Ik zit ergens mee en vraag me af wat jullie denken en hoe ik moet reageren... Ik ben de jongste van 3 kinderen, ik heb 2 oudere broers. Mijn oudste broer is een beetje, anders.. Hij kan moeilijk omgaan met veranderingen en is sociaal niet helemaal goed. Hij lijkt heel normaal maar wanneer je dicht bij staat merk je wel dat er iets is. Nu is mijn moeder recent gediagnosticeerd met Borderline en dat zou hij natuurlijk ook kunnen hebben, of add of autisme iets dergelijks. Nu is het zo, vroeger was ik beste maatjes met hem, ik was zijn kleine zusje en hij deed alles voor mij. Toen ik een relatie kreeg met mijn ex veranderde dit, ik sprak hem nooit meer omdat hij mijn ex niet aardig vond. Hij is in 3 jaar tijd dat ik samenwoonde 1 x op visite geweest. Hij had het fatsoen niet om normaal te doen en voor mij te komen. Toen die relatie over ging kreeg ik weer iets meer contact, en ik ben verhuist. Dit vond hij niet fijn maar oke. 45 km verderop gaan wonen. In die tijd kwam hij hier wel, verjaardagen en gewoon een belletje ofzo. Alleen begon er een ellendige periode. Beide broers hebben drugs gebruikt na de scheiding van mijn ouders. De jongste is er mee gestopt en de broer waar het om gaat is er mee door gegaan. Hij snoof zijn volledige loon op aan cocaine.. Nu is dat al vervelend genoeg, maar nu belde hij mij elke zondag morgen tussen 7 en 9 om te vertellen dat hij zijn leven ging beenidigen en er klaar mee was bla bla.. een paar keer ben ik er in paniek naar toe gereden. En dan ligt hij met een zonnebril op de bank terwijl de gordijnen dicht zijn(dan weet ik weer hoelaat het is) en dan is hij ineens heel normaal..meende hij er niks van bla bla. Tot vorig jaar januari, toen belde hij weer en geloofde ik hem echt, hij zei dat hij alle medicatie had gepakt die in mijn vaders huis lagen(daar woonde hij na de scheiding) en deze met een lading sterke drank naar binnen ging werken. Ik heb toen in mijn paniek de politie gebeld omdat ik eerst drie kwartier moet rijden voor ik er ben. Deze zijn toen gaan kijken.. (mijn jongste broerste vond dat ik hem lekker moest laten, hij meent er toch niks van) dus ik ben weer naar hem toe gereden, bleek de achterdeur los te zijn en zo is de politie binnen gekomen. Nog even met deze mannen gepraat en zij probeerden ook wat uit hem los te krijgen maar dit ging lastig. Wat ik los kreeg was dat hij heel erg zat met de scheiding en mijn vader zijn nieuwe vriendin en het gewoon niet kon hebben. Ik heb er toen op aangedrongen dat ik naar een maatschappelijk werkster zou gaan en zou gaan werken aan zijn alcohol en drugsverslaving. Mijn moeder moest hem met alle geweld in huis hebben want dit was beter voor hem. Uiteindelijk is hij daar gaan wonen en zou hij dus naar die verslavingsklinieken en de maatschappelijk werker. Beide heeft hij 1 keer gedaan.. Bij mijn moeder ging het al niet beter, mijn moeder is zelf ook verslaafd aan drank en die help hem niet echt.. Ondertussen sprak ik hem amper nog, vorig jaar kreeg ik een berichtje of ik een weekend op zijn hond kon passen zodat hij even weg kon. prima, kom maar brengen. heeft dat klere beest onze volledige 'toekomstige' babykamer verwoest. behang kapot, vloer kapot, muren kapot(incl behang) plinten kapot, bloempotten uit de vensterbank, overal plast, op