Hi, Ik ben 15 weken weken zwanger en heb het sinds het begin last van zwangerschapskwaaltjes. Hou niks binnen, heftige hoofdpijn, rugpijn, overal pijntjes, slaap super slecht en alles is super gevoelig. Maar merk dat ik er voornamelijk emotioneel elke dag door een achtbaan ga. Zoveel gevoelens van het ene uiterste naar andere uiterste. Ik geniet niet van mijn zwangerschap en denk soms waarom ben ik zwanger geworden, ik wil dit niet meer, terwijl ik super blij ben met onze baby.En dan de vraag dat iedereen zichzelf stelt, zal ik een goede moeder zijn? Heb zelf geen goede voorbeeld gehad. Dan weer de gezondheid van de baby , eet ik gezond genoeg tot ben ik hier toch echt klaar voor. Dan weer afvragen naar de reactie van mijn 2 bonus dochters als we vertellen dat we zwanger zijn. Ik heb een leuke relatie met hen. Maar de jongste van 10 gaat heel ver met liegen and faked graag dingen om aandacht te vragen, nu kan ze bv ineens geen eten meer doorslikken en eet nauwelijks meer (maar geef haar een koekje en deze is binnen een minuut naar binnen), maar goed ze loopt al bij de psycholoog en krijgt hulp. En we zullen gewoon extra rekening met haar moeten houden en goed betrekken met de kleine nu ze de jongste niet meer zal zijn. Maar hoop zo dat ze positief reageren. Mijn vriend en ik hebben 6 jaar een relatie en hij is mijn soulmate, mijn droom man. Hij is altijd degene geweest die graag nog meer kinderen wilde en ik groeide in de gedachte, hij heeft nog nooit gepushed en is blij met whatever uitkomst. We hebben er goed over nagedacht en gesproken en voor gegaan. Maar op een of andere manier voelt het nu pas echt dat alles gaat veranderen. Ons leven, onze relatie. Wat als hij me niet meer mooi vindt nu ik dikker ga worden of na de bevalling, wat als hij vreemdgaat. Wat als ik er dan ineens alleen voor kom te staan. Zo extreem gaan mijn gedachtes, terwijl mijn vriend elke dag tegen me zegt hoe mooi ik ben en hoeveel hij van me houdt en ik me echt geen zorgen hoef te maken. Ik weet dat mijn schoonvader heel graag een kleinzoon zou willen. De familienaam stopt namelijk met mijn vriend. En ik weet dat mijn vriend stiekem een kleine voorkeur heeft voor een jongen om samen sportieve dingen mee te doen zoals zijn vader met hem deed. De meisjes zijn namelijk meer van de laptop en ipads. En ik heb ook stiekem een kleine voorkeur voor zoon. Tuurlijk de allerbelangrijkste is dat de baby gezond is en we zijn super gelukkig met beiden. Ik weet voor bijna 80% zeker dat het een meisje is uitgaande van mijn laatste echo en de nub en voel me ineens super schuldig. Slaat nergens op niemand legt druk op me en we zijn blij met beide en hebben voor beide al namen, maar toch voelt het alsof ik ergens gefaald heb. Kortom heb het gevoel dat er zoveel op me af komt (terwijl ik dacht over alles goed nagedacht te hebben) alles houd me nachten wakker, huil elke dag, voel me verdrietig en schuldig dat ik me zo voel. Denk dat ik zwaar depressief aan het worden ben. Mijn vriend is super lief en steunt me ook echt enorm en hij ziet ook echt dat ik het zowel lichamelijk als emotioneel zwaar heb en hij is er echt voor me. Ik wil me niet zo voelen en wil genieten, maar de negatieve gedachtes overheersen en kan het niet stoppen. Zal dit uiteraard ook bespreken met m'n verloskundigen. Ik dacht misschien helpt het ook om een deel van mijn gevoelens van me af te schrijven en vroeg me af ben ik de enige die ineens door zo'n achtbaan gaat? Liefs, Ashna
Ik denk dat het goed is dat je met je verloskundige dit allemaal bespreekt. Je klinkt een beetje depressief. Wat betreft het falen omdat je waarschijnlijk een meisje krijgt. Jij bepaalt het geslacht niet hè dat doet de man. Falen is ook wel een heel naar woord in deze...En daarbij kan je man ook met een meisje alle sportieve dingen doen die vinden dat echt niet minder of meer leuk dan een jongen. Een jongen kan ook a-sportief zijn.
