Vandaag helaas vernomen dat het hartje van onze kleine uk gestopt is met kloppen... Ik had al wel bloedingen en ondanks dat de echo van zaterdag nog hoop bood, is dat ons helaas vandaag ontnomen. Zijn er meer mensen die net als mij vervolgens de 'echte' miskraam af moesten wachten? Hoe gingen jullie ermee om praktisch gezien (ook ivm onverwachts of mss snachts meer vloeien) en voel je het aankomen als het echt door gaat zetten? Ik voel me er bijvoorbeeld helemaal niet goed bij om nu vannacht gewoon in bed te liggen (naast iemand) en zo, hoe stom het misschien ook klinkt... Ik weet dat het staat te gebeuren, maar niet wat ik kan verwachten en dat is best wel eng...
Sterkte met het verlies van jullie kindje! Wij hebben het in december ook eerst zelf moeten afwachten. Het is uiteindelijk ook zelf gekomen. Praktisch gezien, mijn leidinggevende wist van de miskraam af en raadde mij aan om thuis te blijven en de tijd te nemen. Daardoor zou ik ook niet op het werk zijn als 'het' ging gebeuren. Kramp, daar begon het bij mij mee. Niet zo'n beetje ook.. Dus wat dat betreft kan ik zeggen dat ik het aan voelde komen. In de dagen daarvoor voelde ik ook wel eens iets waarvan ik dacht 'zou dit het zijn?' Maar toen de echte kramp kwam wist ik het zeker. De kramp hield een paar uren aan voordat het er echt uit kwam, dat gebeurde uiteindelijk s nachts. Ik sliep, werd wakker en voelde dat het ging komen. Het geeft geen garantie dat je het op dezelfde manier zal beleven als ik, maar het was wel hoe de verloskundige het voorspeld had. Het kwam bij mij negen dagen nadat we het gehoord hadden en toen was het hartje waarschijnlijk vier dagen daarvoor gestopt. Heel veel sterkte! Ik had zelf niet verwacht dat het zo heftig was.. Dat viel me echt tegen..
Allereerst heel veel sterkte! Ik heb het ook gehad, bloedverlies en spoedecho gedaan en een kloppend hartje. Paar dagen later nog meer bloedverlies, weer spoedecho, hartje was gestopt. De laatste spoedecho was op een zaterdag, zondag amper bloedverlies gehad en maandagochtend vroeg(rond 5 uur) wakker geworden van weeën-achtige pijn wat een paar uur aan bleef houden. Veel bloedverlies die dag en pas dinsdag het vruchtje verloren. Wel had ik me voor die week ziek gemeld van mijn werk omdat ik me én beroerd voelde (lichamelijk en emotioneel) en de miskraam niet tijdens het werk wilde krijgen maar gewoon thuis. Ik voelde dat ik het vruchtje verloor en heb dit toen in een bakje met water gedaan (was 8 weken zwanger dus al een redelijk flinke vruchtzak) en samen met mijn vriend begraven in de tuin in een klein houten bakje en een plantje erboven geplant. Het komt wanneer het komt, en bij de een voelt het anders als bij de ander. Bij mij ging het vrij vlot, en aangezien je al last hebt van bloedingen dénk ik dat je lichaam al bezig is met de miskraam. Nogmaals heel veel sterkte de komende tijd, het is niet niks!
Dank jullie wel! Ja het bloedverlies loopt sinds zaterdagmiddag al zo'n beetje constant door en lijkt nu wel erger te worden. En sinds vanmiddag worden de krampen in mijn buik wel wat pijnlijker. Hoop dat het ook gauw doorzet... Heb deze week geen afspraken meer en werk op dit moment niet, dus op de hond uitlaten na hoef ik niet per se het huis uit. Dat zou ook niet goed voelen... Aangezien klachten nu wel toenemen kruip ik denk ik vannacht maar op de bank. Kan ik doen ik wat ik wil vannacht zonder iemand wakker te houden. Het is wel fijn hier deze dingen te kunnen bespreken; ondanks dat mijn omgeving er voor me is, voel je je toch alleen in wat je meemaakt. En je kunt niemand om advies vragen. Geloof ook zeker wel dat het nog erg zwaar gaat worden, maar dat het besef pas echt komt als het zover is. Nu ben ik wel erg emotioneel, maar heb ik nog niet echt het gevoel dat het tot me door dringt. En ben ik erg praktisch; meteen bepaalde spulletjes weggehaald, dingen hier op het forum veranderd. Bedenken wat er weer volgt na dit punt als we weer opnieuw het zwanger worden stuk in gaan. Wat doe ik met wat eruit komt op het eind? Enz... zoveel waar ik nu misschien niet aan moet denken...
Allereerst veel sterkte met dit verlies. Ik heb hetzelfde meegemaakt een maand geleden; 2 weken nadat ik hoorde dat ons donutje niet meer leefde begon het bloedverlies, op dag 3 van het bloedverlies zette het echt door, kreeg ik een soort ''weeën'', erge buikpijn die kwam en weer ging, en verloor ik het vruchtzakje. Deze was wel zo groot als een sinaasappel... Erg akelig, ook de weken dat je moet wachten tot het begint. Maar als je bloedverlies al is begonnen, denk ik dat het afstoten van de vruchtzak al snel gaat beginnen. Ik hoop het in elk geval voor je, zodat je snel weer verder kunt gaan en naar de toekomst kunt kijken!