Iedereen heeft hier wel eens last van ga ik uit, maar hoe gaan jullie er mee om/laten jullie het achter jullie? Op de basisschool en middelbare school ben ik gepest, helaas voel ik mezelf nog steeds onzeker hierdoor. Voel me snel onzeker over mijn uiterlijk en tijdens contact met anderen. Eigenlijk heb ik hier helemaal geen zin meer in en wil ik die ook onzekerheid achter me laten. Dus wie heeft er tips om het af te sluiten na al die jaren? Of zal dat altijd wel een deel van jezelf blijven die onzekerheid?
Sinds ik met een psycholoog heb gepraat gaat het al stukken beter. En als ik ergens mee zit kan ik daar over praten met 2 goede vriendinnen,dat helpt ook 😊 Maar zo af en toe komt dat gevoel weer terug en kan ik raar gaan denken. Ik denk dat dat altijd wel blijft,dat laat je niet zomaar achter je. Maar praten praten praten werkt bij mij 😊 Misschien je gevoel opschrijven en dat stukje papier later verbranden? Of een dagboek bijhouden?
Ik had het ook... Veel gepest vroeger, erg onzeker door geworden en ik was sowieso al een onzeker type van mezelf. Ergens heb ik een keer een knop omgezet. Had zoveel geprobeerd, bij o.a. psycholoog en maatschappelijk werk omdat het me bij alles wat ik deed dwars zat, maar niets werkte. Toen de knop omgezet. Ik ben onzeker, mensen zien dat, daarom pesten ze en/of willen ze niet met me omgaan, waardoor ik juist weer onzeker wordt. Die cirkel moet je uit. Ik vond een zinnetje op internet: "stop trying to fit in when you were born to stand out." Wat je kan interpreteren als: als je nu eenmaal onzeker ben, waarom proberen om anders te zijn? Ik heb tegen mezelf gezegd: Ik ben onzeker, zo ben ik nu eenmaal, of anderen dat raar vinden of wat dan ook, dat boeit me niet. Ik ben wie ik ben en mijn eigenschappen zijn zoals ze zijn. Dat ga ik niet veranderen. En heel gek, maar vanaf het moment van acceptatie ben ik een heel groot deel van mijn onzekerheid kwijtgeraakt. En wat nog over is zit me niet meer dwars. Het heeft me wel jaren gekost om die knop te kunnen omzetten maar uiteindelijk hielp het.
Hier hetzelfde ontzettend gepest vroeger en daardoor ontzettend onzeker geworden. Maar na mijn bevalling kreeg ik er zon last van dat het zich uitte in dingen die ik niet meer in de hand had, en ik overging op de automatische piloot zeg maar, ging netjes op bezoek bij mensen, had gesprekken enz maar de helft heb ik niet meegekregen toen der tijd. Tot ik hulp heb gezocht en ik kan echt zeggen dat ik sinds een paar maanden echt een totaal ander mens ben. En ben er van overtuigd dat je met de juiste begeleiding/hulp een heel eind kunt komen.
Ik ben ook gepest, uit jaloezie. Hoe veel ik t ook probeerde te vermijden of juist erop in gaan, het had geen zin. Mijn uiterlijk was dus ook "de reden" (voor zover je daarover mag spreken) van het pesten maar eigenlijk dus op een positieve manier. Zo probeer ik t ook te bekijken. Het waren jaloerse mensen en daar sta ik nu al jarenlang boven. Sneu types waren het! En de meeste pesters zijn sneue types die eigenlijk een heel groot probleem hebben met hun eigen ik en zelfvertrouwen. Met een psycholoog praten als het je echt niet lukt is inderdaad ook een goede tip!
Bedankt voor alle tips. Linnaea, goed zeg dat je gelukt is! Ik zal er ook wel komen ooit, maar word soms gewoon moe van mezelf als die onzekerheid de kop op steekt
"Fake it 'till you make it!" Ik doe mijn superwoman-cape aan en doe alsof ik heel zeker ben van mijzelf. Anderen reageren daar op. Daardoor gaat het zo goed, dat ik vanzelf merk dat ik het eigenlijk best kan, of dat anderen vertrouwen hebben in dat ik het goed doe. Daardoor word ik vervolgens minder onzeker in die situatie. (Dit was een tip die ik in therapie heb gekregen van een sportlerares. Ik heb nu trouwens ook nog steeds therapie.)
Hier hetzelfde. En een ex die me behandelde als strond deed ook niks goed. Ik ben sinds mn 18e een stuk feller geworden. Ik accepteer geen bullshit meer en ik kom voor mezelf op. Als je iets niet zint dan ga je maar weg. Om die reden lijkt ik voor veel mensen een kreng. Maar dat is een muur met masker. Want daar achter ben ik nog heel gevoelig. Ik zorg er nu alleen voor dat mensen mij minder snel raken. Eigenlijk heb ik 3 muren. Als je buiten de buitenste staat interesseert het me werkelijk niet wat je vind. Dat zijn kennissen of collega's. De eerste muur is met goede kennissen en bepaalde familieleden. Hier ben ik nog steeds heel afstandelijk naar en zal ik never mn gevoel uiten. Binnen de tweede muur staan vrienden en een groot deel van de familie. Hier deel ik dingen mee en ik verwacht wederzijds respect. Dan wordt de stap groter.. want voor ik je toelaat in mn persoonlijke ruimte kun je mij werkelijk pijn doen.. en daar staan er weinig.. 2 goede vriendinnen, mn beste vriendin <3 , ouders en mn man. Deze mensen hebben het verdient om hier te staan en zullen mij geen pijn doen. Om die muren vinden mensen het soms lastig omdat ik echt niks pik wat mij niet aanstaat. En dan heb ik het niet over kleine dingen als, mag ik je aansteker lenen. Je moet het verdienen bij mij om een muurtje verder te komen. En als je het flink verziekt bij mij, doordat je in een muur stond waarin ik wel kwetsbaar ben, dan krijg je nog 2 kansen om die plek te behouden. Anders ga je eruit.. Klinkt heel resoluut als je het zo leest. Maar voor mij werkt het. Er zijn ook weinig mensen die door mijn masker heen prikken. En als je dat kan, dan sta je zo dichtbij dat ik je mijn leven toe vertrouw. Kom voor jezelf op. Zeg nee. En als mensen je kwetsen dan geef je dat aan. Doen ze dat weer dan wijs je ze de deur. Ik ben nu misschien hard. Maar mijn leven is zoveel beter en fijner nu.