Van jongs af aan droom ik al van een groot gezin. Mijn vriend heb ik bij bij onze eerste kennismaking hiervan op de hoogte gesteld. Tot vorig jaar zomer, was toen zwanger van nr 2, wilde hij ook drie kids. Nu vind hij twee genoeg. Een derde voegt voor hem niets toe. Kan natuurlijk dat hij van gedachten veranderd. Echter ik wil nog steeds in de toekomst een derde. Had me er niet op ingesteld dat de 2e de laatste zou kunnen zijn tot vorig jaar. Zou nog zo graag 1 keer een zwangerschap mee willen maken, nog 1 keer bevallen (hopelijk dan wel thuis). De babytijd vind ik zo geweldig. Drie kindjes lijkt me zo gezellig. De oudste maakt nog bewuster mee dat er een zusje of broertje komt. Bij mij speelt heel erg het gevoel dat het nog niet klaar is, mee. Vind het niet erg om nog bv een jaar te wachten voor we "starten" voor kindje 3. Maar tuurlijk heb ik ook wel eens een twijfel op een dag dat de oudste weer heel druk is en de dag vermoeiend was. Ik heb een drukke baan, mijn vriend is veel op zakenreis. Maar voor mij gaat prive voor werk, en is een drukke baan voor mij geen argument. Mijn vriend ziet het anders: drukker, angst voor een kindje wat niet gezond is, drukte met iedereen naar een sport brengen als ze ouder zijn. Praktisch gezien niet handig, nog meer spullen met bv kamperen. Financieen spelen geen rol in de keuze, dat is geen probleem. We weten niet wat we moeten doen, komen er niet uit! Willen allebei duidelijkheid, en niet de beslissing voor ons uit schuiven. Lotgenoten? En hoe zijn jullie er uit gekomen?
Ik wil ook nog een derde maar mijn man ook niet meer. Absoluut niet meer,vindt het goed zo... Best moeilijk als je zelf vol kriebels loopt. Hij is heel stellig en wil geen derde meer.. Heb ook 2 keizersnee's gehad maar of dat mee speelt bij hem. Hebben 2 jongens en daar al vaak de handen vol aan en dan wil ik nog een 3e?? Ben ik niet wijs hihi
Geen lotgenoot hier, maar je jongste is 8 maanden? Misschien dat de situatir voor je man nog allemaal erg "nieuw" is? Je hoort vaker dat de overgang van 1 naar 2 kindjes als best heftig kan worden ervaren. Misschien dat hij nog van gedachten verandert, wanneer hij meer gewend is aan het hebben van twee kindjes. Mijn nichtje heeft 3 kindjes en toevallig vroeg ik haar, toen ze zat te vertellen hoe heftig het elke keer weer was, hoe ze er dan bij komt om toch voor nog een kindje te gaan. Zij zei dat er met der tijd regelmaat in kwam, alles je gemakkelijker af gaat en dan denk je; goh een derde kan ik ook best aan . Daarom denk ik, geef het nog even tijd, laat hem nog even gewend raken aan de nieuwe gezinsformatie. En als hij straks nog steeds niet wil, tja dan houdt het helaas op. Het heeft geen zin dat de wens voor nog een kindje, het al bestaande gezin uit elkaar drijft. Maar ja, nogmaals, ik zit niet in dezelfde situatie, dus kan misschien makkelijk praten. Succes in ieder geval!
Wij wilden ook altijd 3 kindjes, maar na de 2e had vooral mijn man ook zoiets van: ik vind het wel genoeg. Later werd het al voorlopig niet meer. En inmiddels is hij (en ik) om! Er zit straks zo'n 4 jaar verschil tussen de 2e en 3e maar dat kan ook relaxt zijn omdat de 2e dan ook (bijna) naar school gaat. Ik zou toch zeggen: maak nu geen definitieve beslissingen. Laat je jongste eerst wat groter worden misschien gaat je man er dan toch anders over denken. Ik vond de overgang van 1 naar 2 ook erg groot en pittig, vandaar dat ik er zelf nu ook wat meer leeftijdsverschil tussen wil. Het is wel moeilijk als je man echt niet wil, maar ik zou nu nog niet teveel waarde aan zijn uitspraken hechten omdat het echt nog kan veranderen!
ik ben het met de anderen eens. wij hebben samen besloten dat 2 voldoende is. grote gezinnen vind ik prachtig hoor maar nee niet voor mezelf. ik denk dat je het ook nog even de tijd moet geven.