de stofzuiger gepoept. Dus ik stuur hem een smsje van kijk eens wat je hond heeft gedaan. Geen reactie. Volgende dag, geen reactie, dag erna haalt hij ze op. Hij heeft zn hond gepakt en is weggegaan.. geen sorry, geen niks.. ik was natuurlijk boos.. Sindsdien is het nog erger.. hij zou op mijn verjaardag komen, niet geweest, hij zou nog wel langskomen met zijn nieuwe vriendin. Mijn verjaardag is ondertussen 6 maand geleden. nog niks gehoord. In januari een berichtje gestuur omdat we gisteren mijn vriend zijn verjaatdag vierden, hij was welkom. Niks gehoord. Ik gisteren een boos smsje gestuurd: fijn dat je even laat weten of je komt, leuk voor H.. Krijg ik terug: ik was van plan om te komen maar heb een lekke band met de auto, D moet tot 10 uur werken als ze eerder vrij is kom ik. Dus ik stuur terug prima, ik hoor het wel! En toen weer niks.. Ik twijfel nu zo, om hem een smsje te sturen hoeveel pijn hij mij doet met zijn gedrag. Ik heb niks gedaan en hij behandelt mij zo. Ik ben zelfs al zo ver om te zeggen als hij hier niet normaal komt doen voor 3 juli hij niet eens op mij bruiloft hoeft te komen.. Of reageer ik nu overdreven Ik zit er zo mee..
Nee, je reageerd zeker niet overdreven. Als ik eerlijk ben, denk ik dat je hoe moeilijk ook, hem moet los laten. Hij zal niet veranderen en jij blijft steeds maar piekeren om hem, terwijl het hem totaal niets doet. Maar dat is moeilijk en het los laten zal ook niet zo 1,2,3 gaan. Onthoud: liefde is ook vrijheid geven aan de ander wanneer het niet meer gaat, of het nu liefde voor je broer is, of liefde voor jezelf.
Wauw heftig verhaal zeg! Wat vindt je man hier van? Hoe staat hij in de situatie? Ik kan me enigszins wel vinden in je verhaal omdat ik in een soortgelijke situatie zit, aan de ene kant wil je graag afstand nemen maar aan de andere kant is het wel je broer en wil je hem niet zomaar aan de kant zetten. Ik denk dat je vooral jezelf moet afvragen hoelang je nog wilt door gaan zo, en ik denk/vindt dat je best eerlijk tegen hem mag zijn over hoe jij denkt! Misschien lucht dat voor jou op en wie weet opent het hem ook zijn ogen, al acht ik die kans zeer klein door zijn drugs gebruik. Maar het is het proberen waard, alleen al om je eigen gevoel uit te kunnen spreken! Veel sterkte met je beslissing en probeer voor jezelf een goede keuze te maken.
Volgens mij gebruikt hij nu geen drugs meer, niet voor zover ik weet.. Ik hoorde 2 weken terug dat hij een huisje heeft met zn vriendin.. tja, fijn dat hij mij ff een berichtje stuurt ofzo.. Mijn vriend zegt niet smsen, lekker laten wezen, sch*t aan hebben.. En toch is dat zo moeilijk. Mijn moeder is ookal zon rare.. en dan ook mn broer nog.. Ik hou van hem , maar ik heb geen zin om iedere keer mn best te doen terwijl ik constant de deksel op mijn neus krijg.. Ik denk eraan om dit te sturen: J. Ik moet dit ondertussen even kwijt, ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan in jou ogen dat jij mij op deze manier behandelt. Op mijn verjaardag verschijn je niet, op H zijn verjaardag verschijn je niet. Wat verwacht je nou van mij? Je hebt niet eens het fatsoen om interesse te tonen in je zusje. Als het op deze manier moet weet ik niet of ik wel behoefte heb aan jou verder.. Zoiets.. typ ik dan in mijn frustratie.. ppff..