Dit komt op mij over als een hormonen-achtbaan en een grote hoeveelheid onzekerheid. Het beste wat je kunt doen is praten. Het is niet raar dat je dit soort gedachten hebt en zwanger zijn kan heel pittig zijn voor een vrouw. Ik denk dat heel veel vrouwen tijdens en na de zwangerschap zich weleens afvragen waar ze aan begonnen zijn. Ik kan je vertellen dat alles goed komt. Jij gaat zoveel van dit kindje houden, ongeacht of het een jongetje of meisje is. Waarschijnlijk besef je nu dat het echt allemaal gaat veranderen en ben je misschien een beetje aan het doemdenken. Praat het lekker van je af en hopelijk kun je straks genieten!
Ik snap je gevoelens zeker wel hoor, mijn man en ik hadden beiden nog geen kinderen toen we zwanger waren. Hij heeft altijd een super grote kinderwens gehad en ik heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad. Door er veel over te praten begon het bij mij ineens ook wel wat te kriebelen en na 1,5 jaar proberen waren we dan zwanger. De zwangerschap verliep de eerste 30 weken wel goed, daarna zwaarder maar dat komt ook door mijn lichamelijke beperkingen. Ik heb me ook erg druk gemaakt of ik wel een goede moeder zou zijn want heb zeker geen goed voorbeeld gehad en met mijn eigen ouders derhalve ook geen contact meer. Mijn ouders hebben altijd losse handjes gehad en ik heb ook behoorlijk wat temperament (heb nog nooit iemand geslagen in mijn volwassen leven) dus ik was heel erg bang dat ik misschien ook zoiets zou doen jegens mijn kind maar ik weet dat ik veel liefdevoller ben dan mijn ouders, dat zijn echt koude kikkers en ik juist helemaal niet. Je zit nu bomvol hormonen en dat speelt gewoon een hele grote rol. Natuurlijk veranderd je lichaam door een zwangerschap, ik vind mezelf nu ook niet bepaald aantrekkelijk maar ben pas ruim 2 weken geleden bevallen maar mijn man laat me elke dag weten dat hij me mooi vindt zoals ik ben en zo te horen doet jouw vriend dat ook, dus geloof hem dan ook! Het komt echt wel goed, probeer te genieten van je zwangerschap want het is zo bijzonder!
Ik ben het eens met Sanna. Trouwens onze zoon houdt ook niet van met de bal spelen en zo. Hij zit liever rustig te kleuren of te tekenen dan met vliegtuigjes en autootjes te spelen. Grappig hoor. Ik heb nu een meisje en waarschijnlijk zal zij eerder in de bomen klimmen dan mijn zoon, hehe.
Je kunt als vrouw(getrouwd of niet) ook je familienaam doorgeven aan je kinderen hoor. Wij zijn getrouwd en onze meisjes hebben mijn achternaam. Dat kan jouw dochter later ook doen als ze dat wil. Mijn dochter is trouwens gek op voetballen met papa, klimmen en lekker buiten ravotten, zwemmen etc. en "helpen" als papa gaat klussen vindt ze ook geweldig Verder begrijp ik je onzekerheden die extra gevoed worden door alle hormonen maar probeer niet bij alles te denken "wat als..." Je weet niet hoe de toekomst zal zijn dus piekeren heeft weinig zin en vooralsnog heb je gelukkig toch geen reden om aan te nemen dat je angsten gaan uitkomen. Als je piekert maak een lijstje en spreek dan met jezelf af dat als je klaar bent met schrijven je er dan ook een tijdje niet meer aan denkt.
inderdaad MariaP86, het voelt ook echt alsof ik in een achtbaan zit en al deze gevoelens kwamen ineens naar boven. En ik ben inderdaad onbewust/bewust aan het doemdenken met alles, wat zo raar is voor mij aangezien ik normaal vrij nuchter ben. Hopelijk kan ik het inderdaad van me af praten en gaan genieten.
