Alleen vanaf nu.

Jij gaat er wel komen.
Je denkt nu al aan de toekomst voor je kleine mensje en dat is iets wat een goede moeder doet.
F hem en trek lekker je eigen plan. En hij heeft 0.0 recht op jou kind als hij het niet erkent.
Op dit moment is hij niets anders dan een zaad donor.

 

Zolang hij het kind niet erkend, heeft hij nul komma nul rechten. Nu niet, later niet.

Wel zou ik mijn kind nooit verbieden om later vanaf een bepaalde leeftijd en als hij dat zelf wil zijn verwekker op te zoeken.
In die zin zou ik zijn naam en eventueel telefoonnummer wel bijhouden.
Maar da's nog een heel verschil met officiële erkenning. En daar moet hij dan eventueel over 15 jaar maar voor gaan vechten als hem dat echt zou interesseren.

Ik zou alleen voor erkenning gaan als je echt ook alimentatie wil. Nadeel is dan dat hij dan ook voor bezoekrecht kan gaan als hij dat wil en een soort van medezeggenschap krijgt in de opvoeding.
Als je het echt alleen wilt doen, zou ik daar niet op zitten wachten.

 

Moeilijk hoor. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat het hem rauw op zijn dak komt vallen en misschien wat "horkerig" reageert. Jullie hebben geen relatie en het is nog maar drie weken geleden. Ik zou het voorlopig laten rusten zodat hij aan het idee kan wennen. Daarbij heb je nog een aantal maanden om er (samen) over na te denken.

In eerste instantie wilde hij er niets mee te maken hebben, hij geeft nu in ieder geval aan dat, zodra je toekomstige kindje zijn afkomst wil weten, hij daar in ieder geval voor open staat. Zelf ben ik van mening dat een kind (uitzonderingen daar gelaten) het recht heeft om zijn biologische ouders te leren kennen. Mijn dochtertje krijgt als zij 16 is te horen wie haar biologische vader is en dan is het aan haar om contact met hem op te nemen of niet.

 

Het is een moeilijke situatie. Ik weet er alles van. Ik ben ook ongepland zwanger geraakt. Ik zat wel in een relatie, maar die duurde nog niet zo lang. De vader was er ook niet blij mee. Abortus was volgens hem het beste, want hij wou nu nog geen kinderen. Ik heb altijd een kinderwens gehad en wist dat ik financieel zeker voor de kleine kan zorgen en aan liefde zal de kleine ook niks te kort komen. Uiteindelijk is de vader vertrokken en ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Eerlijk gezegd vind ik het nu wel best zo (in begin natuurlijk veel verdriet). Ik hoef geen alimentatie en zal dat ook niet afdwingen. Als hij nog zou komen en het kind zou willen erkennen zou ik daar geen toestemming voor geven, maar ik zou zeker wel (vrijwillige) omgang toestaan. Al zie ik dat allemaal niet gebeuren, maar goed je weet maar nooit.

Wel heb ik een kistje met foto's en gegevens van de vader klaarstaan voor de kleine. Als hij later groot is, zo rond een jaar of 16, mag hij zelf weten of hij de behoefte heeft om contact met zijn vader op te nemen. Ik zal hem dat nooit verbieden..

Zoals hierboven al gezegd zou ik het even laten rusten als ik jou was. Niets aan hem opdringen en gewoon afstand nemen. Laat hem rustig aan het idee wennen zonder meteen allerlei verplichtingen te hebben. Het overvalt hem natuurlijk ook en hij had zijn leven waarschijnlijk ook niet zo gepland en hij zal er mee moeten leren omgaan. Te veel druk nu zal denk ik averechts werken. Het lijkt me wel verstandig - zeker voor je kind- om als hij contact met het kind wil, dit toe te staan.

Overigens zal hij echt geen gezag krijgen als hij er nooit voor het kind was. De rechter kijkt namelijk of er sprake was van family life. En dat was er niet als hij na 10 jaar ineens besluit om er toch voor het kind te zijn.

 

Precies dit.

 

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat goed dat je al zo ver vooruit denkt over hoe je het wil doen met je kleintje.

Ik zou wel proberen om de aanstaande vader een beetje ruimte te geven. Mannen hebben echt tijd nodig om aan het idee te wennen en zich te realiseren dat het echt is. Ook bij geplande zwangerschappen! Daarom zou ik niet gelijk vragen naar hoe hij zijn rol als vader ziet en of hij de baby wil erkennen. Je bent nog een hele tijd zwanger, dan hoef je niet nu al in beton te gieten.

