding zoeken. Hier veel bloedingen gehad, toen verdenking op syndroom van turner of patau en een hartafwijking. Heb tot 20 weken in de stress gezeten en daarna was ik nog niet overtuigd. Heel veel gedacht proberen te verzetten
Gewoon doorgaan. Ik ben de hele zwangerschap bang geweest: zit het op de juist plak, klopt het hartje, goeie nipt test, goeie 20 weken echo, groeit het goed, de bevalling... alles was eng en ik hen persoonlijk er niet van genoten. Bij alle drie niet. Ik heb het gewoon geaccepteerd dat ik zwangerschap prut vind en gewoon door gegaan. Als het te erg werd met manlief of vk praten en later een echo boeken. Wat kan je anders?
En eig begint het pas bij je bevalling. Zijn ze echt gezond? Blijven ze gezond en krijgen ze niet een vreselijke ziekte als ze 4 jaar jong zijn? Worden ze wel uitgenodigd op feestjes? Horen ze erbij? Kunnen ze meekomen op school? Zijn ze wel echt gelukkig? Komen ze thuis met een leuke partner? Verongelukken ze niet? Etc... Puber is bijna 18 hier en er is altijd wel wat Je vriendinnen en partner slepen je je hele leven er doorheen. Houd je taai!
Is zo waar wat jullie schrijven! Het spannende en de zorgen stoppen niet. Dat heb ik tijdens de zwangerschap en nu mijn zoontje er is ook ervaren. Toch kon ik van die zwangerschap wel steeds meer genieten, vooral toen ik hem voelde bewegen. Vandaag eerste echo, ben benieuwd!
Heel veel succes/plezier bij je eerste echo! Duim voor je dat alles goed gaat. Ik heb vorig jaar ook 2 x een miskraam gehad. (Met 12wk en met 13wk) dus die 12 weken grens ging hier ook niet op. Killing vond ik het en ik leefde echt van echo naar echo. Heb ook niet echt tips. Behalve dat ik mijn zorgen echt bespreekbaar heb kunnen maken in het zh en ze echt fijn met me meeleefden en ik dus om de 2 weken even naar haar mocht kijken. En dat hebben we langzamerhand opgebouwd naar om de 4 week. En de meeste spanning ging eraf toen ik haar kon voelen. Want dat is zo’n fijne bevestiging. Laat je lekker verwennen door de mensen om je heen & praat erover ! Ben ook benieuwd naar je echo vandaag.
Wat vreselijk om 2x op die termijn een miskraam te hebben gekregen! Gelukkig is het nu wel allemaal goed gegaan ❤ Mijn echo gisteren was mooi, volgens de meting was ik inderdaad 6+2 en het hartje klopte goed ❤ Over 2 weken krijg ik gelukkig weer een echo! Kan wel wachten tot die tijd. Maar ben nog steeds bang dat het fout zal gaan.