Hi Drieka, Allereerst Van Harte Gefeliciteerd met de geboorte van je kindje! Ik hoop dat je een fijne kraamtijd hebt! Dank voor je reactie Ik heb inderdaad hetzelde als jou meegemaakt alleen is mijn moeder overleden toen ik 4 was en daarna begon de mishandeling van mijn vader ben enigskind. Vandaar ook dat ik me zo druk maak, zal ik wel een goede moeder kunnen zijn ik heb totaal geen voorbeeld gehad, kan mijn moeder nauwelijks herinneren. Ik ben vanmezelf vrij rustig en op mezelf en dacht dat ik het verleden al een plekje had gegeven, maar het komt nu allemaal weer naar boven. Wat me ook zo verdrietig maak is dat normaal met vragen of als er iets is, je allereerst naar je moeder toe gaat en ik kan dat niet. En ik mis haar nu enorm. (Mijn schoonmoeder is ook superlief, maar spreekt alleen Frans en wonen in Frankrijk en ik spreek beginners Frans dus een beetje een communicatie probleem, maar toch anders als je eigen moeder) Ik heb inderdaad net zo'n een lieve man als jij. Ik mag in mijn handjes klappen. Hij zorgt ook goed voor me en maakt zich ook echt zorgen dat ik me zo ziek, zwak en misselijk voelt. Hij probeert me ook gerust te stellen en zegt ook je moet proberen te genieten, ons kindje groeit in jouw buik. Maar het lukt me op dit moment gewoon niet. Maar goed erover praten zal wellicht helpen en kan dan gaan genieten.
Klopt familienaam kan ook zo doorgegeven worden. Het is ook niet zo'n punt, want als mijn vriend niet gescheiden zou zijn was de situatie hetzelde want ze hebben 2 dochters. Er ligt ook echt geen druk op me, maar herinner me dat het jaren geleden een keer ter sprake kwam dat eigenlijk de familienaam nu stopt en schoonvader het leuk zou vinden om een kleinzoon te hebben. Dat was nog ver voordat we zelf aan kinderen dachten, maar het komt nu allemaal ineens naar boven. Ze zijn al superblij met nog een kleinkind ongeacht het geslacht. Het zijn ook mijn eigen gevoelens die ik waarschijnlijk in mijn hoofd creeer en nu echt een doemdenker ben zoals iemand al zei. Maar zal zeker gebruik gaan maken van je tip en zal het zeker gaan proberen om een lijstje te maken. Dank je wel!
Hier ook zwaar moment gehad hoor. Zorgen maken om je eigen gezondheid en die van de baby. Iedereen maar roepen geniet van je zwangerschap! Ja,ja Wat dan? Niks meer mogen eten, bloedprikken, niet meer naar de sauna, elke ochtend kotsen, constant dorst, buikpijn, jeuk, je kleding niet meer passen, constant met agenda op pad afspraak hier afspraak daar, doodmoe, zere borsten, niks smaakt meer,last van hormonen /emotie. en nog veel meer... Toch is het hartstikke prachtig een kindje in je buik. praat en klaag lekker van je af, dat lucht op. Deel je onzekerheid met belangrijke mensen om je heen en je verloskundige. Hopelijk ervaar je snel een paar mooie momenten en gaat het zonnetje bij je schijnen. Het heeft bij mij igg geholpen, begrip en paar knuffels van collega's, mijn moeder en vriendin. nadat ik flink gal had gespuugd