Ik zou geen smsje sturen maarface to face met je broer praten. Dat je broer je opbeld met zijn suiide plannen is meestal een schreeuw om aandacht. Denk dat de politie bellen dan een goede zet is. Jij kunt er niets mee omdat je ver weg woont. En vis de politie kun je eventueel een opname voorelkaat krijgen. Meid wat een moeilijke gezinssituatue heb je! Borderline icm verslaving is een hele moeilijke. Vind het knap dat je er nog energie in wil steken. Zo te horen doet het je heel veel pijn. Mijn zus heeft ook elk kenmerk van borderline en heeft ook menigt van dit soort frasten uit gehaald dat ik het helemaal gehad heb met haar. Er over praten helpt iig om je hart te luchten
Weet je, ik snap best dat je dat liever met een smsje doet hoor, maar eigenlijk kun je het beter proberen op een positievere manier op te lossen. Nodig hun uit voor een avondje, met een hapje en een drankje, zeg erbij dat je met je broer wilt praten. Ik denk dat face to face beter is in zulke gevallen. Met een sms kun je nl niet goed de reacties peilen, jij niet die van hem, en hij die van jou niet. En zeg hem dan in het gezicht dat dit jou pijn doet.
Normaal open ik ook niet een gevoels kwestie maar hier word ik zo intens verdrietig van.. Ik kan hem niet opzoeken, ik heb geen idee waar hij woont.. Ik weet dat hij bij zijn vriendin woont op een camping, maarja, waar.. en weet waar ze nu heen gaan, maar waar.. Ik hoopte destijds ook dat ze hem naar een afkick kliniek zouden sturen, naar mijn moeder gaan was dom maarja hij wou dat.. Mijn moeder is weer een verhaal apart, zo jammer.. Ik zei vanmiddag nog tegen mijn vader(met wie ik een onwijs goede band heb gelukkig) waarom kan ons gezin niet gewoon normaal zijn.. echt er is altijd wat.. Het was natuurlijk ook een schreeuw om aandacht, alleen ik raakte constant in paniek. op een gegeven moment was ik het ook zo zat dat ik aanbood een touw voor hem te kopen(ja echt, shame on me...) Ik heb ook geen idee wat ik hier voor de rest mee wil, ik vind het wel fijn om er gewoon eens over te praten.. Geen smsjes dus.. ik denk dat ik m gewoon negeer.. Heb ik 3 juli nog niks gehoord dan trap ik hem 4 juli de deur uit.. echt waar.. @mammabri, ik heb hem al zo vaak uitgenodigd! Toen ik hem belde om te vertellen dat ik verloofd was, kreeg ik alleen, zo nu al.. geen gefeliciteerd of wat dan ook. Toen zei ik ook nog, kom eens langs joh, neem je D mee. vind ik wel leuk. En iedere keer beloofd hij, ik kom. en vervolgens komt hij niet.. Zal hij nog steeds boos zijn dat ik boos was omdat zijn hond de kamer had gemolt?
Als jij je goed voelt bij een berichtje sturen naar hem vindt ik dat je dat gewoon moet doen. Dan heb je wel je hart kunnen luchten en je mening kunnen geven over de situatie. En wat hij er mee doet? Dat is aan hem, maar dan kun je het wel een plekje geven. Je hebt eigenlijk niets te verliezen want je hebt nu ook niets aan hem op z'n hardst gezegd.
Geen idee of hij daar nog boos om is, maar als dat zo is, dan is dat maar zo. Het is jouw goed recht om daar boos over te zijn. Ik had gezegd dat hij zijn verzekering had mogen bellen. Aan de andere kant, heb je het idee dat hij misschien autistisch is. En die kunnen inderdaad ook wel heel anders reageren dat wij dat zouden doen. Mijn oudste is ook autistisch, heeft onlangs op school met een vechtpartij, die niet zijn schuld was (hij was niet begonnen) uit pure frustratie een deur, een stuk muur en de wasmachine van school kapot gemaakt. Ze kunnen soms heel heftig reageren.