Hier andersom manlief wilt een derde maar ik niet.2 zware bevallingen.met keizersnede.bij laatste was t spoed en begonnen ze al terwijl manlief er nog niet was.mijn hartslag zakte heel erg en ook vd kleine.kleine heeft 4min niet geademd en werd gelijk weggehaald.nee voor mij geen3e meer.
Hier eentje ' op de wip' . Ik zou erg graag willen, maar vriend twijfelt. En stiekem hoop ik op het verhaal van pinkpuma, want de eerste 1,5 jaar van mijn dochter was ie heel duidelijk ' nee!' Daarna begon ie toch af en toe te zeggen dat t m toch wel leuk leek. Nu is ie weer een beetje terug aan het krabbelen, omdat we het nu wat drukker hebben (stress) en dan is aan een derde denken (nog meer drukte) toch ineens wat minder aantrekkelijk. Maar ik hoop dat we volgend jaar allebei zeggen: ja, we willen een derde kindje. En zo niet, ga ik het een plaatsje moeten geven. Ik hoop voor je dat met tijd je vriend toch de leuke kanten van een derde kindje gaat inzien.
je zit midden in de babytijd van je jongste. zodra je jongste ouder en daardoor ook makkelijker wordt (eten, zitten, lopen, praten ectect) kijkken jij en je vriend er beiden misschien weer anders tegen aan. kan me voorstellen dat nu je vriend weer zo midden in die babytijd zit dat hij dan zegt nee, niet nog een keer. voor een man denk ik dat die babytijd ook minder leuk is dan voor een vrouw! wij vonden de babytijd zeker ook erg leuk en lief, maar o wat heerlijk nu ze beiden lekker rondlopen. babbelen en ga zo maar door. hier niet weer een babytijd, dat is voor ons afgerond.
Hier wilde mn man ook geen 3e, mede omdat we een ziek kind hebben,en we niet weten hoeveel zorg zij in de toekomst nodig zal hebben. Maar nu zou hij het niet erg vinden als ik zwanger raak. Tis alleen heel on-praktisch
Hier was het andersom mijn man wilde graag een derde en ik zat enorm in twijfel.Ik vond het eigenlijk wel prima zo met twee meiden maar toen raakte ik onverwacht zwanger van dit manneke moest even omschakelen maar nu super blij en wij hebben niet zo groot huis 3 slaapkamers en ons huis stond te koop dus ik in de stress maar mijn man was zo rustig nu huis uit de verkoop en een opbouw op het huis.
Zelf vond ik de omschakeling van 1 naar 2 heel pittig. Misschien kijkt jouw man er ook zo tegenaan en moet hij gewoon erg wennen. Jullie jongste is pas 8 maanden... Geef het nog wat tijd. Waarom perse nu een beslissing maken en niet nog even wachten tot alles een plekje heeft gekregen. De bezwaren die jouw man aangeeft zijn wel de dingen waar ik tegenaan loop. Het is dus niet zo dat hij ze zich inbeeld. Je moet als je een derde wil daar dus echt beiden achter staan want je man heb je echt nodig! Hier voetbalt de oudste, de middelste danst, de jongste gaat over een halfjaar op zwemles. Er zijn momenten die overlappen en nu wil de middelste ook op hockey dus dan moeten we zeker met z'n tweeën zijn en splitsen. We hebben een andere auto gekocht, 3 stoeltjes paste niet. Soms is het gewoon niet overzichtelijk. Gisteren was de oudste met een vriendje mee en dan heb je heerlijk 1 op 1 aandacht voor de andere twee. Mijn man wilde na de tweede ook niet en ineens kwam het dat hij toch wilde. Geef het nog wat tijd want jullie staan nu echt lijnrecht tegenover elkaar jullie gaan er nu niet uitkomen want een middenweg is er niet.
Altijd lastig dit soort verhalen! Een conpromis over nog een kind krijgen is er eigenlijk niet. Je gaat ervoor en staat er beide achter of niet. Mijn man wilt ook een "groot" gezin met het liefst 3 kinderen en zou zo snel mogelijk voor een tweede kind willen gaan. Ik echter niet! Mijn man heeft ook veel meer energie als ik. Ik wil pas over een jaar of 4-5 serieus voor een tweede gaan en mocht dit lukken is het voor mij klaar en ons gezin compleet. Gelukkig respecteerd mijn man dit en zal hij nooit pushen. Hij is liever tevreden met deze situatie waarin ik me ook prettig voel dan dat ik me laat overhalen en eigenlijk ongelukkig ben omdat het me teveel is. Mijn gevoel gaat ook niet veranderen ik heb nooit een groot gezin gewilt, altijd gezegd 1 maximaal 2 kinderen te hopen krijgen.
