Hoi allemaal! Ik zat me iets af te vragen en kan via google niet vinden wat ik wil weten, dus ik dacht: op ZP is vast iemand die het wel weet Mijn zoon is nu 20 maanden en zegt sinds kort zijn eigen naam! Hartstikke schattig natuurlijk, alleen vraag ik me af of hij snapt dat hij met zijn naam zichzelf benoemt...? Hij weet heel goed hoe zijn juffen op het KDV heten en de andere kindjes kan hij ook allemaal al prima benoemen (soms een beetje vervormd, maar hij weet hoe ze allemaal heten), maar snapt hij nu dat hijzelf Sil is? Als ik vraag 'wie z'n buikje is dat?', dan zegt hij heel braaf Sil (klinkt meer als zziiieeewww, trouwens) en als ik dan mijn buik aanwijs zegt hij wel mama op dezelfde vraag. Ik vraag het me vooral af omdat bijv. Ik en Jij van die lastige begrippen zijn, dus ik vind het ook moeilijk het hem uit te leggen Als hij een foto van zichzelf ziet, blijft hij dan ook heel hardnekkig volhouden dat het papa is Nou ja, lang verhaal, maar ik hoop dus dat hier iemand is die wat verstand heeft van taal- en spraakontwikkeling en die misschien ook tips heeft hoe ik hem kan helpen dit allemaal te begrijpen...?
Julia zegt ook sinds een half jaartje haar eigen naam. Het begon met Joeja, Juja, Joewia en nu is het een soort Hilia wat ze er van maakt Julia weet inmiddels wel dat zij het is. In de spiegel of op een foto (zelfs baby foto's soms!) benoemd ze zichzelf, mij, mijn man, opa, oma, etc etc. Wel heeft ze nog moeite met jouw/mijn. Ze pakt gerust haar pop van tafel, houdt het dicht tegen zich aan en zegt: Jouw pop!!! Oftewel, mijn pop. Dat betekend nog hetzelfde in haar idee. Maar ja, leg dat maar eens uit Komt wel! Ik oefen het wel eens hoor, maar we raken altijd in de war Dan zeg ik 'zeg maar ik ben Julia', en als ze dat dan zegt, en ik zeg 'Ik ben mama', dan zegt zij ook 'ik ben mama', of juist 'jij bent Julia' Volgens mij duurt dat echt even voordat ze dat door hebben! Hoeft ook nog lang niet natuurlijk Je kunt wel eens proberen alles aan te wijzen, dus mama, papa, Sil, etc. Vaak snappen ze dan snel wat het idee is. Dat het echt zijn naam is, dat heeft ook met een stukje begrip te maken van wat een naam is enzo.
Zo, je dochter doet dat al lang, zeg! Sil zegt al best een poos namen van alles en iedereen, maar zijn eigen naam wilde hij maar niet zeggen. Als we vroegen 'Zeg eens Sil?' dan zei hij ook gewoon NEE! Grapjas! Maar goed, aanwijzen en benoemen van iedereen doen we wel, hoor, dus hij weet het ook allemaal wel goed, maar zoals ik al zei: het is zo lastig uitleggen dat hij Sil is, want dan kom je idd in de knoop met 'jij bent..' of 'zeg eens ik ben...'. Wordt er alleen maar verwarrender door, hahaha! Nou ja, we blijven maar gewoon oefenen en veel foto's kijken komt vast wel goed.
Ik merk dat Esmay daar nu een beetje mee bezig is... Ze wijst steeds naar haar foto's en zegt "kindje" als ik zeg hoe heet dat kindje? Dan zegt ze "Es" en dan komt er wel iets achteraan maar het is nog niet heel duidelijk echt Esmay! Maar ze is er wel mee bezig.... En gister zei ik een aantal keer de naam van mijn vriend en toen zei ze ineens "Eus" dus ze is wel druk bezig ermee...
Begrippen als 'ik' en 'jij' is iets anders dan de eigen naam en andermans namen. Kinderen verwijzen vaak nog even naar zichzelf als 'Jan' (oid). M was ruim anderhalf toen ze haar eigen naam ging zeggen (al maakte ze er iets heel anders van , maar kan ik niet zeggen omwille van anonimiteit). Ik weet niet meer wanneer ze ik ging zeggen. Ze zei het trouwens wel direct goed: ik en jij, zij en wij, etc.
Mijn dochter zegt sinds ze ongeveer 1 is haar naam. Nou ja, ze zegt Becca ipv Rebecca. De eerste weekjes was het denk ik voor haar nog moeilijk om de link echt te leggen maar dat hebben ze heel snel door. Als hij zegt dat zijn buikje van Sil is dan zal hij denk ik wel het besef hebben dat hij Sil is.
Hier al een paar maanden, en ze wijst er altijd zichzelf bij aan. Vooral met eten, papa.. wijst naar zijn bord. mama.. wijst naar mijn bord. .... slaat zichzelf op de borst en wijst naar haar bord. Dat doet ze als 1 van ons het op heeft en gaan we even het rijtje af Schattig vind ik.
mijn dochter zegt haar naam als ik haar (buik) aanwijs, als we een foto van haar bekijken, als ze zichzelf in een spiegel ziet... ze weet dus duidelijk heel goed dat zij bij die naam hoort. Dit weet ze sinds ze 17 maanden is ongeveer.
Dit heeft met zelfbewustzijn te maken en volgens mij ontwikkelt dat zich rond de 2 jaar. Zou dus goed kunnen dat hij het begint te snappen. Snapt hij ook dat zijn spiegelbeeld hijzelf is?