Nou om de reden dat wij hem verdenken van een 'stoornis' verwacht ik ook niet meer dat hij normaal reageert op bepaalde situaties.. Maar ik kan er zo slecht mee omgaan. Hij wil zich niet laten onderzoeken, vind dat hij normaal is. Dus behandel ik hem ook 'normaal' en daar hoort fatsoen en respect ook bij.. Ik denk dat ik het maar zo ga laten.. Ik zie het allemaal wel... Heb er geen zin meer in zo.. en inderdaad, de verzekering had het zo betaald.. maar ik had geen zin om die discussie toen aan te gaan.. Bedankt Masu
Onthoud wel dat iemand met een stoornis een ander zelfbeeld van zichzelf heeft dan anderen. Wat ik bedoel is dat iedereen om hem heen wel ziet dat hij anders is, behalve hij zelf. En dat hij zich om die reden misschien niet wil laten testen omdat hij zichzelf volkomen normaal vind Maar wel een lastige situatie, vooral zo met je bruiloft in het zicht. Heel jammer dat het allemaal zo moet gaan, meid.
Daarom verdraag ik het ook zo vaak.. Ik wil het ook wel maar ik word er zo ongelovelijk moe van.. En mn moeder die vaak rare dingen doet.. Hij is exact mijn moeder.. En ook met haar heb ik al eens een jaar geen contact gehad.. Het is zo lastig he... Idd heel jammer, mijn moeder word bijv ook geen getuige omdat ik bang ben dat ze zich niet kan gedragen tegenover mijn vader en dat wil ik niet.. Onze bruiloft wordt een topdag, met een zwart randje heb ik soms het idee..
Dat is ook niet leuk, nee. Dan ga je trouwen en heb je het gevoel de hele dag je moeder in de gaten te moeten houden.' Ik heb dat met mijn moeder gehad, zij wilde geen getuige zijn, omdat mijn vader de andere getuige was. Stel je voor dat ze samen op een foto moesten...... en toen waren ze toch echt al 28 jaar gescheiden, waar kun je je druk over maken..... Maar goed, toen mijn nichtje maar gevraagd en tegen de ceremoniemeester gezegd dat ie mijn ouders maar een beetje uit elkaar moest houden en ervoor zorgen dat iedereen zich gedroeg. Dat is gelukkig wonderwel gelukt. Maar inderdaad, de spanning die dat met zich meebrengt is gewoon niet leuk op je trouwdag.
Ik heb 3 keer een heel verhaal getypt en 3 keer drukte ik op de verkeerde knop grrrrrr. Probeer afstand te nemen, je broer gaat nu niet en nooit niet veranderen. Hij heeft door zijn beperking niet het inlevingsvermogen wat jij en ik hebben. Hij kwetst jou maar niet bewust dat is juist het lastige in de relatie. Ik herken dit in mijn werk als hulpverlener. De familie worstelt en de client heeft nergens last van. Probeer achterover te leunen en grip te krijgen op je gevoel. Is makkelijker gezegd dan gedaan maar dan wordt het voor jezelf makkelijker. Sterkte ik kan me indenken dat dit lastig moet zijn!
En onderzoeken hoeft niet altijd een stempel geeft niet altijd de meerwaarde en zal hem wrsch ook niet tot inzicht brengen. Probeer je te verdiepen in de stoornis die jij denkt dat hij heeft en probeer vanuit die stof wat tips voor jezelf te vinden (soort psycho-educatie) om het te kunnen relativeren/begrijpen.
Misschien dat dat gaat helpen, ik ga het proberen! En die grip? Hoe krijg je dat? Achterover leunen gaat niet lukken denk ik, ik word er behalve verdrietig ook pislink van @mamabri, echt vervelend, hier is mijn jongste broertjes zijn vriendin de ceremoniemeesters. Ik hoop dan ook dat hij daar die dag wat op gaat letten ik heb wel gezegd, en dat geld alleen voor m'n moeder, degene die gaat lopen k*tten, gaat de deur uit. No mercy...
Jaaa kan ik me helemaal indenken je zou hem wel eens even op zn donder willen geven! Grrrrr! Maar eigenlijk is het gewoon heel erg zielig als jij (je broer dus) niks van de normale wereld begrijpt en de normale wereld niks van jou