Vanmorgen een het filmpje van een eerder topic op you tube gekeken en natuurlijk daar blijven hangen en meer van dat "soort" filmpjes gekeken en het overviel me helemaal, tranen met tuiten............ Zo intens verdrietig dat het bij ons niet lukt! Ik denk dat ik de laatste tijd mijn gevoel een beetje op de achtergrond heb geschoven en het geen kans geef om eruit te komen, tot vandaag Kan er helaas met mijn vriend niet goed over praten, hij begrijpt mijn oergevoel voor een kindje niet en heeft er dus ook veel minder last van... We hebben vanavond een verjaardag en daar komen zeker ook moeders met baby's en ik zie er vreselijk tegenop, dat zei ik ook tegen mijn vriend en dat ik er vandaag erg veel last van heb, maar hij ging er niet eens op in...... Voelde me na dat telefoongesprek nog beroerder....... Daarom dit ego berichtje, ben ff wat minder online omdat ik moet afvallen van de gyn (wat ook niet zo goed gaat), maar juliie hebben me zo vaak erdoorheen geholpen dat ik hier wel moest schrijven! Het lukt me namelijk niet om uit mijn verdriet te komen vandaag, voel me zo vreselijk.......
Lieve Alice, Dit is zo ontzettend herkenbaar, ook dat verschil tussen jouw en je manfiguur! Vrouwen gaan er blijkbaar toch anders mee om en voelen dingen op andere manieren/plaatsen dan dat mannen dat voelen (helaas soms). Dat soort filmpjes zijn misschien voorlopig niet zo voor jou bestemd. Zelf kan ik er nog steeds niet zo goed naar kijken. Ik begrijp je dus voor 100% denk ik. Als jij die verjaardag niet gaat trekken kan ik je maar 1 advies geven: ga niet! Vertel de waarheid of gooi het op niet lekker zijn....maar doe wat jou het beste lijkt! Wij blijven er gewoon om je er doorheen te slepen hoor! Of je nou aan het behandelen bent of met misschien wel het moeilijkste onderdeel: afvallen! Hele dikke knuffel en kus! Elmo
Paar weken geleden zag ik ook een filmpje waar de emoties een loopje met me namen. Ik zat te huilen als een kleinkind ... Ik kan me dan ook levendig voorstellen hoe moeilijk je het vind om vanavond naar die verjaardag te gaan! Het is ook niet eerlijk en dat je dit nu heviger ervaart omdat je zo bezig ben met af te vallen en dus onbewust toch met je hoofd bij "het" doel zit en dan ook nog eens dit... Ik moet ook eerst afvallen van de gyn. dan kunnen ze me verder helpen.... Ja nou makkelijker gezegd dan gedaan! En ook ik heb een man die niet goed kan praten en dus zeker niet over ons oergevoel! Begrijp dus echt goed wat je voelt! Ik heb geen oplossing voor je... kan alleen zeggen dat je bent niet de enigste maar daar zal je op het moment geen boodschap aan hebben waarschijnlijk want jij moet vanavond toch gezellig gaan zitten doen op die verjaardag. Tenzij dat je besluit om niet te gaan... Moeilijk hoor! Sterkte
Lieve Elmo, Wat ben ik blij dat je reageert, ik denk inderdaad dat ik niet meer naar die filmpjes moet gaan kijken.... Ik ben ik zo bang dat ik dit verdriet mijn hele leven ga blijven voelen en dat het ons nooit gaat lukken........ Ik heb vandaag ff geen hoop meer...... En die verjaardag moet ik inderdaad afzeggen, het voelt absoluut niet goed om daar nu heen te gaan... Het voelt zo overweldigend dat het gewoon lichamelijk pijn doet.........
