Heel eerlijk gezegd moet je nu op de blaren zitten wat je zelf hebt gecreëerd. Waarschijnlijk heb je dit niet eens bewust gedaan, maar door bepaalde dingen heb je nu geen hobby’s, vriendinnen enz. En dat bedoel ik dus niet zo hard als dat het hier staat, maar het komt er wel op neer. Ook je man moedigt je aan om iets te ondernemen en kan er niets aan doen dat jij toentertijd je sociale contacten hebt laten verwateren. Neemt niet weg dat je in een vervelende situatie zit! Ik denk dat de sleutel in de communicatie zit. Praat erover. Moet het nu die opleiding? Kan het niet als de kinderen wat groter zijn? Investeer in jezelf. Ga weer sociale contacten aan. Zoek een hobby. Heel veel succes. Het is ook niet makkelijk allemaal!
Inderdaad ,praat erover met je man.Zeker als het zijn jeugd droom is om bij de brandweer te werken!Het begint met 1 avond per week cursus,als deze cursus klaar is dan volgt de volgende cursus en de volgende...dan heb je nog de "verplichte" avonden op de kazerne ,later de uitrukken ...noem maar op!Bij de vrijwillige brandweer werken kan je heel veel tijd per week kosten als je niet op let.Het gaat niet alleen om brand blussen maar ook bv dieren uit de sloot halen,uitruk voor vals alarm,extra trainingen,patiënten afhijsen,helpen bij auto ongelukken...afhankelijk van hoe groot de kazerne is kan er ook een 24 uurs dienst gevraagd worden van je.mijn ex zwagertje zit inmiddels al ruim 25 jaar bij de vrijwillige brandweer ,ik heb van dicht bij meegemaakt hoe veel het van iemand vraagt.
Ik denk dat je al veel kunt halen uit deze adviezen. 1 dingetje wat ik zo snel niet heb gelezen.. maar misschien las ik eroverheen. Waarom moet zijn opleiding ten kosten van jouw tijd? Ik bedoel.. als ik het zo lees, snap ik dat je hem die opleiding gunt. Ik zou daarvoor ook best wat willen schuiven. Als hij dan vervolgens minder gaat sporten en mij dat rustige moment elders in de week gunt, praten we nergens meer over. Dat je ook aangeeft dat je jezelf inhoudt omdat je bang bent dat je je anders helemaal laat gaan, vind ik ook niet helemaal eerlijk naar hem. Hij heeft ergens ook het recht te weten hoe het echt met jou gaat. Het is niet eerlijk alles op te kroppen. Ergens heel onbewust zeg je toch dat je geen vriendinnen meer hebt doordat hij veel tijd opeist, wat hij wellicht niet doorheeft. Bedoel dit echt als advies hoor, niet negatief. Succes!!
Goed om jullie reacties te lezen. Ik heb het inderdaad zelf laten gebeuren, daarom vind ik het ook lastig om er nu ineens moeilijk over te gaan doen. Ik moet eigenlijk iets concreets bedenken wat ik zou willen doen, want ik zou nu niet eens weten wat ik met een avond voor mezelf zou moeten doen. In mijn eentje iets gaan doen vind ik niet leuk, een weekend weg alleen lijkt me ook helemaal niks. En zoals gezegd hen ik momenteel ook geen hobbies of zo. Ik heb vanavond wel duidelijk gemaakt dat ik mijn werktijden niet wil schuiven. Hij had een andere oplossing maar die kwam slecht uit voor zijn werk en duocollega. Ja, zei hij, dan moet zij alles omgooien voor mij, dan heeft ze geen privéleven meer. Toen heb ik gezegd dat dat niet mijn probleem is, dat ik ook geen privéleven heb als het op zijn manier moet. En dat hij met z'n werkgever (die had toegezegd dat hij zou meewerken om deze opleiding te kunnen volgen ) maar een oplossing moest zoeken. Dat gaat hij nu doen. Verder nog niet gepraat.. . Want hij is nu bij de brandweer aan het trainen haha.
Ik lees dat jullie 3 kinderen hebben. Heb jij wel een goed beeld hoeveel tijd due vrijwillige brandweer straks gaat kosten? Die opleiding is er niet voor niets. Wat komt daarna? Nog meer cursussen, trainen wn dan nog het werk zelf. Hoeveel uren moet en wil hij beschikbaar zijn? En hoe gaat hij dat combineren met werk(structureel minder werken)? Of is hij straks structureel minder met zijn gezin bezig? 3 kinderen kosten veel tijd! Hoe ga jij dat straks doen met afspraken, sport en clubjes van jullie kinderen naast he werk? Ik vraag mij af of dit soort vrijwilligerswerk wel te combineren is met een gezin.