Je zult er samenrot moeten komen.. Zou ook graag groot gezin willen.. Man niet.. Gelukkig vind hij 1 ook maar zo alleen dus 2 zal ax worden.. Had hij bij 1 gezegt het is klaar had ik er toch echt wel overnagedacht of ik an wel gelukkig zou kunnen worden met hem.
Ik wilde er altijd maar 2 (als het me gegunt was). Na de tweede meid was ik echt klaar maar na twee jaar begon het toch weer te kriebelen. Mijn man wilde geen derde. Na een jaar af en toe er over te praten (over de voor- en nadelen) gingen we toch nog voor een derde (niet voor een jongen). De jongste was toen 4. Het was een heel mooi kadootje onze jongste meid, waar we allemaal van genieten. We hebben het nog kort over een 4e gehad maar dat gevoel ging gevoel trok weg. We zijn zeer blij met drie meiden.
Tja een kind krijg je samen. Dus als 1 van de 2 er niet volledig achter staat vind ik dat je het niet moet doen. Hier hetzelfde probleem... Ik ben gewoon in mijn hoofd alle positieve punten aan het bedenken waarom het zo ook goed is/ beter is en dat helpt wel iets. En verder gewoon wel blijven praten zodat je hem niets gaat verwijten
hier is het dus anders om althans... Ik zie nogal wat beren op de weg en dan met name het financiele plaatje! Vind 2 al duur genoeg en hebben het niet echt heel breed.... Manlief is wat makkelijker en die vind dat het allemaal wel goed komt! Wij weten het nog niet, vooral ik wil ook duidelijkheid voor mezelf maar dat lukt niet. Besluit ik vanmorgen dat het wel goed is zo, ga ik savonds weer twijfelen en andersom. Ik kán het gewoon niet loslaten, erg vervelend. Ik kan nogal een controlfreak zijn maar dat lukt zo niet echt....
misschien een gekke vraag maar: wat geeft een derde meer dan de 1e 2 met z'n 2tjes níet kunnen geven? Ik bedenk dan: méér gezelligheid, drukte {in de positieve zin} zelf wil ik verder denken dan: 1 x de baby tijd, nog 1x zwanger enz.... Ik probeer juist niet aan die babytijd te denken wantdat vind ik dus toch wel leuk maar juist aan: hoe zal het zijn als de volgende 5 is Kyana 12 en Devin 10.... Nu betrap ik me erop en denk: ooo dat lijkt me echt geweldig! Maar weet van mezelf dat ik er vanavond ook wel anders over kan denken! Bah vind dit echt een dilemma ow en ook nog: ik zei tegen mijn man, en dan denken we ook nog na over een 4e zeker?! Nou zegt hij: waarom niet? Wat wel weer gek is: als ik ooit droom over 10 miljoen winnen dan weet ik altijd zeker dan ik minimaal nog 1 kindje wil!
Dat is precies wat mijn vriend zegt: een derde voegt voor mij niks toe. We hebben een zoon en een dochter, allebei gezond, wat wil je nog meer. Tja, het is toch echt dat gevoel... het is nog niet klaar. Inderdaad de (nog meer) gezelligheid en drukte van 3. Vind het ook saai, nu al te weten, nou twee kids, dit is het dan voor de rest van mn leven. Nu kun je dat na 3 natuurlijk ook hebben, maar ik begrijp wel dat dat voor hem echt de limit is. Verder wil ik elk kind genoeg aandacht geven naast mijn drukke baan, daarom lijkt mij in mijn situatie 3 ideaal (spreek even alleen namens mezelf...).
Heeft je nichtje ze dicht op elkaar? Tja, dat anders maar accepteren is nu nog heel moeilijk voor mij. Op dit moment kan ik nog rustig af wachten, maar ben bang dat het op een gegeven moment weer heel hard gaat kriebelen. Bij onze oudste was ik ook echt niet meer te houden en heb ik heel wat afgepraat met vriendlief. Moet wel zeggen dat nr 2 heel erg makkelijk is (echt een openbaring, ben nog steeds verbaasd dat ze zo heerlijk slaapt en zelf speelt, en vrijwel niet huilt). Nog steeds is de oudste de slechtste slaper (altijd geweest), de meeste aandacht en energie vergend (maar wel een enorme vrolijkerd, knuffelkont op zn tijd en hij moppert nooit ) Met heel veel dingen ben ik heel makkelijk, welke plaats we wonen, wat voor huis, inrichting etc. Maar met kinderen niet... Enorm lastig... Denk inderdaad dat we het tijd moeten geven. Toch voelen we ons allebei op dit moment ook niet lekker bij de beslissing uit stellen.