Gisteren te horen gekregen dat mijn vriendin met icsi gaat beginnen. Ze had dit aan bijna niemand verteld. Ik wist ook niet dat ze al zo lang bezig waren (2 jaar). Ik vind het kei erg!! Ik wil haar graag helpen en steunen maar hoe? Voordat ze het verteld had gisteravond kwam mijn zoontje van 6 maanden nog ff naar beneden voor zijn fles en toen heb ik hem gewoon bij haar op schoot gezet....misschien vindt ze dat wel helemaal niet leuk. Ik vroeg haar of ze dat niet moeilijk vond, maar ze vond het niet erg. Het lijkt me zo erg, die onzekerheid en dat wachten of het gelukt is. Wie kan me er iets meer over vertellen? Ik lees op internet wel van de behandelingen maar hoe is het voor jezelf en je man? Hoe kan ik haar steunen? En lukt het nu meestal wel met icsi?
Wat lief dat je je zo'n zorgen maakt om je vriendin. Of het altijd lulkt met ICSI, of snel...dat is helaas niet zo. De een heeft geluk, de ander niet of minder. Er zijn percentages voor, of je daar wat aan hebt. Er zijn verschillende boeken verschenen met het onderwerp ongewenste kinderloosheid. Je kunt je daar eens in verdiepen om te kijken welk boek jou aanspreekt of je vriendin. Ik ken 1 boek, open zenuw, en dat boek is zowel voor mensen die zelf in het traject zitten als voor hun omgeving. Aanrader dus. De onzekerheid is inderdaad om gek van te worden. Veel mensen doen of zeggen dingen zonder daar bij na te denken (inderdaad kinderen ongevraagd op schoot zetten). Gaaf haar vooral de ruimte om zelf te beslissen wat ze wel/niet wil. Liefs Elmo *zelf mama van twee ICSI kindjes* Misschien kan je voorstellen dat ze hier eens mee gaat lezen?
Dank je voor je reactie. Ik wist het nog niet van hun 'probleem' toen ik mijn zoon bij hun op schoot zette, anders had ik dat nooit gedaan! Ik ga nu wel overal over nadenken, mijn verjaardag b.v.; wil ze wel komen als er meer kindjes zijn? Aan de andere kant; toen ze naar huis gingen zei haar vriend; kom maar snel terug op bezoek met de kindjes! Hij is wel nuchter daarin. Als ik zelf na ga denken als ik haar was....zou ik het ook super moeilijk vinden om mensen met kindjes te zien, ik weet niet wat ik zou doen!
Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik ook zeggen dat ik oprecht van de kinderen van onze vrienden geniet. En dat weten ze ook. We passen regelmatig op en gaan naar de kinderverjaardagen. Voor iedereen is het weer anders. Ik zou gewoon aan haar vragen hoe ze er tegenover staat. Soms kun je dingen voor andere mensen in gaan vullen, terwijl ze er helemaal niet zo over denken. Lief dat je je zo in haar probeert te verplaatsen!
Hey meis, Wat lief dat je zo meeleeft met je vriendin. Ik ben nu (pril) zwanger van een ICSI kindje. In principe had ik geen moeite met kinderen. Mijn broer en zus en goede vrienden hebben kinderen waar ik dol op ben. Waar ik liever niet heenging/ga zijn kraamvisites en kinderverjaardagen waar alleen maar over kinderen gepraat wordt. Ik ging dan bijvoorbeeld liever apart op verjaardag, alleen met moeder en kind. Maar inderdaad dat is weer voor iedereen anders. Wat ik heel fijn vond/vind van mensen die van onze kinderwens en behandelingen wisten dat ze er regelmatig naar vroegen. En dat ik gewoon kon praten en mijn hart uitstorten. En inderdaad wat betreft je kindje op schoot zetten etc. Vraag dat gewoon aan haar en praat met haar wat ze wel en niet fijn vind. Aan je berichtje hier te lezen kan ik merken dat je met haar meeleeft, heel lief! Hoop dat de ICSI van je vriendin mag slagen!
Wat super dat je nu zwanger bent! Gefeliciteerd! Ik ga haar binnenkort mailen of bellen om uit te nodigen voor mijn verjaardag, dan zal ik er wel over beginnen. Vind het gewoon zo shit voor hun! We gaan er gewoon vanuit dat ze meteen zwanger wordt. Hoe gaat dat als je moet wachten tot je kunt testen? Hebben jullie dan verteld aan mensen dat je bijna kunt testen of als het niet gelukt was?
Hoi Bloem, Inderdaad, wat lief dat je zo met je vriendin meeleeft, zal haar en haar man vast goed doen! om antwoord te geven op je vraag over het testen, bij ons weten ouders en broers en zussen wel dat wij vrijdag naar het ziekenhuis moeten om te testen, dit omdat we dat verteld hadden, maar anders weten ze zelf ook wel ong. wanneer je zal kunnen testen omdat ze weten wanneer je punctie en terugplaatsing hebt gehad.. verder weet de omgeving het niet, juist omdat als het niet gelukt is, we dat dan moeten vertellen aan iedereen en daar niet zoveel zin in hebben.. maar aan een aantal mensen vertellen die dicht bij je staan is wel een goed idee, want daar kun je je steun weer uithalen, vond het namelijk verschrikkelijk moeilijk toen we net de mmm ingingen en niemand daar iets vanaf wist.. liefs muis