Ik lees in je post een aantal dingen terug: - ‘je moet concrete dingen hebben’, dat hoeft helemaal niet, als jij die vrije avond niets wilt doen mag dat ook. Daarin moet je aardiger voor jezelf zijn. Je wilt gewoon tijd voor jezelf, dat is heel menselijk. - ‘duidelijk gemaakt dat je niet wilt schuiven’ klinkt alsof je met een collega praat, en niet met je man. Goed dat je op je strepen bent gaan staan, maar op deze manier kunnen er vragen bij je man ontstaan, omdat hij niet weet waar dit vandaan komt. Ik zou echt meer open zijn in communicatie. Leg uit waar je moeite mee hebt, dat je hem alles gunt, maar dat je merkt dat je jezelf voorbij loopt.
Oef, jullie agenda verdeling ziet er niet fijn uit. En ja, herkenbaar of ik moet zeggen het is hier ook steevast het hoofd onderwerp als het hier crisis is. Mijn vriend is ook erg actief zakelijk en privé en moet mijn poot echt heel stijf houden wil ik ook nog een leven overhouden. Voor de geboorte van onze eersten deden we beiden een teamsport op zondag. Na de geboorte ging hij vrolijk verder tot ik weer wilde. Nou dat was een strijd. Hij vond dat we oppas moesten regelen. Op zondag zie het voor je? Na veel strijd werd de deal om en om de zondag. Wel heel sneu en raar voor zijn team genoten, het zei zo. Als ik eens een blessure heb kan ik er op rekenen dat die zondag meteen gejat wordt. Ook die discussie ga ik vol aan, misschien kan ik hulp gebruiken met een gescheurde knieband? Of gewoon bezoeken we die zondag eens een familielid of zwemmen we met de kinderen. Als hij eens geblesseerd is kom ik er niet eens op die tijd mij toe te eigenen. Zelfde als ik niet kan sporten op mijn vaste sportavond. Dat blijft MIJN avond. Ga ik eens bij een vriendin langs of in mijn eentje naar het theater. Hier is echt met de deuren geslagen en stonden de ramen bol maar ik weiger een huisslaaf te zijn of zijn altijd kunnende gratis oppas. Ik ben ook wel eens weggelopen toen hij een avond van mij afpikte ( privé van mij, zakelijk van hem dus technisch minder belangrijk). Ik kan gewoon niet functioneren als ik opgesloten wordt of als vanzelfsprekend wordt gezien. En tegenwoordig knallen die deuren nog maar zelden. Hij weet en respecteert dat die spaarzame tijd die ik voor mezelf heb naast 4 kinderen heilig is. En indirect profiteert hij daarvan, zo ben ik een veel lievere en ontspannen vrouw. Sterkte met je strijd maar ga er echt voor, jij bent het waard en jullie relatie ook.
Ik ga niet alles weer herhalen want alles is al wel gezegd. Maar 1 ding pik ik eruit. Ik zie je steeds zeggen dat je iets concreets moet hebben voor een moment dat jij rust wil. Hoe kom je daar bij? Als je elke week 1 avond op de bank wil zitten lezen dan is dat zo. Dat een ander dat niet begrijpt is prima, maar als jij daar je ontspanning uithaalt (zoals ik ook) dan is dat het enige dat telt. Prachtverhaal dat anderen altijd de deur uit moeten, maar dat hóeft niet he. Succes met praten! Ook de tijd na de opleiding zal hij veel weg zijn voor de brandweer. Realiseert hij zich dat ook?
Precies wat ik dacht... je hoeft helemaal geen concrete activiteiten of een compleet plan te hebben! Daarmee leg je jezelf ook veel druk op: ik moet iets leuks gaan doen voor mezelf en daar van genieten... Wat is er mis met vertellen aan je man wat je dwars zit, jezelf kwetsbaar opstellen en aangeven dat je zoekende bent hoe dit te veranderen. Het is een patroon / scheve verdeling die er langzaam is ingeslopen en het klinkt niet alsof hij je niets gunt oid. Misschien kan hij wel meedenken in hoe je dingen op kunt pakken. Eventueel kun je met ‘laagdrempelige’ activiteiten beginnen, bijv. maak een afspraak met een schoonheidsspecialiste of nagelstyliste oid voor volgende week (in de avond, precies op t moment dat t ‘spitsuur’ is thuis vanwege kindjes naar bed brengen). Dan hoef je verder niets te doen dan te liggen en ervaren hoe t is om van huis te zijn. En je kunt eventueel een moeder van een vriendje van een van je kids (die je graag mag) vragen of ze een fijne schoonheidsspecialiste kent om zo contact te leggen / een gesprek aan te knopen. Ga je samen met je man nog wel eens een avondje uit? Uit eten of filmpje pakken ofzo? Ook fijn om op die manier even tijd voor elkaar te hebben en van huis te zijn! Hebben jullie een vaste oppas ofzo of kunnen de kindjes een keer logeren bij opa / oma? Of wil je echt puur tijd voor jezelf en niet zozeer voor zn 2en?