Soms denk ik van wel, soms juist weer van niet... Hij gaat altijd een beetje schaapachtig lachen voor de spiegel en draait zich er van weg. Lijkt wel of hij dan verlegen is, zoals bijv. bij 'vreemde' kindjes. Maar soms staat hij juist weer heel enthousiast te zwaaien, doet een stapje dichterbij, 'prikt' in de spiegel en kijkt me dan met een stralende glimlach aan. Dan lijkt hij het wel te snappen. Nou ja, hij zal het zoals je zegt wel aan het ontwikkelen zijn en dat gaat -zoals alles- met een stapje vooruit en twee stapjes terug, totdat hij het ineens helemaal doorheeft Leuk om te lezen hoe dat bij andere kindjes gaat! Nieuwsgierig vraagje: doen jullie bewust veel om dit soort ontwikkeling te stimuleren of laten jullie het gewoon een beetje gebeuren?
Wat ik hier deed was vooral veel herhalen. In de spiegel, buik en andere ledematen aanwijzen, ook voor de spiegel. Zowel bij haar als bij mij. zodat ze zou inzien dat zij dat was. Maar echt stimuleren an je het denk ik niet. Het is een logisch proces die ze allemaal door zullen krijgen. Wellicht had mijn meis het wel net zo snel door als ik dit niet allemaal deed. Maar het is zowiezo erg leuk voor de kleine om vanalles aan te wijzen via de spiegel .
Sam praat nog niet (althans, niks verstaanbaars ), maar als ik hem vraag 'Waar is Sam zijn buik' dan wijst hij wel zijn eigen buik aan. Als ik vraag 'Waar is mamma's buik', dan wijst hij mijn buik aan. Maar volgens mij komt het echte ik/jij-besef toch wel wat later denk ik...
Niet speciaal, maar gewoon als ze haar spiegelbeeld ziet bijvoorbeeld. Lichaamsdelen vindt ze ook erg leuk om aan te wijzen, en nu kunnen we bijvoorbeeld hoofd, schouders knie en teen zingen!
Mijn zoontje zegt sinds deze week zn eigen naam, zo schattig inderdaad! Maar als ik dan zeg "zeg eens <naam>" dan doet ie het niet. Als ie dan weer verder gaat spelen zegt ie het meestal wel een paar minuten later.. maar dus niet helemaal op commando
Wat betreft zichzelf herkennen in de spiegel.... Ik las eens in een tijdschrift dat je dat kan testen door met schmink de neus te verven. Als je kindje dan voor de spiegel zet en hij/zij de neus op de spiegel aanwijst heeft het nog geen benul gaat hij/ zij met de vinger naar eigen neus dan weten ze dus dat ze het zelf zijn. Mijn dochter deed dit tijdens carnaval. Ze was toen 1 jaar en 3a 4 maand oud. Dat viel me toen op, zo vaak verven we de neus niet
Wat zomerjurk zegt is waar. Heb er gisteren een tentamen psychologie over gehad! Kinderen ontwikkelen dan hun zelfbesef. Finn doet dat echt al een hele tijd...maar zijn eigen naam zeggen niet hoor! Terwijl die toch niet zo moeilijk is! Hahaha! Maar wel alle namen van de treintje van Thomas...die zijn natuurlijk belangrijker! Wat iemand ook zei...hij zegt hier gewoon glashard "Nee" als je vraagt of hij Finn wil zeggen! Het zal ooit wel komen! Hahaha!
Sinds een paar dagen zegt Lisa haar eigen naam, vanuit het niets eigenlijk, we hebben het niet bewust met haar geoefend, maar ze hoort haar naam natuurlijk de hele dag. Maar ze kwam naar me toe lopen met haar jas en zei: Lisa. Ik vroeg van wie die jas was en toen zei ze weer: Lisa. Dus ik dacht dat ze het wel snapte. Maar ze gaat ook regelmatig naar Eva toe met speelgoed, wil het dan geven en zegt Lisa. Maar Eva zegt ook vaak: ik ben Lisa. Niet handig . Als ik aan Lisa vraag: waar/wie is Lisa? Dan wijst ze met haar 2 wijsvingertjes zichzelf aan, zo lief! Verder zijn we er uiteraard nog niet mee bezig, met jij en ik enzo, daar is ze nog te klein voor. Maar bij Eva ging dat eigenlijk vanzelf, in het begin wat verwarring, maar uiteindelijk snappen ze het prima, geen idee meer hoe oud Eva toen was, tussen de 2 en 2,5 jaar, zoiets
Mijn zoontje praat inmiddels heel goed en zegt iedere dag nieuwe woorden, maar niet zijn eigen naam hoor! Alles is 'mij'. Wiens buik is dat? Mij! En dan zeg ik, is van ..., nee, MIJ! Hij luistert wel goed naar zijn naam, dan weet hij toch ook dat hij dat is? Grappige is dat als hij foto's van zichzelf ziet, zegt hij 'mama!'. Hij lijkt wel veel op mij.
Ik heb het voor de zekerheid maar even opgezocht, onze dochter zei voordat ze een jaar was haar eigen naam, en met een jaar zei ze haar eigen naam als ze zichzelf in de spiegel zag. Ze is haar eigen naam heel lang blijven gebruiken, bv 'die is van E...', maar ook 'die is van mama' (ipv 'die is van jou'). Met ruim anderhalf jaar zijn wij er zelf bewust op gaan letten dat we jij/jou/mijn/ik enz gingen gebruiken, zodat ze het zelf ook zou oppikken. Ik zei zelf namelijk ook vaak 'mama gaat nu even..' ipv 'ik ga nu even..'. Inmiddels gebruikt ze haar eigen naam nog maar zelden, dat zal nu sinds ongeveer een maand of 5 zijn (ze is nu ruim 2 jaar en 3 maanden).