*slaat twee hele grote armen om Alice heen* Ja, ik begrijp je echt! Niemand kan je helaas beloven dat het goed komt maar..ik denk wel dat een positieve instelling een must is! Probeer het positief te blijven bekijken! Informeer eventueel naar de maximale BMI (als uitvalsmogelijkheid) in andere ziekenhuizen. Wat wij ook deden (nou ja, ik voornamelijk) een soort van plan B maken. Ik hou er niet van als ik geen keus heb, zoals in dit geval, A een baby....B...niks... Dus een plan B: Verhuizen, op vakantie, andere baan misschien (wel dingen kiezen die je echt zou willen). Ik weet dat het niet goed valt te praten, plan A moet lukken! maar het lijkt minder somber als er tenminste een plan B is. Ook toch proberen met je man/vriend te blijven praten hoor! Al voelt hij het niet zo....hij kan in elk geval zijn best doen om je te begrijpen, al luistert hij alleen maar! Knuf
Ik weet dat Groningen ook een vrouw van 124 kilo zwanger heeft gekregen (zoals de gyn het zei), dus ik denk dat ze me wel verder helpen mocht het afvallen niet lukken, maar ik voel me zelf zo'n slappeling dat het enige wat ik zelf in de hand heb om mijn kansen op een zwangerschap te vergroten, zelfs niet lukt! Ik hunker er zo naar om moeder te zijn, waarom kan ik dan dat verdomde dan eten niet laten staan? Sorry dat ik zo negatief ben (zullen de hormonen wel zijn ) en ik weet verstandelijk ook wel dat ik me morgen waarschijnlijk alweer een stuk beter voel, maar het is nu zo heftig.......... Butterflywoman, Fijn dat je me begrijpt, Dus jij moet ook eerst afvallen? Mag ik vragen hoeveel jij moet en hoe je dat doet? Het is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan, heb zelfs een maagverkleinig gehad en dat doe je niet zomaar hoor! Hoe los jij het op dat je niet goed met je man kan praten? Liefs Alice
Heeft iemand jou gezegd dat afvallen makkelijk is? Nee, dat is het niet! Gelukkig heb ik er zelf niet mee te maken gehad maar ik heb vele verhalen gelezen over meiden die wel met dat probleem zaten. Ik vind je geen slappeling! Dat zou je zijn als je het niet probeerde en dan ging zitten klagen! Je doet je best, stinkend je best...meer kun je niet doen! Jij vergooit de kans om zwanger te worden niet! Dat zou je doen als je er niks voor deed. Elmo
Lees jouw berichtje en zit ook spontaan weer te huilen ... snap heel goed hoe je je voelt. Goed van je dat je die verjaardag hebt afgezegd, op zulke dagen gewoon even niet.... Hele dikke knuffel!
Miepie80, Dank je, had er ook niet aan moeten denken om daar vanavond te zitten... Ga nu ff mijn oogjes dicht doen, ben kapot..................
Heel herkenbaar dat je verdriet er dan ineens uit komt! En dat van de verjaardag, ik heb dat ook, ik wil het liefst helemaal niet gaan, maar dan doe ik het toch maar weer, meer voor anderen dan voor mezelf. Een echte kinderverjaardag van kleintjes onder de 4 jaar, daar ga ik niet naartoe, vorig jaar werd neefje 1 jaar, en ik ging er dus naartoe, vlak na mijn eerste miskraam, ik heb me zo ellendig gevoeld tussen al die baby's en peuters van al die vriendinnen van de moeder. Dus dat doe ik mezelf niet meer aan, maar een verjaardag van een volwassene, probeer ik wel op te brengen, omdat niet alle mensen die dan komen kindjes in die leeftijdsfase hebben. Na mijn eerste miskraam had ik ook moeite om met mijn vriend erover te praten, hij was heel erg positief en zag niet in waarom ik niet gewoon hoopvol bleef, en tegen verjaardagen opzag. We hebben daar best wel eens discussie over gehad. Maar nu, na nóg een miskraam en inmiddels diagnose Asherman, en veel gesprekken verder, steunt hij me wel. Hij vind het soms wel moeilijk als hij vertelt dat we uitgenodigd zijn en ik gelijk roep dat ik niet wil gaan, maar gaande weg de dagen dan vorderen 'wen' ik aan het idee, dus dan ga ik meestal toch maar met hem mee, onder de afspraak dat hij een beetje in mijn buurt blijft, en dat we weg gaan als ik het niet meer zie zitten. Probeer anders met je vriend het daarover te hebben, dat het jou pijn doet anderen te zien die wel een kindje hebben/zwanger zijn en jij niet. Ookal is dat moeilijk, ik vind wel dat na die discussies mijn vriend toch meer begrip heeft gekregen. Sterkte, en huil maar flink! dat is beter dan je gevoelens wegstoppen En nee je zult er écht niet in blijven hangen, de ene dag ben je gewoon emotioneler dan de andere, mijn ervaring als ik zo'n flinke huildag heb gehad, dat ik daarna ook weer wat beter verder kan. Mijn mening is dat je je gevoelens gewoon moet laten komen zoals ze zijn, en dat het mag duren zolang als jij eraan toe bent, niemand kan inschatten hoe jou verdriet is. En hoe moeilijk je het nu ook hebt, er komen ook wel weer dagen aan dat je je wat beter gaat voelen. Wat betreft het afvallen: stug volhouden meis, en klaag maar lekker tegen ons als je het moeilijk hebt, ik ben nu net 10 kilo kwijt, moet er nog 2, niet vanwege medische reden hoor, maar omdat ik door al mijn rottijd die ik achter de rug heb, dus gewoon mijn verdriet weg heb zitten eten en ik 12 kilo in anderhalf jaar tijd ben aangekomen. Ik vind het nu ook weleens moeilijk, dan zit ik tegen mijn vriend erover te klagen, dat het niet lukt, maar dan na stug volhouden, ben ik een paar dagen later toch wer wat lichter op de weegschaal. wat mij goed helpt, veel wandelen buiten! Veel water drinken, en na het avondeten echt niks mer eten.