Ook mee eens.. bedenk waar je precies behoefte aan hebt (of t nu iets thuis / gewoon even niets of iets buitenshuis is) en maak daar tijd voor
Ik vind wel dat de iedereen ts de schuld geeft maar als mn man soms zoveel werkt en ploetert dat hij geen tijd meer heeft om te ontspannen dan fluit ik hem ook gewoon terug om tijd voor hemzelf te maken. Dat is zorgen voor elkaar, interesse in elkaar hebben. Het zou niet eens opkomen bij mn man om 3-4 per week te sporten en dan nog dit en dat en zus en zo. Terwijl het makkelijk zou kunnen. Bij de man van ts komt alles er extra erbij. Ik zou zeggen doe max. 3 of 4 avonden in de week en alles wat daarbij komt gaat af van zn sporttijden, sociale etentjes ed. Een man kan dat ook zelf wel bedenken. Dat iemand zich wegcijfert betekend toch niet dat je die persoon maar alles moet laten doen? Hij heeft zelf ook nog een verantwoordelijkheid naar zijn familie toe.
Vorig jaar kon mijn man van zn werk een vrij intensieve training volgen in de avonden en op zaterdagen... na hele zware onderhandelingen samen zijn we erop uitgekomen dat hij max 2 avonden zou sporten en max 2 avonden voor zn werk weg zou gaan. Het was aan hem om dan verder te bepalen welke afspraken hij moest afzeggen. En het is dan zijn verantwoordelijkheid om te regelen hoe de oudste op de trainingen en wedstrijden van zijn teamsport komt, dat laat ik helemaal los. Ook als hij op zn papadag moet werken is het zijn verantwoordelijkheid om oppas te regelen, ik ga het niet opvangen, ik ga er zelfs niet over piekeren of me er druk overmaken. Dat klinkt heel streng, maar ik heb ook een heel drukke baan, mijn werk is net zo belangrijk als dat van hem. Ik gun hem echt zijn carrieredromen, maar niet ten koste van mezelf.
Inderdaad. Volgens mij is ts net zoals ik heel introvert. Introverten hebben tijd voor zichzelf nodig en liefst ook veel tijd. Tijd om helemaal niks te doen en zich te kunnen afsluiten van de buitenwereld. Praat met je man ts. Hij weet niet dat je ook tijd voor jezelf wil en of je nu wil sporten, winkelen, naar vriendinnen wil of gewoon wil Netflixen, een boek wil lezen of de hele avond met niks op de bank wil zitten maakt niks uit. Al deze zaken zijn even belangrijk als je er behoefte aan hebt. Praat erover met je man. Het lijkt me een echte goedzak maar wel een extravert type wat graag bezig is met veel zaken. Ik denk dat je man gewoon helemaal niet doorheeft dat je behoefte hebt aan tijd voor jezelf. Dus praat met hem en geef het aan.
Wat ik me wel afvraag: wanneer hebben jullie tijd voor elkaar en voor je kinderen? Dat je geen energie heb kan ik me heel goed voorstellen. Vergeet niet dat je eigenlijk 2 banen hebt. En je huishouden/kids en je werk. Ik heb 3 kleine kinderen en heb ook weinig energie. Maar ik werk niet. En ik zou ook niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen. Mijn huishouden en de kids is mijn baan.. Mijn man werkt 5 dagen, en soms op zaterdag en/of s avonds... Af en toe gaan we samen weg en past mn moeder op. En we gaan ook wel apart weg. Hij zit in een aantal besturen van stichtingen en verenigingen (4 x per jaar vergaderen) Ik heb zelf ook niet echt hobbys maar geniet meer van de kleine dingen. Af en toe naar een vriendin of met de kids naar een speeltuintje etc. Daar haal ik mn energie uit. Maar blijf vooral praten. Laat je man ook ervaren wat jij ervaart. Door bijv een keer te ruilen.. dat hij doet wat jij moet doen. Zodat hij inzicht krijgt. Dat helpt hier altijd goed..
