@Equivoque hoe is het nu? Ben nog in het ziekenhuis. Best last van mijn buik. Zat allemaal nogal dicht door eerdere verklevingen dus het ging moeilijk zei de gyn. Mag gelukkig zo naar huis.
@cd28 Heel veel beterschap! Grote opluchting hier, hcg was heel laag dus een bbz is uitgesloten. Zou niet eens meer positief testen nu, het was al onder de 10. En ik de hele dag maar denken dat ik de hormonen nog door mijn lijf voelde gieren ... Het is dus echt al heel vroeg misgegaan. Dat maakt stiekem toch wel wat uit merk ik, kan er nu wel vrede mee hebben. Deze had het gewoon niet gehaald, eigenlijk gewoon een verlate menstruatie. Maar wat bizar hoe extreem die rollercoaster is hè... gisteren was ik ervan overtuigd dat ik ermee wilde stoppen, en nu vandaag hoorde ik mezelf de arts vragen of ik deze cyclus alweer een terugplaatsing mocht in verband met de feestdagen... nog maar even heel goed over nadenken hoe we nu verder gaan. Vooral manlief heeft een flinke knauw gekregen, die beseft nu pas echt dat we waarschijnlijk met z'n tweetjes zullen blijven en daar heeft hij het heel moeilijk mee. Ik zit nu vooral even te stuiteren van opluchting
@cd28 : wat naar dat de curretage zo moeizaam verlopen is en jij er last van hebt. Hopelijk ben je inmiddels lekker thuis. Doe rustig aan! @Equivoque : dat is zeker een opluchting! Ondanks dat het nog steeds erg verdrietig is dat deze zwangerschap mis is gegaan (en ik snap wel dat het anders voelt als de eerdere miskramen). Dat je gedachten en gevoelens heen en weer springen van stoppen naar doorgaan (en mogelijk straks weer omgekeerd) is logisch, het is een hele moeilijke beslissing. Ik wens jullie saampjes veel sterkte bij het nemen van deze beslissing! @Cactus92 : hoe is het met jou? Hier gaat het nog steeds heel wisselend. Ik merk dat het besef nu steeds meer begint door te dringen, de "we zullen nooit...." komen naar boven en dat voelt leeg. Daarbij komt het nu ook nog geregeld aan de orde, omdat je steeds weer mensen tegenkomt die op de hoogte zijn van het traject, maar nog niet op de hoogte zijn van de laatste stand van zaken. Ik weet ook niet goed hoe ik er voor kan zorgen dat men op de hoogte gesteld wordt, zonder dat wij iedere keer dat we weer iemand zien / spreken, ze het moeten vertellen. Lichamelijk gaat het nog niet goed: ik ben veel moe, slaap gelukkig wel goed, maar het helpt niet. Af en toe flinke hoofdpijn en moeite met concentratie op het werk (mijn geheugen laat me tussendoor in de steek, terwijl dat normaal mijn sterke kant is). En ik voel veel spanning in mijn lijf (vooral nek/schouders). Maar ach, dat zal de komende tijd langzaamaan wel weer beter worden... De moeilijk decembermaand komt er ook weer aan, dus dat draagt ook niet bij. Maar goed, ik weet wel dat we er samen doorheen gaan komen en dat is het belangrijkste! Aan de andere kant, als ik jullie verhalen lees van de zwangerschappen die misgaan, ervaar ik ook een soort van rust, blij dat ons dat bespaard is gebleven. Een nieuwe zwangerschap had namelijk ook voor ons veel angst meegebracht en het is zo oneerlijk dat wanneer je dan eindelijk zwanger bent na zo'n lang traject, het nog misgaat! Helaas hebben we allemaal deze ervaring... Ik merk nog steeds dat ik het heel moeilijk vind dat we hebben mogen proeven aan een zwangerschap, aan het gevoel ouders te gaan worden en nu nog steeds en voor altijd met lege handen te staan. Ik leef dan ook heel hard met jullie mee! Dikke knuffel voor jullie allemaal!