Wat je wel kan vragen/onderhandelen is dat jullie blijven communiceren. Dus dat jij niet elke dag aan hem allerlei moeilijke vragen stelt (bij wijze van spreken dan hè, ik zeg niet dat je dat ook doet ) maar dat hij wel serieus overweegt om mee te gaan naar de eerste echo. Of anders wel de foto van de echo wil zien.

Ik denk dat als je hem heel erg op de huid blijft zitten je juist een averechts effect bereikt. Hoe relaxter jij blijft, hoe groter de kans dat hij erin groeit en een rol voor zichzelf in jullie leven ziet.

Volgens mij gaat jouw kindje zich sowieso gewenst voelen met zo'n vastberaden moeder! Veel wijsheid en sterkte meid!

 

Hallo Balbina,

Ik kan me volledig verplaatsen in jouw verhaal. Mij is in grote lijnen hetzelfde overkomen. Ik was al een aantal maanden samen met een jongen, maar we hadden het nooit officieel als relatie bestempeld. Het ging 1x fout met de anticonceptie, en boem, meteen zwanger. Ook totaal onverwacht. Toen ik er achter kwam wist ik ook niet waar ik het zoeken moest. Hij zei meteen al dat hij geen papa wilde worden, maar reageerde in eerste instantie goed... hij vond dat ik een keuze moest maken of ik het kindje wilde houden of niet en zou me daar wel in steunen. Toen ik na veel wikken en wegen eenmaal het besluit had genomen mijn kindje te houden, krabbelde hij echter al vrij snel terug. Het was hem toch te veel, en hij heeft toen kenbaar gemaakt er verder niks meer mee te maken te willen hebben. Dat was nogal een schok. Maar het heeft mijn beslissing niet veranderd. Dit is nu een aantal weken geleden en inmiddels ben ik bijna 13 weken zwanger. Het is (nu al) ontzettend zwaar, maar ik weet ook zeker dat ik geen spijt heb of ga krijgen en hou al onvoorwaardelijk van het kleine mensje in mijn buik.
Ik snap jouw twijfels over of dit is wat je voor je kind wilt of niet, die had (of heb eigenlijk) ik ook. Mij heeft het vooral geholpen naar mijn gevoel te luisteren in plaats van af te gaan op wat in eerste instantie een onmogelijke situatie lijkt. Niets is onmogelijk in die zin. Als jij het kindje wilt, er van houdt en er voor altijd voor het kindje wilt zijn, dan heeft het kindje toch het beste dat het krijgen kan? Dat is in elk geval zoals ik het nu probeer te zien! Mijn kindje krijgt een liefdevolle mama die zielsveel van hem/haar houdt en dat die papa er niet is... is echt *piep*, maar ook in gezinnen waar wel een vader aanwezig is, is het lang niet altijd een ideale omgeving.
Met dat erkennen zit ik zelf ook. Het lijkt er nu op dat hij er echt niks mee te maken wil hebben en erkenning er dus ook niet in zit. Ik maak me ook zorgen over het 'gewenste gevoel'... maar zoals ik al zei, door mij is hij/zij inmiddels meer dan gewenst!


Al een heel verhaal getypt hier nu inmiddels! Ik hoop dat je er wat aan hebt! En ik heb nog veeel meer te vertellen.. (en te vragen) Want het is echt niet niks allemaal.. waar wij nu midden in zitten. Hopelijk kunnen we er nog een beetje verder over kletsen!

 

Herkenbare situatie. Al is het voor mij al even geleden, mijn zoon wordt al bijna 4
Beste advies wat ik destijds gehad is om te wachten met beslissen of je wel of geen erkenning wilt afdwingen. In het begin wist ik ook heel zeker dat ik dat nodig vond. Maar toen m'n kleine eenmaal geboren was, en ik een verhelderend gesprek gehad met een advocaat, toch besloten het niet te doen.
Ik geloof niet dat een kind zich meer gewenst voelt als een vader gedwongen wordt zijn kind te erkennen, maar er vervolgens toch nooit is, geen vaderfiguur voor het kind is.
Je kan een man niet dwingen van zijn kind te houden en een papa te zijn, hoe verdrietig ook.
Neem gewoon je tijd, je hebt nog tijd genoeg om je hier (later) op te storten.
Goede zwangerschap toegewenst!

 

Of hij nu wel of niet erkend, je kind blijft voor hem ongewenst. Daar veranderd erkenning niks aan. Kans is dat hij zich harder afkeert omdat hij gedwongen wordt. Ik zou het lekker laten. Hij wil het niet. Ik ben zeker voor verantwoording, maar wat heeft je kin aan een vader in zijn leven die niks met hem te maken wil hebben? Erkenning betekent ook dat hij gezag kan afdwingen bij de rechter en je dus verplicht bent je kind aan hem mee te geven omdat hij dan ook rechten heeft. Niet echt fijn voor je kind, om een weekend naar een vader te moeten die hem niet wilde.