Herkenbaar, maar dan juist andersom. Ik ga veel sneller de deur uit, dingen doen met of zonder kind, en mijn vrouw is veel liever thuis en ook sneller moe. Langzaam sluipt het er in dat je minder begrip voor elkaar hebt en dat het verschil groter wordt. Nog een paar aanvullende tips die ons hebben geholpen: -plan echt een dagje iets leuks voor jezelf, niets voor het gezin. Dit is belangrijk. Als je in elkaars schoenen staat, heb je meer begrip voor elkaar -jullie zouden huishoudelijke taken kunnen verdelen, jullie werken beide veel, dus waarom dit ook niet verdelen -niet lullig bedoeld, maar je kiest er zelf voor en ik denk dat het je meer helpt om na te denken over de keuzes, dan je partner de schuld geven. Dit verandert niets. - kinderen hebben is 24/7 moe zijn. Mij helpt het om het als graduaties te zien (bij 6/10 ga ik rustiger aan doen, bij 8/10 blijf ik thuis, etc.) Op die manier ga ik meer doen en heb ik niet het gevoel altijd volledig uitgeput te zijn. - zoek iets waar je energie van krijgt en probeer vrije dagen of tijd zonder de kinderen ook zo weinig mogelijk huishouden te doen. Ik ga juist boodschappen doen met kind, zodat ik zonder kind iets leuks kan doen, bijvoorbeeld. -sociale contacten leggen is moeilijk, maar je moet ergens beginnen Succes.
Jeetje @Luppy, wat een lastige situatie. Ik lees veel reacties waarin men zegt dat je nu je man de schuld geeft van iets dat je zelf hebt gedaan. Ik wil juist zeggen dat ik je openingspost van veel zelfinzicht vind getuigen. Je schrijft dat je het er zelf naar hebt gemaakt: je jezelf hebt weggecijferd. Maar ik vind niet dat je je man de schuld geeft. Ik denk dat je zelf heel goed weet waarom je vandaag bent waar je bent - maar het veranderen is de volgende en lastigere stap. Na alles gelezen te hebben denk ik dat communicatie inderdaad heel belangrijk is. Ook als je zelf nooit grenzen hebt aangegeven en je daarom samen in deze verdeling terecht bent gekomen, kun je prima nu bespreken dat je tot het inzicht bent gekomen dat dingen moeten veranderen. Precies zoals @Dubbelgeluk schreef: niet alleen je voet neerzetten over het schuiven van je werkdagen, maar het héle probleem en de essentie ervan bespreekbaar maken. Het klinkt voor mij alsof jullie beide anders moeten gaan prioriteren voor jezelf en je gezin. Voor jou betekent dit meer eigen tijd, of dat nou is voor opbouwen van nieuwe activiteitem/sociale contacten of helemaal alleen 2 koppen cappuccino op de bank meer te kunnen drinken. Maar zoals het vandaag is, klinkt het m.i. niet houdbaar. Voor hem betekent het misschien niet alles willen doen: fulltime werken, veel sporten, brandweer én sociale activiteiten. Waar is in zijn leven dan nog tijd voor kinderen, jullie samen, huishouden? Samen beslissingen maken: moeten jullie beide zoveel werken? Is er financieel ruimte voor minder werken? Of voor hulp met het huishouden? Heel veel succes!
Alleen de eerste paar posts gelezen dus misschien een dubbele reactie. Ik herken het zo wat je schrijft. Je cijfert jezelf weg voor de dingen die moeten. Zijn prioriteiten zijn jouw prioriteiten, en dat komt op de lange termijn niet goed. De brandweer opleiding stopt niet na het eerste jaar, er komen meer opleidingen, elke week oefen avonden, uitrukken ook midden in de nacht. Hier na 8 jaar nu de bevelvoerders opleiding na al drie andere opleidingen, het blijft doorgaan. Mijn vriend heeft ook zijn hobby's en dingen van werk, tegenwoordig ook daar een opleiding, lange avonden vergaderen en ik het gevoel dat ik er compleet alleen voor sta. Lang heb ik het kunnen verantwoorden met "hij werkt meer dan ik dus logisch dat ik meer doe in huis en met de kinderen". Tot het punt dat ik het niet meer bol kon werken en gestopt ben met werken om me op het huishouden en de kinderen te richten. Resultaat: een nog groter isolement en een vriend die nog meer zijn eigen gang gaat. Stukje bij beetje wordt dat nu bespreekbaar gemaakt maar het is hier al zo'n gewoonte geworden dat het heel moeilijk is. Maak het bespreekbaar want jij bent geen slaaf van je huishouden en kinderen, jij hebt ook recht op me-time.
Hier precies dezelfde situatie. Hier is het ontstaan door de depressie van mijn partner en ik hem vooral ontzag/ontzie en hem graag dingen laat doen waar hij ‘gelukkig’ van wordt. Daardoor is er steeds minder voor mij over. En ergens had ik wel gehoopt dat ie hetzelfde voor mij zou kunnen doen, maar niet reëel natuurlijk. Ik moet zelf mijn tijd pakken, maar als ik dat doe, dan ondermijnt hij dat soms ook weer (onbewust denk ik). Bijv ik heb met een vriendin afgesproken, dan kan hij rustig een half uur voordat ik weg ga zeggen: ik trek het niet met de kids hoor, kun je er 1 meenemen? Wat moet ik dan?