Lieve meiden, Bedankt voor jullie lieve en positieve woorden! Ze hebben me echt goed gedaan, ik voel me na een paar uurtjes op bed ook al iets beter dan vanmiddag gelukkig! Morgen ga ik vol goede moed weer verder met mijn dieet en ik sta dan ook morgenvroeg direct in de sportschool! Mijn vriend kwam (nadat ik hem had voorbereid via de sms hoe ik me voelde) een overheerlijke magnum voor me meegenomen waar ik van heb gesmuld! Niet de beste manier om me te troosten , maar wel erg lief bedoeld! Dames, nogmaals bedankt voor jullie steun! Liefs Alice
Oh meis, je gevoel is zo herkenbaar. Ik ben gestopt met jankfilmpjes op youtube, op sommige momenten trek je het gewoon net even niet. Ik heb pas laatst een meeting gehad met de walvisdames en me er heel goed doorheen geslagen, superleuke dag gehad. Ik heb alleen nooit vermeld hoe de dagen erna waren qua gevoel. Ik ben nooit zo'n kletser over gevoelens, dus dit is voor het eerst dat ik het zeg. Het stoot me ook tegen het been dat veel vrienden met kinderen, ons niet uitnodigen voor een uistapje naar bijvoorbeeld de efteling, omdat wij nog geen kinderen hebben. Van hun kant begrijpelijk, maar voor ons extra moeilijk. Alsof wij (kinderlozen) hierom hebben gevraagd! Ook het afvallen is moeilijk. Hier door de hormonen van de afgelopen 2 jaar ook, 12 kilo aangekomen. Die wil ik er toch echt weer af voor de volgende behandeling. Kies voor jezelf en jij mag ook je gevoel uitten. Hier begrijpen we elkaar! Knuf, Elvira
Lynn77, Ik blijf ook volhouden hoor, kom net bij de sportschool vandaan en ben daar vandaag begonnen aan een afvalprogramma, 3 keer in de week sporten en alles word bijgehouden! Vandaag ook weer weight watchers opgepakt (gisteren een "ik heb schijt aan ww" dag gehad) en ben dus weer op de goede weg! Elvira, Het is inderdaad fijn om hier mijn hart te luchten, jullie begrijpen (helaas) priecies wat ik doormaak en dat geeft een hele hoop steun! Dikke knuffel voor jullie allemaal! Liefs Alice
goed zo meid! En ja af en toe zo'n dag hoeft zelfs helemaal niet erg te zijn, als je de dag erna maar weer goed je best doet! Fijn dat je je al iets beter voelt! Het komt met pieken en dalen, dat hebben we allemaal. Het moeilijkste is om om je heen te kijken en bij anderen alles 'goed' lijkt te gaan, maar diep in ons hart weten we ook wel dat dat soms ook schone schijn is, want wij hebben dan moeite met kinderen krijgen, anderen verliezen weer bijv. hun ouders of familie. Of hebben andere nare zorgen. *ben mezelf ook ff een peptalk aan het geven, merk je het?*LOL btw als je hulp nodig hebt met afvallen/schema of wat dan ook, laat het me maar weten, heb wel wat ervaring met schema's maken, zowel dieet als sport.
Elvira, Je dacht toch niet echt dat wij niet zouden begrijpen dat jij even moet bijkomen na zo'n baby- en mamadag! We vonden het echt heel bijzonder en stoer van je dat je er toch bij was! Nog even een extra knuffel voor jou dus, bikkel! Alice, Heel goed zeg, dat programma op de sportschool! Ga zo door meid! Elmo
Fijn dat jullie zo met me meeleven! Dat voelt als een warme deken! Het gaat hier nu redelijk, ik merk dat ik de laatse paar dagen erg veel bezig ben met onze wens... Ik denk veel aan de behandelingen en herleef alles opnieuw, vanmorgen ging bijvoorbeeld de laatste punctie weer helemaal door mijn hoofd Ik voel me nog steeds niet happy, ik heb dan ook een afspraak gemaakt met het zh om een gesprek aan te gaan over wat we nu verder gaan doen (ik wil ook zeker weten als het afvallen niet lukt, ze me toch verder helpen...) Vandaag ben ik vrij en ik heb heel erg veel zin om me op te sluiten in huis en allemaal lekkere dingen te gaan eten......... Maar........Ik denk dat ik zo toch maar naar de sportschool ga....... Liefs Alice
goed zo als je naar de sportschool gaat, als je geweest bent zul je weer een beetje meer trots zijn op jezelf dat je hebt doorgezet. Mag ik wat vragen? waarom is het eigenlijk moeilijker om zwanger te worden als je wat zwaarder bent?