Jullie hebben bewust zonder anticonceptie gevreeën, jullie wisten beiden dat je dan zwanger kunt raken. Als je het echt had willen voorkomen was dan uit voorzorg een morning after pil gaan halen zodat er geen innestelling had kunnen plaatsvinden. Nu ben je zwanger, en eist je man eigenlijk dat je het weg haalt, en anders verlaat hij je. Zet je 2 kindjes eens naast elkaar op de bank, en kijk ze in de ogen.. .. dat is wat er nu ook in je buik groeit hoor. Jullie kindje in je buik heeft al een gezichtje, mini handjes. Daar hebben jullie bewust voor gekozen door met elkaar tussen de lakens te duiken. Bij jou lees ik een soort van twijfel, ik denk dat je je leven lang gebukt gaat als je je kindje weg laat halen. Als je man je om deze reden verlaat, of hij blijft bij je terwijl hij dat alleen maar doet voor de kinderen, dan zit er al iets heel erg scheef in je relatie. Dat je man je op deze manier voor het blok zet geeft al heel veel aan. Ik zeg niet dat ik tegen abortus ben, maar wel om deze reden. Abortus moet gewoon niet mogen omdat het even niet uitkomt. Beter op letten in het vervolg.
Ben ik mee eens. Als je tegen je zin in een abortus laat plegen om je partner maar terwille te zijn, om je relatie te redden whatever......dan zul je het je partner (misschien onbewust) toch altijd kwalijk gaan nemen. Kans is dan zeer groot dat jullie het dan alsnog niet gaan redden. En daar sta je dan..., zonder partner en met het schuldgevoel van het geaborteerde kindje (wat ten tijde van abortus mogelijk al een kloppend hartje en alles heeft......). Zou je dat er voor over hebben? Zou je het je partner nooit kwalijk gaan nemen? Verder is de keus inderdaad aan jou TS. Jij zult met de consequenties van je uiteindelijke beslissing moeten leren leven en er vrede mee moeten hebben.Daar hebben wij hier verder niks mee te maken.
Lieve dames, Het gaat ... Nog geen definitieve beslissing. Mijn vriend blijft zwart kijken en wil er gewoon niet aan. Ik kan lullen als brugman. We praten en praten en praten en ga maar door. Houd jullie op de hoogte.
Ik voel me zo'n domme doos. Mijn vriend wordt nu wat "makkelijker", hij geeft aan dat hij mijn gezondheid belangrijker vind en dat we wel zien waar het schip dan strand met een derde erbij, dan dat die derde niet komt en hij mij kan opvegen. Ik ben enorm blij dat hij meer meelevend is nu maar nu slaat bij mij de paniek toe! Wat als hij gelijk krijgt met al zijn praktische beren op de weg. Wat als ik ons allemaal in de problemen breng. Het spookt zo door mijn hoofd. Voel me er erg rot onder. Eigenlijk zou dit een teken moeten zijn denk ik dat we de zwangerschap moeten door laten gaan maar waarom dan paniek??! Zogenaamde plankenkoorts?
meid paniek is even logisch het komt onverwacht, geef jullie zelf even tijd en rust en bedenk dat rustig oplossingen komt helemaal goed meid..
Als er problemen ontstaan, dan kun je die 1 voor 1 oplossen! Het ontstaat niet van de 1 op de andere dag, je kunt dingen voor zijn en je kunt hulp inroepen. Voor elke beer op de weg is een berenval Ik denk dat je nu paniek voelt omdat het nu echter wordt! Je zult nu dingen moeten gaan bedenken om een 3e kindje welkom te heten in jullie familie. Eerst hoefde dat nog niet omdat je in een soort beslissingsloos limbo zat.
Vaak gaan 80% van de relaties alsnog stuk na een abortus vanwege schuldgevoel en verdriet. Ik hoop dat hij bijdraait! Sterkte!
Wat fijn dat hij bijdraait. Het is inderdaad een angstgevoel die alle zwangere vrouwen meemaken hoor. Ik was 3 jaar bezig om zwanger te worden. Toen ik eindelijk die positieve test in mn handen had sloeg de paniek ook heel even toe. Dat komt allemaal goed.
Ik snap je wel hoor. Je had gewoon helemaal niet meer verwacht dat hij bij zou draaien. Laat het bezinken, en probeer wat te genieten.
Klopt ja, en nu ben ik niet meer zo bang dat hij weggaat bij me, maar meer angst van als hij het allemaal maar wel trekt. Blij met de zwangerschap is hij nog steeds niet, laat staan dat hij ervan gaat genieten. Echter zal hij mij niet negeren ofzo en zal hij begrijpen dat ik voor het kindje kies, niet om hem een hak te zetten maar voor mijzelf in de hoop dat ik het dan voor iedereen toch goed doe.
wij hebben vorig jaar bijna het zelfde mee gemaakt alleen bij ons door de pil heen. maar mijn jongste was nog geen 3 maanden oud en bij ons was het nr 4. mijn man wilde er eerst ook niet voor gaan. het is toch nogo niks en bla bla bla bla. nee maar je hormonen zijn er wel. wij hebben gesprekken gehad met de vk. en uit eindelijk samen besloten om dit wondertje te laten komen. dit kleine mensje wilde gewoon heel graag bij ons zijn, en je moet hem nu eens zien hij geniet met volleteug van zijn kleine meisje. zelf denk ik dat je man gewoon echt is geschrokken en dat hij zeker wel bij draait als hij de kleine op de cho heeft gezien en als het er een maal is. ja het is financieel een beetje aan passen.maar daar ga je naar leven. succes en hopelijk mogen jullie over 8 maandjes een mooi kindje verwelkomen. en laat je man zich voor de tijd helpen zo dat je deze verassingen niet weer krijgt
Dit is super fijn nieuws meid. Probeer er nu van te gaan genieten. Nog een paar weken en je gaat de kleine voelen. En het is helemaal niet erg als je af en toe een baalmomentje hebt. Maar ben echt blij voor je dat de abortus van de baan is.