Dit inderdaad. Het is ook lastig lijkt mij om dit in een gesprek aan te kaarten omdat je hen natuurlijk ook niet het gevoel wilt geven dat ze snel moeten zijn met hun traject. Mocht het uiteindelijk niet lukken en het heeft te lang geduurd, dat jij ze wellicht om wat voor reden dan ook niet meer kunt helpen. Misschien zou je ook gewoon kunnen aangeven dat je er enkel over nadenkt. Dan pin je jezelf ook nergens aan vast. Als wensouders is namelijk niks zo erg als wederom ergens op hopen om vervolgens weer met lege handen te staan. Al helemaal wanneer ze op het punt terecht komen dat ecd de enige optie is.
Ja inderdaad. Ik denk dat ik dat moet doen. Onzekerheid is het ergste aan een traject (kan ik me zo voorstellen). Ze weten ook totaal niet waar ze aan toe zijn en welke stappen er genomen gaan worden komende tijd. Ik ga parkeren dat ik nu een keuze moet maken en het zelf bespreekbaar moet maken. In ern geschikt moment kan ik het alsnog voorzichtig aanstippen. bedankt voor het meedenken!