Voor jou ook een hele dikke knuffel. Je beschrijft het goed, ik begrijp het helemaal. Dat lege gevoel dat ook lichamelijk doorwerkt. Net of je niet helemaal meer meedoet aan het gewone leven... en het dan ook nog steeds hardop moeten uitspreken naar mensen die nog niet op de hoogte waren. Tja, je kunt natuurlijk een bericht op Facebook zetten ofzo, maar dat zou ook niet helemaal mijn stijl zijn... Ontzettend knap dat je wel kan blijven zien dat jullie hier samen doorheen gaan komen! Ook dat weet ik zeker, maar vind het moeilijk om me voor te stellen dat dat lege gevoel ook ooit zal verdwijnen en je ook weer gewoon gelukkig kunt zijn met wat er wel is. Terwijl dat zeker weer gaat gebeuren, het heeft alleen tijd nodig. Ik vraag me ook steeds meer af wat dit hele traject ons nu heeft gebracht. Eigenlijk alleen maar ellende en verdriet. Dat ik wel een keer écht zwanger ben geweest, is hard, maar gek genoeg had ik het toch ook niet willen missen. Als er na vele terugplaatsingen nooit een zwangerschap was geweest zou ik me denk ik nog eenzamer voelen en teleurgesteld in mijn lijf. Nu heb ik het tenminste wel meegemaakt en mijn lijf kan het ook. Ik kan er nu denk ik meer vrede mee hebben als het niet lukt dan wanneer er nooit iets was blijven zitten. Nu blijf ik dan wel achter met verdriet, maar in ieder geval niet met de frustratie dat mijn lijf het laat afweten. Het heeft gedaan wat het kon, het embryo een kans gegeven, maar het was helaas niet genoeg en daar kon ik niks aan doen. Weet niet of jij dat ook zo voelt? Ik denk toch niet dat ik nu de stekker eruit kan trekken, al vraag ik me af wat voor ellende de laatste terugplaatsing(en) ons nog gaan opleveren. Maar weet nog niet wat wijsheid is: meteen door (die pleister maar snel eraf trekken) of even rust en in januari weer een poging wagen. Lastig.
@Equivoque moedig van je! Vind het echt een dapper besluit en denk ook dat je bij twijfel niet moet stoppen. Dan kun je later nooit zeggen dat je iets niet geprobeerd hebt. Wanneer je weer begint is iets wat je alleen zelf kunt bepalen. Misschien is het ook wel even fijn om in de feestmaand geen ziekenhuis bezoeken te hebben? @Jolandadjk een dikke knuffel voor jou. Het lijkt me enorm zwaar. Het is toch een soort van rouwproces waar je doorheen moet. @Cactus92 hoe gaat het met jou? Hier gaat het wel goed. Beetje beurs maar vandaag doe ik rustig aan. Heb me verder deze week ziek gemeld. In het ziekenhuis hadden ze het over nazorg, dat ik daar een afspraak voor kan maken als ik wil. Had het er met mijn man over, hij denkt dat het wel goed is om er met iemand over te praten maar ik weet het nog niet.
@cd28 goed dat je even tijd neemt! Daar ben ik dus heel slecht in hè... heb zelfs mijn collega deze week een dag vrijgegeven ! Maar het gaat nu ook echt wel weer goed, moet ik zeggen. Als ik maar duidelijkheid heb... Ik zou gewoon gebruik van dat aanbod voor nazorg maken. Baat het niet dan schaadt het niet, toch? Wij werden ook weer gewezen op de mogelijkheid om een afspraak bij de psycholoog te maken, gezien alle tegenslagen. Vooral mijn man overweegt dat nu. Hij heeft er nu wel behoefte aan, ik minder. Maar waarschijnlijk is het ook wel goed voor hem om een keer alleen te gaan. Je verwerkt het toch ieder op je eigen manier en tijd. Maar doe nog maar even lekker rustig aan jij!
Ik dacht dat ik al gereageerd had, maar schijnbaar niet op plaatsen gedrukt.. Wat een opluchting!! En fijn dat je er een soort van vrede mee hebt.. De ergste angst en teleurstelling heb je al op het moment dat je krampen en bloed hebt en beseft dat het mis is.. denk ik zo.. Toch weer anders dan een missed abortion en zeker na een kloppend hartje.. Maar allemaal niet minder verdrietig. En het is weer een klap, bovenop alle verdriet wat al geweest is. Niet vol te houden.. ppff Maarja, je hebt nog kansen en het voelt niet goed denk ik om te stoppen zonder ze gepakt te hebben.. maar waar haal je de moed weer vandaan hè? Wellicht een gesprek tussendoor met psycholoog, of misschien alleen je man wel, omdat die daar voor nu meer behoefte aan heeft.. Hou elkaar in de gaten en neem een beslissing met gevoel, over wanneer verder te gaan. De trein dendert al jaren voort, soms moet ie even een stop maken misschien..