Ik zou me lekker focussen op deze zwangerschap en hem laten. Wie weet komt hij ooit uit zichzelf nog wel. Maar zouniks afdwingen voor nu.

 

Een papa ben je in mijn ogen pas als je van je kind houdt en het onvoorwaardelijk steunt in alles wat hij/zij later wil doen in het leven... Aangezien hij daar (voorlopig) niet achter staat heeft erkennen geen enkele zin. Het kindje heeft dan een vader, maar geen papa in mijn ogen. Dat lijkt me erger dan geen vader hebben op papier...
Je klinkt als een volwassen zelfstandige vrouw! Het zal echt niet makkelijk zijn, maar jij komt er wel!!
Heel veel sterkte!

 

Ben het met de opmerkingen hierboven over erkenning eens. Het heeft geen zin om hem te dwingen tot een erkenning, alhoewel ik jouw standpunt ook wel begrijp. Als hij geen vader wil zijn dan zal hij dat ook na een gedwongen erkenning nog steeds niet willen zijn. Je kindje zal zich echt niet meer gewenst voelen door zijn vader wanneer er op papier staat dat hij/zij erkend is. Je kindje is voor jou gewenst en dat is toch het belangrijkste?

En wie weet ontmoet je - als hij niet bijdraait - ooit iemand die echt een vader voor je kleine wil en zal zijn. En daar heeft jouw kleine veel meer aan dan aan een gedwongen erkenning door een vader die er toch niet voor hem is.

 

Die uitspraken van geef m tijd, misschien komt het nog goed zijn goedbedoeld maar ik vond ze op n gegeven moment erg vervelend en zelfs pijnlijk worden.
Mijn ex is nooit bijgedraaid en mijn kind is bijna 4 jaar nu. En zo zijn er helaas velen.
Ik heb hem trouwens altijd alle ruimte gegeven alsnog een rol in z'n leven, maar hij heeft zelf nooit de stap ondernomen.
Denk dat je er goed aan gedaan hebt het nu even te laten en over een tijdje weer te gaan praten.

 

Hier is de papa na 20 weken ook helemaal om. Onze situatie was niet precies de jouwe (3 jaar FWB geweest. Niet ideaal), maar ook geen stabiele relatie. Inmiddels is hier de baby erkend, maar alleen omdat we dat BEIDE willen, hij ook nu al zielsveel van zijn zoontje houdt en er voor hem wil/gaat zijn nu en straks. Wij zijn overigens wel aan het groeien in een relatie vorm nu, hebben een waterdicht ouderschapsplan klaarliggen, maar dat is voor nu formaliteit. Er komt dus geen letterlijke omgangsregeling, D. gaat hier gewoon (net als nu) zoveel mogelijk zijn buiten zijn werk.

Geef de papa voor nu rust meis, focus je op jezelf en je kindje en zorg dat je het zonder hem kan. Draait hij bij, is dat fijn. Zo niet, dan niet. Je kunt hem niet dwingen om papa te zijn, net zo goed als hij jou niet kan dwingen om het weg te laten halen. Ik wens je alle kracht toe die je nodig hebt, want de achtbaan waar je nu in zit, is heftig...

 

Ik zou als ik jou was hem gewoon na elke afspraak bij de vk etc een korte update sturen (alles was goed met de kleine blabla) en dan zie je maar of hij reageert of niet. Wat er ook gebeurt, dan kun je later in ieder geval aan je kindje laten zien dat jij geprobeerd hebt zijn/haar vader erbij te betrekken.
Ik ben 8 maanden lang genegeerd door mijn ex (heb hem ook updates gestuurd maar nooit een reactie op gehad), hij heeft onze gezamelijke vrienden o.a. opgelegd het contact met mij te verbreken en nog wel meer van dat soort dingen.
Toen mijn zoontje 4 maanden was nam hij uit het niets contact op. Sindsdien is het af en aan, hij heeft mijn zoontje nu 5x gezien. Opeens wil hij 4x per jaar een paar uur "papa" spelen (wel de lusten niet de lasten; hij heeft nog geen cent bijgedragen) wanneer het hem uitkomt en heeft mij onlangs zelfs te kennen gegeven dat het volgens hem zijn recht is om bv te weten wie er op mijn zoontje past als ik ergens heen moet (mijn mening: hij is van de pot gerukt ). Van het ene naar het andere uiterste zullen we maar zeggen. Ik vind trouwens dat mijn zoontje in principe recht heeft hem te leren kennen en alleen dáár om sta ik de bezoekjes toe. Om maar aan te geven.. hoe de vader van je kindje zich nu gedraagd zegt niets over hoe hij straks als de kleine er eenmaal is over dingen denkt.