Wat is het toch allemaal gemeen en oneerlijk.. En na al die jaren van leven tussen hoop en vrees, het verdriet, de steeds weer teleurstelling is er dan nu "de rust". Maar begint de volgende moeilijke fase, de acceptatie. Vreselijk.. En inderdaad, nog niet iedereen die je kent is op de hoogte.. dus steeds weer opnieuw hardop uitspreken hoe het zit.. Verstandelijk weet je hoe je ervoor staat, dat dit het is, de droom vervlogen.. maar soms komt ie ineens binnen, dat gevoel van besef. Die doet het meeste pijn.. Dat je lichamelijk uitgeput bent is ook niet zo gek denk ik. Je hebt zolang hard moet knokken dat hoeft nu niet meer dus kan je lichaam het loslaten.. Heb zo met je/jullie te doen! Dikke knuffel!
@cd28 Je hoeft niet meteen gebruik te maken van het aanbod van nazorg. Misschien heb je er nu geen behoefte aan naar over een half jaar pas, je weet het niet.. Was het maar zo makkelijk hè, dat we 3 weken in een hoekje konden kruipen, 3 weken huilen en daarna klaar! Alles eruit gehuild, "plekje gegeven" en door! Maar nee.. verwerking en acceptatie laat zich niet dwingen.. Ik ben zelf vandaag op gesprek geweest bij maatschappelijk werk. Ze lost niks op hoor voor me, maar even een luisterend oor is erg fijn. Het gaat in gesprekken met vrienden en familie al zo vaak over mijn problemen en verdriet, voelt ook wel eens bezwaarlijk. Probeer het te beperken, maar heb het gewoon ook nodig, aangezien ik geen partner heb om het mee te delen.. En iedereen is lief en meelevend. Maar soms zeggen mensen ook de verkeerde dingen.. Die maatschappelijk werkster is erg prettig en snapt de frustratie daarom. Kon even mn angsten uiten over de toekomst.. Ze merkte op dat ik al begonnen ben met een acceptatie en verwerkingsproces, terwijl er nog een kans voor me ligt. En dat klopt ook.. want ik geloof daar niet meer in. Ik hoop wel, tuurlijk, maar geloof het niet meer.. Dat verdriet overvalt me soms ineens. Dan komt het heel hard binnen.. de waarheid.. Ik probeer me nu even te focussen op mn vakantie, even weg, even uit de omgeving. En ook maar per dag te bekijken.. Voor mij is het financieel niet echt een optie om een langere break te nemen en pas in t nieuwe jaar door te gaan, maar wil dat eigenlijk ook niet. Liever maar zoals @Equivoque zegt, de pleister maar snel eraf trekken. Dan is er duidelijkheid. Ik trek het niet meer en wil ervan af. Van de hormonen, de autoritten, de spanningen, de testen, de angsten en teleurstellingen.. de onzekerheid. Dikke knuffel voor allemaal!
Het is rustig hier! Ik zal even de stilte doorbreken. @Cactus92 hopelijk ben je heerlijk aan het genieten deze week en kun je helemaal opgeladen de laatste poging in! @cd28 hoe gaat het met jou? Lichamelijk hopelijk weer helemaal in orde, mentaal is natuurlijk een ander verhaal. Is het besef al een beetje ingedaald? Heb jij nu ook de situatie zoals @Jolandadjk dat je steeds mensen moet vertellen dat er geen tweede meer komt? @Jolandadjk hoop dat het met jou in ieder geval lichamelijk alweer wat beter gaat. Het heeft natuurlijk nog veel meer tijd nodig, maar dat het verdriet zich lichamelijk uit moet natuurlijk niet te lang blijven duren. Hoop dat je langzaam weer wat lichtpuntjes kan zien en vertrouwen kan krijgen in de toekomst. Maar wat is dat moelijk hè... goed dat je wel voor ogen kan houden dat jullie hier uiteindelijk doorheen gaan komen. Hoop dat het ook snel echt zo gaat voelen. Ik trof vandaag ook een oud-collega die vroeg of ik inmiddels kinderen had. Op het moment zelf kan ik die vraag prima aan, maar daarna gaan de radertjes weer draaien... Het lijkt soms wel of iedereen kinderen heeft. Ik heb weinig kinderlozen in mijn vriendenkring en dat vind ik echt wel een gemis, het versterkt nog meer het gevoel van eenzaamheid. Hebben jullie dat ook of hebben jullie wel wat meer gevarieerd gezelschap om jullie heen? Verder gaat het wat minder. Ik weet dat er echt wat moet gebeuren in mijn leven, want ik doe echt te weinig leuke dingen waar ik energie uit haal. Weet ook niet zo goed wat ik leuk vind, dat is een beetje het probleem... maar ik realiseer me wel dat ik dat moet gaan vinden, met of zonder kind. Weet alleen niet goed waar te beginnen. Ook manlief zit niet lekker in zijn vel, hij is bij de psycholoog geweest en heeft besloten daar nog een paar keer heen te gaan. Een nieuwe poging stellen we nu nog even uit. Waarschijnlijk gaat het de volgende cyclus ook niet omdat een terugplaatsing waarschijnlijk zal samenvallen met de vakantiesluiting tussen kerst en oud&nieuw. Dus dan maar weer in januari verder. We hebben ook wel genoeg teleurstellingen gehad voor dit jaar dacht ik zo.
Het is hier inderdaad rustig, waarschijnlijk mede doordat op dit moment niemand in behandeling is... @Equivoque : jullie hebben zeker genoeg teleurstellingen te verwerken dit jaar en met de feestdagen voor de deur is het misschien ook wel lekker om even niet bezig te zijn met een behandeling. Hopelijk in het nieuwe jaar vol goede moed verder. Wat je schrijft over familie- en vriendenkring herken ik goed. Veel hebben inmiddels kinderen, we zijn één van de weinige zonder en het lijkt zo gewoon dat je kinderen hebt en dat alles hieromheen draait... Het gevoel van eenzaamheid hierin wordt versterkt doordat je zelf hier zo graag onderdeel van zou willen zijn... @Cactus92 : heb je een lekkere vakantie (gehad)? @cd28 : hoe is het met jou? Lichamelijk gaat het langzaamaan wat beter. Nog wel veel haaruitval, maar dat is ook de tijd van het jaar... Nog niet opnieuw ongesteld geworden, de medicatie werkt blijkbaar nog wat langer door. Maar op zich ook wel even lekker, geen buikpijn e.d.
Hai meiden, nou, helaas geen fijne zonvakantie gehad, maar koud en nat.. Paar middagen even de zon, maar zodra er een wolk voor schoof was het bokkoud. Ik ging al niet om van alles te betakken, maar met slecht weer is daar ook weinig aan. Dus.. niet erg opgeladen.. Vandaag weer op echo geweest, zag er goed uit. 9.6mm bmslijmvlies, geen cysten. Zondag de laatste tp... Alles gaat beetje op automatische piloot hier en voel me down. Weer doet er ook geen goed aan.. @Equivoque even een pauze dus, beter misschien. Even niks rond de feestdagen.. En verder kan ik me weer helemaal voelen in wat je beschrijft. Iedereen heeft kinderen om me heen, alles draait ook om kinderen. Ik snap het en zou er zelf maar wat graag bijhoren.. maar die toekomst is zo goed als zeker niet voor me weggelegd.. en dan?? Ik zie wel eens om me heen of op tv van die über positieve mensen, die allerlei doelen en uitdagingen in het leven zien. Jaloers word ik ervan. Ik heb dat niet. Zou niet goed weten wat ik moet. Voelt allemaal zo doelloos (komt ook door mn humeur, maar toch..). Waar ga ik straks mijn energie en lol uithalen? Waar haal ik nou echt voldoening uit? Ik weet het niet.. en weet ook niet waar te beginnen. En op goedbedoelde adviezen van mensen om me heen, die allemaal wel happy in de liefde zijn en een mooi gezin hebben, zit ik niet te wachten.. Nou, jullie horen het al. Ik zwelg in mijn ellende en zelfmedelijden. En kan er ook even niks aan doen. Bleh. @Jolandadjk jij ook worstelend met dat gevoel, zo graag ook dat gezin willen en steeds die confrontatie.. Wel fijn dat je lichamelijk weer beetje opknapt. Het niet meer plannen, geen medicijnen, de onhoudbare spanningen.. die zul je niet missen. Maar wat er in je hoofd en hart omgaat vergt genoeg energie.. @cd28, ook benieuwd hoe het met jou gaat..